ამ ბოლო ხანს კიდევ უფრო სხვანაირად გადააზრდა პატრიოტიზმი და სამშობლოს სიყვარულის რაობა. ისწავლება თუ არა სამშობლოს სიყვარული? თუ ეს დაბადებიდან თანდაყოლილი ნიჭია?
რა თქმა უნდა ისწავლება და უნდა ისწავლებოდეს კიდეც, სწორედ ამიტომაა. ჩვენი მასწავლებლების როლი განუსზღვრელად დიდი. ძალიან ხშირად დაწყებით კლასებში თავს ვარიდებთ პატრიოტულ თემატიკას, გვგონია რომ პატრიოტიზმსა და პათეტიკას შორის მყიფე ზღვარია. და ასეთი დამოკიდებულება, განწყობა გასაკვირი სულაც არ არის, რადგან საქართველოს უახლესი ისტორიას თუ გადავხედავთ, დავინახავთ რომ უამრავმა ფსევდო სამშობლოს მოყვარულმა ჯგუფმა, „პატრიოტიზმი“ გათელა, გაავერანა, ზედ შედგა, გადაუარ-გადმოუარა, ჩვენ სწორედ ეს გასაცოდავებული, გათელილი პატრიოტიმი გვხდა წილად, რომლის აბრიალებასა და გაცოცხლებასაც რაღაცნაირად მოვერიდეთ, სასირცხვილოდ გვექცა. ამიტომ საკითხი მარტივად გადავწყვიტეთ: მოდი ნუ ვასწავლით სამშობლოზე ლექსებსა და მოთხრობებს, მოდი არ გვინდა გულზე მჯიღის ცემა, მოდი შევეშვათ! ჩვენ კი შევეშვით, ჩვენ კი თავი ავარიდეთ, მაგრამ ამ საოცარმა თაობამ თავისით აღმოაჩინა, თავისით იპოვა ეს გასაცოდავებული სამშობლო, თავისით გააცოცხლეს და თავისუფლების დროშად აქციეს! იმდენად გადაახალისეს, იმდენად გააცოცხლეს, იმდენად ააბრიალეს რომ სულ სხვა სახით, უწინდებული იერით, მტვერგადაყრილი წარსდგა ჩვენს წინაშე. აღმოჩნდა რომ ახალ თაობას უყვარს სამშობლო და არც სამშობლოზე სიმღერები, ლექსები არ ეთაკილება, სულ პირიქით თავიც კი მოაქვთ და ამაყობენ.
ჰოდა, აი დავფიქრდი, ნეტავ ჩემი მესამეკლასელი მოსწავლეები როგორ გაიგებენ სამშობლოს? ხომ არ მეცადა? იქნება და დასაწყიშივე ჩადებულმა სიყვარულის მარცვალმა რა ნაყოფი მოისხას! იქნებ და დღეს ზუსტადაც პატრიოტული სულისკვეთების გაზრდილი თაობა გვჭირდება! ვცადე, გაკვეთილი შედგა, ძალიან კარგად გაიგეს! მოგიყვებით.
ბავშვებს მსოფლიოს რუკას ვაჩვენებ და საქართველოს ვპოულობთ. რა პატარაა! რამხელა ყოფილა რუსეთი! ჩვენგან რა უნდა, თავად რამდენი მიწა აქვს! აღშფოთებას ვერ მალავენ. ვიწყებ ისტორიის ამბად ქცევას და მათთვის მოყოლას. ვიწყებ მითებით, ვუყვები ოქროს საწმისზე, მედიაზე, ფარნავაზზე, ნინოს შემოსვლაზე, უამრავ მტერზე და ბრძოლებზე, აღამაშენებელზე, თამარზე, ვეუბნები რომ ჩვენი მთავარი მიზანი გადარჩენა იყო, და ასე მოვედით იქამდე, სანამ არ დადგა საკითხი ჩვენი არსებობა/არარსებობისა და აი, გამოჩნდა რუსეთიც, ძალიან ვერაგი და მატყუარა! ვუყვები როგორ მოტყუებით შეგვიერთა და როგორ მოსპო ჩვენში ყოველივე კარგი. ვუყვები როგორ შემოვიდნენ ჩვენთან ბოლშევიკები და როგორ ებრძოდნენ მათ სამშობლოს სიყვარულით გულანთებული პატარა გოგო-ბიჭები, ვუყვები მაროზე, ვაჩვენებ მის დღიურს. 45 წუთი საუკუნედ იქცევა და იტევს მთელს ჩვენს წარსულს, წარსულთან ერთად აწყმოსაც და მომავალს.
