ნიქოზის მეკლდეურთა კლუბი – „ჩემი საყვარელი საქმე ესაა, ეს კლუბი
მე მტკიცედ მწამს, რომ ერთ ადამიანს, ერთ იდეას და ამ იდეის განხორციელების სურვილს დაბრკოლებების მიუხედავად, სირთულეების მიუხედავად, ყველაფრის მიუხედავად – ყოველთვის აქვს შედეგი. იმისიც მწამს, რომ თითოეულ ჩვენგანს აქვს შესაძლებლობა გახადოს სამყარო იმაზე ოდნავ უკეთესი, ვიდრე ის არის.
ასე ფიქრის და ამის რწმენის საფუძველს ის ადამიანები მაძლევენ, ვისაც საკუთარი ძალისხმევით გაუკეთებია რაღაც, რაც სხვების ცხოვრებას უკეთესობისკენ ცვლის.
ასეთი ადამიანი, საბედნიეროდ, ბევრია. დღეს ერთ-ერთ მათგან გაგაცნობთ.
მასზე სრულიად შემთხვევით შევიტყვე მეგობრისგან.
მეგობარს სოციალურ ქსელში ჰქონდა გაზიარებული თხოვნა ხმის მიცემის შესახებ.
ხმა კი უნდა მიგვეცა პროექტისთვის, რომელსაც თუ დააფინანსებდნენ, ნიქოზში მეკლდეურთა კლუბს ცოცვისთვის საჭირო აღჭურვილობის შესაძენად საჭირო თანხა გადაეცემოდა. საუბარი იყო 2000 ლარზე.
საუბარი იყო იმაზე, რომ ნიქოზში, კონფლიქტურ ზონაში, (!) ბავშვებისთვის, რომლებიც მოკლებულები არიან ასაკისთვის შესაფერისი განვითარებისთვის საჭირო უამრავ რამეს, არის გაკეთებული საცოცი კედელი ( უკვე), ოღონდ არ არის საკმარისი რაოდენობის უსაფრთხოების ლეიბები და აღჭურვილობა. 2000 ლარი კი საშუალებას მისცემდა კლუბს, რომ ბავშვებს ოდნავ ( !) გაუმჯობესებოდათ პირობები.
(ამ ეტაპზე 2000 ლარი ამ კონკრეტული საჭიროებებისთვის ფონდმა „ორბელიანი საქართველოს“ გაიღო).
ნიქოზის მეკლდეურთა კლუბი უკვე მესამე წელია არსებობს და სრულიად უსასყიდლოდ ემსახურება და ავარჯიშებს ნიქოზის თემში მცხოვრებ ბავშვებს. ამ კლუბის დამაარსებელი ლაზარე კომახიძეა. ჰყავს მეუღლე, მარიამი და სამი შვილი – მართა, იოანა და ნიკოლოზი.
