ოდესმე დაგისრულებიათ წიგნის კითხვა? ვგულისხმობ ნამდვილად დასრულებას, გარეკანიდან გარეკანამდე. დაგიხურავთ ყდა ნელი გამოღვიძებით, რომელიც ცნობიერებაში ხელახლა დაბრუნებას ახლავს?
ღრმად ამოისუნთქავთ, ფილტვების ფსკერიდან ჰაერს გამოუშვებთ და სხედხართ. წიგნი ორივე ხელით გიჭირავთ, თქვენ კი გარეკანს, უკანა გვერდს ან თქვენ წინ კედელს უცქერით დაჟინებით, მადლიერი, ჩაფიქრებული და ოცნებებში წასული. გრძნობთ, თითქოს სიმშვიდე მოიპოვეთ და თან დაკარგეთ. თქვენ სწორედ ახლა გამოსცადეთ რაღაც ღრმა, რაღაც ინტიმური. ახლახან გქონდათ ინტენსიური და გარკვეულწილად წარმავალი მეტამორფოზა.
უცხო ადამიანის ერთი ნახვით შეყვარების მსგავსად, – ადამიანისა, რომელსაც ვეღარასოდეს ნახავ, – გკლავს ძლიერი სურვილი და მწუხარება დასრულებული სასიყვარულო ურთიერთობის გამო, მაგრამ, ამავე დროს, კმაყოფილი ხარ, სავსე გამოცდილებით, კავშირითა და სიმდიდრით, რომელიც მეორე სულის შეთვისებიდან მოდის და გრძნობ, რომ დანაყრდი, სულ ცოტა ხნით მაინც.
კითხვის ამ ტიპს ჟურნალ TIME-ის ავტორი ენი მერფ პოლი ღრმა კითხვას უწოდებს და ამბობს, რომ ეს პრაქტიკა მალე დინოზავრებივით გადაშენდება, რადგან ხალხი ზერელედ და ნაკლებს კითხულობს. მკითხველები, ხმოვანი ფოსტისა და ბარათების მომხმარებლების მსგავსად, მომაკვდავი რასაა და მათი რიცხვი ყოველი ახალი ონლაინ ტაბლოიდის გამოსვლასთან ერთად მცირდება.
ამ მოსალოდნელი გადაშენების ყველაზე უარესი მხარე კი ის არის, რომ მკითხველები სხვა ადამიანებთან შედარებით უფრო სასიამოვნოები და ჭკვიანები არიან. ჟურნალისტი ამბობს, რომ ის, ვინც კითხულობს, ერთადერთია, ვისი შეყვარებაც ღირს ამ ჯოჯოხეთურ დედამიწაზე.
კანადის იორკის უნივერსიტეტის ფსიქოლოგის რაიმონდ მარისა და ტორონტოს უნივერსიტეტის კოგნიტიური ფსიქოლოგიის პროფესორის ქეით ოტლის მიერ 2006 და 2009 წლებში გამოქვეყნებული კვლევების მიხედვით, მხატვრული ლიტერატურის მკითხველებს ყველაზე მეტად შეუძლიათ თანაგრძნობა და აქვთ გონების თეორია, რომელიც გვაძლევს საშუალებას, გვქონდეს საკუთარი შეხედულებები და ინტერესები. მას, ვისაც კითხვა უყვარს, შეუძლია გაითვალისწინოს სხვისი, თუნდაც მათი აზრებისგან რადიკალურად განსხვავებული იდეები და იმავდროულად შეინარჩუნოს საკუთარი.
როგორც მკვლევრები ამბობენ, გასაკვირი არ არის, რომ მკითხველები უკეთესი ადამიანები არიან, რადგან მათ სხვისი ცხოვრების აბსტრაქტული განცდის შემდეგ ისწავლეს, როგორ დატოვონ საკუთარი სხეულები და სამყაროს სხვა ჩარჩოებიდან შეხედონ.
მათ შეხება აქვთ ასობით ადამიანთან და ყველა მათგანისგან აგროვებენ სიბრძნეს. მათ უნახავთ ის, რასაც თქვენ ვერასოდეს გაიგებთ და განუცდიათ იმ ადამიანების სიკვდილი, რომლებსაც თქვენ ვერასოდეს გაიცნობთ.
ასე რომ, დაფიქრდით, ოდესმე დაგისრულებიათ წიგნის კითხვა? ვგულისხმობ ნამდვილად დასრულებას, გარეკანიდან გარეკანამდე. დაგიხურავთ ყდა ნელი გამოღვიძებით, რომელიც ცნობიერებაში ხელახლა დაბრუნებას ახლავს?
