***
22-წლიანი წარმატებული კარიერის და ახლა უკვე მატასისთვის საიდუმლოს გამხელის შემდეგ, ჩვენმა სანტა კლაუსმა წერილი მიიღო, რომ უნარჩუნდება ყველა სიამე, მათ შორის, წვერზე მოფერება და დიასახლისის კოცნა.
სიმართლეს თავისი ფასი აქვს.
***
„აი, ჩვენი მისაღები ოთახი სადაც იყო, იქ ქართულის მასწავლებელი იულია უროტაძე ცხოვრობდა. საკონტროლოს რვეულები სახლში მოჰქონდა ხოლმე გასასწორებლად და მეც გადამაკითხებდა. ეს ნდობა ჩემთვის დიდი ამბავი იყო. ერთი გამორჩეული მოსწავლე ჰყავდა, სულ განსაკუთრებული სითბოთი ახსენებდა – ჩემი ვატო, ჩემი ვატო… მომცემდა იმის ნაწერს, წაიკითხე, აბა, შეცდომას თუ უპოვიო. მართლა უშეცდომოდ წერდა, მერე მეტყოდა, მიდი, ჩაუწერე ფრიადიო. რა იცოდა ვახტანგ როდონაიამ, მასწავლებლის მეზობელი, მასზე უმცროსი გოგო რომ უწერდა ნიშანს.“
დედაჩემი ამოვიტყუე ნიჩბისში და ძველი თბილისური ეზოს ამბებს მიყვება.
***
როდესაც ვინმესთვის მითქვამს, მე მესმის შენი, ვფიქრობ, ბოლომდე მაინც არასოდეს მესმოდა. სხვა შემთხვევაში, უსიტყვოდ მიგრძნობინებია, თუნდაც ხელზე შეხებით.
***
ომის ბურუსი რომ გადაიწმინდება და ტოპონიმები ადამიანების სახელებით ჩანაცვლდება, იმ დღეების გაძლებაც მოგვცეს.
***
86 წლის გაზაფხულზე ჩვენმა კარის მეზობელმა ერთი ოჯახი შეიფარა ჩერნობილიდან – დედა და სამი ბავშვი. ყველაზე უმცროსი, მხიარული ჰალია მთელმა სამეზობლომ გაიცნო. ტკბილეულს თუ უწილადებდი, ფეხს არ მოიცვლიდა, იმდენი მომეცით, რომ ჩემს და-ძმასაც მივუტანოო. ჰალია ახლა 40 წლისა მაინც იქნება და დარწმუნებული ვარ, თბილისში გატარებული თვეების გამოც, სიკეთის რწმენა არ დაუკარგავს.
***
წუხელ სიზმარში ღმერთს ვეუბნებოდი, შენ ხო ყველა ენა იცი, უფრო სწორედ, ყველას ჩივილი ერთ ენაზე ჩაგესმის და ამ სიტყვების გადაპარვა-გადმოპარვა, ბარბარიზმებთან ჭიდაობა და რედაქტორების ჯაფა შენი თვალით დამანახე-მეთქი.
***
მაღაზიიდან გამოვდივარ დატვირთული, ნაცნობი კონსულტანტის ხმა მესმის:
– მოიცა, გოგო, გაგიღო! ისე არ ქნა, მხრით დატაკება რო იცი.
***
„დედა ყვავილი დაჭკნა, მარა დოუყრია ბუშები.“
ფურისულა წყალტუბოელმა ქალმა მომყიდა.
***
„ფესვები 2“
“ეჰ, 68-ში წამოვედი, მალე დავბრუნდები-მეთქი და ახლაც აქ ვარ, ეს ტაქსი მაჭმევს პურს. დედაჩემის საფლავი იქაა. ადრე ჩავდიოდი, ახლა წლები ისე გადის, ვეღარ ვახერხებ. ხანდახან სული მიმდის, ისე მენატრება იქაურობა. რა გვარი ვარ? კუხიდან ვარ, გოგო-თქვა და რა გვარის ვიქნები?! კოსტავა, ბიძია, კოსტავა ვარ მე! ბოდიში ახლა, ფულს რომ გართმევ ხონელი ხონელს.”
***
„რო ამოივლის, ჩემ გოგოს უთხარი, მე ვერ დავიმახსოვრებ.”