„ორ ადგილას ვმუშაობ, მაგრამ ჩემი საყვარელი საქმე ესაა, ეს კლუბი. ეს რომ არ არსებობდეს ჩემს სამყაროში, რობოტად ვიგრძნობდი თავს. ერთია საქმე, რომელიც გევალება, რომ გააკეთო, რათა ოჯახი არჩინო და მეორეა იმის კეთება, რაც გულით გინდა აკეთო. სხვა სიხარულით მავსებს აქ ყოფნა. რომ მქონდეს შესაძლებლობა, მხოლოდ ეს ვაკეთო და არ ვიფიქრო ოჯახისთვის საჭირო ფინანსურ შემოსავალზე, მთელ დროს დავუთმობდი ამ ბავშვებს, შედეგებიც ბევრად უკეთესი გვექნებოდა. სამწუხაროდ, დროში ძალიან შეზღუდული ვარ. მადლობელი ვარ ჩემი მეუღლის, რომელსაც ესმის რასაც ვაკეთებ და გვერდით მიდგას. მისი მხარდაჭერის გარეშე ძალიან გამიჭირდებოდა ამ ყველაფრის განხორციელება…“
როგორ გაჩნდა იდეა…
მე თვითონ მეკლდეური ვარ. გარკვეული პერიოდი ძეგვის ბავშვთა სახლში მომიწია ცხოვრება, დედა იქ მუშაობდა. ძეგვის ბავშვთა სახლი ერთი დიდი ოჯახივით იყო, მაგრამ ბავშვების განვითარებისთვის ბევრი ვერაფერი ხდებოდა. იქ იყვნენ ჩამოსულები გიორგი კომახიძე და მისი მეგობრები. გიორგი მაშინ 18 წლის იყო. დააარსეს კლუბი, სადაც ჩამესახა მეკლდეურობის სიყვარული. 10 წლის ვიყავი, საქართველოს ჩემპიონი რომ გავხდი ამ სახეობაში. ამ კლუბის დაარსება ახალი სიცოცხლესავით იყო. მერე ისე მოხდა, რომ სპორტს ჩამოვშორდი, უნივერსიტეტში ვსწავლობდი, რაღაც პერიოდი მონასტერშიც გავატარე. მოგვიანებით ნიქოზში მომიწია ცხოვრება რამდენიმე წლის განმავლობაში. იქაურ ბავშვებს დავუახლოვდი და სწორედ მაშინ დამებადა იდეა, რომ მათთვის რაღაც სასარგებლო და საინტერესო გამეკეთებინა. ჩემი ბავშვური გატაცება გავიხსენე და მეკლდეურთა კლუბის გახსნა გადავწყვიტე. სპორტის სამინისტროში ახალგაზრდობის განვითარების ფონდში შევიტანეთ პროექტი და დაგვიფინანსეს. პირველი ნაბიჯები ასე ავიდგით და ნელ-ნელა მივდივართ წინ…
იდეა ბევრს უჩნდება, იდეის განხორციელების გზაზე კი სირთულეც ბევრია და დაბრკოლებებიც მრავლადაა. რა დაგეხმარათ წამოწყების ბოლომდე მიყვანაში?
ვფიქრობ, მთავარია, მოგინდეს კარგი რაღაცის გაკეთება და მერე რაღაცნაირად, ყველა და ყველაფერი მობილიზდება, რომ გამოგივიდეს, რომ მიზანს მიაღწიო. ადამიანი თუ მოტივირებულია, თუ იმას აკეთებს, რისიც სწამს, ყველაფერი გამოდის. უფრო უკეთ, ვიდრე ვიღაცის დავალებით რაიმეს გაკეთების შემთხვევაში. მე შემთხვევით გავიგე ამ ფონდის არსებობის შესახებ. მეგობარი დამეხმარა პროექტის დაწერაში, მეუღლემ ფინანსური საკითხები და ბიუჯეტის შედგენა აიღო საკუთარ თავზე. არც ველოდით, მაგრამ დაგვიფინანსდა პროექტი. ძალიან დიდია მეუფე ისაიას წვლილიც. მიწა გადმოგვცა, ფინანსურადაც დაგვეხმარა. თავადაც ძალიან ბევრს აკეთებს აქაური ბავშვებისთვის. ახლა ახალგორშია და ვერ გამოდის იქიდან. რომ წამოვიდეს, აღარ შეუშვებენ, ბიბლიოთეკის გახსნა უნდა იქ. მისი საკვირაო სკოლა ძალიან მნიშვნელოვან საქმეს აკეთებს. ბევრმა მშობელმა გადაიფიქრა ბავშვების გამორიდება იქიდან და ქალაქში გადაყვანა. ეს არის ადამიანი, რომელიც თავად, საკუთარი ხელებით აკეთებს და აშენებს საქვეყნო საქმეს.
ახლა რა სირთულეების წინაშე ხართ? რა არის საჭირო იმისთვის, რომ ბავშვებს პირობები გაუუმჯობესდეთ?
