– თერგო, რა გამღერებს,

რა გაქვს სასიმღერო?

ზოგჯერ რა გატირებს,

რა გაქვს სატირალი?

– იცი, რა მამღერებს?

ჩემი საქართველო!

იცი, რა მატირებს?

მისი სატკივარი!..

თენგო ავსაჯანიშვილი

ხევში, სტეფანწმინდაში, რამდენჯერმე მოვხვდი პოეზიის საღამოზე. თბილისიდან ჩასული პოეტები ადგილობრივ მკითხველს ხვდებოდნენ. მერე გულუხვად გვიმასპინძლდებოდნენ და შეხვედრის ლირიკული განწყობა სუფრაზეც გადაინაცვლებდა ხოლმე. მით უფრო მთაში, სადაც ყოველი მეორე ბუნებით პოეტია, ენის საიდუმლოსთან ყველაზე ახლოა და ისეთ სიტყვებს შემოგაშველებს, გული რომ აგიყვავდება. ერთხელ, ასეთ პოეტურ ნადიმზე, ერთ ბიჭს მოვკარი თვალი. სუფრის განაპირას იჯდა თავჩაღუნული, სახე კეთილი ღიმილით უბრწყინავდა და როცა რამდენიმე სადღეგრძელოს შემდეგ ცოტა გათამამდა, წამოდგა და თავისი ლექსი წაიკითხა. თან მოგვიბოდიშა, ისე მომანდომეთ ლექსობა, გავბედეო. იმ სუფრაზე იმ საღამოს მისმა ლექსმა ხელქმნილი მარგალიტივით გაიბრწყინა და აბა, ვიღა მოასვენებდა – გვიკითხა და გვიკითხა თავისი ნაღდი სევდით და სიხარულით ნაბეჭვი ლექსები. ყელმოღერებით კითხულობდა, ცალ ცისფერ თვალს რაღაც წერტილს გაუშტერებდა ხოლმე, ცალი ნატკენი თვალით კი გულის უფსკრულების ექოს იკავებდა თითქოს, იდგა, როგორც თავისივე ხევის ერთი კლდე და ლექსებს მოთქვამდა.

ასე გავიცანი თენგო ავსაჯანიშვილი – ნამდვილი პოეტი.

„ნამდვილს“ ესმა ონიანს დავესესხე, ვინც ყველა სხვა ეპითეტის ბრჭყვიალებას სწორედ ამ ერთ სიტყვას არჩევდა ხოლმე და გულისხმობდა თავდაპირველს, რითაც ფასდება შემოქმედება. თენგო ავსაჯანიშვილის პოეზიაც ამ თავდაპირველი შთაბეჭდილებით არის დამუხტული. შეიძლება ასეც ითქვას: ის თავიდან ბოლომდე პოეტია, დაუნაწევრებელი თავისი ცხოვრება-შემოქმედებით, მთლიანად მიძღვნილი ამ დიდ საიდუმლოს, ლინგვისტურ რიტუალს, შესაბამისად, ერთსა და იმავე დროს ჯილდოსა და სასჯელის მქონეც, ბედნიერიც და ტრაგიკულიც.

თენგო ავსაჯანიშვილი მოხევე პოეტია, ოღონდ ეს არ ნიშნავს ვიწრო კუთხურობას. ხევი მისთვის იგივეა, რაც გოდერძი ჩოხელისთვის – გუდამაყარი, ნოდარ დუმბაძისთვის – გურია, დავით კლდიაშვილისთვის – იმერეთი. ხევი თენგოს ასაფრენი ბილიკია, ის ტოპოსია, საიდანაც მისი თვალსაწიერი იშლება. მთელი ცხოვრება ხევში გაატარა, მისი შთაგონება თერგი და მთები იყვნენ, ალექსანდრე ყაზბეგის აჩრდილი და მყინვარწვერის ელვარება. მისთვის საქართველოც ხევიდან იწყებოდა და ამიტომ კიდევ უფრო ძვირფასი და საპასუხისმგებლო იყო ეს მხარე – როგორც პირადი განძი, წინაპრებისგან ნამემკვიდრევი („ჩემი თერგივით ღელვით ვიწყები, ჩემი თერგივით ღელვით ვმთავრდები…“).

დღეს სამშობლოზე ცოტასღა წერენ პოეტები. ტექნოგლობალურმა დრომ თითქოს დააკნინა კიდეც ეროვნულობის იმგვარი განცდა, რომელიც პოეტს ლირიკული ფიქრებით მუხტავს. ამას მრავალი მიზეზი აქვს და ერთი მათგანია ჭარბი, ლამის მკვდარი რწმენითა და პათოსით აყივლებული პატრიოტიზმის შეკავება, რომელმაც, ჩვენი დამოუკიდებლობის გარიჟრაჟიდან მოყოლებული, ბევრი სული და ტვინი დააზიანა და, მენტალურ კომპლექსებში ჩაკირული, დღემდე შემოგვრჩა. გურამ დოჩანაშვილისა არ იყოს, სამშობლოს სიყვარული ხომ „ერთი რამის სიყვარულია, დაფარვა რომ სჭირდება“; სამშობლო ჩუმად სათქმელი სიტყვაა და არა გაუთავებლად და გამაყრუებლად საჯაროდ სიყვარულ-სამტკიცებელი. თუმცა ამ უკიდურესობამ სხვა, საპირისპირო სტიგმა მოიყოლა და ბევრი შემოქმედი გააჩუმა, მკითხველთა ცნობიერება კი იმ აზრითაც გაჟღინთა, თითქოს სამშობლოზე ლექსები მხოლოდ სუფრისთვის იწერებოდეს და იქვე ითქმებოდეს.

არადა, ვინ იცის, იქნებ ლექსებსაც ელოდება საქართველო!.. იქნებ ესეც ის წმინდა ზვარაკია, რომელიც სამშობლოსა და ენის კვრივზე დაიდება და ამით რაღაც იდუმალი და ღვთაებრივი აღესრულება! ეს თენგო ავსაჯანიშვილმა კარგად იცოდა, მისთვის უცხო იყო „პოეტურ-თემატური ტრენდები“ და ეროვნულ-მენტალური კომპლექსები. საქართველოს ხმა ესმოდა და თავადაც პასუხობდა. მის პოეზიაში უდიდესი ადგილი სწორედ სამშობლოსთვის დაწერილ ლექსებს ეკავა. ეს მისი პირადი ლიტურგია იყო.

„თაფლის სანთელო,

საქართველო ღმერთს შეავედრე,

ღიაა კარი –

გულის კარი წმინდა სამების,

ჰა, დავალაგე

მის უწმინდეს საკურთხეველზე

ცრემლების მძივი,

თვალთა სხივი

ხმათა ხავერდი…“

ან

„სუ, გეყო, გაჩუმდი, ნუღარ სტირი,

შენს მტერს უხარია, გხედავს თვალსველს,

შენი ძველებური, დალოცვილი,

მრავალჟამიერი შემოსძახე“.

პოეტი უწინარესად ხმაა და თენგო ავსაჯანიშვილიც თვითმყოფადი, მკაფიო ხმა იყო, რომელსაც, თუმცაღა თავისთვის ჩუხჩუხებდა საქართველოს უკიდურეს საზღვართან, მდინარის ძალა ჰქონდა და არც არავისში აგერეოდა, ვერც წაუყრუებდი. ამ ხმას ძალას აძლევდა სიყვარული. სამშობლოთი დაწყებული, სატრფოთი და ბუნებით გაგრძელებული, მიღმიერითა და სიკვდილით დამთავრებული – თენგოსთვის ყველაფერი სიყვარულის წესებით არსებობდა, მას იკვლევდა და ეძიებდა, მასში ხეტიალობდა.

საოცარი სილაღეა მის სატრფიალო ლექსებში. სევდა, მარტოობა და „შორით წვა“ ცეცხლოვან ვნებათა ღელვას ენაცვლება, ხან იის სიმაღლიდან შეიგრძნობს სიყვარულს, ხან ლაჟვარდებში დანავარდობს.

„შენს თმებში ღამე დამრჩალა

და ვარსკვლავები – თვალებში,

ეგ შენი შუქი, ქალშავავ,

შემეშველება შავეთში…“

სიყვარულს ეტრფის და ოცნებობს:

„ნეტავი ისე გიყვარდე,

მზე როგორც ჰყვარობს მიწასა…“

სიყვარული მისი მუდმივი მდგომარეობაა. ჰოდა, ვის გაუგონია სიყვარული ტანჯვისა და სალმობის გარეშე? თენგოს პოეზიაშიც ბევრი ტკივილია. ცრემლიც ბევრია, ოღონდ არა გულის სიჩვილისა და უსასობის გამომხატველი, არამედ, უპირველესად, უზენაესი სულიერი ცეცხლის ჩინჩხალი, მწველი ნაღვერდალი, სულს რომ გასცვივდება ხოლმე, ვნების ქარაშოტში აბრიალებულს. „ვეფხისტყაოსნის“ რაინდის ცრემლი. ჩემს წარმოდგენაში, ჩამოჰგავდა კიდევ თენგო ავსაჯანიშვილი ვეფხვის ტყავში გახვეულ ტარიელს, მასავით სიყვარულის ველზე იყო გაჭრილი და სატრფოსთვის ხეტიალში უმაღლეს ჭეშმარიტებას ეძიებდა.

ამ გზამ თუ მიიყვანა თენგო თავიდანვე სიკვდილის საზღვართან, იმ ტრანსცენდენტულ ცოდნასა თუ ხილვასთან, დღეს რომ პოეტის წინასწარმეტყველებად შეგვიძლია აღვიქვათ და კიდევ ერთხელ გავიკვირვოთ: საიდან ჰქონდა ამ ახალგაზრდა კაცს სიკვდილისადმი ასეთი ლტოლვა ან საიდან იცოდა, რომ მისი დროც დათვლილი იყო ამ წუთისოფელში და, მიუხედავად ამისა, კი არ სძულდა, არამედ მართლა სატრფოსავით უყვარდა სიკვდილიც?!

ამირან არაბული „არყოფნის კარიბჭესთან მის შეთამამება-გაშინაურებას“ უწოდებს ამ საკრალურ ლტოლვას – „ყოველივე ეს ეგზომ არაპოზიორული, ნამდვილი და არსისმიერია მისთვის… სიცოცხლისშემდგომი არსებობის სახისა თუ ფორმის საკითხიც ისეთივე მწვავეა პოეტისათვის, როგორც ამწამიერი სუნთქვა, სურვილთა დიადობას მოკლებული არსებობა და სიმწრის მეტობით დაღლილი სიცოცხლე“ , – წერს ის თენგო ავსაჯანიშვილის კრებულის „აქ და იქ“ შესავალში.

