დღეს მსურს მოგიყვეთ 3 ისტორია ჩემი ცხოვრებიდან. განსაკუთრებული არაფერი, უბრალოდ 3 ისტორია.
პირველ ისტორიას წერტილების შეერთებას ვუწოდებ.
ძაფს ვერ დაახვევ, თუ მუდამ წინ ივლი და მხოლოდ უკან სიარულით შეძლებ მის შეკვრას.
6 თვის სწავლის შემდეგ, კოლეჯიდან გამომიშვეს. რატომ და როგორ მოხდა ეს?
ყველაფერი მანამ დაიწყო, ვიდრე დავიბადებოდი. ჩემი ბიოლოგიური დედა, ახალგაზრდა, ღარიბი კოლეჯის სტუდენტი იყო და ვიდრე დავიბადებოდი, მან გადაწყვიტა, რომ გავეშვილებინე. მას სურდა, რომ ჩემს მომავალ მშობლებს უმაღლესი განათლება ჰქონოდათ. საბოლოოდ გადაწყდა, რომ დედაჩემს ერთ ადვოკატზე კაცზე და მის ცოლზე უნდა გავეშვილებინე, თუმცა ჩემს მომავალ მშობლებს სურდათ, რომ გოგონა ეშვილათ. და როდესაც ჩემი მშობლები მშობიარობის დასრულებას ელოდებოდნენ, მათ დაურეკეს და უთხრეს:
– ჩვენდა მოულოდნელად ბიჭი გაჩნდა. კვლავ გსურთ, რომ იშვილოთ? და მათ უპასუხეს:
– დიახ, რასაკვირველია.
მომავალში ჩემმა ბიოლოგიურმა დედამ აღმოაჩინა, რომ დედაჩემს კოლეჯი არასოდეს დაუმთავრებია და მამაჩემს სკოლაც კი არ ჰქონდა დამთავრებული. გაბრაზებულმა უარი თქვა, რომ ხელი მოეწერა გაშვილების დოკუმენტებზე, თუმცა ცოტა ხნის მერე დასთახმდა ჩემს მშობლებს იმ პირობით, რომ ისინი მომავალში უმაღლეს განათლებას მომცემდნენ.
ამის შემდეგ 17 წელი გავიდა და მე კოლეჯში ჩავაბარე. მიამიტად ავირჩიე კოლეჯი, რომელიც სიძვირით სტენფორდის კოლეჯსაც კი არ ჩამოუვარდებოდა. გადასახადი დიდი იყო და ჩემს ღარიბ მშობლებს სწავლის გადასახადის გადახდა ძალიან უჭირდათ. 6 თვის შემდეგ გადავხედე ჩემს მდომარეობას და ვერაფერი სასარგებლო დავინახე მასში. არ ვიცოდი, თუ როგორ უნდა მეცხოვრა და რა უნდა მეკეთებინა. კოლეჯს არ შეეძლო დამხმარებოდა ამის განსაზღვრაში. აქ მხოლოდ ფულს ვხარჯავდი, რომელსაც ჩემი მშობლები მთელი თავიანთი ცხოვრების განმავლობაში აგროვებდნენ… და წამოვედი… თითქოსდა საშიშადაც კი მეჩვენებოდა ეს ყველაფერი, მაგრამ უკან მოხედვა ყველაზე საუკეთესო გადაწყვეტილება იყო იმ გადაწყვეტილებებს შორის, რაც კი ოდესმე მიმიღია. იმ წუთიდან რაც კოლეჯიდან წამოვედი. ბევრი აღარ მიფიქრია იმ საგნებზე რასაც კოლეჯში მთხოვდნენ მესწავლა და ნაკლებად მაინტერესებდა და დავიწყე მათი სწავლა, რაც ყველაზე მეტად მიზიდავდა..
ეს რომანტიული სულაც არ ყოფილა. საძინებელი ოთახიც კი არ მქონდა და ხშირად მეგობრების ბინაში ვათევდი ღამეს. 5 ცენტად ვაბარებდი კოკა–კოლას ბოთლებს,რათა საჭმლის ფული მეშოვნა. მაგრამ მე ეს ყველაფერი მიყვარდა. და ეს ყველაფერმა, ჩემმა სიყვარულმა, ჩემმა ინტუიციამ და გამჭრიახობამ მომავალში გამოიღო შედეგი.
