ბევრს უთქვამს, რომ, რასაც საქართველოში ბოლო ერთი წლის განმავლობაში ვხედავთ, რაღაც ახლის დასაწყისია. ნამდვილად ასეა, ჩვენ ვართ მომსწრენი მენტალური კონფორმისტული არქეტიპების შეუქცევადი დეკონსტრუქციისა. ჩვენს წინ თვალსა და ხელს შუა ფორმირდა მძლავრი პასიონარული საზოგადოება.
დამოუკიდებლობის აღდგენის შემდეგ ჩვენში საზოგადოების პასიონარული ნაწილი ყოველთვის არსებობდა, მაგრამ რაოდენობრივად იმდენად მცირე იყო, რომ წინა ორი ხელისუფლება ძალიან მარტივად ახდენდა ამ ხალხის მარგინალიზაციას. მაღალი თანამდებობის პირების მხრიდან ცინიკური და დამცინავი განცხადებებით ამ ნაწილის მნიშვნელობის გაუფასურება ხდებოდა და საზოგადოების დანარჩენი (ადვილად მანიპულირებადი) ნაწილიც არასერიოზულად და უნდობლობით უყურებდა მათ. ეს ხალხი, ძირითადად, არასამთავრობო ორგანიზაციებისა და მედიის წარმომადგენლები იყვნენ და აკეთებდნენ იმას, რისთვისაც საერთოდ არსებობენ ისინი.
დღეს კი მდგომარეობა რადიკალურად შეცვლილია. ჩვენ ვხედავთ მაღალი პოლიტიკური კულტურისა და საზოგადოებრივი თვითშეგნების მქონე ახალგაზრდულ კლასს. ეს ადამიანები ან სტუდენტები არიან, ან – მუშაობენ (ოღონდ, არა – მედიებსა და არასამთავრობოებში) და გათვითცნობიერებული პასუხისმგებლობით უთავსებენ ერთმანეთს სწავლა-მუშაობასა და აქციებზე სიარულს. მათი რიცხვი იმდენად დიდია, რომ ვერანაირად ვერ ხერხდება მარგინალიზაცია. ჩვენ ვხედავთ, როგორ ცდილობს სისტემა, მიაკეროს მათ ათასგვარი სტიგმა, მაგრამ ამით მხოლოდ საკუთარ, გონებადაბინდულ ამომრჩეველს თუ ფხანს გულს, რეალურად კი ვერაფერს აკლებს სამიზნეს.
ამ ახალგაზრდებში რაც ცრემლებამდე მომწონს, ის არის (და ეს ძალიან დიდი და საეტაპო მენტალური გარდატეხაა), რომ პატრიოტიზმს დაუბრუნეს ავთენტიკური მნიშვნელობა, ერთგვარად ტრენდული გახადეს სამშობლოს სიყვარული. მე მახსოვს, დიდი ხნის განმავლობაში, სხვადასხვა ეთნოკომპლექსის გამო, პატრიოტიზმის ნებისმიერი გამოვლინება უკიდურეს სიგოიმედ და რეტროგრადობად ითვლებოდა (პოეზიაში ნებისმიერი სახის პატრიოტული სენტიმენტების გამოვლენაზე ხომ ზედმეტია საუბარი). ამ თაობამ კი ეს ყველაფერი თავდაყირა დააყენა, დღეს პირიქით – სწორედ პატრიოტობა ითვლება „კაი ტიპობად“, უკიდურესად მოდურია პატრიოტული იდეების ხმამაღალი ვერბალიზაცია და ეროვნული სიმბოლიკების რეპრეზენტირება სხვადასხვა ფორმით (იქნება ეს – ტანსაცმელზე გამოსახვა, სხეულზე ამოსვირინგება თუ ა. შ.), ასევე მოდური გახდა დიდი ხნის განმავლობაში კონსერვირებული და მარგინალიზებული პატრიოტული ლირიკის საუკეთესო ნიმუშების ხელახალი წარმოჩენა (საუკეთესო პოეტებმაც დაიწყეს წერა პატრიოტულ თემაზე. აქვე უნდა აღინიშნოს, რომ დღეს თუ პოეტი პატრიოტულ ლექსს წერს და ორიგინალური რაკურსი ვერ იპოვა, უარეს შემთხვევაში – კლიშეებით დახუნძლულ და ღიმილისმომგვრელად პათეტიკურ, უკეთეს შემთხვევაში კი ემოციურად რედუცირებულ ნიმუშს მივიღებთ, თუმცა კარგი პოეტები ამისგან დაზღვეულნი არიან). ამ თაობამ საბოლოოდ დაასამარა ოიკოფობიის მავნე ბაცილა და ვინც ამათ ეძახის უსამშობლოებს, თვითონაა მერკანტილურ პრივილეგიებზე დახარბებული უსამშობლო კონფორმისტი. ამ თაობამ საკუთარი ჯანმრთელობისა და სისხლის ფასად მოიპოვა უფლება, ამიერიდან ნებისმიერი პოლიტიკოსი და პოლიტიკური ძალა რიდით შესციცინებდეს თვალებში.
უღრმესი მადლობა მათ ამისთვის.
