სამშაბათი, მაისი 6, 2025
6 მაისი, სამშაბათი, 2025

როგორ ვასწავლოთ  საკამათო საკითხები გეოგრაფიის გაკვეთილზე

0

თანამედროვე სამყაროში ჩვენ წინაშე მრავალი რთული და საკამათო  საკითხი დგას:   მაგალითად, ეს შეიძლება იყოს მიგრაცია და ლტოლვილთა კრიზისი,  გაუდაბნოება, სიღარიბე და შიმშილი, გარემოს დაბინძურება, არათანაბარი ეკონომიკური განვითარება და მრავალი სხვ.

საკამათო თემების სწავლებისას მასწავლებლის როლი სცილდება სწავლების კოგნიტურ გაგებას და აფექტურ (ან ემოციურ) სფეროს. ღირებულებები და დამოკიდებულებები, რომლებითაც ჩვენ ვცხოვრობთ, გავლენას ახდენენ სხვა ადამიანებთან ურთიერთობაზე და გარემოში არსებულ ყველა ჩვენს საქმიანობაზე. ღირებულებები არის მორალური პრინციპები ან სტანდარტები, რომლითაც ჩვენ ვაფასებთ და განვსჯით საკითხებს. დამოკიდებულებები გვეხმარება კონკრეტული გზებით ვუპასუხოთ ადამიანებსა და სიტუაციებს.

გეოგრაფიაში ბევრი თემაა, რომელიც დაპირისპირების მიზეზი შეიძლება გახდეს  მოსწავლეების განსხვავებული პოზიციების გამო. ამასთან, ზოგიერთი საკითხი ისეთი სენსიტიური აღმოჩნდეს,  რომ  ძლიერი  ემოციები გამოიწვიოს მათში. ამიტომ  ასეთი საკამათო საკითხების განხილვამდე მასწავლებელი კარგად უნდა მოემზადოს და წინასაწარ  გაითვალისწინოს, როგორ  დანერგოს და მართოს აქტივობები საკლასო ოთახში, რათა ყველა მოსწავლეს მიეცეს აზრის გამოთქმის საშუალება.

ჩვენ შეიძლება არ ვიცით, რა ელის მომავალში დღევანდელ ახალგაზრდებს, მაგრამ შეგვიძლია, დარწმუნებული ვიყოთ, რომ ისინი ხშირად  აღმოჩნდებიან  იმ რეალობის წინაშე, როცა მათ მოუწევთ სხვადასხვა საკითხის შესახებ გადაწყვეტილების მიღება, რომლებსაც შესაძლოა ძლიერი, მრავალფეროვანი და ხშირად ურთიერთსაწინააღმდეგო შედეგები მოჰყვეს. თუ მათ სურთ, გახდნენ წარმატებული ადგილობრივი და გლობალური მოქალაქეები, რომლებსაც შეუძლიათ გადამწყვეტი როლი შეასრულონ სამართლიანი სამყაროს  ფორმირებაში, ყველა მათგანს უნდა ჰქონდეს შესაძლებლობა, ჩაერთოს საკამათო საკითხების განხილვაში.

როგორც პედაგოგებს, ჩვენ  არ უნდა გვქონდეს მოლოდინები,  რომ  მოსწავლეებს ყველა  საკითხზე ექნებათ პასუხი. თუმცა, სწავლების ეფექტური მიდგომების გამოყენება საკამათო საკითხების განხილვისას, მასწავლებლებს საშუალებას აძლევს, უფრო ღრმად შეისწავლონ და ახალგაზრდებთან ერთად განავითარონ   საკუთარი თუ მოსწავლეების იდეები.

თანამედროვე მსოფლიოში, სადაც ადგილი აქვს  საზოგადოების მზარდ დაყოფას და პოლარიზებას, ახალგაზრდების მოთხოვნილებაა, დარწმუნებულნი იყვნენ, რომ შეძლებენ სირთულეების  დაძლევას და, სწორედ ამიტომ, საკამათო საკითხებით სწავლება  ბევრად უფრო აქტუალურია, ვიდრე ოდესმე. ტექნოლოგიების და სოციალური მედიის განვითარება ახალგაზრდებისთვის  საშუალებაა, ახლა, ვიდრე ოდესმე, კრიტიკულად იფიქრონ და  განვითარდნენ, რომ  გახდნენ  წარმატებული გლობალური მოქალაქეები. 

რა არის საკამათო საკითხები?

