კაფკას წიგნში ვარ, – დგება წუთები, როცა ამ დასკვნას ვერაფერს ვუპირისპირებ: რაც ხდება, მხოლოდ მწერლის სამყაროს ლოგიკით შეიძლება აიხსნას. ლინჩის ფილმია და სხვა არაფერი, – ეს სიტყვებიც მადგება ხოლმე ენაზე. მერე თავის დასამშვიდებლად ვიხსენებ, რომ მსგავსი შეგრძნება ბევრს გასჩენია მათ შორის, ვინც მისი ნამუშევრებით მოხიბლულან და ნანახთან გაუცხოება წლების მანძილზე ვერ მოუხერხებიათ.
„მე ერთი კონკრეტული სახეობის თევზს დავეძებ, რომელიც განსაკუთრებით მნიშვნელოვანია ჩემთვის; მას, რომლის თარგმნაც კინოს ენაზე შეიძლება. თუმცა კი იქ, ღრმად, ათასი ჯურის თევზი დაცურავს“, – გვიმხელს დევიდ ლინჩი ჩანაწრების წიგნში „როგორ დავიჭიროთ დიდი თევზი“[1] და მოლოდინს გვიქმნის, რომ კითხვისას საჩვენოს მოხელთებასაც შევძლებთ – რაღაცას მართლაც ვისწავლით.
კინო ენაა, – გვიმეორებს უბრალო სიმართლეს – სამუდამოდ დასამახსოვრებლად. ეს პირველი გასაღებია მრავალგვარი გასაღებების იმ აცმიდან, რომლის ჩხარუნიც ყურს სწვდება, ცნობისმოყვარეობას აღიზიანებს. წიგნის მოკლე თავებში ცხოვრების ამბებიცაა გაბნეული და ცხოვრებანანახი კაცის რჩევა-დარიგებებიც, ახალგაზრდების დასამოძღვრად შემდგარის ფრაზებიც და თითქოს მხოლოდ საკუთარი თავის დასარწმუნებლად ნათქვამი სიტყვებიც.
„მე ერთი უბრალო კაცი ვარ, რომელიც მონტანას შტატის ქალაქ მიზულაში დაიბადა, ჩემს საქმეს ვაკეთებ და დანარჩენებივით, საკუთარ გზას მივუყვები“, – ნეტავ რა დრო დასჭირდა იმისთვის, რომ სამყარო, სამყაროში დატოვებული კვალი ასე გაემარტივებინა? არ დავიწყებ ახსნას და იმ ფილმების ჩამოთვლას, რომლებიც დაუყოვნებლივ უნდა ნახოთ, თუ ლინჩის სიდიდეში ეჭვი გეპარებათ. თუ საერთოდ არაფერი გინახავთ, მაშინ „ლურჯი ხავერდით“ დაიწყეთ – თუნდაც მხოლოდ კინოსა და ენის იგივეობაში დასარწმუნებლად.
ჩანაწერების წიგნში კი ყველაზე საყურადღებოდ ეს აზრი მეჩვენება: „წარმატებასა და მარცხს შორის წონასწორობის მოპოვებაა საჭირო. წარმატებამ ისევე შეიძლება დაგღუპოს, როგორც მარცხმა“. უფრო მნიშვნელოვანს ვერაფერს ეტყვი ახალგაზრდას, რომელსაც მუდმივად ის ესმის, რომ ყოველგვარ დოღში პირველი უნდა იყოს, რომ ცხოვრება სხვა არც არაფერია – მხოლოდ ქანცგაწყვეტამდე სირბილი, მხოლოდ ელვარე მედლისთვის თავგანწირვა.
ავტორი ბედნიერების შესაძლებლობაზეც გვესაუბრება, რომელსაც ტრანსცენდენტური მედიტაციის გამოცდილებას უკავშირებს. „ცხოვრებაშიც და სამსახურშიც ყველას ერთმანეთის უნდა გვესმოდეს. ისე უნდა გვიხაროდეს, როგორც პატარა ლეკვებს უხარიათ ხოლმე და ამას კუდის ქიცინით გამოხატავენ“. სამოთხე აქვეა, ხელის გაწვდენაზე – საკმარისია, ახლად მოჭრილი ფიჭვი გადახერხოს ან ფიჭვის წიწვები მოსრისოს თითებში.
ერთ თავში ის განათლების საკითხებსაც უღრმავდება. ჩანს, რომ ბევრს ფიქრობს ბავშვებზე, რომლებიც სტრესულ გარემოში იზრდებიან და სხვადასხვა მიზეზით იტანჯებიან. დოქტორ ჯორჯ რუტერფორდს, სკოლის დირექტორს ვაშინგტონში, ტრანსცენდენტური მედიტაცია სამ ისეთ სკოლაში დაუნერგავს, სადაც ხშირი იყო ძალადობის შემთხვევები, სროლა, სუიციდი… და ყველაფერი მალევე შეცვლილა უკეთესობისკენ.
ლინჩი ცდილობს დაგვარწმუნოს, რომ თუნდაც ორ ათწუთიან მედიტაციას მოსწავლის სასწაულებრივად გარდაქმნა შეუძლია. საკუთარ თავში ჩაღრმავება მას შესაძლებლობების სრულად გამოვლენაში ეხმარება. „ტრანსცენდენტურ მედიტაციასთან შედარებით, სტანდარტული სასკოლო პრაქტიკა ბლეფია, – ვკითხულობთ წიგნში, – მოსწავლე სწავლობს მხოლოდ ფაქტებსა და სტატისტიკას და არაფერს – საკუთარი თავის შესახებ“. ამ გზაზე დამდგარმა კი როგორ უნდა გაიაზროს, რომ ნამდვილი ბედნიერება მასშივეა და არა სადღაც სხვაგან?
დევიდ ლინჩის ჩანაწერების წიგნში, რომლის ქვესათაურიც „მედიტაცია, ცნობიერება და შემოქმედებაა“, კიდევ ბევრ საგულსხმო მოსაზრებას ვიპოვით. მთავარია, მეჩხერ წყალში მოთევზავის მცირე ნადავლს არ დავჯერდეთ და ჯიუტად გავაგრძელოთ ჩვენი საქმე.
[1] ქართული თარგმანი 2018 წელს გამოცა გამომცემლობა ინდიგომ.