ნება მომეცით ერთი მაგალითი გითხრათ:
შეიძლება ითქვას, რომ რიდის კოლეჯი კალიგრაფიის საუკეთესო კურსებს სთავაზობდა საზოგადოებას. უნივერსიტეტის მიმდებარე ტერიტორიები აჭრელებული ლამაზად გაფორმებული პოსტერებით და ბანერებით. მეც ყოველთვის თვალში მხვდებოდა და ლამაზად მახსენდებოდა ეს ყველაფერი. კოლეჯიდან წამოსვლის შემდეგ , გადავწყვიტე კალიგრაფიის კურსები გამევლო, ვისწავლე ფონტის ნაირსახეობები, სხვადასხვა ფორმები და ასოებს შორის დაშორებების კომბინაციები. ამ ყველაფერს დიდი ენთუზიაზმით ვსწავლობდი და მომხიბლვლელად მეჩვენებოდა, მაგრამ მაშინ წარმოდგენაც კი არ მქონდა, რომ ამ ცოდნას ოდესმე პრაქტიკაში გამოვიყენებდი, თუმცა 10 წლის შემდეგ როდესაც მაკინტოშის პირველ კომპიუტერზე ვმუშაობდით, ეს ყველაფერი გამომადგა… მაკინტოში პირველი კომპიუტერი იყო მშვენიერი და გამორჩეული ტიპოგრაფიით. ეს კურსი, რომ არ გამევლო დღეს მაკის კომპიუტერებს ასეთი მრავალფეროვანი დიზაინის ფონტები არ დაამშვენებდა და დარწმუნებული ვარ, რომ კოლეჯიდან რომ არ წამოვსულიყავი ამ კურსებს არასოდეს გავივლიდი…
და კვლავ. ძაფს ვერ დაახვევ, თუ მუდამ წინ ივლი და მხოლოდ უკან სიარულით შეძლებ მის შეკვრას. უნდა დაიჯერო, რომ ამ ძაფებს შეუძლიათ შენს მომავალთან დაგაკავშირონ. უნდა გჯეროდეს შენი შინაგანი ხმის, შენი დანიშნულების, შენი ცხოვრების, შენი ძალის. ან მიდგომას არასოდეს უღალატია ჩემთვის და ყოველთვის მეხმარებოდა, რომ გამორჩეული ვყოფილიყავი.
მეორე ისტორია სიყვარულს და ტკივილს ეხება.
ერთადერთი გზა, რომ დიდი საქმე აკეთო არის ის, რომ აკეთო ის, რაც გიყვარს. თუ აქამდე ვერ გიპოვიათ ასეთი საქმე,გააგრძელეთ ძებნა, ნუ გაჩერდებით!
გამიმართლა, რომ ეს ადრეულ ასაკში გავიაზრე. 20 წლის ვიყავი, როდესაც Apple-ის იდეას ჯერ კიდევ ჩემი მშობლების ავტოსადგომში ჩაეყარა საფუძველი. 10 წლის შემდეგ კი ეიფლი კომპანია გახდა,რომელსაც 4000–მდე დაქირავებული ჰყავდა. შემდეგ მაკინტოში გამოვუშვით და ერთი წლის შემდეგ კი კომპანიიდან გამომიშვეს. სასაცილოა არა? გიშვებენ იმ კომპანიიდან, რომელსაც საფუძველი შენ ჩაუყარე?!
ჩვენ დავიქირავეთ ნიჭიერი ადამიანები, რომლებიც ჩემთან ერთად უნდა გაძღოლოდნენ კომპანიას და ყველაფერი ძალიან კარგად მიდიოდა, რომ არა კომპანიაში დროთა განმავლობაში ჩამოყალიბებული განსხვავებული შეხედულებები. და როდესაც უთანხმოება მოგვივიდა, დირექტორთა საბჭომ მათ დაუჭირა მხარი და კომპანიის ფარგლებს მიღმა დავრჩი. ეს ძალიან დიდი სკანდალი იყო – სკანდალი, რომლის შესახებ მთელმა საზოგადოებამ შეიტყო და ეს თითქოსდა გამანადგურებელი უნდა ყოფილიყო ჩემთვის. სიმართლე გითხრათ არც კი ვიცოდი რა მეკეთებინა, რამოდენიმე თვის განმავლობაში. მიუხედავად ყველაფრისა, მე მაინც მიყვარდა ის რასაც ვაკეთებდი და გადავწყვიტე, რომ ყველაფერი თავიდან დამეწყო.
Apple-იდან გამოშვება, ერთ–ერთი ყველაზე კარგი რამ იყო რაც კი ჩემს ცხოვრებაში მომხდარა. წარმატებული ადამიანის ნაცვლად მე კვლავ დამწყები ვიყავი, თავიდან ვიწყებდი ყველაფერს ახალი ძალებით და ახალი ენთუზიაზმით. ამ ყველაფერმა გამათავისუფლა და საშუალება მომცა იმისა, რომ ჩემი ცხოვრების ყველაზე შემოქმედებით ნაწილში გადამენაცვლა.
