***
ძველი ნაცნობი შემხვდა. შემხვდა როგორ, ქუჩის მეორე მხრიდან დამიქნია ხელი. გავაბით მუნჯურად ლაპარაკი. ხელით მანიშნა, როგორ ხარო. თავი დავუქნიე, კარგად-მეთქი. ხელი ზემოთ ასწია, უფროსი როგორააო. უნივერსიტეტისკენ ვანიშნე, დიდია და სტუდენტია-მეთქი. მერე პატარა მოიკითხა, ის რას შვრება, ისო. დავიჯღანე, ძალიან საყვარელია-მეთქი. ბოლოს ხელები გაშალა, ტროტუარზე ჩამომდგარ მანქანებს მოავლო თვალი და ენა ამოიდგა. შეკითხვას ჟესტი ვეღარ მოუძებნა და ქუჩის მეორე მხრიდან დასჭექა: გვეშველება რამე?!
***
ნახე, ნახე, რა ლამაზია! – გამომტაცებს ხოლმე მატასი მობილურს ფოტოს გადასაღებად. ძილის წინ დავყვები და ვათვალიერებ, რაც იმ დღეს ჩემს თვალს გამოეპარა.
***
ამას წინათ ცხარე დისკუსია გაიმართა ფეისბუქზე, იყო ერთი ლანძღვა-გინება და უცებ გამოჩნდა სრულიად მოულოდნელი კომენტარი: „ნუთუ არ გერიდებათ თენგიზ არჩვაძის?!“ ავიკვიატე ეს ფრაზა და ხშირად ვიმეორებ, როცა აღარაფერი მაქვს სათქმელი.
ხშირად ვხედავდი ჩემს ქუჩაზე, ვგულშემატკივრობდი და ვაკვირდებოდი, როგორ უჭირდა მანქანის კარის გაღება მთრთოლარე ხელით.
***
„შედგა შეხვედრა დიალოგის რეჟიმში.“
ასეთ ხალხს ნუ შეხვდებით.
***
მუსიკალური სასწავლებლის საკონცერტო პროგრამაში პედაგოგთა გვარები ანბანის მიხედვით ლაგდებოდა. ჩვენს მასწავლებელს დიდხანს ვემუდარებოდით, გვარი ჰახვლედიანად გადაეკეთებინა, მისი მოწაფეები სცენაზე ბოლოს რომ გავსულიყავით – მაშინ, როცა ჩვენი მოსმენის თავი აღარავის ექნებოდა.
***
ისეც მომხდარა, ბატონი ჯემალისთვის გვითქვამს, ეს რა კარგი ფოტო გადაგიღიათ-თქო და გაუკვირვებია, როგორ, კაცო, ფოტოზე თქვენ გვერდით ვზივარო. ჩვენ ახლაც ასე გვჯერა, რომ იმ ეპოქის ყველა მაგარი კადრი ჯემალ კასრაძის გადაღებულია.
***
პიკის საათის მგზავრები
– ტრანსპორტი არააო, მაგის ცოდვას ვერ ვიტყვი, მარაა ესაა, რო ვერ ადიხარ.
– ამოდით, შევიწევით.
– ვერა, კარი გამლახავს.
-.შეშინებული ხართ, ქალბატონო, თორემ ასატანი დარტყმა აქვს კარს.
***
– მაინც რამხელა იქნებოდა?
– გააჩნია, რა ასაკში მოკვდა ის უბედური ხმალკბილა ვეფხვი.
დმანისის მუზეუმში შესანიშნავი გიდი გვმასპინძლობს.
***
საპირისპირო მხარეს მიმავალი ავტობუსი რომ მოვა, მგზავრი მოსაცდელის სკამიდან რომ წამოხტება და ტიხარის უკან მჯდომს რომ შეატორტმანებს, აი, მაგაზე თქვა ქალმა, შემძრაო.
***
ქალს პასპორტში რომ გიწერია, თეთრი, ფუმფულა, ნაცრისფერი ყურებით, რაზეა საერთოდ ლაპარაკი?!
ჰოლის ვეუბნები.
***
აი, შემომაწვება სევდა, ვერ ვიქარვებ, დღეს ვკარგავ და უცებ გამინათდება – ჩაის დავლევ!
იგივეა, ყველაფერი იგივეა, ერთი ესაა, რომ ჩაის ლოთებზე არავინ იკითხავს:
რას შვება ეგ, სვამს ისევ?
***
„უკაცრავად, ბაგეებში მიდის?“
თან არაერთხელ, 345-ის გზააბნეული მგზავრი.
***
„აი, რიგაზე ვარ“ იგივეა, რაც „ორ წუთში ვიქნები“, აბაშიძის 40-ში (და მიმდებარედ) მცხოვრებთათვის.
***
ავედი ავტობუსში, ამასწრო კონტროლიორმა, მობრუნდა და ბარათი, გენაცვალეო. ხელები გავშალე, ამ წამს ამოვედი-მეთქი, უხმოდ ვანიშნე. ვუი-ვუიო და კოლეგას გასძახა:
– ზოგი იმისთანას მოგჯღალებს და აგერ ამას თლად დაბორკილი აქ ენა!
რა იცოდა, რომ ენადაბორკილები ყველაფერს დღიურში ვიწერთ.
***
ჩავძვერი განუყრელ ტომარაში, სადაც ერთმანეთში ირევა ხურდა, წაბლი, გასაღები, ვეძებ რაღაცას და მესმის ჩემი დის ხმა:
ქალი დაბერდა ნაჭრის ჩანთაში!
