ფეხბურთში ძმების თემა ამოუწურავია და მარადიული. დედმამიშვილებს ერთად ბურთი უგორებიათ საქართველოშიც და იტალიაშიც, დანიაშიც და რუსეთშიც, ჰოლანდიაშიც და არგენტინაშიც. ეს ფესვგაუხმობი, დიდი ტრადიციაა, რომელიც მუდამ იარსებებს, სანამ უფროსი ძმის, ანდა ტყუპისცალის მიბაძვით მეორე ძმაც მოინდომებს ფეხბურთის თამაშს და შემდეგ უკვე ყველაფერი მუხლმაგრობისა და ილაჯის საქმეა.
შოთა, აჩი და რეზი არველაძეების მაგალითისა არ იყოს, ფეხბურთელი ძმებიდან ყველა, რა თქმა უნდა, არ და ვერ იქნება ერთნაირად ნიჭიერი და წარმატებული. ისიც ფაქტია, რომ მუდამ იქნება გულისტკენა ერთი ძმის წარმატების ფონზე მეორის წარუმატებლობის გამო, მაგრამ ძმობა მაინც ძმობაა და სულ ყველა მერაბ მეგრელაძედ და როჟე მილად რომ იქცეს, ფეხბურთელის საფეხბურთო კარიერა მაინც დაახლოებით 20 წელი გრძელდება და საფეხბურთო კარიერის დასრულების შემდეგ სულ სხვა ცხოვრება იწყება.
ცნობილი ამბავია, რომ სუპერ-წარმატებული ფეხბურთელები, როგორც წესი, ვერ ხდებიან ასეთივე წარმატებული მწვრთნელები. თუმცა, ამ კუთხით სასიამოვნო გამონაკლისებიცაა, მაგალითად, ფრანც ბეკენბაუერისა და ზინედინ ზიდანის სახით. რეალობა კი მაინც გვიჩვენებს იმას, რომ საუკეთესო მწვრთნელები უფრო ხშირად ნაკლებად წარმატებული ფეხბურთელები ხდებიან და ეს ფენომენი დღემდე ძალაშია. კლასიკურ მაგალითად კი ძმები ინძაგების შემთხვევა უნდა განვიხილოთ.
ალბათ კამათგარეშეა, რომ გასული ათწლეულის ერთ-ერთი საუკეთესო მეგოლე, ფილიპო ინძაგი, რბილად რომ ვთქვათ, ვერ გამოდგა კარგი მწვრთნელი და ამ ფაქტმა იტალიელ ტიფოზებს გული ძალიან ატკინა. თუმცა, ფეხბურთელობისას ძმაზე აშკარად ნაკლებად წარმატებულ სიმონე ინძაგის აღმოაჩნდა სამწვრთნელო ნიჭი და დღეს რომის „ლაციო“ რომ თვალსასეირო ფეხბურთს თამაშობს, დიდწილად სწორედ სიმონეს დამსახურებაა.
რომაული კლუბის შემტევმა და წარმატებულმა ფეხბურთმა არამხოლოდ იტალიელი ქომაგები მოხიბლა, ევროპის საფეხბურთო პრესაშიც აქტიურად იწერება სიმონე ინძაგის მომავალზე. ბევრი ფიქრობს, რომ საშუალო დონის „ლაციო“ არ იქნება უმცროსი ინძაგის საბოლოო ნავთსაყუდელი და მას აუცილებლად უხმობენ „ლაციალეზე“ ბევრად ბობოლა კლუბები. თუმცა, სანამ პიპო თავის მშობლიურ რომაულ კლუბს უძღვება, „მარადიული ქალაქიდან“ ამ კაცის გაშევება ამ ეტაპზე წარმოუდგენლია და „ლაციოს“ ბოსები გამუდმებით აწყობენ გეგმებს, თუ როგორ შეინარჩუნონ სიმონე ინძაგი.
რა არის სიმონე ინძაგის წარმატების საიდუმლო? თავად სიმონე ამ ამბავს მეტად მარტივად ხსნის და ამბობს, რომ ჯერ კიდევ ფეხბურთელობისას დაინტერესდა სამწვრთნელო საქმით და ახალგაზრდობიდანვე ეცნობოდა სამწვრთნელო ხელობის ამსახველ წიგნებსა და ლიტერატურას. ამას გარდა, სიმონეზე იძახიან, რომ მაშინ, როდესაც მისი უფროსი ძმა – ფილიპო ვარჯიშზებზე ოფლს ღვრიდა, მრავალტრავმიანობის გამო სიმონეს ბევრად მეტი დრო ჰქონდა, მინდორზე ოფლის ღვრის გარდა, სხვა საფეხბურთო სიღრმეებითაც დაინტერესებულიყო. ყველა აღნიშნავს, რომ სიმონეს საფეხბურთო ინტელექტი და ხედვა ძმისაზე ბევრად უფრო მომცველი და ფართოა. ვიწრო დიაპაზონის მწვრთნელისგან კარგს რომ არაფერს უნდა ველოდოთ, ეს იტალიის ნაკრების აწ უკვე ყოფილმა მწვრთნელმაც – ვენტურამაც დაადასტურა.
ჯერ ყველაფერი წინაა და სიმონე ინძაგის შესაძლებლობების ზღვარი სად გადის, ამის დადასტურებულად გაგებას წლები დასჭირდება, თუმცა ძმები ინძაგების შემთხვევაც გვაჩვენებს, რომ წარმატებული და შედარებით წარუმატებელი ძმების ისტორია გრძელდება და ეს ფენომენი, შეიძლება ითქვას, რომ უკვდავია. რაც შეეხება ფილიპო ინძაგის – „პიპო“ დიდი ფეხბურთელი იყო და იმედია ასეთად დაამახსოვრდება ყველას. მწვრთნელობაზე კი ბოდიში…
