მიეცით მამას საშუალება უფრო დიდხანს იყოს ბავშვთან ერთად! სასარგებლო რეკომენდაციები:
ალბათ გეცნობათ ეს წუწუნი – „ყველაფრის კეთება მე მიწევს“, ’’მთელი დღე გაწამაწიაში ვარ’’, “ყელში ამოვიდა ამდენი საქმე’’ – ხშირად გვესმის ამგვარი ჩივილი. მაგალითად, როცა სამსახურიდან ეთხოვები იმის გამო, რომ 4 წლის გოგონა საბავშვო ბაღში ან ექიმთან გყავს წასაყვანი, ან თუნდაც ღამის 12-ზე რომ მეუღლის ძმისწულს ან დისწულს საჩუქარს უმზადებ. გებადებათ შეკითხვა – ამ ყველაფერს რატომ ვაკეთებ მხოლოდ მე და არა ჩემი ქმარი? და რატომ იქცევა ასე მილიონობით ქალი?
აღარავინ ფიქრობს, რომ ქალის ადგილი მხოლოდ სამზარეულოშია ან ბავშვებთან. ჩვენც ასე ვფიქრობთ, სანამ ბავშვი გაჩნდება. ეს პატარა არსება მთლიანად გვეუფლება. უკვე ორსულობის ხანაში ჩვენი ფიქრები თითქმის მხოლოდ მისკენაა მიმართული, ხოლო როდესაც დაბადების შემდეგ პირველად ავიყვანთ ხელში, მთლიანად ახალ სიცოცხლეზე პასუხისმგებლობის გრძნობით ვცხოვრობთ. ამ გრძნობას კი შორს მიმავალი შედეგი აქვს, რადგანაც ღრმად ვატარებთ თავგანწირული ქალის სახებას, რომლისთვისაც მთავარი ბავშვებია, მათზე ზრუნვა, რომ მათ კარგად იგრძნონ თავი.
მამები მეტ ნდობას იმსახურებენ!
ასეა ჩაფიქრებული ბუნების მიერ. პირველ ხანებში ბავშვი მთლიანად დედაზეა დამოკიდებული. მაგრამ ეს არ ნიშნავს იმას, რომ სხვებს, მაგალითად, მამას, არა აქვს უნარი ბავშვზე იზრუნოს. ცოლის მოყვარული მამაკაცი ხარობს შვილით და ხალისიანად ინაწილებს მასზე ზრუნვას. ბავშვი შეძენის შემდეგ ბევრი ახალგაზრდა მამა ასე იქცევა, შვებულებას იღებს, რომ ცოლს დაეხმაროს. მაგრამ შემდგომში ყოველდღიური ცხოვრება ულმობელად იჭრება ამ ოჯახურ იდილიაში. ქმარს სამსახურში ეჩქარება, საღამოს დაღლილი ბრუნდება. რაც უფრო დატვირთულია მამა, მით უფრო ნაკლებად ერევა ოჯახურ საქმეებში. ამასთან, დაკავებულობის მიუხედავად, მეუღლის საქციელი ცოლის პოზიციითაცაა განპირობებული. მამები აქტიურად ერთვებიან საოჯახო საქმეებში, როცა გრძნობენ საკუთარ საჭიროებასა და ცოლის ნდობას. სწორედ ქალმა უნდა გაუღოს სხვა ადამიანებს ბავშვისკენ მიმავალი კარი. ასევე, მშვენივრად ხელეწიფებათ ამ კარის ცხვირწინ მიკეტვაც. აქ შეიძლება ვიღაც მოგვედავოს, რომ არცერთი ქალი ასე არ იქცევა. . . რადგანაც ყველა საჭიროებს დახმარებას. ამის პასუხად აი, რამდენიმე მაგალითი:
პირველი – ქმარი მოდის სამსახურიდან და ხელში აჰყავს პატარა, რომელიც წყნარად წევს საწოლში. რაღაც მომენტში ბავშვი ტირილს იწყებს, დედა მაშინვე გამოართმევს ბავშვს დასაწყნარებლად.