ვერაზე საკუთარი სიბერე დავლანდე.
***
მატასის ყიჟინა კითხვაში უშლის ელენეს და ვუბოდიშებ.
– ჯერ 11-ისაა.
– ჯერ? მეტისაც უნდა იყოს. 2022 წელია, ვიღაა 11-ის?!
***
„რო მამწერა, ეგრევე ვერ მივხვდი, მერე აბანოში მამეკიდა ცეცხლი.”
სოფლის მაღაზიაში გაგონილი
***
იყო ასეთი მშვიდი დილები, გვიანი საუზმის დროს სწრაფი სქროლვისას, შიკიბუს ახალ თარგმანს ცერა თითით დავიჭერდი ხოლმე.
***
„აღდგომებზე ისეთი ფასები მედო იასამნებზე, სუ ბუწუწები მცვიოდა სირცხვილისგან.“ – მეყვავილე არაყიშვილის ქუჩიდან.
***
“ბუზი რო დეიძინებს, ქალბატონო, მერე.”
ლაგოდეხი – იმერელი კახელებისა.
***
ჩრჩილის პეპელას ტაშით დავდევ, ის კიდევ ცეკვავს.
***
ბანკში ქალი შემოვიდა, აიღო ნომერი, სამასრაღაცა, გახედა ხალხს და დაიძახა:
გადაგვდის თავზე?!
***
კლასელ გოგოებს ცალკე ჯგუფური ჩატი გვაქვს – გოგოების გასახდელი.
***
ამ კვირაში იმდენჯერ მივიღე მესიჯი წყლის შეწყვეტაზე, ჭურჭლის ავსებამ და დაცლამ გამთანგა. ცოტას გადავიტან დაბადების დღეს და ზოდიაქოს შევიცვლი. თხის რქად მე აღარ ვივარგებ.
***
ზამბახებმა დაიყვავილეს, მაგრამ გამრავლებისთვის ემზადებიან. ამათ რომ ჰკითხო, მთელი დედამიწა ზამბახებით უნდა იყოს დაიფარული, მაგრამ ასე არ ფიქრობს გულყვითელა.
***
აქაურ პოსტებს ერთ ფაილად ვკინძავ და ირკვევა: ფეისბუქზე ნამდვილ ამბებს ვწერ, წიგნებში – გამოგონილს, ჩემი ცხოვრება კი მათ შორის მიედინება.
***
ერთ ლამაზ ჩაის კოვზს ავედევნე დილიდან: “კოვზი გლდანშია”, “კოვზი მშრალ ხიდზე მიმაქვს”, “კოვზი მანუჩარს დავუტოვე”, “მანუჩარი გავიდა და რამაზთან იკითხეთ”, “რამაზმა, კლიენტი მადგას, ორი ერთად მიაქვს და ვატანო.”
კოვზი ნაცარში ჩამივარდა.
See also: მშრალზე დარჩენილი
***
არასოდეს ღალატობს მთხრობელის ალღო:
„ამაზე შემდეგ, თავის ადგილას გვექნება საუბარი…”
ივანე ჯავახიშვილი, “ქართველი ერის ისტორია”
***
ხანდახან ყავასაც ვსვამ და მინდა გითხრათ, რომ ყველა ჩაის მოყვარული ლედი აკეთებს ამას.
***
შაბათს ამ დროს ჯერ კიდევ უნდა მეძინოს, მაგრამ სიზმარში მიღებულმა განშორების წერილმა გამაღვიძა: გუშინ ათასჯერ გადავწერე შენი სახელი, ვაუბრალოებ.
***
ჯერ დასრულებულ ფრაზებს ვაყვითლებ, მერე აბზაცებს და გვერდებს, ბოლოს ათასჯერ შესწორებულ ტექსტს და რჩება ის, რასაც ვეღარ ვცვლი, რაც შავით თეთრზე წერია.
***
ორი წლის მერე მოვიცალე მოთხრობის საწერად და ორი დიდი შეცდომა დავუშვი.
პირველი: პირველ პირში დაწყებული ამბავი მესამე პირში მოსაყოლი გამიხდა.
მეორე: გვიან დავიწყე ხმამაღლა კითხვა და თვალისთვის შეწყობილი აბზაცები რიტმითა და ჟღერადობით შეუსაბამო აღმოჩნდა.
