ყველაზე დიდ და ლეგენდარულ სპორტსმენსაც კი ჰქონია ბავშვობაში ერთგვარი შიშები. მასაც არ უნდოდა ძიუდოზე და ჭიდაობაზე შესვლა. ასე ამბობდა, ამათ რომ ვუყურებ, არ მინდა ჭიდაობა, ასე მგონია ზევიდან ვინმე თუ დამაწვება, გავიგუდებიო. ახლა თამაშებს რომ ვუყურებ, თავზე ათი კაცი აწევს და სულაც არ ეტყობა, რომ გაგუდვის ეშინია.
ბიჭი რომ წამოიზარდა და მშობლებისაგან მემკვიდრეობით მიღებული აღნაგობა დაჰყვა. მამამ ვარჯიშების დატვირთვა გაზარდა, შვედური კიბე და სხვა სავარჯიშოები მოუწყო და დღეში რამდენჯერმე, ქარსა თუ ყინვაში, ბიჭს ლამის ენერგიის გამოცლამდე ავარჯიშებდა.
როგორც ყველა ბავშვს, მასაც თვალი გართობაზე ეჭირა და ხშირად არ ესმოდა, რა ინტერესი ჰქონდა მამას მის მიმართ ასე რომ აცლიდა სიქას. მაგრამ ის, რომ ახლა მას ასეთი გაუგონარი ამტანობა აქვს, სწორედ ბავშვობიდან დაწყებული აღზრდის სპარტანული წესის დამსახურებაა.
“რა უნდა მახსოვდეს, თვეების ბავშვი ვიყავი, მაგრამ მოყოლით ვიცი, რომ მამაჩემი დაახლოებით ექვსი თვის ასაკიდან დამიჭერდა და ყველა სახსარს მიწვალებდა, მავარჯიშებდა. მასაჟის გაკეთებას და ვარჯიშს ცოდნაც უნდა და შესაძლოა, მამაჩემმა ყველაფერი კარგად არ იცოდა, მაგრამ ფაქტია, არაფერი დაუზიანებია და იმ ვარჯიშებმა თავისი საქმე გააკეთა”, – იხსენებს.
მერე ყველაფერი ისე გაგრძელდა, როგორც ალბათ ნებისმიერი ბავშვის შემთხვევაში ხდებოდა. ეს ახლაა, რომ პატარები 2-3 წლიდან კომპიუტერს ეჯაჭვებიან და იმის იქით აღარაფერი უნდათ. საქმე იქამდეც კი მივიდა, რომ საუკეთესო მეგობრები ერთმანეთს წლების განმავლობაში ვერ ხვდებიან, ან რეალურად სულაც არ იცნობენ ერთმანეთს, მაგრამ სოციალური ქსელების მეშვეობით ისეთი ნაცნობობა აქვთ განთქმული შოთა რუსთაველის ტარიელსა და ავთანდილსაც რომ შეშურდებოდათ. მაშინ კი, საბჭოთა კავშირის რღვევის შედეგად დამოუკიდებლობის გზაზე შემდგარ ქვეყანაში ყველაფერი ეზო იყო.
რამდენმა თამაშმა და გართობის ფორმამ დაკარგა ფუნქცია. ახლანდელი ბავშვებისთვის წარმოუდგენელია ისეთი თამაშები, როგორებიც “ორდროშობანა”, “შვიდი ქვა”, “გრძელი” და “მოკლე ვირი” ან “ლახტი”, “დაჭერობანა” და “გაშეშობანა” იყო. მაგრამ ყველა ეს თამაშობა ფიზიკურ აქტივობას უკავშირდებოდა და პატარები აქტიური ცხოვრების წესით მათდა უნებურად ორგანიზმს იკაჟებდნენ. ამასთან, ეს იყო საწყისი იმ ურთიერთობებისა, რომელსაც შემდგომში “ბავშვობის”, გინდათ “საცვლის მეგობრობას” ვეძახით და ასეთ ფონზე დაწყებული ცხოვრების შემდეგ აღარავის უკვირდა მოზრდილობისას პირადი ურთიერთობების რეალურად დამყარება.
თანატოლებისგან პატარაობიდანვე რომ გამოირჩეოდა აღნაგობით, ბავშვების უმეტესობისგან ხასიათითაც განსხვავდებოდა. თითქმის ყველა ეზოს ერთი პრობლემა ჰქონდა – ძნელი მოსაძებნი იყო ბავშვი, რომელიც კარში ჩადგებოდა და სხვისი დარტყმული ბურთებისთვის ტანის შეშვერას ისურვებდა. ყველას სურდა, რომ წინ ერბინა, ბურთთან რაც შეიძლება მეტი შეხება ჰქონოდა და გოლები გაიტანა, მას კი, კარში დგომა უფრო ხიბლავდა და უფროსებიც მას ყოველთვის დიდი სიამოვნებით ათამაშებდნენ.
ეს არ იყო მსუქანი ბავშვის სიზარმაცე. უბრალოდ, კაცია და გუნება და მასაც ყველაზე მეტად ამ მეტად საპასუხისმგებლო მოვალეობის შესრულება ხიბლავდა. პატარებისთვის თოვლს და წვიმას ხელი რომ არ შეეშალა, მწვრთნელმა გადახურული, მაგრამ სწორი ადგილი მოძებნა. დარბაზში რკინის იატაკი იყო დაგებული, ეს იყო მთავარი გამოცდა. გამოცდა, რომელიც ბრწყინვალედ ჩააბარა! იყო ბევრი ტკივილი და ტრავმა. იყო გულაცრუებამდე მისული ნიჰილიზმიც, მაგრამ ახლა ეს ბიჭი დიდი ჩემპიონია! ჩემპიონობა მხოლოდ ასე მოდის!
