- ე, ფიუ, ჩემი ძმა, მოიწი აქეთ..
- რა ხდება?
- აქ კაი ბიჭებს ცოტა ფული გვჭირდება და დაგვეხმარე რა..
- აა.. არ მაქვს ფული..
- ხურდაც არ გაქვს ბრატ?
- არაა..
- აბა ახტი!
- რა?
- ახტი, ახტი ერთი, თუ ხმა არ გაისმა – გაიარე შენ გზაზე, თუ აჩხარუნდი – დაგენძრა.
ეს იყო ადრე. არც ახლა აკლებენ, ხანდახან, მაგრამ ეგრე ხშირად აღარ. ეს რო იყო, დრო გავიდა მაგის მერე. მაგის მერე შუმახერი სრიალისას დაიმტვრა და ბრედ პიტი და ანჯელინა ჯოლი დაშორდნენ. ლესტერი საერთოდაც პრემიერლიგის ჩემპიონი გახდა, ტრამპი კიდე – აშშ-ს პრეზიდენტი. ბაუმგარდტნერი ძაან მაღლიდან გადმოხტა, რობერტ პატინსონისგან კაი მსახიობი დადგა (აუ ამაზე ატყდება ახლა..) და ასტანას ნურსულთანი დაერქვა. მოკლედ, ბევრმა წყალმა ჩაიარა, ეგეთი მეთოდები მოძველდა, ცოტა, გოიმობადაც იქცა, ემაგ კაიბიჭების წრეებშიც კი, სხვა მუღამები გაჩნდა, იუთუბის დიქტატი დაიწყო და ბავშვებმა Twenty One Pilots-ის მოსმენა დაიწყეს (ეს ფაქტი, აბა, მე რა ვიცოდი და შესაბამისად, ვმადლობ ჩემს უმცროს მეგობრებს, რომლებიც თურმე ხშირად უსმენენ ამ მაგათ თაობაში პოპულარულ დუოს, ანდა ორკაცას). ჰოდა, ახლა სხვა “პონტი” “გაიჩითა”, როგორც რომ თავანკარა ქართულით ვიტყოდეთ, “პალაჟენია” შეიცვალა და მეც, თქვენმა ასისტენტ-სპეციალისტმა (“მონა-მორჩილის” თანამედროვე ვერსიად იტყვიან) გადავწყვიტე ჩაგვრის, წნეხისა თუ ბულინგის იმ მეთოდებზე გესაუბროთ, რომელიც თანამედროვე სკოლებში ბუდობს, ძველი ქუჩური მენტალიტეტისგან მიზან-მიზეზებით განსხვავდება და შინაარსით კი ტყუპისცალობს.
ახლა მიდებ-მოდების გარეშე. სკოლების უმეტესობაში სოციალურ ნიადაგზე ბულინგის მწვავე პრობლემა დგას. უკეთ ჩაცმული ბავშვები შედარებით ნაკლებ ბრენდულად შემოსილებს ჩაგრავენ, ბოლო აიფონიანები – შედარებით ძველ მობილურიანებს, კაიმანქანიანმშობლიანები – უმანქანომშობლიანებს და ა.შ. ეს გავიგე და პირადადაც შევესწარი. მამამ შვილი სკოლაში ჰამერის ლიმუზინით მიიყვანა. არა, განა რა, მიიყვანა და მიიყვანა, მაგრამ ჩამოსვა თუ არა, იქვე დააყოლა, მიდი ახლა შენ კლასელებს დაუძახე და ნახონ, რა მანქანით ხარ მოსული, იცოდნენ ვინა ხარო. აეგრე უთხრა. ჩემი თვალით რომ არ მენახა, რაღაცა მახინდრობა მონაგონი მეგონებოდა, მარა არა. ეგრეა.