მის პოეზიაში ბევრი ფიქრია სიკვდილზე. ცალი თვალით სულ მიღმიერი სამყაროსკენ იყურება: „დაბადებიდან სიკვდილს ვეკუთვნი, მასზე აკვნიდან ვარ დანიშნული, ჩვენ შევიჩვიეთ უკვე ერთურთი და სიკვდილია ჩემი მიჯნური…“

თენგო ავსაჯანიშვილი ცოტა ხნის წინ გარდაიცვალა. ფიზიკური ტკივილებით ნატანჯი, მაგრამ სულიერად კიდევ უფრო განმტკიცებული გავიდა ამ სამყაროდან. იმ დღეებში ხშირად მეფიქრებოდა, რა სახით მივიდა მასთან სიკვდილი. ალბათ მაშინვე იცნო, რადგან დაბადებიდან მართლაც ძმასავით იახლა და გვერდიდან არ მოიშორა. ან იქნებ ქალის სახით ესტუმრა და უკანასკნელი წამები ენით უთქმელი ფერადებით გაულამაზა?..

ეს მისი ბოლო ლექსი იქნებოდა – სიკვდილთან შეყრა. ამ ლექსს ჩვენ ვეღარ წავიკითხავთ, თან წაიღო თენგო ავსაჯანიშვილმა როგორც საიდუმლო.

სამაგიეროდ, აქ სხვა ლექსები დატოვა, რის დაწერაც მოასწრო, რაც გულიდან გამოიგლიჯა ან გადმოიდინა. ეს ლექსები ყველას გულს ააღელვებს, ვისაც შეეხება.

და ყოველი შეხება ისევ ლექსად დაიბადება.

ზოგადი განათლების შესახებ საქართველოს კანონით, სკოლის ცხოვრებაში მშობლების როლი მხოლოდ საკუთარი შვილების აკადემიური წინსვლის მხარდაჭერით არ შემოიფარგლება. მშობლები სკოლის ყოველდღიური საქმიანობის მნიშვნელოვან ნაწილს წარმოადგენენ და მათი აქტიური ჩართულობით, მასწავლებლებსა და სკოლის ადმინისტრაციასთან თანამშრომლობით, შესაძლებელია ისეთი სასწავლო გარემოს შექმნა, რომელიც ხელს უწყობს ყველა ბავშვის განვითარებასა და კეთილდღეობას.

მშობლების მონაწილეობა უზრუნველყოფს სკოლის საქმიანობის გამჭვირვალეობას და ისეთი გადაწყვეტილებების მიღებას, რომლებიც მოსწავლეთა საუკეთესო ინტერესებიდან გამომდინარეობს. სამეურვეო საბჭოს წევრობა მშობელს საშუალებას აძლევს, უშუალო მონაწილეობა მიიღოს სკოლის მართვაში – ამ ურთიერთობას კანონი არეგულირებს (ზოგადი განათლების შესახებ კანონი. მუხლი 12. იხ. ბმული https://mes.gov.ge/uploads/Licenzireba/kanoni%20zogadi%20ganatlebis%20shesaxeb.pdf)

კანონში აღწერილი ოფიციალური უფლებებისა და მოვალეობების გარდა, სამეურვეო საბჭოში მშობლის მონაწილეობა აუმჯობესებს ურთიერთობას მასწავლებლებსა და სკოლის ადმინისტრაციასთან. საბჭოს კრებებში მონაწილეობით მშობლები უფრო ახლოს ეცნობიან სკოლის საჭიროებებსა და გამოწვევებს, უკეთ აფასებენ, რა სახის მხარდაჭერა სჭირდება სასწავლო პროცესს. მეორე მხრივ, სამეურვეო საბჭოს წევრ მშობლებს მუდმივი მჭიდრო კომუნიკაცია აქვთ შესაბამისი საფეხურის მშობლებთან, რაც სკოლის მნიშვნელოვანი გადაწყვეტილებების მიღებისას მათი ინტერესების გათვალისწინებას უზრუნველყოფს. ეს ეხმარება სკოლას და მასწავლებლებს, უფრო ეფექტურად და მიზანმიმართულად განახორციელონ თავიანთი საქმიანობა, რაც, საბოლოოდ, დადებით გავლენას ახდენს მოსწავლეთა აკადემიურ მიღწევებსა და საერთო კეთილდღეობაზე.

იმისთვის, რომ სამეურვეო საბჭოს საქმიანობა მხოლოდ ფორმალური არ იყოს და რეალურად მოახდინოს ცვლილებები სკოლაში, მნიშვნელოვანია რამდენიმე ძირითადი პრინციპის დაცვა:

• აქტიური ჩართულობა: სამეურვეო საბჭოს წევრებმა მონაწილეობა უნდა მიიღონ ყველა შეხვედრაში და აქტიურად ჩაერთონ განხილვებში. მათი წვლილი და იდეები მნიშვნელოვანია სკოლის განვითარებისთვის.

• კომუნიკაცია: კარგ კომუნიკაციას გადამწყვეტი როლი აკისრია. წევრებმა უნდა შეძლონ, მკაფიოდ და ეფექტურად გააცნონ აუდიტორიას თავიანთი მოსაზრებები და წამოჭრან საკითხები, რომლებიც მნიშვნელოვანია როგორც მათთვის, ისე სხვა მშობლებისა და მასწავლებლებისთვის.

• პასუხისმგებლობა: სამეურვეო საბჭოს წევრები პასუხისმგებელნი არიან არა მხოლოდ საკუთარი შვილების, არამედ ყველა მოსწავლის კეთილდღეობაზე. მათი გადაწყვეტილებები უნდა ეფუძნებოდეს სკოლის ყველა მოსწავლის ინტერესს.

• ინფორმირებულობა: სამეურვეო საბჭოს წევრები უნდა ეცადონ, მუდმივად იყვნენ ინფორმირებულნი სკოლის აქტივობების, საქართველოს განათლების სისტემის გარშემო განხორციელებული ცვლილებებისა და მსოფლიოს მასშტაბით განათლების ტრენდების შესახებ. ასევე, მათი მოვალეობაა სკოლაში მიმდინარე პროცესების შესახებ სხვა მშობლების ინფორმირება.

საერთაშორისო კვლევები აჩვენებს, რომ სკოლები, სადაც მშობლები აქტიურად მონაწილეობენ სამეურვეო საბჭოებში, უფრო მაღალი ხარისხის განათლებას აძლევენ მოსწავლეებს. ეს სკოლები გამოირჩევიან უკეთესი აკადემიური შედეგებით და უფრო პოზიტიური სასწავლო გარემოთი. მშობლების მონაწილეობა უზრუნველყოფს სკოლის საქმიანობის გამჭვირვალობას და ანგარიშვალდებულებასაც. მშობლები აკონტროლებენ სკოლის ბიუჯეტს, ნორმებსა და წესებს, რაც სკოლის ადმინისტრაციას აძლევს სტიმულს, პასუხისმგებლობიანი და გამჭვირვალე იყოს.

სამეურვეო საბჭომ ეფექტურად რომ იმუშაოს, უნდა გავითვალისწინოთ შემდეგი:

1. მრავალფეროვანი შემადგენლობა: სასურველია, სამეურვეო საბჭოს წევრი მშობლები ეკუთვნოდნენ სხვადასხვა სოციალურ ფენას, სხვადასხვა იყოს მათი ეთნიკური წარმომავლობა თუ რელიგიური კუთვნილება. მათ შორის უნდა იყვნენ სპეციალური საგანმანათლებლო საჭიროების მქონე მოსწავლეთა მშობლების წარმომადგენლებიც. ეს საბჭოს სხდომების დროს სხვადასხვა თვალსაზრისის გათვალისწინებას უზრუნველყოფს.

2. კარგი მმართველობის სტრუქტურა: საბჭოს უნდა ჰყავდეს ძლიერი და კომპეტენტური თავმჯდომარე, რომელიც კარგად წარმართავს სხდომებს და უზრუნველყოფს ნაყოფიერ მუშაობას. საბჭოს წევრებმა უნდა იცოდნენ თავიანთი როლები და პასუხისმგებლობები. სასურველია, თითოეულ წევრს განსაზღვრული ამოცანები ჰქონდეს.

3. გამჭვირვალობა: საბჭოს მუშაობა გამჭვირვალე უნდა იყოს. ყველა გადაწყვეტილება და სხდომის პროტოკოლი ხელმისაწვდომი უნდა იყოს სხვა მშობლებისა და საზოგადოებისთვის.

4. სტრატეგიული დაგეგმვა და შეფასება: საბჭომ უნდა განსაზღვროს სკოლის გრძელვადიანი მიზნები და სტრატეგიული გეგმები მათ მისაღწევად. საკუთარი აქტივობებისა და მათი შედეგების პერიოდული შეფასება კი მომავალი საქმიანობის დაგეგმვის შესაძლებლობას იძლევა. რაც მთავარია, თითოეული ადამიანის სურვილი და აქტიურობა აუცილებელი წინაპირობაა სკოლის განვითარებისთვის და მოსწავლეთა საჭიროებებს მორგებული გარემოს შესაქმნელად.

სტატია ეფუძნება დისტანციურ სასწავლო კურსს „მშობლები სამეურვეო საბჭოში“, რომლის ავტორია კემბრიჯის უნივერსიტეტის მკვლევარი თათია ჯონსონი.

თვითმართადი სრული კურსი უფასოა და მისი გავლა ნებისმიერ მსურველს შეუძლია.

კურსი იხილეთ ბმულზე:

