მკითხველთა კლუბი ჯადოსნური ადგილია. მით უფრო მაშინ, როცა წიგნსაც ჯადოქარზე კითხულობ, რომელიც ტყეში, ჭაობისპირად, მიგრეხილ-მოგრეხილ, ხავსმოდებულ ქოხში ცხოვრობს, ტყის ალქაჯ კეკასთან მეგობრობს და თავისი სიზარმაცისა და დაუდევრობის წყალობით საოცარ თავგადასავალში ამოგაყოფინებს თავს. ვის აღარ გაიცნობ და შეხვდები: მეფე ბუთხუზ პირველიდან დაწყებული, ნიახურა ბიჭით დამთავრებული. ერთ დღეს, დარწმუნებული ვარ, ტყის სილამაზის სალონში თმის გაჩეჩვაშიც გადაიხდი ფულს. ისე როგორ იქნება, სასადილოშიც არ შეიარო და ტყის სოკო არ დააგემოვნო?! სიმართლის წყაროს წყალსაც თუ დააყოლებ, ვინ იცის, იქნებ ტყუილებსაც გადაეჩვიო. და მაინც, ჯადოქარ მარსიასთან ფრთხილად უნდა იყო! ვაითუ ჯადოქრობის წესის თქმისას შეცდომა დაუშვას და, ბოდიში მომითხოვია, სახედრად გადაგაქციოთ.
თუ წაკითხული გაქვთ თამრი ფხაკაძის მხიარული წიგნი ,,გრძელცხვირა ჯადოქარი მარსია“, ალბათ თვალწინ გაგიცოცხლდათ ზოგიერთი ეპიზოდი. სულ ცოტა, ღიმილს უნდა გადაერბინა თქვენს სახეზე. ასე დაიწყო ამ წიგნის კითხვაც ჩვენს კლუბში – სიცილ-ხითხით-ფხუკუნით.
ბავშვების სიცილს რა შეედრება, მაგრამ კლუბს ხომ თავისი წესები აქვს, კითხვას კი – სტრატეგიები. ბევრი ფიქრი არ დაგვჭირვებია. ბავშვებმა დაინახეს თუ არა დიალოგები, „მკითხველთა თეატრი“ მოუხდებაო. გზადაგზა პერსონაჟებიც შევაგროვოთ და როლებში ვიკითხოთ, მერე კი გავითამაშოთო. ზოგმა ისე გაითავისა როლი, რეკვიზიტებიც კი შეარჩია. ვკითხულობთ და ვხვდებით, რომ ისეთი არტისტული მსახიობები გვყავს, შეუძლებელია, სხვებსაც არ გავუზიაროთ მათი ოსტატობა.
იწყება ფიქრი სცენარზე. წიგნში ბევრი პერსონაჟია, კლასში კი – თოთხმეტი ბავშვი. თავგადასავალი საკმაოდ ვრცელია, სპექტაკლის დადგმის სურვილი – უდიდესი. მოკლედ, დიდი გამოწვევაა. როგორ შევკვეცოთ ნაწარმოები ისე, რომ ამბავი თანმიმდევრულადაც გადმოვცეთ და შთამბეჭდავადაც? სად მივცეთ თავს ინტერპრეტირების უფლება? რომელი პერსონაჟია მთავარი, რომელი – უმნიშვნელო? რომელი ეპიზოდებით გავამთლიანოთ ამბავი? როგორც ჩვენი წიგნის პერსონაჟი მეეტლე იტყოდა: „ხუმრობა საქმე ხომ არაა, ქოხში ვირი შევიდა და მეფე გამოვიდაო“. მართლაც არ ყოფილა სცენარის დაწერა იოლი, მაგრამ როცა ბავშვების გულისთქმა ერთიანდება, შეუძლებელი არაფერია. ესეც მკითხველთა კლუბში დავადგინეთ, როცა „მეკობრეთა სკოლა“ წავიკითხეთ.
ასე რომ, ჩვენ შევძელით. ბავშვები – რაღა ბავშვები, ჩემი არტისტები – რეპეტიციების სურვილით იყვნენ შეპყრობილი. ლამის სასწავლო პროცესი ჩაგვეშალა. დეკორაციებიც საკუთარი ხელით შევქმენით, კოსტიუმებიც თვალისმომჭრელი გამოვიდა, სულაც არ ეტყობოდა, რომ უმრავლესობა კარადის ძველი ბინადარი იყო, რადგან დედიკოების მარჯვე ხელებმა ოსტატურად გააცოცხლეს. როცა მივხვდით, რომ დავძლიეთ, გავთამამდით და სპექტაკლის პრემიერაზე ავტორის მოწვევაც გავბედეთ. ყველაზე მეტად მისი შეფასება გვაინტერესებდა. მეორედ კი ჩვენი სოფლის საბავშვო ბაღის ბავშვებისთვის გავმართეთ წარმოდგენა. ისე ლაღად იცინოდნენ და უკრავდნენ ტაშს, სხვა დროსაც აუცილებლად მოვიწვევთ.
მკითხველთა კლუბი ჯადოსნური ადგილია. მით უფრო – როცა წიგნს ჯადოქარზე კითხულობ. შეიძლება, უბრალო მკითხველიდან არტისტად, სცენარისტად, რეჟისორად, დეკორატორად და ვინ იცის, რად გადაიქცე…