აწყმოში წარსულს ვიაზრებთ ჩვენი ქვეყნის მომავალთან, ამ არაჩვეულებრივ ბავშვებთან, რომლებისთვისაც ნელ-ნელა, ჩვენს თვალწინ სამშობლო იბადება ხელახლა, რაღაც ამორფული ცნებიდან, კონტურები უჩნდება და თვალსაჩინო სახე-ხატად ყალიბდება.
„მოკაშკაშე ცაო,
ზღვაო, ლიცლიცაო.
დათოვლილო მთაო,
მთაო, ქათქათაო,
ჯეჯილო და ტყეო,
სულ იშრიალეო,
საქართველოს მზეო,
სულ იგიზგიზეო!
/გ. ჭიჭინაძე/
გუგუნებენ ბავშვები ერთხმად და წერენ სამშობლოზე, მის სიყვარულზე, როგორ მოუფრთხილდებიან, როგორ მოუვლიან, რომ გაიზრდებიან სამშობლოს როგორ გაუფრთხილდებიან, როგორ მიხედავენ.
არ ვჩერდებით, ეს დღეები სამშობლოსია! ვუყვები გმირებზე, საქართველოსთვის თავდადებულ ბიჭებზე და გოგოებზე, მოხუცებზე და ჯარისკაცებზე. ჯერი ექვთიმეზე მიდგა, თაყაიშვილზე. ვკითხულობთ საოცარ მოთხრობას, რომელიც ჩემი ახალი აღმოჩენაა: „განძის მცველი ექვთიმე“ – ქეთევან კვიტატიანი. https://kids.ge/story?id=495
ამბავი მარტივი ენითაა დაწერილი, ასაკობრივად შესაბამისი ლექსიკით, თუმცა თითოეული სიტყვა მინიშნებაა – მე ასე ვიგებ, ბავშვებიც მეთანხმებიან.
მართლაც რა კარგად უნატრია ექვთიმეს დედას! და როგორ ხდებიან ადამიანები წმინდანები? სამშობლო ღმერთან გათანაბრებული, რომელსაც ისე არ ეღალატება – როგორც უფალს, რომელიც ისე არ გაიყიდება – როგორც უფალი. რწმენა: ქვეყნისა და რწმენა – ღმერთისა.
მათე ბიჭის სიმღერას ვუსმენთ და მაია წყნეთელი ამბავს ვიხსენებთ, ბავშვები დისნეის პერსონაჟ მულანს ადარებენ და ასკვნიან, რომ სამშობლო ყველა ერისთვის ძვირფასია.
დავალებას ვაძლევ, ჰკითხონ მშობლებს რა არის მათთვის სამშობლო და პასუხები ჩაინიშნონ. მეორე დღეს დიდი აჟიოტაჟია, მოაქვთ ამბები და რა ამბები! ვიღაცის დედა ცხრა აპრილს მდგარა დროშით ხელში, ვიღაცის მამა აგვისტოს ომის გმირია! თურმე დიდი ამბები გამოუვლიათ, მათი მოგონებები ცხრა წლის შვილებმა სიტყვებად აქციეს და საკლასო ოთახი გააავეს, საქართველოს სული ახლა ნამდვილად აქ არის!
ჰოდა, მოდი, ნუ გვეშინია! სამშობლო ისევ გავაცოცხლოთ ჩვენს საკლასო ოთახებში, ახლა, აქ და ამ წუთას, ზუსტადაც რომ სამშობლოს დროა!
