განათლებაში არსებულ გამოწვევებზე საუბრისას ხშირად ვიყენებთ სიტყვას “თანამედროვე”. თან იმაზეც გვეფიქრება, როგორ გაუძლებს დროს ეს თანამედროვე განათლება და გამოსადეგი იქნება თუ არა დღეს შეძენილი ცოდნა და უნარები თუნდაც ხუთი წლის შემდეგ.
ამერიკელი განათლების ფილოსოფოსი ჯონ დიუი ჯერ კიდევ მეოცე საუკუნის პირველ ნახევარში ამბობდა, რომ განათლება თავად ცხოვრებაა და არა მომავალი ცხოვრებისთვის მზადება. არადა, განათლებას მომავალი ცხოვრებისთვის ვიძენთ. სულ იმის მოლოდინში ვართ, როდის დავასრულებთ სწავლას და დავიწყებთ ცხოვრებას.
დიუის ეს მოსაზრება დღესაც აქტუალურია.
იუვალ ნოა ჰარარი, სამეცნიერო- პოპულარული ბესტსელერების ავტორი და განათლების ისტორიის მკვლევარი, მიიჩნევს, რომ გაურკვევლობაში გარკვევის უნარი ერთ-ერთი მნიშვნელოვანი უნარია, რომელიც მოზარდებმა სკოლაში უნდა შეიძინონ. ჰარარის თქმით, ჩვენ გაურკვეველ სამყაროში ვცხოვრობთ. ის იმდენად ბუნდოვანია, რომ გაუგებარია, რისთვის უნდა ვიყოთ მზად და, რაც მთავარია, როგორ მოვამზადოთ ამისთვის ჩვენი შვილები, ბოლოს და ბოლოს, რა ვასწავლოთ მათ. „ჩვენ წარმოდგენა არ გვაქვს, რა უნდა ვისწავლოთ ოცი წლის შემდეგ. ერთადერთი, რაც დანამდვილებით ვიცით, ისაა, რომ რაღაც ახლის შესწავლა მოგვიწევს“, – ამბობს მეცნიერი, რომელსაც საუკეთესო გამოსავლად მიაჩნია ბავშვების მომზადება ცოდნისა და უნარების მუდმივი განახლებისთვის.
მეორე აუცილებელი უნარი, მისი აზრით, მარცხის აღიარება და მასთან გამკლავებაა: „თანამედროვე საგანმანათლებლო სისტემა უდიდეს ყურადღებას უთმობს წარმატებას, მაგრამ საერთოდ არ ასწავლის დარტყმის ატანას, ეს კი მნიშვნელოვანია, რადგან, როგორც ვთქვი, მომხდარი ცვლილებების გათვალისწინებით, ბევრს ხელახლა სწავლა მოუწევს“.
ჰარარი წერს იმაზეც, რომ ტექნოლოგიებისა და ხელოვნური ინტელექტის განვითარება კაცობრიობას მეთვალყურეობის საფრთხის ქვეშ აყენებს. მისი თქმით, ჩვენმა შვილებმა უნდა იცოდნენ, რომ მრავალი სირთულე შეხვდებათ წინ. „როგორ მოვიქცეთ, როცა უჩვეულო სიტუაციაში აღმოვჩნდებით? როგორ მოვიქცეთ, თუ უზარმაზარმა ინფორმაციამ დაგვტბორა და მისი გააზრებისა და ანალიზის საშუალება არ გაგვაჩნია? როგორ ვიცხოვროთ სამყაროში, სადაც გაურკვევლობა შეცდომა კი არა, არამედ მახასიათებელია?“ – კითხულობს ის.
ჰარარის აზრით, ასეთ პირობებში კიდევ ორი რამ დაგვჭირდება: მოქნილი გონება და განვითარებული ემოციური ინტელექტი. „თქვენ გამუდმებით მოგიწევთ საკუთარი თავის აღმოჩენა, მორგება შრომის ბაზრის საჭიროებებზე, რომლებიც სულ უფრო და უფრო ცვალებადი გახდება. ამიტომ ძალიან მნიშვნელოვანია გონების მოქნილობისა და ემოციური ინტელექტის განვითარება“, – ამბობს მეცნიერი.
მაშ, რა ვასწავლოთ და როგორ ვასწავლოთ, თანაც – იმ რთულ გარემოში, რომელშიც აღმოვჩნდით? – ეს ჩვენი განათლების მკვლევრებისა და მასწავლებლების მთავარი საფიქრალია. კარგი იქნება, თუ ამაზე ხშირად ვისაუბრებთ, ვიკამათებთ და ვაღიარებთ, რომ ბევრი რამ ჩვენც ხელახლა გვაქვს სასწავლი, ცნება „თანამედროვეს“ შინაარსს რომ არ ჩამოვრჩეთ.
მთავარი რედაქტორი – ნატო ინგოროყვა
რედაქტორები: მანანა ბოჭორიშვილი, ნანა მაჭავარიანი, ირმა ტაველიძე, ქეთევან ნიკოლეშვილი
დიზაინერი– ბესიკ დანელია
მხატვარ-ილუსტრატორი – მამუკა ტყეშელაშვილი
ნომრის ავტორები:
ლელა კოტორაშვილი, მაია ფირჩხაძე, ქეთევან ოსიაშვილი, მაია ჯალიაშვილი, თამთა დოლიძე, ნათია უჩავა, ირმა კახურაშვილი, ნასტასია არაბული, გურამ მეგრელიშვილი, შორენა ტყეშელაშვილი, თემურ სუყაშვილი, გიტა თვალაბეიშვილი, ლელა მანგოშვილი, თეონა ბექიშვილი, მანანა ბოჭორიშვილი, ნინო ჭიაბრიშვილი, ნინო ლომიძე, მაკა სახურია, რუსუდან რუხაძე.
ჟურნალის წაკითხვა და ჩამოწერა შესაძლებელია ბმულიდან