https://mshobeltaskola.ge/course/course/4/

ლიტერატურა უდიდეს როლს ასრულებს ადამიანის პიროვნულ განვითარებაში, მკითხველად მის ჩამოყალიბებაში, ანალიზისა და განზოგადების უნარების გაუმჯობესებაში. მე ლიტერატურა ბუნების სწავლების პროცესში ძალიან ეფექტურად გამოვიყენე. კოსმოსი, ციური სხეულები, პლანეტები მოსწავლეებისთვის შეუცნობელი და, ამავე დროს, უზომოდ საინტერესოა, უამრავი კითხვა აქვთ და პასუხსაც უსწრაფესად მოელიან. ესგ-ს ბუნებისმეტყველების სტანდარტით, ასტრონომიის ნაწილი მეხუთე კლასში ისწავლება. გარდნერის მრავალმხრივი ინტელექტის თეორიის შესაბამისად, მასწავლებელი ვალდებულია, მოსწავლეებს სხვადასხვა სახის უნარები განუვითაროს. ამ მიზნით მრავალფეროვანი აქტივობები განვახორციელე. ამ აქტივობათა ფარგლებში ბავშვებმა მოამზადეს კომიქსები, რომელთა გმირები მათ მიერ არჩეული პლანეტები იყვნენ, შეთხზეს მოთხრობები, აალაპარაკეს ციური სხეულები, დახატეს და დაამზადეს მზის სისტემის მოდელები. ჯგუფებს შორის გავმართეთ ვიქტორინაც. საბოლოოდ მშობლებს წარვუდგინეთ მოსწავლეთა ნახატები, მათი მოთხრობების გამოყენებით კი დავწერე სცენარი, რომელსაც ქვემოთ გაგიზიარებთ. სცენარზე მუშაობისას გამოვიყენე „ვეფხისტყაოსნის“ ის სტროფებიც, რომლებშიც ტარიელი პლანეტებს ესაუბრება – აქ პლანეტების ძველქართული სახელებია. გაკვეთილზე თითოეული სტროფი გავარჩიეთ და პოემაში მოყვანილ ინფორმაციას პლანეტების თვისებები შევუსაბამეთ. ერთი გაკვეთილი დავუთმეთ ვაჟა ფშაველას ნოველას „რა თქვა დედამიწამ“. ყველა აბზაცი დეტალურად გავშიფრე, თუმცა სცენარში ტექსტის მხოლოდ მცირე მონაკვეთი გამოვიყენე. ვისაუბრეთ სხვადასხვა კულტურასა და ადამიანის ცნობიერებაზე მზის, მთვარის, ვენერასა და სხვა ციური სხეულების გავლენის შესახებ. მოსწავლეებმა შეისწავლეს გალაკტიონ ტაბიძის ლექსები მარსსა და ვარსკვლავებზე. რა თქმა უნდა, მეხუთეკლასელებისთვის გალაკტიონის ლექსის დეტალიზაცია სრულიად ზედმეტია, ამიტომ ზოგადად მიმოვიხილეთ ქართულის მასწავლებელთან კონსულტაციის შემდეგ. გამოვიყენე სვანური სიმღერის ტექსტი, რომელიც მზის ღვთაებას ლილეს ეძღვნება. სიმღერები და ცეკვები შევარჩიე მოსწავლეებისა და მუსიკის მასწავლებლის დახმარებით. მათ ასევე მოიძიეს ინფორმაცია იმ ქართული ცეკვების შესახებ, რომლებიც მზესა და სხვა ციურ სხეულებს უკავშირდება. ბავშვები ტექსტებში ეძებდნენ ქიმიურ და ფიზიკურ მოვლენებს. გაეცნენ სინათლის არეკვლასა და ჩრდილის წარმოქმნის მიზეზს, წყლის სამ აგრეგატულ მდგომარეობას – აორთქლებას, კონდენსაციას, დნობასა და გამყარებას. რაც მთავარია, არ დავიწყებიათ მეგობრობის როლი პლანეტების ურთიერთობაში. ყველა გაკვეთილი ხალისიანი და, იმავდროულად, საქმიანი გამოვიდა. მოსწავლეები უკეთესად ურთიერთობდნენ ერთმანეთთან ჯგუფური მუშაობის შემდეგ, ინაწილებდნენ როლებს. ვიმედოვნებ, ეს სცენარი ახალ იდეებს გაუჩენს მკითხველს, რაც ჩვენი ახალგაზრდებისთვის სასკოლო ცხოვრებას უფრო საინტერესოს გახდის.

მთხრობელი: ძველად, სულ ძველად, კოსმოსურ სივრცეში ცისფერი პლანეტა დაიბადა. მან თვალები გაახილა და მოღიმარი, ალერსიანი მზე დაინახა. მზემ დედამიწას სხივები დააფრქვია, გაათბო და გაანათა. ჩვენი პლანეტა უფრო გალამაზდა. ძალიან მოუხდა ჰაერის ცისფერი მოსასხამი და ცისფერი ქუდი.

მზე: შვილო, რა ლამაზი ხარ! დღეიდან ერთად ვიქნებით. შენ სულ ჩემ ირგვლივ იტრიალებ.

დედამიწა: რა კარგია! თვალს არასოდეს მოგაშორებ.

მზე: როცა შებრუნდები, ვერ დამინახავ; ამას ღამე ჰქვია. არ შეგეშინდეს. მე შენ მეგობარს გამოგიგზავნი.

მთხრობელი: ღამე მოვიდა და ცაზე ვარსკვლავები მიმოაბნია. დედამიწა ვარსკვლავების თვლას შეუდგა. თვალა, თვალა, მაგრამ ყველა ვერ დათვალა. ეწყინა და გაიბუტა. უცებ გვერდით ვიღაც ამოუდგა…

დედამიწა: შენ ვინ ხარ?

მთვარე: მე მთვარე ვარ, შენი თანამგზავრი, დღეიდან სულ შენ გარშემო ვიტრიალებ.

მთხრობელი: რა ლამაზი იყო მთვარე! ისიც ხომ მზისგან დედამიწაზე გამოგზავნილი სხივებით იყო განათებული.

დედამიწა: არასოდეს მიმატოვებ?

მთვარე: არასოდეს. ჩვენ ერთმანეთს უჩინარ ხელებს ჩავჭიდებთ, ერთმანეთს შევაკავებთ, სულ ასე ვიქნებით.

მთხრობელი: ასე დამეგობრდნენ დედამიწა და მთვარე. მიდიოდნენ, ტრიალებდნენ და ერთმანეთს დღისა და ღამის ზღაპრებს უყვებოდნენ.

სიმღერა როცა მთვარე ვარსკვლავებს ნახავს

მთხრობელი: სამი ციური სხეული დანარჩენ პლანეტებთან ერთად ბედნიერად ცხოვრობდა გალაქტიკაში. ესენი იყვნენ უუუზარმაზარი ,,ჯუჯა“ ვარსკვლავი მზე, პატარა პლანეტა დედამიწა და თანამგზავრი – მთვარე. მზეს კითხვები გაუჩნდა. აინტერესებდა როგორ გამოიყურებოდა.

მზე: ნეტავი როგორი ვარ? როგორ დავინახო საკუთარი თავი? ნეტავი სარკე მქონდეს.

მთხრობელი: უცებ მთვარე გაახსენდა მისი ვერცხლისფერი ზედაპირით და ჩაფიქრდა.

მზე: მთვარეს ხომ სარკესავით ზედაპირიაქვს, იქნებ ის დამეხმაროს. წავალ და ვკითხავ.

მთვარე: გამარჯობა, მეგობარო. როგორ ხარ? რამ შეგაწუხა? ხომ მშვიდობაა ჩვენს გალაქტიკაში?

მზე: კარგად ვარ. როგორც ჩანს, შენთანაც ყველაფერი რიგზეა. დახმარების სათხოვნელად მოვედი.

მთვარე: თუ შემიძლია, სიამოვნებით დაგეხმარები.

მზე: მაინტერესებს, როგორ გამოვიყურები. შეიძლება, შენს სარკეში ჩავიხედო?

მთვარე: დაგეხმარები. სანაცვლოდ შენც რამე უნდა გააკეთო ჩემთვის.

მზე: თუ გინდა, ღამით ჩემ მაგივრად შენ ანათე, მე კი ამ დროს დავისვენებ.

მთვარე: თანახმა ვარ, ღამით შენ მაგივრად ვანათო. ამ დროს შენი სარკე ვიქნები.

მთხრობელი: მზე და მთვარე შეთანხმდნენ. დღისით მზე ანათებდა, ღამით – მთვარე. მზე ყოველდღე ხედავდა საკუთარ თავს სარკეში და ტკბებოდა თავისი სილამაზით. მთვარეც ამოდიოდა და ჩადიოდა, დღეს ღამე მოსდევდა, ღამეს – დღე, მზე და მთვარე კი ერთმანეთს ენაცვლებოდნენ. ბოლოს მთვარემ შეიფერა მდგომარეობა, განდიდების მანიამ შეიპყრო.

მთვარე: მზეო, მზეო, რა იქნება, მე ღამის მზე რომ მერქვას? ან უბრალოდ მზე? კიდევ უკეთესი იქნება, თუ შენ დღის მთვარეს დაგიძახებენ.

„მზე და მთვარე წაეკიდნენ,
არა, მე და არა, მეო,

მზე ჰფიცავს: დღე გავანათე,
მთვარე ტირის: მე – ღამეო.
ნეტავ რომელს დავუჯერო
და ვირწმუნო რომლის ფიცი?
მზე თუ მთვარე გავამართლო,
მომეხმარეთ, აღარ ვიცი!“ /მანანა ტონია/

„ნათელმა მთვარემან ბრძანა:

– ბევრით მე ვჯობივარ მზესა!

დაჯდა და წიგნი დაწერა,

ზენა ქარი მიართმევსა.

მზეს რომ წიგნი მიუვიდეს,

მზე ძალიან გაჯავრდესა:

„მე და ვარ და ის ძმა არის,

რად ვსძულდებით ერთმანეთსა.

ავი ამინდი რომდადგეს,

ის ხომ ვერ გააშრობს გზებსა?!

მცივან კაცს ხომ ვერ გაათბობს,

თუ არ დაინთებდის ცეცხლსა?!

თუ ეს სიტყვა ტყუილია,

ჰკითხეთ ძირს ღამის მეხრესა“.

ღამის მეხრე დაიბარეს,

ულვაშებზე ისვამს ხელსა.
„დაჯე, ბიჭო, სწორადა თქვი,

თორემ მიგცემთ სატანჯველსა!”

დასვეს და ალაპარაკეს,

მეუფე ყურს დაუგდებსა:

„მე უმზეოდ როგორ გავძლებ,

ღამეს კი გავტეხავ ბნელსა, –

დღისით შევზვერავ ბალახებს,

ღამით მივრეკავ ხარებსა“.

ერთი მაზარა უბოძეს, –

ღამე მავალია ესა;

ღვინოზედ კაცი გაგზავნეს,

მზე მთვარეს შეარიგესა.
ცისკარი მოჩანჩალებდა,

ძლივს თავის ტყავს მოათრევსა,

გათენებისას ამოდის, –

პანღური ჰკრეს, გააგდესა.

შუქურ-ვარსკვლავი მობრძანდა,

ის ძალიან დაათვრესა,

ხალათი გამოუცვალეს,

კაი ჩოხა ჩააცვესა“. /ხალხური/

მთხრობელი: მზე გაბრაზდა. რადგან სხვა სარკე არ ჰქონდა და დახმარებისთვის დედამიწას მიმართა.

მზე: გამარჯობა, დედამიწავ. როგორ ხარ? ხომ კარგად გათბობენ ჩემი სხივები?

დედამიწა: გამარჯობა, ჩემო ვარსკვლავო. ისე კარგად მათბობენ, რომ ჩემს თავზე ორთქლის ღრუბლები დალივლივებენ, ოკეანეებში აისბერგები დაცურავენ და ჟუჟუნა წვიმაც არ მავიწყებს თავს.

მზე: ძალიან მიხარია. მე კი შენი დახმარება მჭირდება.

დედამიწა: მითხარი და თუ შემიძლია, აუცილებლად დაგეხმარები.

მზე: ალბათ გეცოდინება, მთვარე მეხმარებოდა, ის ჩემი სარკე იყო, ახლა მომთხოვა, რომ მე მერქვას მთვარე, ან დილის მზე. არადა ხომ იცი, სამყაროში მზეა მთავარი, ის ცენტრშია და ყველა პლანეტა მის ირგვლივ ტრიალებს თავ-თავისი თანამგზავრებით.