არ არსებობს შეთანხმებული განმარტება იმის შესახებ, თუ რა ხდის  საკითხს საკამათოს, მაგრამ საკამათო საკითხები შეიძლება განისაზღვროს როგორც ძლიერი გრძნობების და შეხედულებების გაღვივება. მათ შეუძლიათ გავლენა მოახდინონ სოციალურ, კულტურულ, ეკონომიკურ და ეკოლოგიურ კონტექსტზე, რომელშიც ადამიანები ცხოვრობენ.

საკითხები იმ შემთხვევაშია  „საკამათო“, თუ მათ შესახებ არ არსებობს ფიქსირებული ან საყოველთაოდ გავრცელებული თვალსაზრისი, რაც მრავალი მიზეზით შეიძლება იყოს განპირობებული. მაგალითად, ეს შეიძლება იყოს არასაკმარისი მტკიცებულება, რაც სულ ცოტა ხნის წინ  კლიმატის ცვლილებასთან დაკავშირებით ხდებოდა, ან მტკიცებულებები შეიძლება განსხვავებულად იქნას განმარტებული. განსხვავებულმა ღირებულებებმა ან იდეოლოგიამ შეიძლება საკითხი საკამათო გახადოს.

საკამათო საკითხებს,  ჩვეულებრივ, არა აქვთ  ე.წ. ზუსტი და სწორი პასუხები, რადგან ისინი, უპირატესად, ეფუძნება საკუთარ გამოცდილებას, ინტერესებს, ღირებულებებსა და პირად კონტექსტს და რომელთა შესახებ აზრის გამოთქმისგან  ადამიანები ხშირად იკავებენ თავს.

თითქმის ნებისმიერი თემა შეიძლება გახდეს საკამათო, თუ ინდივიდები ან ჯგუფები გვთავაზობენ განსხვავებულ ახსნას იმ  მოვლენებზე, რაც შემდეგ უნდა მოხდეს ან გვირჩევენ  პრობლემების მოგვარების გზებს. მიუხედავად იმისა, რომ განსახილველ  საკითხებზე მოსწავლეების  პასუხები შეიძლება იყოს ძალიან მყისიერი და ემოციური,  დაპირისპირება საკითხის ირგვლივ შეიძლება გახდეს საკამათო თემის უფრო ღრმა გააზრების  სტიმულატორი, რაც იწვევს ამ საკითხის შემდგომ დეტალურ კვლევებს, უფრო დიდ ინტერესს მორალური და პოლიტიკური ხედვების,  ეროვნული და საერთაშორისო კანონმდებლობისა თუ სახელმძღვანელო მითითებების შესახებ.

საკამათო საკითხები მოიცავს თემების ძალიან ფართო სპექტრს, როგორიცაა  მაგალითად, ადამიანის უფლებები, გენდერული სამართალი, მიგრაცია, კლიმატის ცვლილება.

საკამათო საკითხები შეიძლება განსხვავდებოდეს ადგილისა და დროის მიხედვით,  იყოს ზოგადი ან ადგილობრივი.  მაგალითად, საკითხი, რომელიც საკამათოა ერთ კონკრეტულ საზოგადოებაში ან ქვეყანაში, შეიძლება ფართოდ იყოს მიღებული მეორეში ან სულაც არ აღელვებდეს მესამეს.

მნიშვნელოვანია, ახალგაზრდებისთვის შეიქმნას შესაძლებლობები, რომ ისწავლონ ერთმანეთთან კომუნიკაცია ისეთ საკითხებზე  ფოკუსირებით, რომლებზეც მათ  განსხვავებული შეხედულებები გააჩნიათ. უსაფრთხო სივრცეში საუბრების გამართვით მოსწავლეები გაიღრმავებენ საკითხის შესახებ ცოდნას, გაიაზრებენ  და კრიტიკულად შეაფასებენ საკუთარ ღირებულებებს და დამოკიდებულებებს.  მათ უვითარდებათ  ისეთი საჭირო უნარ-ჩვევები, რომელთა დახმარებით ისინი საზოგადოებაში არსებულ  რთულ გარემოებებთან გამკლავებას შეძლებენ.

რატომ უნდა ვასწავლოთ საკამათო საკითხები? 

საკამათო საკითხებით სწავლება შეიძლება  ნებისმიერ საგანში და ეს სტრატეგია შეიძლება იყოს ის ინსტრუმენტი, რომელიც  გააძლიერებს  ინტერდისციპლინურ სწავლებას.