ჩვენთან 9-დან 14 წლამდე ასაკის ბავშვები ვარჯიშობენ. უფრო მეტი მოზარდის მიღებას შევძლებდით, ვიდრე გვყავს, ლეიბები და საჭირო აღჭურვილობა რომ გვქონდეს. საცოცი კედელი კარგი გვაქვს, ოღონდ ლეიბები მთელ გაყოლებაზე არ გვყოფნის, ამიტომ ბავშვებს ლოდინი უწევთ. უსაფრთხოება ძალიან მნიშნელოვანია. ლეიბების არქონის გამო კი დროს ვკარგავთ. ლეიბები რომ მქონდეს, 50 ბავშვამდეც გავზრდიდით რაოდენობას. ერთდროულადაც მეტი ივარჯიშებდა…
მომავალი ზამთრისთვის კარავიც მინდა გავაკეთო, ნებისმიერ ამინდში რომ შევძლოთ ვარჯიში, წვიმამ და ქარმა არ შეგვაწუხოს და მყუდროდ ვიყოთ. გორის გამგეობასთან არაერთხელ მქონია საუბარი. კარგი იქნება, თუ მცირედი ხელფასი მაინც დაენიშნება ჩემს მეგობარს, რომელიც გვერდით მიდგას და მე როცა ვერ ჩავდივარ, ბავშვებს ავარჯიშებს. დიდი ხნის განმავლობაში ენთუზიაზმით მუშობდა, ახლა საკუთარ ხელფასს ვუყოფ, რაც სამინისტროსგან მაქვს დანიშნული. ნახევარს მას ვაძლევ.
ძალიან მინდა, ამ ბავშვებს უკეთესი პირობები ჰქონდეთ. ნიჭიერები და მონდომებულები არიან. დღესასწაულივით ელოდებიან ვარჯიშებს. გაზაფხულზე საქართველოს პირველობაზე ვიყავით, ჩემპიონატში მივიღეთ მონაწილეობა და მეორე ადგილი დაიკავეს. ეს საუკეთესო შედეგია, რადგან ბავშვებს მაღალ კედელზე მხოლოდ ერთხელ ჰქონდათ ნავარჯიშევი. ჩვენი კედელი დაბალია, მაღალს კი თავისი სირთულეები აქვს. ამათ მხოლოდ ერთხელ ივარჯიშეს მაღალ კედელზე და მაინც კარგი შედეგი დადეს.
კარგი იქნებოდა, ფეხსაცმელები და კარაბინები გვქონოდა. შეჯიბრებისთვის ფეხსაცმელი გვჭირდებოდა, მეგობრის დახმარებით შევიძინეთ ერთი წყვილი, ეს საკმარისი, ცხადია, არ არის…
რამდენი ბავშვი ვარჯიშობს მუდმივად?
თავიდან 10 გვყავდა, ახლა 25-30 მოზარდი ესწრება სისტემატურად ვარჯიშებს. სოფელში მეტი არაფერი ხდება, ეს და მეუფის დაარსებული ხელოვნების საკვირაო სკოლაა ერთადერთი საშუალება, ბავშვები განვითარდნენ. ძალიან მინდა გასვლითი ღონისძიებების ორგანიზებაც. მნიშნელოვანია ბავშვები ეცნობოდნენ თავიანთ თანატოლებს სხვა რეგიონებიდან. ამის საშუალება არ გვაქვს. თბილისშიც დამყავს ხოლმე, როცა შეგვიძლია, მაგრამ ტრანსპორტირება ძალიან რთულია. საცოც კედელზე კი უფასოდ გვიშვებენ ჩვენი ის მეგობრები და გულშემატკივრები, მაგრამ აქამდე ჩამოყვანაა პრობლემური. პირველ რიგში, ფინანსურად. არადა ბავშვებისთვის როგორი მნიშნელოვანია ასეთი გასვლები. ამათთვის მთელი თავგადასავლაია ხოლმე, თუ სადმე ვახერხებთ გამგზავრებას.
რითია განსაკუთრებით მიმზიდველი სპორტის ეს სახეობა, მეკლდეურობა?