დედამიწა: კი მაგრამ, რა შემიძლია შენთვის გავაკეთო?

მზე: შეგიძლია, ჩრდილის წარმოქმნაში დამეხმარო? ჩადექი ჩემსა და მთვარეს შორის და ის ყოველთვის მრგვალი აღარ იქნება, ხანდახან მწიფე ბანანს დაემსგავსება.

დედამიწა: კარგი, დაგეხმარები.

მზე: დიდი მადლობა. ძალიან მიხარია, სანაცვლოდ რომ არაფერი მთხოვე. შენ ნამდვილი მეგობარი ხარ!

მთხრობელი: მას შემდეგ დედამიწა მზესთან შეთანხმებულად მოძრაობს. მთვარეც ხან ბურთივით მრგვალი ჩანს, ხან მწიფე ბანანს ჰგავს. ამ დროს მას ნამგალა მთვარეს ეძახიან.

მორალი: იყავი ის, რაც ხარ, თუ შეუძლებელს მოითხოვ, ისევ შენ დაზარალდები.

სიმღერა: მზე დედაა ჩემიო

სიმღერა: მზე ვარ მზე ვარ

როგორ ხმას გამოსცემენ პლანეტები

„მო, ზუალო*, მომიმატე ცრემლი ცრემლსა, ჭირი ჭირსა,

გული შავად შემიღებე, სიბნელესა მიმეც ხშირსა,
შემომყარე კაეშნისა ტვირთი მძიმე, ვითა ვირსა,
მას უთხარ, თუ: „ნუ გასწირავ, შენია და შენთვის ტირსა“.

ჰე მუშთარო**, გეაჯები შენ, მართალსა ბრჭესა, ღმრთულსა,

მო და უყავ სამართალი, გაებრჭობის გული გულსა;
ნუ ამრუდებ უმართლესსა, ნუ წაიწყმედ ამით სულსა!

მართალი ვარ, გამიკითხე! რად მაწყლულებ მისთვის წყლულსა?

მოდი, მარიხო***, უწყალოდ დამჭერ ლახვრითა შენითა,

შე-ცა-მღებე და შემსვარე წითლად სისხლისა დენითა,

მას უთხრენ ჩემნი პატიჟნი, მას გააგონენ ენითა,
რაგვარ გასრულვარ, შენ იცი, გულია აღარ ლხენითა.

მოდი, ასპიროზ****, მაგრე რა, მან დამწვა ცეცხლთა დაგითა,

ვინ მარგალიტსა გარეშე მოსცავს ძოწისა ბაგითა;
შენ დააშვენებ კეკლუცთა დაშვენებითა მაგითა,
ვისმე, გლახ, ჩემებრ დააგდებ, გახდი ცნობითა შმაგითა.

ოტარიდო*****, შენგან კიდე არვის მიგავს საქმე სხვასა:
მზე მაბრუნვებს, არ გამიშვებს, შემიყრის და მიმცემს წვასა;
დაჯე წერად ჭირთა ჩემთა, მელნად მოგცემ ცრემლთა ტბასა,

კალმად გიკვეთ გაწლობილსა ტანსა,წვრილსა ვითა თმასა.

მო, მთვარეო, შემიბრალე, ვილევი და შენებრ ვმჭლდები,

მზე გამავსებს, მზევე გამლევს, ზოგჯერ ვსხვდები, ზოგჯერ ვწვლდები;
მას უამბენ სჯანი ჩემნი, რა მჭირს, ანუ როგორ ვბნდები,
მიდი, უთხარ, ნუ გამწირავს, მისი ვარ და მისთვის ვკვდები.

აჰა, მმოწმობენ ვარსკვლავნი, შვიდნივე მემოწმებიან:
მზე, ოტარიდი, მუშთარი და ზუალ ჩემთვის ბნდებიან,
მთვარე, ასპიროზ, მარიხი, მოვლენ და მოწმად მყვებიან.
მას გააგონნენ, რანიცა ცეცხლნი უშრეტნი მდებიან“. /“ვეფხისტყაოსანი“/

გალაკტიონ ტაბიძე

ვარსკვლავიანი კამარა ბრწყინავს!

ვარსკვლავი იწვის, ვარსკვლავი ბრწყინავს,
ვარსკვლავიანი კამარა ელავს,
მოდის, მოცურავს შუაღამის ბინდი,
და ჩრდილი ჩრდილზე მიდის, მიღელავს…
რძისფერ სინათლით გარშემოხვეულს,
ბავშვური ძილით ქვეყანას სძინავს…
ვარსკვლავიანი კამარა ელავს,
ვარსკვლავიანი კამარა ბრწყინავს…
მომხიბვლელ ჯადოს მყუდროებისას
ქვეშ მოჰყოლია მაღალი მთები,
და მუდმივ თოვლით გადაფარულნი
სხედან ამაყად, როგორც მდევები.
და ყინულისგან ქანდაკებული,
მათი გვირგვინი ბრწყინავს და ბრწყინავს.
სიჩუმეს არღვევს მხოლოდ ნიავი,
ტყისა ფოთლებში როცა დაჰფრინავს,
და მისი სუნთქვა, ვით დედის ნანა,
მძინარე სოფელს თავზე ევლება,
ალერსიანი ნიავი დაჰქრის,
ალერსიანი ნიავი კვდება…
ვდგევარ მთის წვერზე განმარტოებით,
გულშივ ვიკავებ მომსკდარ სიმღერას –
ვარსკვლავიანი კამარა ჯაჭვავს
სმენას, სიმღერას და თვალთა ცქერას…

გალაკტიონ ტაბიძე

მარსი

გზაზე არ მოჩანს არსით,

მხოლოდ ქარი ჰქრის ნელა,

ცაზე ანათებს მარსი

და ქვეყანაზე ბნელა.

ცაზე სანთლები დარგეს,

ნისლში მოძრაობს არსი,

მძინარ მდინარის სარკეს

დასჩერებია მარსი.

სულ სხვანაირად იცავს

მის რონინებას თარსი,

უახლოვდება მიწას

და ისევ ჰქრება მარსი.

წყარო

(სვანური სიმღერა)

ლილეო-და დიდება შენდა!
სინათლის დედავ, ნუ ჩახვალ, დარჩი!
ო, თეთრო მზეო, დიდება შენდა!
შენ ხარ იმედი პირმშოთა შენთა!
სინათლის დედავ, ნუ ჩახვალ დარჩი!
მსხვერპლად შეგწიროთ ჯიხვი და არჩვი,
სამთის ფერხულით გაგიძღვეთ წინ და
ფიქალის კოშკი აგიგოთ წმინდა,
რომ მისი მსგავსი არ იყოს არსად,
ქორ-შევარდენი უვლიდეს გარსა,
არწივი კრავდეს კამარას მაღლა,
შუნი და ჯიხვი წვებოდეს დაბლა!
ოქროს სასახლე გიდგას, ლილეო,
ოქროს გალავნით თვალს გაგიხარებს.
მთა საბუღრაოდ ეცოტავებათ
ოქროსრქებიან შენს საღმრთო ხარებს.
იალაღებზე რომ ბუღრაობენ,
იდრიკებიან თეთრი ქედები.
საღვთო ვერძებიც არყევენ ბურჯებს
შავი საუფლო რქების კვეთებით.

ჯახი მთაგრეხილს ხერხემალს ურყევს
და აქანავებს ცათა სწორ მურყნებს.
ო, თეთრო მზეო!
ჩვენდა იმედად რონინობ ცაზე,
ათასი წელი გადიდებთ ასე:
დიდება შენდა! დიდება შენდა!
გვარიდე სუსხი, სენი და სევდა,
ნუ მიგვატოვებ პირმშოთა შენთა!
იმედით სავსე,
შენ კი ჩადიხარ…
დიდება შენდა!

გაინტერესებთ, რა ათქმევინა ვაჟა-ფშაველამ დედამიწას?

– მე ვარ დედა, მშობელი ყველასი, რაც კი თვალით ჩანს თუ არა ჩანს, ყველას ჩემს კალთაზე უძევს თავი, ყველა ჩემით სულდგმულობს, არსებობს, საზრდოობს. შემომქმედმა მე დამბადა ყველა არსთა სიცოცხლის წყაროდ. გარეშე ჩემსა სულ პატარა მწყერსაც კი სული ამოჰხდება. ამიტომ არის, რომ დედას მიწოდებს ყოველი არსი. ვამაყობ ჩემის თავით, ჩემის სახელით.

– მრავალი, აუარებელი საქმე მაქვს, დიდი მძიმე ტვირთი მკიდია ზურგზე, მაგრამ არ ვდრკები. არ ვტირი, არ ვჩივი, მუდამ სველი მაქვს უბე და კალთები. ჩემს გულმკერდზე დიან მდინარენი. სდგანან ოკეანენი; უნდა იდინონ, უნდა მასველონ, უნდა მე ვითმინო, ხოლო ჩემმა შვილებმა გაიხარონ, ყველამ, განა თუ ერთმა და ორმა?!

– არა, არა, მე გული მიკვდება, მე ვიტანჯები, ავად ვარ, უძლური, უნაყოფო, მაშინ, როცა ყველა ჩემი შვილი ერთნაირად არ გაიხარებს ჩემის ამაგით,… დედა ვარ, დედა! იცით კი დედის გული როგორია? ნუ გგონიათ, ყელმოღერებული, რქებზურგზეგადაწყობილი ირემი, ტურფა და ლამაზი, მერჩივნოს საწყალს, გაქუცულ წრუწუნა თაგვს. ნუ გგონიათ, ნუ დაიჯერებთ!

– ნუ დაიჯერებთ აგრეთვე, ნადირთა მეფედ წოდებული კლანჭმაგარი და გულმაგარი ლომი თრითინაზე, საწყალ თრითინაზე მეტად მიყვარდეს. რატომ? იმიტომ, რომ დედა ვარ, ჩემი გული, ჩემი გრძნობა სხვაა, თქვენი – სხვა; ბევრჯერ ბევრ თქვენგანსა რაც მოსწონს, მე მეწუნება.

– ადამიანო, თუ მე დედა ვარ და თქვენ ჩემი შვილები, რატომ არ ცხოვრობთ, როგორც ძმები? რად სტაცებთ ერთიმეორეს პირიდან ლუკმას? რად გაქვსთ ზოგს ათასი ლუკმა და სხვას – ერთიც არა? ათასი ლუკმის პატრონი, ეგ ხომ ჩემი ამაგია, რად თავხედობ და იჩემებ იმას, რაც შენი არ არის, არც ყოფილა და არც როდისმე იქნება?..

– გრცხვენოდეს! შენ მტარვალი ხარ, შენ სჯალათობ, მკვლელი ხარ ძმისა და მისთან ერთად – მკვლელი ჩემის გულისა. დაიდე გულზე ხელი, განსაჯე, იფიქრე კარგად და მიპასუხე: შენია ეგ ათასი ლუკმა? შენი ღვაწლი, შენი ამაგია?