ისეთი მასალის გამოყენებამ, რომელიც უბიძგებს ახალგაზრდებს ემოციური საკითხების განხილვისკენ, შეიძლება წაახალისოს ისინი. საკამათო საკითხებით სწავლება ხელს უწყობს სააზროვნო უნარების განვითარებას, მაშ შორის:

  • ინფორმაციის დამუშავება: სხვადასხვა ინფორმაციის შეკრება, დახარისხება, კლასიფიკაცია, თანმიმდევრობა, შედარება, დაპირისპირება და სხვადასხვა ინფორმაციის ერთმანეთთან დაკავშირება.
  • მსჯელობა: მოსაზრებებისა და ქმედებების დასაბუთება; დასკვნების გამოტანა, შესაბამისი ტერმინოლოგიის გამოყენება  შეხედულებების ასახსნელად;  მტკიცებულებების  შერჩევა და წარდგენა თავიანთი გადაწყვეტილებების გასამყარებლად.
  • შეკითხვების დასმა: შესაბამისი და კრიტიკული შეკითხვების დასმა; შედეგების პროგნოზირება და პასუხების მოლოდინი; თეორიებისა და პრობლემების შესწავლა; ტესტირების შედეგები;
  • კრეატიული აზროვნება: იდეების გენერირება და გაფართოება; შესაძლო ჰიპოთეზების შეთავაზება და მათი გამოყენებით იდეების დახვეწა და ინიციატივების წარდგენა, ალტერნატიული გზების ძიება.
  • შეფასება: საკუთარი და სხვების ნამუშევრების ღირებულების ან იდეების შეფასება; 

როგორ გამოვიყენოთ საკამათო  საკითხები გეოგრაფიის სწავლებისას?

სასკოლო გეოგრაფიის  სწავლებისას მასწავლებელს შეუძლია მოსწავლეებს ისეთი საკამათო საკითხები გააცნოს, რომლებიც, ერთი მხრივ, კონკრეტულად გეოგრაფიასთანაა დაკავშირებული, ხოლო მეორე მხრივ, სხვა საგნებსაც უკავშირდება თავისი  აქტუალურობისა და  მრავალწახნაგოვანების გამო.

გეოგრაფია მოსწავლეებს აცნობს რეალურ საკითხებს გლობალური და ლოკალური მასშტაბით, უბიძგებს მათ, განიხილონ ისინი სხვადასხვა რაკურსით და გამოთქვან მოსაზრებები. გეოგრაფიის სწავლებისას ისეთ საკამათო საკითხებს უნდა შევეხოთ, რომლებიც რეალურად  არსებობს ჩვენს ცვალებად სამყაროში და  ისინი გავლენას ახდენენ მოსწავლეთა ცხოვრებაზე  აწმყოსა  და მომავალში. გეოგრაფიის  სწავლებისას მოსწავლეებმა  უნდა გააცნობიერონ, რომ რეალური სამყაროს თანამედროვე პრობლემების  განხილვისას, ადამიანებს აქვთ განსხვავებული წარმოდგენები და მოსაზრებები საკამათო საკითხებზე და რთულ პრობლემებზე.

რა საკამათო საკითხები უნდა ვასწავლოთ გეოგრაფიაში  და რატომ ?

თამამად შეიძლება ითქვას, რომ გეოგრაფია ღირებულებებით დატვირთული საგანია, რომელიც   ხშირად  აქტუალურ და საკამათო  საკითხებს ეხება. ახალგაზრდებს, რომლებიც დაინტერესებულნი არიან საკუთარი მომავლით,  გეოგრაფიის მასწავლებლები უნდა დაეხმარონ  ამ  საკითხების სირთულის გააზრებაში. უპირველეს ყოვლისა, საკამათო თემების შესწავლა შესანიშნავი საშუალებაა ზოგადი გეოგრაფიული უნარების განვითარებისთვის, მათ შორის მტკიცებულებების იდენტიფიცირებისა და ანალიზისთვის, რომლებიც გამოიყენება სხვადასხვა შეხედულებების მხარდასაჭერად.

გეოგრაფიაში შესასწავლი თემებისა და საკითხების  მრავალი ასპექტია საკამათო და მოსწავლეებს შესაძლებლობას აძლევს, გამოიკვლიონ, შეაფასონ და საკუთარი მოსაზრებები და შეხედულებები გამოთქვან იმ  საკითხებზე, რომლებსაც არ აქვთ ერთი ან ერთგვაროვანი პასუხი.