მეორე მაგალითი: ბავშვი ცოტათი გაციებულია. მამა თვლის, რომ სუფთა ჰაერი მოუხდება და მზადაა გაასეირნოს. დედა კი წინააღმდეგია და მიიჩნევს, რომ გარეთ ცივა და სეირნობა არ ღირს.
მესამე მაგალითი: ქალი საღამოს მეგობარს ხვდება. მაგრამ ის არსად წავა, სანამ საჭმლის ბოთლს, ღამის პიჟამას არ მოუმზადებს. ასჯერ შეახსენებს ქმარს, რომ ბავშვი დროულად დააწვინოს დასაძინებლად. თქვენ რას იტყოდით? ალბათ იმასვე, რასაც ბევრი ქმარი, რომელიც თავის გრძნობებს ასე ჩამოაყალიბებს: “ცოლი ფიქრობს – მე ყველაფერს არასწორად ვაკეთებ“, ანდაც „რა თქმა უნდა, უნდა მივეხმარო, მაგრამ ყოველთვის ის რატომ წყვეტს, როგორ მოვიქცე?“.
მთავარია – ხელი არ შეუშალოთ მამას მამობაში
ბუნებრივია, რომ არცერთი ქალი შეგნებულად არ ფიქრობს,ქმარს დააკარვგინოს დახმარების ინტერესი აპირებს, მაგრამ ეს ხშირად ქვეცნობიერად ხდება. შესაძლოა, მთლიანად დედობის როლში ღრმად შეჭრილი ქალები ბავშვთან თავიანთი განსაკუთრებული კავშირით ტკბებიან. ბოლოს და ბოლოს, ჰყავთ ის, ვისაც ის უპირობოდ უყვარს.
ქალი, რომელიც დაეჭვებულია საკუთარ დედობრივ შესაძლებლობებში, ხშირად ამ დაურწმუნებლობას ზედმეტი ზრუნვით აკომპენსირებს, უარს ამბობს სხვების დახმარებაზე. ამას გარდა, ბევრ ქალს არ სურს ოჯახში გამეფებული უპირატესობის დარღვევა, რადგანაც ეს ერთადერთი ადგილია, სადაც განუსაზღვრელი ძალაუფლება შეუძლიათ ჰქონდეთ. რადგანაც ქალები გრძნობენ ამას, ნებით არ უნდათ პოზიციის დათმობა. მაგრამ ჩვენ, დედებმა, თავად უნდა დავარღვიოთ ეს მოჯადოებული წრე მხოლოდ იმ გზით, რომ გააზრებულად დავუთმოთ სხვას ჩვენი პასუხისმგებლობა და ზრუნვა.
კაცებს მოქმედების მეტი თავისუფლება უნდა მივცეთ მამის ამპლუაში, რადგანაც ისინი ამას თავისებურად აკეთებენ, მაგალითად, გადასახვევ მაგიდაზე შეიძლება იმაზე ცოტა მეტ ხანს გააჩერონ შიშვლად ბავშვი, ვიდრე ამას დედა გააკეთებდა; შეიძლება ტაკოზე ცოტა მეტი კრემი წაუსვან და შეიძლება ის ჩააცვან, რაც ხელთ მოხვდებათ. სხვათა შორის, სწორედ ასეთი შემთხვევები ხდება დედების ხშირი გულისწყრომის მიზეზი: “ასე როგორ ჩააცვი ბავშვს! როგორ ვერ მოიფიქრე, რომ ამ შარვალს ის ზედა არ უხდება, ქუდი კი მეტისმეტად თბილია“. ასე ყველაზე მომთმენ ქმარსაც კი შეიძლება გაუქრეს ბავშვზე ზრუნვის სურვილი.
მამასაც შეუძლია ბავშვის დაწყნარება!