– „მე ვიშრომეო!“ და თუნდ მაგრე იყოს, დაე, შრომით და ოფლით გქონდეს შეძენილი ეგ ათასი ლუკმა, მითხარი: რად იშრომე, ვისი გულმკერდი ჰკაწრე და ჰღადრე? ჩემი, ჩემი! და უჩემოდ ყოველი ამაოა, როგორც ქროლვა ქარისა, როგორც ბობოქრობა მღელვარე ზღვის ზვირთთა.

– ეგ საბუთი მხოლოდ გულუბრყვილო ჩემი შვილების მოსატყუებლად გაკერია პირზე და ისინიც ტყუვდებიან. შენი შრომა მხოლოდ თამაშობაა, გართობაა და სხვა არა რა. და თვით შენი შრომა, როგორც შენ, ჩემი ამაგი ხარ, ჩემი და მხოლოდ ჩემი.

– ვინ მოგცა ნება დაეპატრონო მომეტებულს ჩემს ნაწილს, როცა მე ყველას ვეკუთვნი საერთოდ, როგორც დედა… ვიტანჯე დიდხანს, მინდა დავისვენო, მინდა გავიხარო დღეს. მინდა ვნახო, რომ ძმა ძმას აღარ სჩაგრავდეს უსამართლოდ.

– ადამიანო! ნუ იკვეხი, ნუ თვალთმაქცობ, ნუ ამბობ: ჩემის სისხლით, ჩემის ოფლით მოვრწყე დედამიწა და, მაშასადამე, მე მეტი მეკუთვნისო.. შენი სისხლი, შენი ოფლი იგივე ჩემი სისხლი, ჩემი ოფლი, ჩემი ამაგია, ჩემი ღვაწლი…. იფიქრე, კარგად იფიქრე! ჩაუკვირდი: ჩაუკვირდი, რას გეუბნები…

დათია ბადალაშვილი

„გადამფრენი პოეტი“

„თარგმანი ამერიკულიდან“ ბესიკ ხარანაულის მეტაპოეტური ტექსტია.

როგორც როსტომ ჩხეიძე ამბობს, პოეტი თითქოს უერთდება „გადამფრენ ავტორთა“ რიგებს, უფრო სწორად, ემიჯნება „გადამფრენი ავტორების“ თბილი ქვეყნების ქარგაზედ გადაწყობას, იმათ ენაზე ამეტყველებას, იმათი სიტყვებით წერას“.

წიგნის პირველ ტექსტში – „ჭალის საკრავები“ – ბესიკ ხარანაული ახსენებს „გადამფრენ პოეტებს“. ის ამბობს, რომ უკან დაბრუნების შემდეგ არაფერი გამოდის, უკან გადმოფრენილი „ფრინველი“ „მძლევარად“ ვერ იწოდება, რჩება მხოლოდ „ფრი-ფრი“. აქ დარჩენილები კი მხოლოდ შენატრიან გადამფრენთა ბედს, რადგან იქ, სადაც თბილა, ყველაფერია არსებობისთვის.

არასწორმა მიდგომამ, რასაც ბესიკ ხარანაული „ლოიალობას“ უწოდებს, დიდი წვლილი შეიტანა ქვეყნის დაცარიელებაში. გაჩნდნენ მწერლები, რომლებსაც ევიწროებათ აქაურობა, კალამფურცლიანად მიფრინავენ სხვა სივრცეებში, მშობლიურს მიღმა, და სადაც დაფრინდებიან, იქაურ ენაზე იწყებენ წერას.

მწერლის მინიშნებით, ეს წიგნიც, „თარგმანი ამერიკულიდან“, ასეთი ბედისაა, სხვა ენაზე დაწერილი, ამერიკულად, კერის ენაშერეულად, ხოლო ბესიკ ხარანაულს იგი გადაეცა „ფორდის“ გაყიდვების მენეჯერისგან, რომელიც „აქაურია“ და უყვარს კიდეც თავისი „პირველი“ მიწა.

წიგნის ავტორი თავად ძვრება „გადამფრენი მწერლის“ ტყავში.

როგორც ყოველი სხვა ტექსტი ბესიკ ხარანაულისა, ეს ნაწარმოებიც რთული მისაკუთვნებელია რომელიმე ჟანრისთვის. რთულია შინაარსობრივადაც, ისე, როგორც დიდ ავტორებს შეეფერებათ.

ამქვეყნად მხოლოდ მეტაპოეზია და მეტაადამიანი რჩებიან სამუდამოდო, აღნიშნავს თავად ბესიკ ხარანაული. ტექსტში ავტორი წმინდა ძალით „მოედინება“, წმინდა გიორგის მათრახის წვერნაკრავი „- გვალე, ვიდინოთ!“

ვფიქრობ, რიტუალური დატვირთვა აქვს წმინდა გიორგისა და ბესიკ ხარანაულის ხმაურში გაჯიბრებას. ხმაური ხარანაულთან მუდამ სიცოცხლის მეტაფორაა, მუდამ ისმის ასეთი ხმები, ხან დოლზე ბრახაბრუხით, ხანაც – ჭალაში მდინარის ჩხრიალით, ხან – ისეთი ხმაურით, „ბევრი“ რომაა ერთი ადამიანისთვის. ეს დროის ხმაა. ამქვეყნად ყველაფერი ხმაურიანია, ადამიანთან ერთად ცოცხლობს და მოძრაობს, მანქანით, ფეხით, თვითმფრინავით…

ხმაური ყველგანაა, მის გარეშე არაფერი მოძრაობს დედამიწაზე.

ყველაზე მძლავრი ხმა კი აქვს „ციფერბლატს“ – „გაჭყლეტილი ბაყაყივით აიყვანს ადამიანს და ასფალტად აქცევს“ .

დროს შეუძლია, პარკში ბავშვებდახვეული ნავების ღუზა საბოლოოდ ჩაუშვას, ზედ აბრაა გააკრას – „იყიდება ან ქირავდება“. ეს კი ემგვანება სიკვდილს, აი, იმ სიკვდილს, მკვდრეთით აღმდგარი დედაკაცი რომ ჰყვებოდა გატაცებით, გზაში ორი შავი კაცი როგორ მოაცილებდა.

საიქიოში მოგზაურობის უამრავ კონცეპტუალურ სცენას იცნობს ლიტერატურა – ჰომეროსისეულს, დანტესეულს, რილკეს უკვდავ პოემაში გადასულ ორფევსისა და ევრიდიკეს ამბავს. ეს პასაჟი გვხვდება ხარანაულთანაც, რომელსაც ავთენტური ფშაური კილოთი ჰყვება ადგილობრივი დედაკაცი – ძალიან ჩუმად არიანო საიქიოს, თაგვის ფხაჭუნიც კი აშინებთო.

ხარანაულის ამ წიგნში მრავლადაა საიქიოს ამრეკლავი პასაჟი.

კრებულში შვიდი ტექსტია სათაურით: „იცით, რომ ჩვენ პლანეტა X-ის საიქიო ვართ?!“

ჩვენი საიქიო, – ამბობს ხარანაული, – სააქაოს ზუსტი ასლიაო, დიდი კრძალვა და რიდია მიცვალებულისა და ამიტომაც ცოცხალ ფანტაზიას აქ ადგილი აღარ აქვს, რის გამოც სამოთხე მოსაწყენ ჯოჯოხეთზე უფრო მოსაწყენიაო.

„მაგრამ სიკვდილი? სად გადაფრინდები?!“

სიკვდილის გარდუვალობაზე მიანიშნებს ავტორი, საიქიოს განცდა საკუთარი უნდა ჰქონდეს ადამიანს, თუნდაც მცდარი.

ტექსტში სიკვდილის/კვდომის კიდევ ერთი მისტიკური სცენა იხატება, რომელიც ალუზიურად ანატორის აკლდამის ისტორიას უკავშირდება. რეფლექსირებულია ჟამიანობა ხევსურეთში – მთელი სოფლის ამოწყვეტის ამბავი ამ ღმერთებისა და ნახევარღმერთების მიწაზე. ანატორის აკლდამის ჩონჩხები დღესაც ჰყვებიან ამ ისტორიას. ბესიკ ხარანაული კი მას ასე ხატავს: ჟამთანგელოზებს ისრები დაუყრიათ, შავი, ლურჯი და წითელი ფერისა. ერთ შესვლაზე სამოცი ხმლიანი შესულა, რომ წინაპართა ძვლებთან ერთად დალოდებოდნენ სიკვდილს. მხოლოდ ერთი – ანთა – გადარჩენილა, მეხუმარე გამხდარა, დედიშობილა დადიოდა, შეშინებული, და ჰყვებოდა იმ მისტიკით სავსე ამბავზეო.

ამ წიგნში „გადამფრენი ავტორი“ – ბესიკ ხარანაული – თავისუფალია სივრცეებისგან, საზღვრებისგან, ამიტომ ტექსტი ემსგავსება ქვეცნობიერისგან წამოსულ ფიქრთა ნაკადს.

ასაკთა საკრალიზაცია ბესიკ ხარანაულთან განსაკუთრებით საინტერესო ხაზს ქმნის, ადამიანის პიროვნების „შემადგენლობის“ ფროიდისეულ თეორიას მოგვაგონებს: ხარანაულის სამი ასაკის არქეტიპებად შეგვიძლია მივიჩნიოთ იდი, ეგო და სუპერეგო.

ბესიკ ხარანაული „მესმინაე-პოეტია“, ცის „ყურის მომძაბრებელი“, სამყაროს საიდუმლოს მფლობელი, თანაც ისეთი საიდუმლოსი, ელვასავით რომ დაჰკრავს სხეულში და კალამს ხელიდან გააგდებინებს.

როგორც უკვე აღვნიშნეთ, ბესიკ ხარანაულის შემოქმედება სავსეა მისტიფიკაციით, წარმართული თუ რელიგიური რიტუალების ალუზიებით. „მესმინაეს“ „ყურის მოძაბრება“ „კუდიანთწუხრაში“ წარმართული ხევსურული რიტუალის კონცეპტია. „კუდიანთწუხრა“ ქაჯ-ეშმაკების დასაფრთხობი რიტუალია. ფშაველ-ხევსურთა წარმოდგენით, „კუდიანთწუხრას“ ღამით დიდი კოცონი უნდა დაინთოს, მესმინაე, ავ სულთა საუბრის მიმყურადებელი, კოცონთან უნდა გაიტრუნოს, რომ ავ სულთა საუბარს მოუსმინოს. ავი სულები ამ დროს მოსახლეობის ბედს გეგმავენ.

ფშავ-ხევსურეთის მისტიკურობა იმაში მდგომარეობს, რომ კავკასიონის ყინულოვანი კლდეების ძირში მდებარე ამ მხარეში „წყლის რღვნამდელი“ ამბები აქვთ შემონახული ზეპირ ანდერძებში (ანდრეზებში).