***
დედაჩემი დროდადრო მჩუქნის ყელსმომდგარ მძივებს, რომლებიც ოდესღაც მზის წნულს სწვდებოდა. მე და ჩემს დას ბავშვობაში დიდობანას თამაშის დროს გვიწყდებოდა ხოლმე, საჩქაროდ ვკრეფდით და ჭიქაში ვაგროვებდით, მაგრამ რამდენიმე მაინც უმისამართოდ გაიბნეოდა, ან აცმის მერე გამოჩნდებოდა, ან რამდენიმე დღის მერე ცოცხს გამოჰყვებოდა და დედაჩემი იტყოდა – აი, სად ყოფილა! ჩვენ ვიზრდებოდით, მძივები პატარავდებოდა და წლობით ეკიდა სარკის კუთხეზე. ახლა კი დედაჩემმა ეს მძივები დათმო და არ ვიცი, რა უფრო მისერავს გულს, იატაკზე გაფანტული ქვების შორეული რაკარუკი თუ დედაჩემის ნათქვამი – ჩემი მძივი მოგიტანე.
***
როცა ლევანი შუადღის ძილში კრთება და გვერდით მთვლემარე რომი მოგუდულად ყეფს, დარწმუნებული ვარ, ერთსა და იმავე სიზმარს ხედავენ.
***
ცხოვრება შუქნიშანთან
აივანზე ფარდაგს ვბერტყავდი და სამარშრუტოს მძღოლმა ტაში დამიკრა. კიდევ ერთხელ ჩავიხედე ქვემოთ, გამვლელს მტვერი ხომ არ გადავაბერტყე-მეთქი. მერე უკრაინის დროშაზე მანიშნა ცერა თითით, მაგარიაო. დასტურად თავი დავუქნიე და ფარდაგი მოაჯირზე გადავფინე. მუშტი შეკრა, გავიმარჯვებთო, მეც აწეული მუშტით ვუპასუხე და ვიყავით ასე, სანამ მწვანე აინთებოდა. ორივე ვიღიმოდით – თანამოაზრესთან შეხვედრა ყოველთვის დიდი სიხარულია.
***
– სამწუხაროდ, რძიანი ულუნი არ გვაქვს.
– მსგავსი არომატით რას მირჩევთ?
– გიოკურო ტანაბე… გენიოსების ჩაის ეძახიან, გამოცდების წინ სვამენ.
მკითხეთ, რაც გინდათ.
***
„სკოლა გახადეს კოოპერატივი!”
წმინდა ბარბარეს უბნისკენ მიმავალ ავტობუსში გაგონილი
***
– კოღომ გვიკპინა! კოღომ გვიკპინა!
იმუნიზაციის კაბინეტიდან გახარებული ძმები გამორბიან.
***
პუტკუნა გოგო კისკისებს ქუჩაში. შეხედავ, ოცისაც არის და ორმოცისაც. თავს გვერდულად ხრის და ცალი ხელით ყურსასმენს ისწორებს. თან მობილურის ეკრანს თვალს არ აშორებს.
– ჩამო, ბიჭო, ჩამო, იცი რა ქალი დავდექი!
***
– ელე, როგორ ჩაიარა იაპონურის გაკვეთილმა?
– მგონი, მასწავლებელი არ არის, უბრალოდ იაპონელია. რა ვიცი, რა სიტყვა გაინტერესებთო.
***
„მეზობელმა რძალი მოიყვანა. ჰა, როგორი ქალია-მეთქი. ჩემი რძალიო? რძალი კი არა, პატრულია, პატრულიო.”
ცოცხს ჩამოეყრდნო მეეზოვე.
***
ძვირფასი სტუმრები გვეწვივნენ ნიჩბისში. გავხედე, ჭიშკართან ორი მანქანა დგას.
მე: უი, ორი მანქანით ხართ?
იზა: არა, რუსო, ერთი თქვენია.
***
მთაგორიანი ქალაქის ამბები
რაზმაძის ქუჩის ხეებიდან აბაშიძის ეზოებში ცვივა ნაყოფი.
***
შეიძლება თმა მოკლედ შეიჭრა, მაგრამ მოკლეთმიანი ქალი მაინც ვერ გახდე.
ბარაქა, ვინც 31 დეკემბერს სალონში წასვლასაც ასწრებს.
