ახლა 31 დეკემბრის შუადღეა, რაც იმას ნიშნავს, რომ ეს წერილი არის ბოლო ტექსტი, რომელსაც 2023 წელს დავწერ. პირველადაა, წლის ბოლო ტექსტი რომ მაქვს. ისიც პირველადაა, ახალ წელს ახალი სიხარულით, უკეთესის მოლოდინით, უფრო სწორად, უკეთესის რწმენით რომ ვხვდები. როგორ მოხდა ასე?
კი, ბრწყინვალე წელი მქონდა, მადლობა ღმერთს, მაგრამ ჩემი სიხარულიანი მოლოდინის მთავარი მიზეზი ეს არ არის. ჩემი სიხარულის მიზეზი სწორედ ის ძალიან ცუდი გამოცდილებაა, რაც ასევე ამ წელს მივიღე და რაზეც, იმედი მაქვს, სხვა დროს და სხვა ფორმით დავწერ. ეს საშინელება წვეთ-წვეთად მწამლავდა და რა ძალისხმევად დამიჯდა, რომ შრომისუნარიანი ვყოფილიყავი ამ წელს, მხოლოდ მე ვიცი. გამორჩეულად მნიშვნელოვანი და კარგი ჩემთვის წლის ბოლო ორი თვე იყო: კურნების, საკუთარ თავთან დაბრუნების, ძველი სილაღის. ამ ორ თვეში იმასაც მივხვდი, შინაგანად რამხელა ძალა მქონია, რომ ყველაფრის მიუხედავად, იმას, რაც უმთავრესია ჩემს ცხოვრებაში, ლიტერატურას, ჩემგან არაფერი დაჰკლებია.
ალბათ, ამიტომ ვფიქრობ ახლა იობზე.
ნამდვილად გეხსომებათ იობის ამბავი ბიბლიიდან. თუმცა არ ვიცი, იმაზე თუ გიფიქრიათ, რასაც ახლა დავწერ:
რას ამბობს იობი მას მერე, რაც ღმერთი ეცხადება?
„ვიცი, რომ ყოვლისშემძლე ხარ[…] ყურმოკვრით მსმენია შენზე, ახლა კი ჩემი თვალით გიხილე.“ (იობი 42:1-5)
რა იხილა იობმა? ღმერთს არ გაუცია პასუხი მისი შეკითხვებისათვის და რაც უთხრა, ის ხომ იობმა ისედაც იცოდა.
ტექსტში არ წერია, მაგრამ მგონია, რომ იობი იღიმის, როცა ამას ამბობს, დაღლილი კაცის სევდიანი და შვებანარევი ღიმილით:
ვიცი, რომ ყოვლისშემძლე ხარ.
რადგან მიხვდა, რომ არათუ გადარჩა, გაიმარჯვა კიდეც, მიხვდა, რამხელა ძალა ჰქონია – ის, რაც იობს გადახდა, ცოტა უფრო ფაქიზი ფსიქიკის მქონე ადამიანს სამუდამოდ გატეხდა, გააბოროტებდა, ბრაზში ჩანთქავდა. იობი კი არ გატყდა. მან დაინახა ღვთაებრივი უსასრულობა თავის მოთმინებასა და უშიშობაში.
ყურმოკვრით მსმენია შენზე, ახლა კი ჩემი თვალით გიხილე.
ამას მაშინ იტყვი, როცა სიბნელით გარემოცულიც მხოლოდ სინათლეს ასხივებ, როცა შეურაცხყოფაზე შეურაცხყოფით არ უპასუხებ, როცა ბრაზს სიყვარულით ჩააქრობ. მაგრამ ამ ბრაზის უფლება უნდა მისცე შენს თავს დასაწყისში, ის უნდა თქვა, რასაც ფიქრობ, რასაც განიცდი – აკი იობთან ვითომ სანუგეშებლად მისულ მეგობრებს ღმერთი ამას ეუბნება: „აინთო ჩემი რისხვა შენ მიმართ და შენი ორი მეგობრის მიმართ, რადგან ჩემი მორჩილი იობივით გულწრფელად არ ილაპარაკეთ ჩემზე.“ (იობი 42: 7)
კი, უნდა აღიარო, რომ რაღაც ცუდი შეგემთხვა, რომ უსამართლოდ შეგემთხვა, რომ ასე არ უნდა დაემცირებინე არავის, მაგრამ სულ მაგ განცდაში არ უნდა დარჩე. რა მოხდება, თუ დაძლევ? როგორ სრულდება იობის ამბავი?
„და აღუდგინა უფალმა იობს მისი დოვლათი, […] ერთი იმდენი მიუმატა უფალმა იობის საბადებელს! […]უკურთხა უფალმა იობს დარჩენილი დღეები წინანდელზე უფრო მეტად […]“ (იობი 42:10-12)
იობის ამბავი არ არის ამბავი მოთმინებაზე – ეს არის ამბავი ბოროტების ღირსეულად ატანაზე მაშინ, როცა ვერაფერს ცვლი, ეს არის ამბავი სიმამაცეზე, ეს ძლიერი, მოუდრეკელი ადამიანის ამბავია. და ტექსტში არ წერია, მაგრამ, მგონია, რომ „წინანდელზე უფრო მეტად ნაკურთხი დღეები“ მხოლოდ მატერიალურზე არ უნდა მიუთითებდეს – ამ ფრაზით მინიშნებულია ის სიხარულიც, რომელმაც იობის გულში დაისადგურა. სხაგვარად რომ ვთქვათ, მხოლოდ იობის ცხოვრება კი არ გაუმჯობესდა, იობი თავად გახდა უ კ ე თ ე ს ი ა დ ა მ ი ა ნ ი.
არ ვიცი, თქვენი წელი როგორი იყო, მაგრამ, მგონი, ეს ისეთი რამეა, სულ რომ უნდა გახსოვდეს.
ამ წელს დიდი გეგმები მაქვს. ჰოდა, ვაპირებდი, დღეს 12 საათამდე 12 სურვილი ჩამომეწერა და ბალიშის ქვეშ დამედო – არის ასეთი რწმენაც, ახალი წლის პირველ დილას რომელიც ხელს გამოჰყვება, ის აგისრულდება. გადავიფიქრე – რისთვის უნდა ამოვირჩიო თორმეტიდან ერთი, როცა ნამდვილად ვიცი, თორმეტივე ამისრულდება?
თორმეტიც და იმაზე მეტიც.
დაე, ყველას დიდი სიყვარულის წელი გვქონდეს!