მომდევნო 5 წლის განმავლობაში ვმუშაობდი კომპანია NeXT –ში და ასევე კომპანია Pixar–ში და ამ პერიოდში გავიცანი ქალი, რომელიც შემიყვარდა და ჩემი მეუღლე გახდა. სტუდია Pixar–ში, შევქმენით პირველი კომპიუტერულად ანიმირებული მულტფილმი “სათამაშოების ისტორია” და ახლა Pixar– ი მსოფლიოს ერთ–ერთი ყველაზე წარმატებული ანიმაციური სტუდიაა…
მოულოდნელად ყველაფერი კალაპოტში ჩადგა. apple -მა კომპანია NeXT იყიდა და მე კვლავ დავუბრუნდი მას. და დღეს Apple აქტიურად იყენებს იმ ტექნოლოგებს , რასაც კომპანია NeXT– ში ვავითარებდით, მე და ჩემს მეუღლეს კი მშვენიერი და ბედნიერი ოჯახი გვაქვს შექმნილი. ვიცი, ეს ყველაფერი არ მოხდებოდა, რომ მე ისევ Apple–ში დავრჩენილიყავი. დიახ, ახლა ვხვდები, რომ ეს ყველაფერი ცხოვრების სასტიკი ტესტი იყო, რომლის ჩაბარებას მოთმინება სჭირდებოდა…
ცხოვრება ძლიერად გვკრავს ხოლმე ხელს. ნუ დაკარგავთ რწმენას! ახლა ვხვდები, რომ ერთადერთი რის გამოც გზა გავაგრძელე ის იყო, რომ მიყვარდა ის, რასაც ვაკეთებდი… აუცილებლად უნდა იპოვოთ საქმე, რომელიც გიყვართ. სამუშაო შენი ცხოვრების ერთ–ერთი ყველაზე დიდი და მნიშვნელოვანი ნაწილია და ერთადერთი გზა, რომ შენი ცხოვრების ამ ნაწილით კმაყოფილი დარჩე ისაა, რომ აკეთო ის, რისი კეთებაც გიყვარს! თუ ჯერ კიდევ ვერ გიპოვიათ ასეთი რამ, გააგძელეთ ძებნა.არ შეჩერდეთ! და რა უფრო მნიშვნელოვანია თქვენი გულისთვის მაშინ გაიგებთ, როდესაც მას იპოვით. და ყოველი დიდი ურთიერთობის მსგავსად ეს ყველაფერი წლებთან ერთად უფრო მტკიცე და ძლიერი გახდება. ეძებე. ნუ შეჩერდები!
და მესამე ისტორია სიკვდილის შესახებ.
იმის გახსენება, რომ ღირსეულად მიდიხარ იმქვეყნად საუკეთესო გზაა იმისა, რომ სიკვდილის აღარ შეგეშინდეს.
17 წლის ვიყავი, რომ ასეთი გამონათქვამი წავიკითხე: “თუ იცხოვრებ ისე თითქოს ყოველი დღე შენი ცხოვრების უკანასკნელი დღეა,ერთ დღესაც აღმოაჩენ, რომ ნამდვილად მართალი ხარ.” მას შემდეგ 33 წელი გავიდა და ყოველთვის, როდესაც ყოველ დილით სარკეში ვიხედები ჩემს თავს ვეკითხები: თუ დღეს ჩემი ცხოვრების უკანასკნელი დღე იქნებოდა გავაკეთებდი კი იმას რის გაკეთებასაც დღეს ვაპირებ? და თუ პასუხი არის “არა”, მაშინ უკვე ვხდები, რომ საჭიროა რაღაც შეიცვალოს ჩემს ცხოვრებაში.
იმის გახსენება, რომ მალე გარდავიცვლები ძალიან მეხმარება, რომ მივიღო დიდი გადაწყვეტილებები. იმიტომ, რომ ყველაფერი: ყველა მოლოდინი, ყველა სიამაყე, დამარცხების შიში და მოკრძალება – ეს ყველაფერი უკან იხევს სიკვდილის წინაშე და რჩება მხოლოდ ის რაც ნამდვილად ღირებულია. და შენ უკვე თავისუფალი ხარ და აღარ არსებობს არანაირი მიზეზი იმისა, რომ არ მისდიო შენი გულს , შენს ინტუიციას…
არავის სურს მოკვდეს. ადამიანმა ზუსტად რომ იცოდეს, რომ სამოთხეში მოხვდება, მაინც არ მოინდომებს ამას. თუმცა სიკვდილი დანიშნულების ადგილია, რომელსაც ყველა ჩვენგანი ვიზიარებთ. არავის შეუძლია გაექცეს მას და არც არავინ გაქცევია აქამდე. და ეს ასეც უნდა იყოს სიკვდილი სიცოცხლის ყველაზე საუკეთესო აღმოჩენა და დასასრულია. ის ცვლის სამყაროს, მიაქვს ძველი და გზას უგებს ახალს.
შენი დრო შეზღუდულია, ნუ გაფლანგავ მას სხვისთვის. ნუ მისდევ დოგმებს, რომლებიც სხვა ადამიანთა ცხოვრებიდან გამომდინარეობს და სხვა ადამიანთა გამოცდილების შედეგია. ნუ მისცემ სხვის ხმას, რომ შენი საკუთარი ხმა ჩაახშოს. და რაც ყველაზე მნიშვნელოვანია: მიჰყევი შენს გულს და ინტუიციას. მათ თითქოსდა იციან, თუ რა გსურს სინამდვილეში… დანარჩენი ყველაფერი კი მეორეხარისხოვანია…