***
არ მიყვარდა ცირკი, მეტიც, მეშინოდა. მაინც დავდიოდი, უარი არასოდეს მითქვამს. დღეს მივხვდი, რა მიზიდავდა – დრამა, გარისკვა, ხიფათის გათამაშება. ასე ფიქრობს ტიმჩენკოც. თუ ბავშვობის მოგონებებს დაეჯერება, ცირკში არასოდეს გამიცინია.
კლოუნი ქალის პორტრეტში საკუთარი თავი ამოვიცანი, ალბათ უფრო თეთრ-წითელი ზოლების გამო.
***
ძველ ალბომებს ვათვალიერებ. ჯგუფურ ფოტოებში, სადაც ალბათ ითქვა, ნაწილი დასხედითო, ყველგან ჩამუხლული ვარ.
***
იყო ასეთი ზაფხულები, წავიდოდით კვარიათში მე, ლევანი და ელენე. შემოგვიერთდებოდნენ მეგობრები და მოვილხენდით მთელი წლისას. მაშინ ჩვენს მეგობრებს შვილები არ ჰყავდათ, ამიტომაც ელენე ერთადერთი და განუმეორებელი ბავშვი იყო. ერთხელაც კარტს ვთამაშობთ აივანზე და მთლად კარგი ამბავი არ ტრიალებს. სათვალავი ამერია და მოგებულ წყვილი წაგებულად გამოვაცხადე. ელენე ამ დროს ოთახშია შეკეტილი და საბავშვო ენციკლოპედიას კითხულობს. აი, მაგარი ჩხუბი რომ ატყდა და ჯოკრის რვეულიდან ამოხეული ფურცელი ზღვიდან მობერილ ქარს მიჰქონდა, ოთახის კარი გაიღო, 5 წლის ელენემ სათვალე გაისწორა, წიგნი გულში ჩაიკრა და თქვა ის, რაც აღარასოდეს დავუვიწყეთ:
ძლივს არ გავიგე, პროტუბერანცები რა ყოფილა!
***
როცა დედა მტყუანია და უფროსი შვილი გაბედული
– მატასი, ნუ წვები საწოლზე სკოლის ტანსაცმლით.
– ისე, მატასის რომ ეუბნები, შენც ეგრე იცი.
– მე?! როდის?!
– როგორ არა.
– ტანსაცმლით ვწვები?
– კი.
– მერე? სკოლის? სკოლის ტანსაცმლით ვწვები?!
– ნუ, სკოლაში არ დადიხარ და…
***
გავრცელებული მინაწერები სეზონურ სელფებზე:
Summertime and the livin’ is easy…
The falling leaves drift by the window…
Baby, it’s cold outside…
გაზაფხული შემოსულა, ლენ…
გაზაფხულს და ქართველობას ვერ წაგვართმევენ!
***
ერთი ფრიალა თეფშია, რომლითაც დედაჩემი გოზინაყს მატანს ხოლმე. ნაახალწლევს დაბრუნებაც მავიწყდება, შემოივლის და წაიღებს ცარიელს, ნაპირზე აყვავებული ვარდებით.
***
გეგეშიძის ბაღთან ადრე მცენარეებით ვაჭრობდნენ ქალები. ერთხელ საახალწლოდ ნაძვი გამოედგათ და დაუფიქრებლად ვიყიდე ნიჩბისისთვის. ფული კი გადავუხადე, მაგრამ ვეღარ მიმაქვს, დიდია. აი, მოვა გელა და რაღაცას მოგიხერხებსო. მოვიდა, წავაღებინებ, მა რას ვიზამო და მოაყენა სამარშრუტო ტაქსი. მხოლოდ მძღოლის სავარძელი აქვს, დანარჩენი მოხსნილია და ნარგავებითაა სავსე. მისწი-მოსწია გვიმრები და ჩემს ნაძვს კართანვე გაუთავისუფლა ადგილი. მერე ერთი ცარიელი ქოთანი ამოაბრუნა, შენ მანდ დაჯეო და წავედით. მივუყვებით ჭავჭავაძეს მე, გელა, ტროპიკები და წიწვოვნები და უცებ მეუბნება: შენ ეგა ნაძვი გგონია, მაგრამ სოჭია, ნაძვი თუ გინდა, ჩაიწერე ჩემი ნომერი და მოგიტანო. ასე გაჩნდა ჩემს კონტაქტებში Nadzvi Gela.
***
დეკემბერში სულ იმათზე მეფიქრება, ვინც იმ წელს გავიცანი. აი, ხომ ხდება, გადაეყრები ადამიანს და ის აღარ ხარ, ვინც იყავი. გამდიდრდი. და ეს დიდი ამბავი ხან სულ ერთი საათის საუბარია, ხან არც ეგ. ამ აღმოჩენებისთვისაც მიყვარს ეს თვე.
***
ამ დეკემბრისაც, იმ დეკემბრისაც
1. შეაგროვეთ თქვენი მეგობრების მისამართები (მართლა ხომ არ დაიჯერეთ, რომ ისინი ფეისბუქში ცხოვრობენ);
2. შეიძინეთ ლამაზ-ლამაზი საახალწლო ბარათები;
3. გაიხსენეთ ხელით წერა (ლ-ს ერთ თავს უკეთებთ თუ სამს?);
4. მთელ ქალაქში ირბენენ ფოსტალიონები, იქნება სითბო და სიხარული;
5. მერე რა, საახალწლოდ თუ არ მოთოვს!