ბესიკ ხარანაულისთვის ეს მხარე იგივეა, რაც უილიამ ბატლერ იეიტსისთვის – კელტების მიწა, ისეთივე მისტიკური და უზომოდ მშობლიური, პირველქმნილი.

ბესიკ ხარანაული თავისუფალია ყოველგვარი ჩარჩოსაგან. მთელი მისი შემოქმედება გრაფიკულად რომ წარმოვიდგინოთ, ალბათ, აბსტრაქციული ფორმები ექნება, ყველა ჩარჩოდან გადმოიღვენთება, გასხლტება.

ლექსში „ოთხი შ“ ავტორი ამბობს, რომ უპირველესი „შ“ შიშია თავად, მეორე „შ“ – შიმშილი, მესამე – შეშა, მეოთხე კი – შავი. ფსევდო-ქვეყანაში მცხოვრები, ფსევდო-ფერის ადამიანი, კანის ფერი – ბაცი შავი და მუქი თეთრი, ანუ „ზოგადკანიანი“. „ზოგადკანიანობის“ მთავარი ხიბლი ის არის, არც ერთ „რასას“ არ ეკუთვნოდე, თეთრკანიანებიც თავისიანად მიგიჩნევდნენ და შავკანიანებიც გიჩემებდნენ. შინაგანი თავისუფლების უმაღლესი ხარისხის გამოვლენაა ეს, იმ შინაგანი თავისუფლებისა, რომელიც ბესიკ ხარანაულს ღვთისგან მიმადლებია, თავისუფლება – ყოველგვარი მანერულობის გარეშე. თხრობის პოეტისეული მანერა მთიელი კაცის გულჯავრიანი ინტონაციაა, იუმორის, ირონიისა და სევდის ძალდაუტანებელი შერწყმა.

პოეტობა მეტად სახიფათო საქმეა, ბეწვის ხიდია გენიალურსა და სასაცილო, გულისამრევ პათეტიკურობას შორის. ამ ბეწვის ხიდს ბესიკ ხარანაული საოცარი ბალანსით გადის. სევდა, გამოუგონებელი ტკივილი, ადამიანური ტანჯვა, რომელიც მის შემოქმედებას ახლავს თან, სრულიად დაცლილია ეგზალტაციისა და პათეტიკისგან, როგორც არაერთგზის აღვნიშნეთ.

ბესიკ ხარანაულის შემოქმედებაში ხშირად შევხვდებით ერთი შეხედვით არაპოეტურ საგნებსა და მოვლენენებს, როგორსაც არ არის ჩვეული მკითხველი, რომელიც მოელის პოეზიაში მხოლოდ სილამაზესა და ჟღერადობას (მუსიკას).

ბესიკ ხარანაულს არ შეუძლია, არ ისაუბროს იმაზე, რასაც რეალურად ხედავს და არა მხოლოდ ხედავს – რაშიც თავად გამოუვლია, რაც ზუსტად იცის, რადგან ის არის „ის – რაკი სხვა არავინაა, რომ იყოს“.

ის პოეტია ხარანაული, ვისაც შეუძლია, ტანჯვა გალობად აქციოს, ვისაც ტანჯვის გამოგონება არ დასჭირდება წერისას, თანდაყოლილი „კუზითაა“ დაბადებული, ხოლო მსოფლიო ლიტერატურის კონტექსტში რა არის ეს კეთილშობილი „კუზი“, თუ არა სუფთა ტანჯვა, ადამიანური ტკივილი, ისეთი ტკივილი, რომ შეიგრძნობ და ადამიანად რჩები?

ასე წერა მხოლოდ დიდებულ ავტორებს შეუძლიათ, თანაც – თუ ეს ავტორები „ფსევდო-ქვეყანაში ცხოვრობენ“. ამ პასაჟში ბესიკ ხარანაულს პოლიტიკური ფონი შემოაქვს შემოქმედების ბექგრაუნდად. რა თქმა უნდა, შეუძლებელია, „არამოწყობილ“ ქვეყანაში იცხოვროს პოეტმა და „ბუხრისპირული“ ამბები წეროს. აქ შეგვიძლია, ალუზიურად გავიხსენოთ აკაკის მოსაზრება, რომ პოეტი „გარემოების საყვირია“, მუდამ ყური აქვს „მოძაბრებული“ და იმას წერს, რასაც ხედავს, რაც იცის და აწუხებს.

„ესაა მიწა და არა – სამშობლო, ესაა ადგილი და არა – სახლი“ – ეს ამ კრებულის ერთ-ერთი ლექსის სათაურია, ტექსტისა, რომელსაც ახლავს დაკარგულობის სევდა.

მიწა, რომელსაც მოშორდება „სამშობლოს“ ცნება-კონოტაცია, აღარ არის ის, რაზეც გასაოცარი ვნებათაღელვა ატეხილა მსოფლიო ლიტერატურის გენიალურ ნაწარმოებებში, რის გამოც უამრავი სისხლიანი ომი და ბრძოლა გამართულა ისტორიაში, ხოლო ერი, რომელიც დაკარგავს საკუთარი მიწის მფლობელობის შეგნებას, მუდამ იქნება „მოსული ხალხისთვის“ კარგი საკბილო (არქეტიპი გალაკტიონთანაა – „სხვა ხალხის ისმის აქ ჟრიამული“).

ბესიკ ხარანაულს, რასაკვირველია, ძალუმად აქვს მიწის შეგრძნება, რაც, ცხადია, არ არის გასაკვირი ორი დიდი, თანდაყოლილი ამბის გამო: პირველი იმიტომ, რომ შემოქმედია, შემოქმედისთვის კი მიწა საწყისი ცნებაა (ბესიკ ხარანაულის ნაწერებს სწორედაც ნედლი მიწის სურნელი ასდის), მეორე კი იმიტომ, რომ მთიელი კაცია ავტორი, ამ კუთხის/რეგიონის ხალხს კი ისე არაფერი უყვარს, როგორც მიწა – მიწა მათთვის უფალთან ასოცირდება. მიწის საუკეთესო ალაგებზე ნიშ-სალოცავები აქვთ და დიდი კრძალვით ეპყრობიან, ზედმეტად ფეხსაც არ დააბიჯებენ, ცდილობენ, არც ერთი ნაკვეთი მიწისა უქმად არ დაურჩეთ, ზედ „ყუნჭი“ არ გაჩნდეს.

ამ ნიადაგზეა აღმოცენებული ბესიკ ხარანაული და ამიტომაც ტრიალებს მასთან მიწის სურნელი, მიწისა და ახალი ბალახის.

ლაიბნიცის სამეცნიერო მემკვიდრეობა ძალიან მრავალფეროვანია: ალგებრული კალკულაცია გინდათ თუ ლოგიკური დასკვნის ფორმები, ნატურალური მაგია თუ კაბალას სიბრძნე; დავამატოთ ამას იურისპრუდენცია, პოლიტიკური თეორია, დიპლომატია, სამთო მომპოვებელი მრეწველობა, პოეზია და მუსიკა, ინჟინერია, გეოლოგია, არქეოლოგია, ისტორია, სინოლოგია და ა.შ. იგი, უბრალოდ, ახალი დროის ინტელექტუალი კი არ იყო, არამედ შეიძლება აღორძინების ეპოქის მოაზროვნედ ჩაითვალოს, რომელმაც სცადა, სიტყვა ეთქვა კულტურის თითქმის ყველა სფეროში. ესაა მისი უნივერსალიზმი და ასე ხედავდა მას მისი მფარველი გერმანული ელიტა.

ვერანაირად ვიტყვით, რომ უნივერსალური ენის აგების პროექტი ლაიბნიცის ორიგინალურობის ნაყოფია. ამ ზოგადადამიანური ენის რეკონსტრუქცია ახალი დროის მრავალი ავტორისთვის იყო მნიშვნელოვანი. ამიტომ ლაიბნიციც თავისი ამ მხრივ გაწეული შრომით ფართო მეცნიერულ თანამაგობრობასა და წრეებში ჩაერთო.

უნივერსალური ენის კონსტრუირების ამოცანა მე-17 საუკუნეში მეტად და მეტად საკვლევი გახდა, ვიდრე ამ კვლევების მეტნაკლებად წარმატებულმა ფუნდამენტმა დასახული მიზნების უტოპიურობა და არაადეკვატურობა არ წარმოაჩინა. ერთადერთი დადებითი შედეგი იყო ენის გაცილებით ღრმა და რთული სტრუქტურების ექსპლიკაცია (პირობითი ნიშნების, სიმბოლოების ასახსნელი ტექსტი), ვიდრე ეს ამ საუკუნის ზედაპირულ განწყობას წარმოედგინა.

რამ გამოიწვია მე-17  საუკუნეში ასეთი დაინტერესება უნივერსალური ენით? მეცნიერების, განსაკუთრებით კი, საბუნებისმეტყველო მეცნიერების განვითარების თანამდევი იყო ლათინური ენის მაგივრად ნაციონალური სამეცნიერო ენების ინტენსიური გამოყენება. წამოიჭრა მეცნიერთა შორის საერთაშორისო კომინიკაციის პრობლემა, რადგან დეგრადაციის, კვდომის გზაზე დამდგარი ლათინური ვეღარ ასრულებდა სამეცნიერო საზოგადოების ურთიერთკონტაქტისა და შრომებისთვის გამოსაქვეყნებლად ყველა ევროპელი ინტელექტუალისთვის გასაგები ენის ფუნქციას.

უნივერსალური ენის აგებისთვის ევპროპელი სწავლულების ძიებაში გამოიკვეთა სამი ძირითადი მიმართულება;

• ეს მიმართულება მიზნად ისახავდა ჩაწერის უნივერსალური სისტემის შემოღებას. იდეაში, ეს ქარაქტერებს (წარმოდგენილ ციფრულ აღნიშვნებს) უნდა გამოესახათ –რეალური ობიექტებიც და ადამიანთა აზრებიც ამ ობიექტების შესახებ. ასევე, ქარაქტერებს უნდა შეედგინათ არა ახალი ენობრივი სისტემა, არამედ მხოლოდ ჩაწერის ახალი სახე, რომელიც იქნებოდა უნივერსალური, ანუ მას ყველა ნაციონალურ ენაზე წაიკითხავდნენ. ეს თვალსაზრისი ენობრივ სიმბოლოებს რეალური საგნების ანალოგიით წარმოადგენდა;
• ეს პროექტი ახალი ენის კონსტრუირების საჭიროებას განიხილავდა; – ეს ენა უნდა გამხდარიყო, რაღაცა, ესპერანტოს მსგავსი, მთელი თანმხლები ატრიბუტიკით. მისი შემუშავებისას უნდა გაეთვალისწინებინათ ევროპული ენების ბუნებრივი სტრუქტურა, რომელიც შეასრულებდა ერთგვარი მოდელის როლს ახალი ენის კონსტრუირების პროცესში;
• მესამე ვერსია ფილოსოფოსებისა და ლინგვისტების განსაკუთრებული ყურადღების საგანი გახდა, ეს ლიტერატურაში „ფილოსოფიური ენის“ სახელითაა ცნობილი. ამ პროეტს ჰქონდა მრავალრიცხოვანი ვარიაციები და გულისხმობდა რეალობის მეცნიერულ გააზრებას, დაფიქსირებას, ობიექტთა კლასიფიკაციასა და რეპრეზენტაციას იკონური (ხატოვანი) ტიპის გამოთქმებში. ეს უკანაკნელნი, თავის მხრივ, რაოდენობრივად შესაბამისნი, თანხვედრილნი იქნებოდნენ ცნებების რაოდენობასთან. გამოთქმებს, ამავე დროს, უნდა გამოეხატა თვისებები და დაეფიქსირებინა ცნება-ობიექტების ადგილი ენობრივ იერარქიაში.