ზუსტად ასევე მამებს აცბუნებთ ის ფაქტი, რომ თითქმის არასდროს რჩებიან ბავშვთან მარტო. დედამ უნდა ანდოს ბავშვი მამას გარკვეული ხნით პერიოდულად, ხანდახან დაუტოვოს ისე, რომ არ გამოხატოს ზედმეტი ზრუნვა და არ ამოწმოს, სწორად აკეთებს ის ყველაფერს, თუ არა. მამასაც და ბავშვსაც სჭირდებათ დაახლოების ეს წუთები. მხოლოდ ასე დარწმუნდება მამაკაცი, რომ ბავშვის დაწყნარება მასაც შეუძლია. მხოლოდ ასე გაიგებს ბავშვი, რომ შეუძლია ენდოს მამას.
რაც უფრო ხშირად დარჩება ბავშვი მამასთან, მით მეტად ენდობა მას. ხომ ძალიან მოსაბეზრებელია, როცა ბავშვი მხოლოდ დედას ითხოვს, რომ მხოლოდ დედამ უნდა დააწვინოს დასაძინებლად, მხოლოდ დედასთან დაიძინოს, როცა ავადაა. ნდობა ძალიან მნიშვნელოვანი პირობაა იმისთვის, რომ გათავისუფლდეთ ამდენი საზრუნავისგან. და თუ ქალმა უკვე თავის თავზე აიღო ყველაფერი, მას, ვისაც დადგენილი პასუხისმგებლობის გადანაწილების შეცვლა სურს, თვითონ უნდა დაიწყოს საუბარი ამ თემაზე. თუმცა, ქალები ხშირად იმას იმიზეზებენ, რომ სურთ, კაცმა თვითონ შეამჩნიოს, თუ როგორი დაკავებული და გადატვირთულია, როგორ იღლება. ისინი კი, როგორც წესი, ამას ვერ ამჩნევენ – და აქედან იწყება უკმაყოფილება. ბევრი წყვილი კინკლაობაში ებმება, რაც არაფერ სასიკეთოს არ მოიტანს.
ასე რომ, თუ უფრო და უფრო ღიზიანდებით, იფიქრეთ იმაზე, რომ თავად უნდა შეცვალოთ დადგენილი წესები და დაელაპარაკეთ ქმარს ამის შესახებ, წყნარად და მეგობრულად.
მნიშვნელოვანია, რომ გადაწყვეტილებამდე ერთობლივად მიხვიდეთ – მერე კი აღარ ჩაერიოთ, როცა ქმარი ბავშვს უვლის. მაგალითად, თუ გადაწყვიტეთ, რომ ამიერიდან ქმარი ატარებს საბავშვო ბაღში, ბოლომდე ენდეთ მას. ძალიან ადრე მივლენ ბაღში თუ დააგვიანებენ – ეს უკვე თქვენი საქმე აღარაა, ასე რომ, კომენტარებისგან თავი შეიკავეთ.
იფიქრეთ პოზიტიურად!
აი, მეორე მაგალითი: თქვენ გსურთ, მორიგეობით დააძინოთ ბავშვი. შესაძლოა, თქვენს ქმართან ეს პროცესი უფრო ბობოქრად წარიმართოს, შეიძლება მთელ ოთახში მიმოფანტოს ბავშვის ტანსაცმელი. დაე! იმის მაგივრად, რომ უწესრიგობაზე გაბრაზდეთ, გაიხარეთ იმით, რომ ქმარს გაუზიარეთ თქვენი საზრუნავი ამ დამქანცველ პროცესთან დაკავშირებით, რადგანაც დალაგების ხუთი წუთი ნამდვილი არაფერია საღამოს სცენებთან შედარებით, როცა ბავშვმა კბილებიც უნდა გაიხეხოს, შხაპიც მიიღოს და საწოლში დაწვეს. ისწავლეთ, დაინახოთ დადებითი მომენტები, როდესაც ქმარი ბავშვს უვლის და ყურადღება არ მიაქციოთ იმას, რაც არ მოგწონთ. კაცების უმრავლესობა ბევრად უფრო წყნარად და ზოგ შემთხვევაში ზერელედაც უდგება საოჯახო საქმეებს. კარგი იქნება, თუ მათ ამაში მივბაძავთ.
