მსოფლიოს სკოლები მორგებულია ექსტრავერტებზე. შეიძლება ბევრი მასწავლებელი ცდილობს მოაწყოს საკლასო ოთახი ისე, რომ ის პასუხობდეს პიროვნების სხვადასხვა ტიპისა და სწავლების სხვადასხვა სტილის საჭიროებებს, მაგრამ თუ დავფიქრდებით კლასიკურ სასკოლო დღეზე, ის არ არის შექმნილი ინტროვერტებისთვის.
ყოველ დღე 6 ან მეტი საათის განმავლობაში, ბავშვები გადადიან საგნიდან საგანზე, აქტივობიდან აქტივობაზე და ამ დროს სწავლობენ და ურთიერთობენ. ერთხელ ან ორჯერ დღეში მათ აქვთ დრო ლანჩისთვის, თანაკლასელებთან ერთად, ხშირად ძალიან ხმაურიან ოთახში ცუდი განათებით.
როგორც სუზან ქეინი ამბობს, ჩვენ ვცხოვრობთ ექსტრავერტების სამყაროში. დასვენების ის პერიოდი, რომელიც ამხიარულებს ექსტრავერტ ბავშვს, შეიძლება კოშმარად ექცეს პატარა ინტროვერტს: ხმაური, წესრიგის არქონა, გამუდმებული ცვლილებები, ხალხის ზღვა, გადაჭედილი კაფეტერია.
თუ ექსტრავერტი ბავშვი ენერგიას იღებს გარშემო მყოფთაგან და წარმატებულია მოქმედებით სავსე აქტივობებში, სკოლის ყოველდღიური განრიგი ფიტავს ინტროვერტ ბავშვებს. ისინი თავს გრძნობენ გადაჭარბებულად აგზნებულად, ემოციურად გადაღლილად და მზად არიან დანებდნენ. როცა ზოგიერთი რაღაც შემთხვევის გამო გადაწყვეტს არ ჩამორჩეს და დაეწიოს სხვებს (რადგან, ვაღიაროთ, რომ ეს ის მესიჯია, რასაც ინტროვერტები იღებენ ყოველთვის, როცა ტოვებენ კომფორტის ზონას), სხვა შეიძლება ჩაიკეტოს და და ემოციებს თავისთვის დაიტოვოს.
მახსოვს, ბავშვობაში, როგორ მიტევდა პანიკის შეგრძნება სკოლაში. მე არ მინდოდა გადაჭედილი კაფეტერიით სარგებლობა, იმაზე ფიქრი, რას ვითამაშებდი დასვენებებზე ან როგორ მოვძებნიდი ერთ ადგილას მორბენალ ამდენ ბავშვში ჩემს ყველაზე ახლო მეგობარს. ეს არ იყო საზოაგდოების შიში ან სიმორცხვე, რომელიც იწვევდა ამ განცდებს ჩემში. ეს იყო შესვენების საჭიროება.
მხოლოდ მოზარდობის ასაკში დავადგინე, თუ რა მჭირდებოდა ჩემი „ბატარეების დასამუხტად” (რაღაც ერთ დაჯდომაზე მთელი წიგნის წაკითხვის მსგავსი), რომ ის, რაც ბავშვობისას მუდმივად ყელში მაწვებოდა, იყო აღელვების შედეგი, რასაც იწვევდა მცდელობა მეთამაშა ბურთი, როგორც ინტროვერტს ექსტრავერტებისთვის შექმნილ ქვეყანაში.
ზრდასრულობისას უკვე ვიცი, როგორ ვიცხოვრო ამ სამყაროში. ვიცი, როდის ავჩქარდე და როდის შევყოვნდე. ვიცი, როგორ დავიცვა ჩემი საჭიროებები და როდის დავნებდე. და არ ვაძლევ სხვებს ჩემი დათრგუნვის ნებას. ჩემს ცხოვრებაში ყველას არ ესმის ჩემი, მაგრამ ეს არ მიშლის ხელს – ვიყო ის, ვინც ვარ.
პატარებისთვის ეს ასე ადვილი არ არის. წინა კვირას ჩემი ვაჟი საბავშვო ბაღში წავიდა. მას უყვარს პროგრამა და სახლში ახალი და საინტერესო ინფორმაციით სავსე ბრუნდება, მაგრამ ამავდროულად ის ძალაგამოლეულია. მისი პატარა ინტროვერტი სული ყოველდღე 12:45-თვის გამოფიტულია და ის იბრძვის ამის გამო. მან არ იცის, როგორ შეყოვნდეს, მოუკლოს სიჩქარეს ამ ახალ გარემოში. სახლში ის უჩინარდება ფაზლებისა და ლეგოების სამყაროში, როდესაც გადატვირთულია. აქამდე ის დასარტყამ ინსტრუმენტებზე უკრავდა ხოლმე ძალის აღსადგენად, ახლა კი აღარ იცის, როგორ “დააჭიროს პაუზას”და ის მარტო არ არის.