შემუშავებული იყო ამ ტიპის ენის სრულყოფილი მოდელები, ე.წ. ფილოსოფიური გრამატიკის აღწერით.

უნივერსალური ენის ჩინური მოდელი

უნივერსალური ენის აგების შესაძლებლობების ანალიზისას ჩამოყალიბდა რამდენიმე კონკრეტული მოდელი, რომელთა შორისაა ჩინური, ბაზისური ენობრივი მოდელი და მისი ორიენტირი ჩინური დამწერლობა იყო.

ჩინური აზროვნებით ფრენსის ბეკონი იყო დაინტერესებული, მაგრამ არა მარტო იგი, – სხა ევროპელი მოაზროვნეებიც.

ევროპულმა საზოგადოებამ ჩინეთს მას შემდეგ მიაგო ყურადღება, რაც იქ პორტუგალიელებმა ჩააღწიეს, 1560 წელს. 1588 წელს კი გამოიცა ხოსე დე აკოსტას შრომა „ინდიელთა მორალური და ბუნებრივი ისტორია“, რომელშიც ერთ-ერთ მნიშვნელოვან საკითხად იყო ჩინური ანბანის აღწერა. ამ ნაშრომით ევროპელებმა გაიგეს, რომ ჩინურ ანბანში ასოები კი არა, იეროგლიფი/სიმბოლოებია, როგორებსაც, ვთქვათ, ასტრონომები იყენებენ სხვადასხვა პლანეტის აღსანიშნად. ეს სიმბოლოები, ევროპელთა აზრით, პირდაპირ ობიექტებს, ცალკეულ საგნებს აღნიშნავდნენ. როგორც, მაგალითად, სხვადასხვა ენაზე მოსაუბრე ევროპელები ერთნაირად აღიქვამდნენ არაბულ ციფრებს, ასევე სხვადასხვა დიალექტზე მოლაპარაკე ჩინელები თავ-თავიანთ დიალექტზე კითხულბდნენ ჩინურ დამწერლობას. იმავე დამწერლობის შესატყვისი ფორმით ჩინეთში საუბრობდა მხოლოდ მანდარინების ვიწრო წრე, მსგავსად იმისა, როგორც ბერძნულსა და ლათინურს იყენებდნენ ევროპის ინტელექტუალთა ვიწრო წრეებში.

ჩინური დამწერლობის შესახებ მნიშვნელოვანი წერილის ავტორი იყო იტალიელი წარმოშობის იეზუიტი, 1615 წელს ჩინეთში იეზუიტების ორდენის დამაარსებელი, მატეო რიჩი. ხოლო მისი ტრაქტატის ზეგავლენით მეორე იეზუიტი, ჰოლანდიელი სწავლული, ჰერმანუს ჰუგო უფრო უფრო საქმიანად შეუდგა უნივერსალური ენის პროეტზე მუშაობას და ევროპაში ჩაწერის ახალი სისტემის შემოტანას. თუმცა ამ უკანასკნელის არგუმენტაცია დიდი ორიგინალურობით არ გამოირჩეოდა; ჰუგოს აზრით, რამდენადაც საგნები (სიტყვაზე, მაგიდა, სკამი და ა.შ.) ყველა ადამიანისთვის ერთგვარია, შესაბამისად კი, ისინი ერთნაირი კონცეპტებით გამოიხატება, საჭირო იყო მხოლოდ უნიფიცირებული (გაერთიანებული, საერთო ნორმებზე გადაყვანილი) ჩაწერის სისტემის შემოტანა, რომელიც არა მარტო კომუნიკაციისთვის იქნებოდა ხელსაყრელი, არამედ მეცნიერული კვლევების შედეგების დასაფიქსირებლადაც. თუმცა არც ჰერმანუს ჰუგო და არც მისი აქტიური მხარდამჭერი, კიდევ ერთი ჰოლანდიელი სწავლული, გერარდუს იოანეს ვოსიუსი, არ მიიჩნევდნენ ახალი დამწერლობის შემოტანისას გადაულახავ წინააღმდეგობად იმ უხერხულობას, ჩინურ დამწერლობას თან რომ  ახლდა: სიმბოლოების უზომოდ დიდ რაოდენობა, რომლებიც არანაკლები სირთულისაა სასწავლად, ვიდრე რომელიმე უცხო ენა.

აქვე უნდა მოვიყვანოთ ათანასიუს კირხერის ნაშრომი „Cina monumentis“, რომელშიც გარდა ჩინური კულტურისა და ისტორიის საკითხებისა, წარმოდგენილი იყო ჩინური ენისა და დამწერლობის ბევრად ობიექტური სურათი. კირხერი მიუთითებდა, რომ თავის დროზე ჩინური ქარაქტერები, მართლაც, რეალური ობიექტების რეპრეზენტაციისთვის იყო განსაზღვრული და შეიცავდა პოტენციალს კომპლექსური სიმბოლიკის ასაგებად. მაგრამ როგორც კირხერი აღნიშნავდა ასევე, ჩინური დამწერლობის ეს თვისება დრომ შეცვალა და ობიექტებთან უშუალო კავშირი თანამედროვე ჩინური ქარაქტერების მხოლოდ უმნიშვნელო რაოდენობასღა შემორჩა.

კირხერის ნაშრომის გამოქვეყნების შემდეგ კიდევ გაგრძელდა უნივერსალური ენის ჩინურ მოდელზე მუშაობა, მაგრამ ევროპელები ჩინური ჩაწერის სისტემას უკვე კრიტიკულად აფასებდნენ, ადრინდელთან შედარებით. გარდა იმ სიძნელისა, რომ საჭირო იყო 6 000 სიმბოლოს დამახსოვრება, მთავარი ფაქტორი, რომელმაც ჩინური პროექტის განუხორციელებლობა აჩვენა, იყო ის, რომ მითიური აღმოჩნდა ჩინური ქარაქტერების ობიექტებთან პირდაპირი კავშირის ვერსიაც. ასე რომ, ჩინურმა ჩაწერის სისტემამ დაკარგა ძირითადი უპირატესობა, რომელიც მას ჰქონდა ლათინურთან მიმართებით.

უნივერსალური ენის მოდელი

ბოლოს კი, განვიხილოთ მოდელი, რომლის რეალიზაციისთვის ლაიბნიცი ძალიან ატიურობდა. იგი უნივერსალური ენის აგების („lingua universalis“; „lingua rationalis“; „lingua philosophica“) ორ გზას გამოყოფდა:  ა) როცა რომელიმე არსებული ენის გამარტივებით კვლევა უნდა მისულიყო იდეალურ ენამდე; 2) ლაიბნიცს თავად უნდა აეგო ახალი ხელოვნური ენა, რასაც ის კომბინატორიკის (მათემატიკის ერთ-ერთი ნაწილია) მეშვეობით ვარაუდობდა. ლაიბნიცი გულისხმობდა, რომ უნივერსალური ენა ენციკლოპედიური ინფორმაციის მატარებელი უნდა ყოფილიყო.

ლაიბნიცს ამ მხრივ დიდი შრომა აქვს გაწეული, მაგრამ ძნელი იქნება დასახელდეს ერთი რომელიმე ნაშრომი, რომელშიც შეჯამებული და თავმოყრილი იქნებოდა გაერთიანებული მასალა. ამიტომ ეს გახდა წინაპირობა იმისა, რომ სხვადასხვა გემოვნების მკვლევრები  სრულიად განსხვავებულ ინტერპრეტაციას აძლევდნენ  ლაიბნიცის ნაღავწს და ამიტომ არცაა გასაკვირი, რომ ლაიბნიცი ხან თანამდეროვე მათემატიკური ლოგიკის წინამორბედთა სიაშია, ხანაც სემიოტიკის (ტერმინებისა და სიმბოლოების თეორია-შესწავლა) კლასიკოსებისა. თუმცა ერთი რამ კი ფაქტია: მისი მემკვიდრეობა უფრო ე.წ. „ნედლი“ მასალაა მრავალფეროვანი ინტერპრეტაციებისთვის.

არსებობს ტრადიცია, რომელიც ორი ტიპის გრამატიკას განასხვავებს: ბუნებრივი, ნაციონალური ენების გრამატიკა და ე.წ. ფილოსოფიური გრამატიკა, რომელიც ყველა ბუნებრივი ენის გრამატიკის საფუძვლად მოიაზრებოდა.

ფილოსოფიური გრამატიკის სპეციფიკაზე, პრობლემატიკაზე მსჯელობდნენ როგორც რენესანსის პერიოდში, ასევე ახალ დროშიც (ბეკონი, კამპანელა, ლობკოვიცი). ამ ავტორთა უმრავლესობა იზიარებდა მოსაზრებას, რომ მსოფლიოს ყველა ენა შეიცავს განსხვავებულ იდიომებს (იდეის გამომხატველ ფიგურულ გამოთქმებს), თუმცა, ამავე დროს, ერთსა და იმავე სიღრმისეულ და არა სხვადასხვა გრამატიკას…

უნივერსალური ენის საკითხის სრულყოფილი გამოკვლევები ეკუთვნით ინგლისელებს (დალგარნოსა და უილკინსს). თუმცა ამ და ასევე მე-18 საუკუნის სხვა შრომების პრაქტიკული მნიშვნელობა, თუკი ორიენტირად ზოგადადამიანური ენისთვის გრამატიკული საფუძვლის შექმნის ამოცანას დავსახავთ, ნულოვანი, უშედეგო აღმოჩნდა და ერთენოვანი განათლებული ევროპაც ჩაბარდა ისტორიას.

 წყარო –  რიდერი სტუდენტებისთვის

გოდერძი ჩოხელის პროზაში სიკვდილი ერთ-ერთი მთავარი მეტაფორაა. კრიტიკოსი ლევან ბრეგაძე მიიჩნევს, რომ  სიკვდილის შესახებ ყველაზე მეტს და ყველაზე თამამად ქართულ ლიტერატურაში გოდერძი ჩოხელი წერს: „გოდერძი ჩოხელის დამოკიდებულება სიკვდილ-სიცოცხლის პრობლემასთან წააგავს ვაჟა-ფშაველას დამოკიდებულებას: „ღმერთმა გიშველოს, სიკვდილო, სიცოცხლე შვენობს შენითა“  (ბრეგაძე 2012, 282).

