არ ვიცი არიან თუ არა ბასკები ქართველების ნათესავები. ყოველ შემთხვევაში, რაც აქამდე ჩვენ შორის ”გენეტიკურ კავშირზე” მსმენია და წამიკითხავს, ნამდვილად არ ყოფილა ისე დასაბუთებული, რომ ამდაგვარი ვარაუდები ვირწმუნო. თუმცა იბერიის ნახევარკუნძულის მკვიდრებთან გარკვეული მსგავსებები რომ გვაკავშირებს – ეს ფაქტია. ადრე, როდესაც ბილბაოს ”ატლეტიკი” ”რეალსა” და ”ბარსელონას” ტოლ-სწორად ეპაექრებოდა, საქართველოში ბასკებს საკმაოდ ბევრი გულშემატკივარი გაუჩნდათ. მახსოვს, 2001 წელს ფოთში ”ატლეტიკის” ისეთი თავგადაკლული გურული ინჩასი გავიცანი, რომ იმ კაცს თუკი დავერწმუნებოდით, ბილბაოს გუნდისთანა შესაძლებლობების კლუბი ესპანეთში კი არა, მთელ მსოფლიოში არ მოიძებნებოდა.
”ატლეტიკის” განსაკუთრებულობად დღემდე ალბათ მაინც ის რჩება, რომ ამ კლუბის მესვეურები ფეხბურთელების შეძენისას ყოველთვის ცდილობენ, ბასკ ფეხბურთელებს მიანიჭონ უპირატესობა და იყო პერიოდები, როდესაც ”ბილბაოში” მხოლოდ ბასკები ირიცხებოდნენ. მე თუ მკითხავთ, ეს არასწორი მიდგომაა და მსგავს დამოკიდებულებას არაფერი აქვს საერთო პატრიოტიზმთან. მაგალითად, ვინ დაუწუნებს ”კუთხურ პატრიოტიზმს” ბავარიელებს, ლომბარდიელებს, ან კატალონიელებს? არადა ყველა ვხედავთ, რომ ამ რეგიონების კლუბებში წამყვანი ფეხბურთელები უცხოელები იყვნენ და დღესაც არიან. და რამე დაკარგა ”ბარსელონამ”, თუკი მის რიგებში ბრაზილიელი, არგენტინელი, ან მექსიკელი ფეხბურთელები ირიცხებიან? რაღა შორს წავიდეთ, გავიხსენოთ გასული საუკუნის 70-80-იანი წლების თბილისის ”დინამო” და ამ კლუბის მიერ მოგებული ჯერჯერობით ერთადერთი დიდი ევროთასი. რომ არა ჩვენი ორი დიდი თანამემამულის, წარმოშობით აფხაზისა და ოსის – ვიტალი დარასელიასა და ვლადიმერ გუცაევის მიერ ფინალში გატანილი გოლები, ბოლო 31 წლის მანძილზე რითი უნდა გვეტრაბახა დღემდე?!
თუმცა ადამიანები ერთნაირები, რა თქმა უნდა, არ ვართ და ბევრს ბასკური კლუბის სწორედ ასეთი სატრანსფერო პოლიტიკა მოსწონს. წლების წინ, როდესაც თბილისის ”დინამო” ჩემპიონთა ლიგის კარიბჭესთან ყველაზე ახლოს იდგა და ლიგაზე მოსახვედრად, ბილბაოს ”ატლეტიკის” ბარიერიღა ჰქონდა გადასალახი, თბილისში გავიცანი რუსთავიდან ჩამოსული ორი ჯეელი, რომლებსაც სახლში ”ატლეტიკის” დროშა საკუთარი ხელით შეეკერათ და ამ დროშით აპირებდნენ სტადიონზე შესვლას. აღმოჩნდა, რომ ორივენი ბასკური გუნდის ქომაგები იყვნენ და სტადიონზე მათ მიერვე დიდი წვალებით შეკერილი დროშის გამოფენა უნდოდათ. მაშინ ცოტა სხვა დრო იყო და ჩემმა მეგობარმა ურჩია, რომ დროშა სტადიონზე არ გაეშალათ, რადგან თუკი ჩვენები წააგებდნენ, განაწყენებულ გულშემატკივრებს ჯავრი შეიძლება მათზე, როგორც ”მოღალატეებზე”, ეყარათ. ბიჭებმა არ დაგვიჯერეს და ”ბორის პაიჭაძეზე” ”ატლეტიკის” დროშა მაინც გაშალეს. ჩვენებმა გაიმარჯვეს და ამ ამბავს ჩხუბი საბედნიეროდ არ მოჰყოლია, (მოგეხსენებათ, გამარჯვებით გახარებული ადამიანები არავის ერჩიან) მაგრამ კარგად მახსოვს ერთ-ერთი დროშის გამშლელის სიტყვები, მაშინ როდესაც თამაში დასრულდა. ”დღეს ჩვენები უფრო იყვნენ ბასკები, ვიდრე ისინი. ამიტომაც მოიგო ”დინამომ” ეს თამაში”.
ახლა, როდესაც ბილბაოური კლუბი საგრძნობლად მოძლიერდა, ფოთელი გურული და ის ორი რუსთაველი ბიჭი მახსენდება, გავსებულ ”ბორის პაიჭაძეზე” ბილბაოელთა დროშა რომ გაშალეს. წარმომიდგენია მათი სიხარული და ზეიმი მას შემდეგ, რაც ”ატლეტიკმა” დიდი გამარჯვებების მთელი კასკადი გვაჩვენა.
მათ გასულ სეზონში რუსულ ”ლოკომოტივს” ზედ მრისხანე ”მანჩესტერ იუნაიტედი” მიაყოლეს და არც გერმანული ”შალკესთვის” დაუყრიათ კარგი დღე. ბასკური კლუბის ქომაგები ადვილი შესაძლებელია, რომ ჩვენს მკითხველებს შორისაც იყვნენ. ეს კლუბი ქართველებში რაღაც განსაკუთრებულ ხიბლს ყოველთვის ტოვებდა და ალბათ მომავალშიც დატოვებს.
და ვითომ მხოლოდ ის არის ქართველების მხრიდან ბასკებისადმი ასეთი უცნაური სიყვარულის მიზეზი, რომ ისინიც იბერები არიან ჩვენც და მათი სიმღერა ჩვენსას ჰგავს? მეეჭვება რომ ”ატლეტიკი” მხოლოდ ამის გამო უყვარდეთ საქართველოში. ბილბაოელთა სიყვარულის მიზეზი ალბათ უფრო ღრმა და შორსმიმავალია. ქართველები ბასკებში მათსავით ძლიერთა მიერ დაჩაგრულ და მჩაგვრელების (ჰმ, მჩაგვრელშიც გამართლებაა საჭირო) წინააღმდეგ მებრძოლ ხალხს ხედავენ. ეს ალბათ რიცხოვნობით პატარა ერების საერთო განცდაა. მით უმეტეს, რომ ასეთი პატარა ერები ძალიან ცოტანი შემორჩნენ მსოფლიოში…
