„ჭეშმარიტების გასაღები სწორედ აქ არის, კარგის ძიებას შეალიო მთელი სიცოცხლე“ – ჩემი მურიკოს სიტყვები გახსოვთ?
რატომ დავიწყე ამ სიტყვებით? მინდა გაგაცნოთ ის მასწავლებლები, რომლებიც ამ პრინციპით ცხოვრობენ და ასწავლიან.
დიახაც, ისინი ჭეშმარიტების ძიებით ისე არიან გართულნი, რომ არც საკუთარი პიარი ახსოვთ და არც ცნობადობის მანია აწუხებთ. ჩუმად შრომობენ, ეძებენ, ადგენენ, ტრენინგებს ესწრებიან, შემდეგ სიახლეებს ნერგავენ და ასე გადის დღეები და ცხოვრება.
ახალი ეროვნული სასწავლო გეგმის დანერგვის პროცესი აქტიურ ფაზაშია.
რატომ მომწონს ეს? თუნდაც იმიტომ, რომ ძალიან ბევრ კოლეგას შევხვდი, ზოგს პირადად ვიცნობდი, ზოგს – სოციალური ქსელიდან… ამ პროცესმა ერთმანეთი კიდევ უფრო ახლოს გაგვაცნო და დაგვაახლოვა.
სწავლა-სწავლების პროცესში ბევრი ახლი იდეაც დაიბადა და განხორციელდა. ყველაზე სასიამოვნო ის არის, რომ სხვადასხვა ასაკისა და გამოცდილების ადამიანებმა საერთო საქმის გარშემო გაერთიანება და მხარდაჭერა არაჩვეულებრივად მოვახერხეთ. ჯგუფში ახალგაზრდების სიმცირეს არ ვუჩიოდით. თავად კი ამბობენ, რომ აღარ არიან ახალგაზრდები, მაგრამ ვინ უჯერებს. მოკლედ, ერთი მათგანის შესახებ მინდა მოგიყვეთ და გაგაცნოთ.
ახალი დიოკნისი სად არის იცით? მგონია, რომ ბევრმა არ იცის. არადა დედაქალაქიდან სულ რაღაც 60 კილომეტრით არის დაცილებული, მარნეულიდან 5 კმ-ში. ამ სოფლის სკოლა და გეოგრაფიის მასწავლებელი ნონა ხმალაძე მინდა გაგაცნოთ, რომელსაც „დიდი სახლის პატარა დიასახლისი“ შევარქვი. რატომ დიდი სახლის? მას ხომ 4 შვილი ჰყავს. ნონას საყვარელი ფრაზა კი არის: მე ამას შევძლებ…
ცოტა რამ სოფლის შესახებ: მარნეულის მუნიციპალიტეტის სოფელი ახალ დიოკნისი (თამარისის თემი) ძირითადად აჭარის 1989 წლის სტიქიური უბედურების შედეგად გადმოსახლებული მოსახლეობით არის დასახლებული. შესაბამისად, სოფელს სახელი – ახალი დიოკნისი შეურჩიეს.
აი, ასეთი სოფლის რძალი გახდა 17 წლის ასაკში ნონა. დღემდე მადლიერია ბედისა და ოჯახის, რომელიც ყველა ახალი გამოწვევისა თუ პრობლემის გადალახვისას გვერდში ედგა. გთავაზობთ ნონას ჩანაწერს.
– ვერც კი ვაცნობიერებდი რა იყო ოჯახის შექმნა, მაგრამ ჩემს გვერდით აღმოჩნდა პიროვნება და ოჯახი, რომლებიც მუდამ მეიმედებოდნენ. ვსწავლობდი და პარალელურად მეორე კურსის სტუდენტმა 2005 წელს მუშაობა დავიწყე სსიპ მარნეულის მუნიციპალიტეტის სოფელ ახალი დიოკნისის საჯარო სკოლაში. გაკვეთილების მომზადების პროცესშიც კი მეხმარებოდნენ. ხშირად გაკვეთილებს მამამთილს ვუხსნიდი, რომელიც შეფასებას და რეკომენდაციებს მაძლევდა. რის შემდეგაც სკოლაში ბავშვებთან უფრო თავდაჯერებული მივდიოდი.
ვაღიარებ, რომ მასწავლებლობაზე არასდროს მიოცნებია. ჩემი ოცნება იყო ვყოფილიყავი მსახიობი, მომღერალი, მოცეკვავე, მაგრამ როდესაც სკოლაში შევედი და გავაცნობიერე, რომ მე ბავშვებს ცოდნა უნდა გადავცე, ეს იყო ჩემთვის ყველაზე დიდი გამოცდა, რადგან კლასში სხვადასხვა ტემპერამენტის მქონე მოსწავლე ზის, რომელიც ჩემგან, როგორც მასწავლებლისგან, ბევრს მოელის. მე კი ვალდებული ვარ, რომ მოლოდინები არ გავუცრუო. მასწავლებლის პროფესია ერთ-ერთი ყველაზე პატივსაცემი, საპატიო და საპასუხისმგებლოა.
