ზამთარი წითელი ცხვირების სეზონია. დიახ, სანტასაც სწორედ ამიტომ აქვს ღაჟღაჟა ლოყები და ცხვირი. რა სჯობს, ფუმფულა ჯემპრებს, ბათინკებსა და პალტოებს, რომელთა საზრუნავიც მხოლოდ შენი გათბობაა. როგორი ჯადოსნურია მაინც ზამთარი საახალწლო განწყობით, ფიფქებით და ფერებით. პერსონაჟების დროცაა ზამთარი, ისინი საახალწლო ფილმებიდან და წიგნებიდან პირდაპირ ჩვენთან, არაყიშვილის 20 ნომერში ან გლდანის რომელიღაც მიკრორაიონში გადმოდიან. აი, მაგალითად ჰანსი და გრეტელი ძმები გრიმების ზღაპრებიდან კი არა, მერი მეიპს დოჯის ჰოლანდიური ამბებიდან და მოყინული არხებიდან თბილისური ქუჩის რომელიმე “ზებრაზე” გაჩნდებიან. ამ ღარიბ და– ძმას ხისგან გამოჩორკნილი ციგურებით სასწაულების ჩადენა შეუძლია. ეს ამბავი 90– იანების ტეტრისებამდე, დენდიმდე და სანთლის ნაღვენთებისგან შექმნილი ფიგურების ეპოქამდე, მე– 19 საუკუნეში მოხდა. ისეთ სიღარიბეში, რომელიც გაიძულებს, ოცნებებიც კი მინიმუმამდე დაიყვანო და ერთი ნაჭერი პურის მნიშვნელობა გააცნობიერო. სახიფათო კია ასეთი ამბები, წითელზე გადასვლას ჰგავს, სიცოცხლის გაწირვას მნიშვნელოვანი და სასწრაფო საქმისთვის. პოტენციური მკვლელობაა და პირდაპირ ემოციებს არტყამს. სუპერგმირების ამბები ხშირად სევდიანად იწყება. მაგრამ, “გალინა ბლანკას” კუბიკების თაობისთვის ჰანსის და გრეტელის ღარიბული ბედნიერება მაინც ცოტათი ნაცნობია.
მგონი, ჩემი ყველა საყვარელი პერსონაჟი ძალიან სევდიანია. ან მხოლოდ სევდიანი პერსონაჟები არსებობენ, რა ვიცი. როგორი იქნებოდა ჩემი საყვარელი სპერგმირი, ჰარი პოტერი, შობა დღე “გოდრიკ ჰოლოუში” რომ არ გაეტარებინა და რომელიმე საშობაო წვეულებაზე წასულიყო?!– ალბათ, პერსონაჟიც კი არ იქნებოდა. არა, იმას კი არ მოგიწოდებთ, რომ მაინცდამაინც ახლობლების საფლავებზე შეხვდეთ დღესასწაულებს, რა თქმა უნდა, არა. აი, მაგალითად, შეგიძლიათ, ისეთი წვეულებები მოაწყოთ, როგორსაც სტივენ ჩბოსკის გმირები აწყობენ, გიყვარდეთ სემი, პატრიკი და ჩარლი, ამავდროულად, ფიქრობდეთ, მაინც რა მშვენიერია დიდი ჰერმიონ გრეინჯერი. ჩბოსკის “მარტოსულობის უპირატესობანი” ამერიკელი მშობლებისთვის სახიფათო წიგნად იქცა: ნარკომანია, სექსუალური ძალადობა, ჰომოსექსუალობა, თვითმკვლელობა,– ეს აქტუალური თემები მათი ბავშვების ნაზი, სათუთი ტვინებისთვის დიდ აურზაურად მიიჩნიეს და ჰა, წიგნიც აიკრძალა. თუმცა ის, რაც წიგნის გარეთ ისედაც ხდება, თქვენი შვილები ყველაფერს ისედაც ხედავენ და ხშირად თანამონაწილენიც კი არიან, შეუძლებელია, საბოლოოდ, შეუმჩნეველი დარჩეს. მე “აკრძალული” ტექსტები ყველაზე მეტად მაინტერესებდა, დარწმუნებული ვარ, თქვენც. ასე გვქონდა პატარ– პატარა საიდუმლოები. მოსაწყენია, იყო არაიდუმალი. წიგნის 2012 წლის ეკრანიზაცია კიდევ ერთხელ გახდა დისკუსიის საგანი და ჩემი ერთ– ერთი საყვარელი ფილმი მიუხედავად იმისა, რომ:
ანონიმი მეგობარი არასდროს მყოლია
არც ასეთი მაგარი მასწავლებლები მყოლია
15 წლის ასაკში არ მყვარებია
არც ასე კარგად გამიტარებია დრო იმ შორეულ ასაკში
თქვენ წარმოიდგინეთ, ჩემს მეგობრებს კარგი მუსიკალური გემოვნებაც კი არ ჰქონდათ
არც სწრაფად მიმავალი მანქანის ლიუკიდან ამოვმძვრალვარ, ხელები გამიშლია და გამიღიმია
სამაგიეროდ, მე ზუსტად ვიცი, რა ჩაიდინეს ჩემმა საყვარელმა პერსონაჟებმა გასულ ზამთარს. მე მახსოვს მათი ახალი წელი, მათი შობა, რომელიც,იქნებ, სულაც არ იყო ჩემნაირი, მაგრამ იყო საინტერესო. იმიტომ რომ ეს ყველაფერი ნამდვილად მოხდა რომელიმე თქვენგანის ცხოვრებაში მაინც. იმიტომ რომ, მართალია, ჰარის მსგავსად ცოცხზე ვერ ავმხედრდები, მაგრამ სამაგიეროდ მყავს ჩემი რონი, ჩემი მეგობარი ტუხა კვინიკაძე, რომელიც სულაც არ არის ვალდებული, რომელიმე ჩემი მორიგი ტრაგედია თავადაც გადაიტანოს. სულაც არ არის ვალდებული, ხელი ჩამკიდოს რომელიმე ხმაურიანი ქუჩის გადაკვეთისას, მომიტანოს ამოპრინტერებული მასალები გადაღებამდე ათი წუთით ადრე ან წამიყვანოს რომელიღაც სულელურ წვეულებაზე მაშინ, როცა დარწმუნებულია, რომ ამ წვეულების გმირებს ოდესმე აუცილებლად ოსტატურად დავცინებ. ჩვენ ყველას გვაქვს კავშირი საყვარელ ტექსტებთან. მათ წერენ ჩვენზე. აუცილებლად.