საერთოდ, ბულინგი ათასნაირი ფორმით გამოიხატება და ათასნაირი მიზან-მიზეზით არსებობს. ამ საკითხებზე პროფესიონალთა თუ უბრალო გულშემატკივართა მიერ არაერთხელ დაწერილა ჩვენს ვებ-გვერდზეც, მრავალი სტატია, კვლევა თუ ბლოგპოსტი მიძღვნია ბულინგის პრობლემას, თუმცა პრობლემა პრობლემად რჩება და როგორც ჩანს, უფრო მეტადაც ღვივდება აქამდე ნაკლებად პოპულარული მიმართულებებით, რომელთაგან ერთ-ერთი უმძიმესი სწორედ სოციალური ბულინგია. თუ ადრე ქუჩური მენტალიტეტი იყო ძირითადი დამნაშავე ბავშვებში ბულინგის, ახლა ზოგ-ზოგ ადგილებში ღარიბი ბავშვები გამხდარან დასაცინი. აი, აქ კი, მომკალით და მგონია, რომ პირდაპირ მშობლის დანაშაული იკვეთება. სად იბადება მაღალი კლასის მისაბაძი კულტი? საიდან ჩნდება ლტოლვა კლასობრივი დაყოფის მიმართ 21-ე საუკუნის განვითარებად და ღარიბ ქვეყანაში? ეს, შესაძლოა, ცალკე კვლევის საგანი იყოს, მაგრამ ის ფაქტი, რომ ამ კერპს ბევრი თაყვანისმცემელი გამოუჩნდა ბავშვებში, მეტად სამწუხაროა. სამწუხაროა, რადგან ხელოვნურადაა ჩანერგილი, ეს ნასწავლია და არა ინსტინქტური. თუ შიმშილი აიძულებს ადამიანს დანაშაული ჩაიდინოს, თუ სიღარიბე, საფრთხე, სტრესი და სხვა გამღიზიანებლები უარყოფითად მოქმედებენ მის საქციელზე, სოციალურ და კლასობრივ დიფერენციაციას გამღიზიანებელი ფაქტორი ნაკლებად გააჩნია და მთლიანად ელიტურ მიუკარებლობაზე, სოლიდარულობის დეფიციტზე და სიძულვილზეა დაფუძნებული. მაგრამ ბავშვები? როგორ იქცევიან მათი მხიარული ბატონები ბუზთა ბატონებად? ვინ მონაწილეობს ამ შეთქმულებაში საზოგადოების წინააღმდეგ?
ჰო, მართლა, ამ მდგომარეობას, მეტი ფულის ქონის გამო, ნაკლებფულიანის ჩაგვრის მოთხოვნილებას, კიდევ სხვა რაღაცებიც უწყობს ხელს: მშობლებისა თუ სხვა გარშემომყოფთა მიერ ბავშვებისთვის არასწორი პრიორიტეტების ჩამოყალიბება, წარმატების ტოტემი, მაღალსართულიანი შენობის ბოლო სართულის ოფისში მჯდომი კასტიუმიანი “ლიდერის” ხატი, სოლიდარობის ნაცვლად ბუნებრივ პირობითობად კონკურენციის მიღება, გამარჯვების იდეალიზაცია და დამარცხებულის გარიყვა. ერთი სიტყვით, ყველაფერი ის, რისგანაც დღევანდელი მსოფლიო შედგება, რაც სამყაროს ერთ დიდ არენად აქცევს და რაშიც ერთად იხარშება დიდიც და პატარაც, ქალიც და კაციც. ჰოდა, ბავშვი რა, ისიც ამ რეალობით იკვებება და თავისებურად თამაშობს “სახლობანას” ანდა “ცხოვრებობანას”. სწორედ ამიტომ, ეს იმაზე დიდი პრობლემაა, ვიდრე ერთი შეხედვით ჩანს, ეს პრობლემა ხუთკუნჭულასავით ყოველდღიურად იზრდება და ჩვენს ავთენტურ ჯუნგლებში ახალ-ახალ მგლის ლეკვებს აჩენს, ლეკვებს, რომელთა ტყეშიც შვლის ნუკრებისთვის ადგილი არ არის.
