ე.წ. „სიყვარულის დღეს”, ანუ 14 თებერვალს, ბავშვების დაბადების დღის ცენტრში აღმოვჩნდი, ჩვენი მეგობრის შვილის და ჩვენი შვილების მეგობრის დაბადების დღე იყო და ორსაათიანი გასართობი პროგრამის განმავლობაში ალბათ ოცჯერ მაინც მოიკითხეს ბავშვების გართობაზე მზრუნველმა ადამიანებმა იუბილარის და მათი მეგობრების შეყვარებულების ამბები. იუბილარი 5 წლის იყო. სტუმრებიც დაახლოებით ასე – ოთხი, ხუთი, ექვსი წლისები. ზოგადად, ასეთ ცენტრებში ათას სისულელეს მოისმენ, დაწყებული იმით, რომ გოგონები პრინცესები არიან და ბიჭები სუპერგმირები, დამთავრებული იმით, რომ ყველა ძალიან ბედნიერი უნდა იყოს, ხტუნავდეს, ცეკვავდეს, თამაშობდეს და მოწყენის ან არააქტიურად ყოფნის უფლება არ ჰქონდეს. რა თქმა უნდა, შეიძლება მითხრათ, რომ ამ ყველაფერს ხუმრობის სახე აქვს, გასართობია და ყველაფრის სერიოზულად განხილვა და პრობლემად მიჩნევა არ შეიძლება, მაგრამ მტკიცედ მჯერა, რომ ბავშვობაში მიღებული ემოციები უკვალოდ არ იკარგება და რასაც ჩვენ არასერიოზულად ვამბობთ, ვინმე შეიძლება სერიოზულად იღებდეს. რაც შეეხება ბავშვებს, მათთან სალაპარაკოდ ამ ასაკში ათასი სხვა უფრო საინტერესო თემა არსებობს, ვიდრე შეყვარებულის ყოლა-არყოლაა.
ამავე სიყვარულის დღეს ერთმა ჩემმა ნაცნობმა Facebook-ზე იმ ხალხს, რომლებიც შეყვარებულების გარეშე არიან, მისწერა – ეგ არაფერი, ზოგი სულ მარტო ცხოვრობს, ცხოვრება მაინც მშვენიერიაო. დავფიქრდი, რომ თუკი დავუშვებთ, რომ სიყვარულს, სიხარულს, ბედნიერებას და ა.შ. სპეციალური დღეები უნდა ჰქონდეთ, საკუთარი პრივილეგიების აფიშირებაზე უფრო მნიშვნელოვანი შესაძლოა იმ ხალხის გამხნევება იყოს, რომლებიც მტკივნეულად განიცდიან საკუთარ რეალობას და თუ კარგად მიმოვიხედავთ გარშემო, ასეთი ადამიანების შემჩნევა სულაც არ გაგვიჭირდება.
როცა ბავშვობიდან გეკითხებიან გყავს თუ არა შეყვარებული, გარგებენ კონკრეტულ როლს, მოითხოვენ შენგან გახდე წარმატებული და გქონდეს იდეალური ოჯახი, გიჭირს დაჯდე და საკუთარ თავს მოუსმინო, რა უნდა სინამდვილეში, როგორ ცხოვრებაზე ოცნებობს, რა ანიჭებს სიამოვნებას, რას არ გააკეთებდა არავითარ შემთხვევაში, როგორი გართობა მოსწონს, ვინ სჭირდება ბედნიერებისთვის და ცხოვრობ ისე, როგორც ვიღაცებს წარმოუდგენიათ შენი ცხოვრება, ცდილობ გაამართლო იმედები და გგონია, ასეა საჭირო. ეს ამბავი ისეთია, ზღაპრებში რომ წერია, მარჯვნივ წახვალ ინანებ, მარცხნივ წახვალ მაინც ინანებო. ყველაფერს შენთვის წინასწარ შექმნილი წესების მიხედვით თუ გააკეთებ – თავს კარგავ, არ გააკეთებ – მარგინალობის გზას ადგები.
იცით ხომ ისეთი თამაშები, ადამიანები ერთმანეთის გასაცნობად რომ იყენებენ და ერთი შეხედვით მარტივ კითხვებზე პასუხების გაცემით საკუთარი თავის დახასიათებას რომ გულისხმობს: „მოყევი ხუთი რამ, რაც შენ შესახებ გინდა, რომ ვიცოდეთ; გაგვიმხილე სამი ოცნება, რომელიც აგისრულდა; რას ფიქრობდი შენს მომავალზე ორი, ხუთი, ათი წლის წინ; როგორ გამოიყურება შენი საოცნებო სამსახური, რა განიჭებს განსაკუთრებულ სიამოვნებას” და ასე შემდეგ. მსგავს თამაშს ვთამაშობდი რამდენიმე დღის წინ და მივხვდი, რომ ადამიანებს გვიჭირს ერთი შეხედვით მარტივ კითხვებზე პასუხის გაცემა არა იმიტომ, რომ 5 საინტერესო ამბავი არ გვაქვს მოსაყოლი ჩვენ შესახებ ან ოცნებები იშვიათად გვისრულდება, არამედ იმიტომ, რომ იშვიათად ვფიქრობთ ასეთ რამეებზე.
20 მარტს მსოფლიო ბედნიერების დღეს აღნიშნავს და შესაძლოა ეს დღე კარგი საშუალება იყოს იმაზე დასაფიქრებლად, რა არის ჩვენთვის ბედნიერება, ვინ გვიყვარს, რა გვანიჭებს სიხარულს და რას ვუსურვებდით ჩვენს თავებს. შესაძლოა სხვების მიერ დაწესებული დღეების ჩვენს თავთან ურთიერთობისთვის გამოყენებამ მეტი სიკეთე მოგვიტანოს, ვიდრე ყვავილებმა და ფოიერვერკებმა, რომელსაც ზოგი იღებს, ზოგი – ვერა.