თქვენ თავს ვერ აარიდებთ სტატიებს ცხოვრების ტემპის შენელებისა და მეტი დასვენების საჭიროების შესახებ. სხვადასხვა დარგის ექსპერტები გვაფრთხილებენ გადატვირთულობის საფრთხეების შესახებ როგორც ზრდასრულთათვის ასევე ბავშვებისათვის. და მაინც ჩვენ ვაგზავნით ბავშვებს სკოლაში და მათგან მთელი ექვსი საათის განმავლობაში მოველით აქტიურობას.
შესაძლებელია კლასში მცირე ცვლილებების განხორციელება, რაც დაეხმარება ინტროვერტ ბავშვებს. სადღაც არის “ოქროს შუალედი”, ჩვენ, უბრალოდ, ერთად უნდა ვიშრომოთ მის მოსაძებნად.
სიმშვიდის ზონის შექმნა
ბევრ კლასში არის მყუდრო კუთხე კითხვისათვის და სიმშვიდის სხვა ცენტრები, სადაც ბავშვებს შეუძლიათ დაისვენონ და კომფორტულ სივრცეში იკითხონ. ეს კარგია ყველა ბავშვისთვის. თუ ზოგი ერთად ჯდება და თავიანთ წიგნებს განიხილავს, სხვებს აქვთ შესაძლებლობა განმარტოვდნენ და ენერგია მოიკრიბონ.
მაგრამ დიდი დასვენება სრულიად სხვა საკითხია. ეს თამაშისა და ჭარბი ენერგიის დახარჯვის დროა. თუ ზოგს ჯგუფური თამაშები ურჩევნია, სხვა მშვიდ თამაშებს ანიჭებს უპირატესობას. ეზოში მშვიდი ზონის შექმნა ინტროვერტ ბავშვებს საშუალებას აძლევს იპოვნონ სხვები, რომელთაც ასევე მშვიდი თამაშები აინტერესებთ.
ინტერესების წახალისება
გავრცელებული მცდარი აზრით, ინტროვერტები მორცხვები არიან. სიმშვიდე და სიმორცხვე განსხვავებული ცნებებია და ინტროვერტი ბავშვებიც გატაცებით საუბრობენ, როცა საშუალება აქვთ თავიანთი ინტერესების გაზიარებისა.
ყველა ბავშვისთვის მნიშვნელოვანია იპოვოს “თავისი ხმა” კლასში.
ყველა ბავშვს ვასწავლოთ, ჯერ დაფიქრდნენ
ინტროვერტ ბავშვებს დრო სჭირდებათ ფიქრებისა და ემოციების გადასამუშავებლად, სანამ რაიმეს იტყვიან და თუ პირველები არ იწევენ ხელს მასწავლებლის შეკითხვაზე, იმიტომ, რომ თავიანთი ფიქრების გააზრებით არიან დაკავებულნი.
მასწავლებელს შეუძლია კითხვის დასმისას ბავშვებს დრო განუსაზღვროს, რათა კითხვა გაიაზრონ, სანამ ხელს აიწევენ. ასე ბავშვები სწავლობენ ჯერ დაფიქრდნენ. ინტროვერტ ბავშვებს კი საშუალება ეძლევათ კლასში მიმდინარე განხილვებში ჩაერთონ.
მეგობრობის სისტემის გამოყენება
ინტროვერტი ბავშვები მეგობრის მოძებნას ცდილობენ. დიდ კლასში კარგი მეწყვილის პოვნა დამღლელი შეიძლება იყოს. გამოიყენეთ “მეგობრობის სისტემა”.
იმის დეკლარირება, რომ “ყველანი მეგობრები ვართ”, საკმარისი არ არის. მსგავსად მოაზროვნე ბავშვების დაჯგუფება ეხმარება ინტროვერტ ბავშვს მეგობრის პოვნაში. ეს სასარგებლო იქნება სადილის ან დასვენების დროსაც.
ინტროვერტ ბავშვებს მდიდარი შინაგანი სამყარო აქვთ და სიამოვნებას იღებენ აზრიანი საუბრებით და ახლო ურთიერთობებით. განა არ დადგა დრო, შევცვალოთ ჩვენი აზრები და მცირე ცვლილებები განვახორციელოთ, რათა ინტროვერტ ბავშვებს შეეძლოთ ისევე გამოიჩინონ თავი, როგორც მათ ექსტრავერტ თანატოლებს.
წყარო:
https://www.huffingtonpost.com/katie-hurley/the-introvert-in-the-classroom_b_5760950.html
მოამზადა მალინა საჯაიამ