ზოგადად, ყველა ბავშვს უყვარს ხეზე ასვლა, ცოცვა, სირთულეების დაძლევა…კედელზე ცოცვა ძალიან აზარტული და ამავდროულად, სასარგებლო რამაა. ბრძოლისუნარიანობას, ამტანობას, ბევრ სხვა საჭირო უნარს ავითარებს. ბავშვობაში არ ვეშვებოდი, როცა რომელიმე მარშრუტს ვერ გავივლიდი. იქამდე ვამუშვებდი ტრასას, სანამ არ დავძლევდი. ახლა მსგავს შემართებას ბევრ ბავშვს ვატყობ. არ გამოსდით ერთხელ, აკეთებენ ათჯერ და მანამ, სანამ ბოლოს არ გამოუვათ. ბევრ პროფესიულ უნარსაც ავითარებს, მაგალითად, მეძანძრეები, სამაშველო სამსახურები სპეციალურ წვრთნებს გადიან ხელოვნურ კედელზე ცოცვაში, რომ ფიზიკურად მზად იყვნენ სირთულეებისთვის.
სამომავლოდ რამე გეგმები თუ გაქვთ?
ძალიან მინდა სხვა რეგიონებშიც მეკლეურთა კლუბის დაარსება. გარდა ამისა, 2019 წლისთვის სპორტის ეს სახეობა ოფიციალურადაა შეყვანილი სპორტის ოლიმპიურ სახეობად. კარგი იქნება, თუ ახლავე დაინტერესდებიან და მეტ ყურადღებას მიაქცევენ ჩვენშიც. მაშინ 2019 წლამდე საფუძვლიანად მომზადებასაც შევძლებთ.
მიგიმართავთ თუ არა ოფიციალური უწყებებისთვის? რა გამოხმაურება გაქვთ, თუნდაც, გორის გამგეობიდან?
ყოველთვის ყურადღებით გვისმენენ ეცნობიან საჭიროებებს და იზიარებენ ჩვენს წუხილს. კარგი იქნება, პრაქტიკულადაც მეტად თუ დაგვეხმარებიან. 2008 წლამდე სოფელში იყო ფეხბურთის სტადიონი კარგი ხელოვნური საფარით და განათებით, ღამეც ვარჯიშობდნენ და თამაშობდნენ ბავშვები. 2008 წლის ომის დროს რუსებმა დაახვიეს ეს საფარი, ხალიჩა და თან წაიღეს. იმის შემდეგ ასეა. გვქონდა საუბარი გამგეობაშიც და ფედერაციაშიც. იმედია, გამონახავენ რესურსს და აღადგენენ. კარგი იქნება, მინიმალური ხელფასი მაინც თუ დაენიშნება იმ ადამიანს, ვინც ჩადის და ნიქოზელ ბავშვებს ავარჯიშებს. ბავშვების ჯანსაღი განვითარებისთვის ძალიან მნიშვნელოვანია მსგავსი პროექტები, მეკლდეურთა კლუბი უკვე არის, მუშაობს და სულ ცოტა მხარდაჭერა გვჭრდება უფრო უკეთ მუშაობისთვის. მომავალს იმედით ვუყურებ. ყველაზე რთული უკვე უკანაა მოტოვებული, ახლა მჯერა, რომ ჩვენი მცდელობა კიდევ უფრო მეტ ნაყოფს გამოიღებს. ეს ბავშვები ამას ნამდვილად იმსახურებენ…
ინტერვიუს ჩაწერის დროს ლაზარე და მისი მეუღლე, მარიამი, პატარას ელოდებოდნენ. ახლა მათ უკვე შეეძინათ მესამე შვილი, ნიკოლოზი. გულით ვულოცავ ოჯახს პატარა ნიკოლოზის დაბადებას. ბედნიერი იყოს მისი მობრძანება ჩვენს სამყაროში. მშვიდობიან, უზრუნველ და ჯანსაღ გარემოს ვუსურვებ მას.