სიკვდილისადმი მწერლის დამოკიდებულება განსაზღვრა გუდამაყრის სოფლების რეალობამ. მაგალითად, გოდერძი ჩოხელის ბებიას რვა ჩვილი გარდასცვლია. ამგვარ მოცემულობაში ცხოვრებამ სიკვდილის მიმღებლობა განაპირობა. სიკვდილის გასულიერება ასახულია ქართულ ზეპირსიტყვიერებაშიც, თითქოს ამ გზით სიკვდილის მოშინაურებას ცდილობენ:

„ხალხურ ლექსებში სიკვდილი ხშირად პერსონიფიცირებულადაა წარმოდგენილი. მისი არსი  ქართველ გლეხკაცს ფილოსოფიურად აქვს მოაზრებული“ (ალიბეგაშვილი 1992, 173).

რომანში „წითელი მგელი“ სიკვდილი პირველივე გვერდებიდან ჩნდება – სტუდქალაქის საცხოვრებელ კორპუსში დაბინავებული ლუკას თვალწინ კვდება სამხედროს მასწავლებელი. საავადმყოფოში ლუკა კვლავ შეესწრება ორი ადამიანის სიკვდილს. ეს პირქუში განწყობა რომანს თავიდან ბოლომდე გასდევს.

მართალია, რომანში  პერსონაჟები ხშირად იხოცებიან, მაგრამ სხვადასხვანაირია სიკვდილის განცდა. მაგალითად, განსაკუთრებული სიმძაფრით ჩნდება სიკვდილი თევდორეს მონათხრობში, როდესაც იგი მგლების მიერ დახოცილ ადამიანებსა თუ ცხოველებზე ჰყვება. სიკვდილი ამ დროს დაუნდობელია. ის არ არჩევს შეყვარებულ გოგოს, ყინულში ჩარჩენილი გარდაცვლილი შვილის ნაფეხურებს დაკონებულ დედას, ჯარჯის დას, რომელსაც, მოხუცი მამამთილის ნებით სალოცავში მიმავალს, დაესხმებიან თავს მშიერი მგლები, წისქვილში მყოფ პატარძალივით მორთულ დედაბერს… სიკვდილი მარცხდება მამაცი გარსიას ლანდად ქცევით და თანდილას აყვავებით.

რომანში გვხვდება ქართული ხალხური ზღაპრების მოტივებიც. მაგალითად, იმქვეყნად მოგზაურობისას მოხუც ანუელს ეტყვიან სამ სიტყვას, რომელთა დავიწყებაც სიკვდილს იწვევს. მამაც ჯარჯის კუდიანი ქალი დორაისხეველებისგან დაიხსნის და გააფრთხილებს, როგორც კი დორაისხევში ნანახს ვინმეს გაუმხელ, მოკვდებიო. დაუტეველი დარდის დედისთვის გამხელას, საიდუმლოს განდობას ჯარჯის სიკვდილი მოჰყვება.

საინტერესოა გოდერძი ჩოხელის მოგონება, რომელშიც ასახულია სიკვდილისადმი მისი დამოკიდებულება. მწერალი იხსენებს სოფელ დუმაცხოს თოვლში ჩაფლულ სასაფლაოებს:

„ერთ-ერთ ფოლკლორულ ექსპედიციას სოფელ დუმაცხოში გავყევი. გაზაფხული იდგა, თოვლი ალაგ-ალაგ იყო ჩამდნარი. დუმაცხოს საფლავებზე გავიარეთ. საოცრება ვნახე: თოვლი დნებოდა. საფლავის ქვის ნახატებზე ზოგს თავი ჰქონდა თოვლში ამოშვერილი, ზოგისა მხოლოდ გუთანი ჩანდა… მთელი ეს სასაფლაო ფიროსმანის დიდ ტილოს მოგაგონებდათ. მაშინ გამიჩნდა სურვილი, ეს ყველაფერი ეკრანზე გადამეტანა, შემექმნა მხატვრული ფილმი და სხვებსაც დაენახათ ეს სილამაზე. საფლავებს რომ ვიღებდი, ეპიტაფიებს წავაწყდი. „სხვამ რომ გველი შეგიწვას, შენ კალმახი შეუწვიო“, – მიცვალებულის პირით საუბრობდა ქვა. დამებადა აზრი, რომ ფილმში მიცვალებული ამელაპარაკებინა – სიკეთეზე, სიყვარულზე, სიკვდილ-სიცოცხლეზე. სახარებისეული სიბრძნის, სიკეთისა და სიყვარულის ქადაგება მომინდა მიცვალებულების პირით. ისინი თავისებურად საუბრობენ მცნებებზე, თუ როგორ უნდა იცხოვროს კაცმა ამ ქვეყანაზე“ (ჩოხელი 2012, 106).

დუმაცხოს სასაფლაოების ნახვისას გაჩენილ იდეას გოდერძი ჩოხელი ხორცს შეასხამს ფილმში „აღდგომა“, მერე კი სიკვდილს კიდევ უფრო გამორჩეულ მხატვრულ სახედ აქცევს რომანში „ადამიანთა სევდა“: ხატში შეკრებილ სოფელს ცოცხალი ადამიანის სახით ევლინება სიკვდილი, რომელსაც შემდეგ მოკლავენ და დაიტირებენ.

გაცოცხლებული სიკვდილის მხატვრული სახე გვხვდება გაბრიელ გარსია მარკესის რომანში „პატრიარქის შემოდგომა“, რომლის ბოლო ეპიზოდში პატრიარქს – იმავე გენერალს/პრეზიდენტს – სიკვდლის წინ გაცოცხლებული სიკვდილი ეწვევა:

„ვინ არის, იკითხა შემკრთალმა, რადგან ძილში აშკარად ჩაესმა, ვიღაც ეძახდა სახელით, რომელიც მისი არ იყო. ნიკანორ, მეორედაც, ნიკანორ. ამ ვიღაცას, ეტყობა, შეუძლია, მის ოთახში ისე შევიდეს და გამოვიდეს, საკეტებს ხელი არ ახლოს, პირდაპირ კედლიდან. ბერიკაცმა სიკვდილი დაინახა. ეს თქვენი სიკვდილი იყო, ჩემო გენერალო, მონანიე ცოდვილი კაცის მოსასხამში გახვეული და თავმოკაუჭებული კომბლით ხელში. თავის ქალაზე საფლავის ბალახი შემოვლებოდა, ძვლებს შორის მიწისქვეშა ყვავილებს ამოეყოთ თავი, უძველესი თვალების ფოსოებში გაოცება ჩაჰბუდებოდა, ცხვირის ადგილას ორი პატარა ხვრელი ჩანდა შავად. როცა გენერალმა თავის წინ მთელი ტანით აღმართული სიკვდილი იხილა, მაშინღა მიხვდა, რატომ ეძახდა – ნიკანორ, ნიკანორო (მთარგმნელის შენიშვნა: გამარჯვების მხილველი). ამ სახელით ხომ სიკვდილი იმას უხმობს, ვისი სულის წარტაცებაც აქვს ჩაფიქრებული. მაგრამ ბებერი გენერალი არ გატყდა, ჩემი დრო ჯერ არ დამდგარა, სიკვდილო, მე ძილში მოვკვდები ჩემს ჩამრუმებულ კაბინეტში. ოდესღაც, უხსოვარ დროში, ასე მიწინასწარმეტყველა ერთმა უსინათლო მკითხავმა ქალმა, რომელმაც პირველქმნილ წყალში დაინახა ჩემი სიკვდილი. არა, გენერალო, უპასუხა სიკვდილმა, თქვენ ახლა მოკვდებით, სწორედ აქ მოკვდებით ფეხშიშველი. აი, ასე, ბოგანოსავით ჩაცმული, თუმცა ვინც თქვენს გვამს პირველი იპოვის, ის უსათუოდ ეცდება, ყველა დაარწმუნოს, რომ სწორედ კაბინეტში გიპოვათ მკვდარი“.  (მარკესი 2021, 338).

„პატრიარქის შემოდგომა“ სიკვდილის მოლოდინით არის გაჯერებული. გენერალს, რომლის მითოსურ, ზღაპრულ სახეში დიქტატურის ზოგადი სახე აღწერა მარკესმა, მხოლოდ მოულოდნელი სიკვდილის ეშინია და იმ სისასტიკის ფონზე, რომელსაც სჩადის, უეცარი სიკვდილის შიში მის ძალაუფლებას საყრდენს აცლის. საგულისხმოა ჩვენ მიერ აღწერილი გადაკვეთა გოდერძი ჩოხელისა და გაბრიელ გარსია მარკესის რომანებში სიკვდილის მეტაფორის გააზრებისას. ამ ჭრილში ასევე საინტერესოა მექსიკელი მწერლის ხუან რულფოს რომან „პედრო პარამოსა“ და გოდერძი ჩოხელის „წითელ მგელს“ შორის პარალელების გავლება. ამ ორი მწერლის მხატვრული სამყაროებისთვის სიკვდილის მეტაფორა ნიშანდობლივია. რომანში „პედრო პარამო“ მიცვალებულები საფლავებიდან ერთმანეთს ცოცხლებივით ესაუბრებიან, ისინი კვლავ დარდობენ, მარტოობას განიცდიან, სხვებს უსმენენ, მსჯელობენ. „წითელ მგელშიც“ სიკვდილის მეტაფორის გამოყენებით დარღვეულია დრო და სივრცე – პერსონაჟები საიქიოში მოგზაურობენ და ისევ ამქვეყნად ბრუნდებიან. გარისას ლანდი თიბავს, არჩევნებში მონაწილეობს, ლუკას ალყის გარღვევაში ეხმარება.

ამგვარად, სიკვდილის მეტაფორა გოდერძი ჩოხელის რომანში შეგვიძლია მივიჩნიოთ მაგიური რეალიზმის იმგვარ გამომსახველობით ფორმად, როგორადაც მას იყენებენ გაბრიელ გარსია მარკესი და ხუან რულფო, თუმცა აქვე უნდა აღინიშნოს, რომ გოდერძი ჩოხელთან სიკვდილი  გამორჩეული ესთეტიზმით ვლინდება. სიკვდილის მეტაფორა მწერლის სუბიექტური პოზიციით არის განპირობებული.

გამოყენებული ლიტერატურა:

1. გაბრიელ გარსია მარკესი, პატრიარქის შემოდგომა. რედ. ნატო გორდელაძე. თბილისი, ინტელექტი, 2021
2. გოდერძი ჩოხელი, წითელი მგელი. რედ. რუსუდან მოსიძე. თბილისი, ბაკმი, 2007
3. გოდერძი ჩოხელი, პროზა, პოეზია, წერილები. რედ. ელენე სარალიძე. თბილისი, პალიტრა L, 2022
4. ლევან ბრეგაძე, სამი ეტიუდი გოდერძი ჩოხელზე. გოდერძი ჩოხელი, თხზულებანი 5 ტომად, 2012