პედაგოგიურ საქმიანობაში წარმატების მისაღწევად რთული გზა გავიარე. ძალიან დიდი დახმარება გამიწია სკოლის დირექტორმა ქალბატონმა ნათია ფუტკარაძემ. მასთან ერთად გავიარე ბევრი ტრენინგი, რომლებშიც დღესაც მუდმივად ვარ ჩართული საჭიროებიდან გამომდინარე. ამ დროის განმავლობაში მრავალშვილიანი დედა გავხდი, რითაც ვამაყობ. მყავს ოთხი ქალიშვილი. ახლა უკვე ისინი მეხმარებიან საინტერესო და სახალისო გაკვეთილების დაგეგმვაში.
გლობალური პანდემიის პირობებში, როდესაც მთელი მსოფლიო ახალი ვერაგი ვირუსის, COVID 19-ის გამო სახლებში გამოკეტილი აღმოვჩნდით, ჩემთვის ურთულესი პერიოდი იყო. ოჯახში სამი სკოლის მოსწავლე და ერთი ორი წლის ასაკის ბავშვი; მე, მასწავლებელი, რომელსაც ყველაფრის გაკეთება უნდა შემძლებოდა: გაკვეთილის ჩატარება, შვილებზე ზრუნვა, დედისა და დიასახლისის როლის შეთავსება, ტრენინგებზე სამუშაო შეხვედრებზე დასწრება ორი წლის ქალბატონთან ერთად, რომელსაც აინტერესებს ყველა და ყველაფერი.
არ ვიცი როგორ გავიარე ეს პერიოდი, მაგრამ მაინც ვფიქრობ, რომ არასდროს ყოფილა ჩემი გეოგრაფიის გაკვეთილები მოსაწყენი, რაშიც ონლაინ ტრენინგები და კომპლექსური დავალებები დამეხმარა, რომლებშიც უამრავი საინტერესო ინტერნეტ რესურსია მოცემული.
ჩემს პედაგოგიურ საქმიანობაში წარმატებას ხელი იმ ფაქტმა შეუწყო, რომ ძალიან მიყვარს ბავშვები. სწორედ მათთან მომეცა ყველა ჩემი ბავშვობის ოცნების ასრულების საშუალება; მათთან ერთად ვცეკვავ, ვმღერი, ფილმებსაც ვიღებ და საჭიროების შემთხვევაში ვთამაშობ.
ერთი საინტერესო ფაქტი ჩემი პედაგოგიური საქმიანობიდან, რომელმაც ჩვეულებრივ გაკვეთილს სხვა ელფერი მისცა და დღესასწაულად აქცია.
მეცხრე კლასში შევიტანე კომპლექსური დავალება – საკონფერენციო თემა უნდა მოემზადებინათ კავკასიის მთიანი რეგიონის დაცვისა და მდგრადი განვითარების შესახებ.
კომპლექსური დავალების ყველა ეტაპი ნაბიჯ-ნაბიჯ გავიარეთ. ნაშრომის პრეზენტაციის დროც დადგა. დასკვნითი გაკვეთილისთვის განსაკუთრებით მოვემზადე: საკლასო ოთახი მოვაწყე ისე, რომ თავი, მართლაც, ნორჩ გეოგრაფებად ეგრძნოთ. კედლებზე გამოვაკარი მსოფლიოს და კავკასიის ფიზიკური რუკები, შევიტანე კომპიუტერი, პროექტორი, კედელზე პროექტორის დახმარებით გავანათე მონაწილეთა სია გამამხნევებელი ღიმილაკებით და წარწერით – საერთაშორისო კონფერენცია ,,კავკასიონის მთიანი რეგიონის დაცვა და მდგრადი განვითარება“.
კლასიკურად ჩაცმული შევედი კლასში და ყოველ შემომსვლელს როგორც კონფერენციის ორგანიზატორი მონაწილეობისთვის მადლობას ვუხდიდი. გაკვეთილი ძალიან საინტერესოდ წარიმართა. ყველა ისე იქცეოდა, როგორც ნამდვილ კონფერენციაზე, ზარის ხმაც კი არ გაგვიგია. მოსწავლეებმა მომდევნო გაკვეთილზე ერთმანეთი შეაფასეს და აღნიშნეს, რომ თავი ასე დაფასებულად არასდროს უგრძნიათ. მოსწავლეთა რაოდენობამაც შემიწყო ხელი, რადგან მე-9 კლასში მხოლოდ ხუთი მოსწავლეა და ყველა მათგანმა მოასწრო პრეზენტაციის გაკეთება. მე კი მომზადებული მქონდა სერტიფიკატები, რომლებიც გადაეცათ აღნიშნულ კონფერენციაში მონაწილეობისთვის.
აი, ასეთია ერთი პატარა სოფლის, პატარა სკოლის გეოგრაფიის მასწავლებელი, რომლის საყვარელი სიტყვებია: მე ამას შევძლებ…