მასწავლებელი კარგად  უნდა დაფიქრდეს იმ  საკითხზე  ან დილემაზე, რომლის   გამოყენებას აპირებს სწავლებაში. დილემის შერჩევისას თუ შედგენისას   გასათვალისწინებელია  ეთიკური   პასუხისმგებლობა.

განსახილველად ხშირად გამოიყენება საკითხები, სადაც კარგად ჩანს ინტერესთა კონფლიქტი სხვადასხვა ჯგუფს შორის; ეს შეიძლება იცვლებოდეს   ადგილობრივი დაგეგმვის საკითხებიდან ეროვნულ პროექტებამდე, მაგალითად,  როგორიცაა  მცირე ჰესების მშენებლობა საქართველოში, ეროვნული პარკების დაარსება, კლიმატის ცვლილება,  ლურჯი ან ცირკულარული ეკონომიკის  განვითარება და სხვ.

საკამათო საკითხის შერჩევისას მასწავლებელმა უნდა გაითვალისწინოს:

  • ადგილობრივი, ეროვნული თუ გლობალური საკითხების აქტუალობა;
  • მნიშვნელოვანია ისეთი ლოკალური საკითხების შერჩევა, რომლებზეც ინფორმაცია ადვილად  შეიძლება მოიძიოთ ადგილობრივი გაზეთებიდან ან სხვა უწყებებიდან და  ასევე შეძლებთ ადგილობრივი მოსახლეობის ჩართვას სტუმრის სტატუსით ან რესპონდენტად.
  • ასევე, მოსწავლეებისთვის განსაკუთრებით საინტერესო საკითხების შერჩევა.

საკამათო საკითხები  ყოველთვის  რთულია და მათ გადასაჭრელად   გარკვეული საბაზისო გეოგრაფიული  ცოდნაა საჭირო.

ლიტერატურა:

Nick Hopwood. Think Piece – ‘Values and controversial issues’, 2007

Roberts,  ‘What makes an issue controversial?’, 2023

https://geography.org.uk/ite/initial-teacher-education/geography-support-for-trainees-and-ects/learning-to-teach-secondary-geography/geography-subject-teaching-and-curriculum/teaching-thematic-geography/values-and-controversial-issues/

 

შეფასების სანდოობა – ნაწილი მეორე

0

ტესტი შემაჯამებელი დავალების ერთ-ერთ ყველაზე გავრცელებულ ფორმას წარმოადგენს ქართულ საგანმანათლებლო სივრცეში. მას იყენებენ როგორც სკოლებში, ასევე უნივერსიტეტებსა და პროფესიულ საგანმანათლებლო დაწესებულებებში.

ტესტი ძალიან ძლიერი იარაღია მონაცემების შეგროვების თვალსაზრისით. კოჰენი და მორისონი (2018) განსაზღვრავენ რამდენიმე მნიშვნელოვან საკითხს, რაც აუცილებელი ვიცოდეთ ტესტის გამოყენებამდე:

  • რას ვამოწმებთ? (მიღწევას, დამოკიდებულებას, უნარს და ა.შ.);
  • როგორ ტესტს ვიყენებთ?
  • ტესტი თავად შემფასებელმა უნდა გააკეთოს თუ არა?
  • როგორ ხდება შედეგების ანალიზი?

არსებობს უამრავი ტესტი, რომელიც ამოწმებს მოსწავლეებს სხვადასხვა მიმართულებით – ინტელექტი, დამოკიდებულება, მიღწევა, სოციალური ადაპტრაცია და ა.შ. ამ შემთხვევაში ჩვენთვის მნიშვნელოვანია მიღწევის შეფასება და მასთან დაკავშირებით გამოყენებული ტესტის სახეები. ამიტომაც განვიხილავთ ნორმაზე, კრიტერიუმსა და სფეროზე ორიენტირებულ ტესტებს. განათლების სფეროში ტესტთან მიმართებით კი შემდეგი პუნქტებია მნიშვნელოვანი:

  • ვალიდურობა: ტესტმა ზუსტად უნდა ზომოს ის კონსტრუქცია, რომლის გაზომვას ის მიზნად ისახავდა.
  • საიმედოობა: ტესტის შედეგები უნდა იყოს განმეორებადი, რაც უზრუნველყოფს მისი სტაბილურობას (მაგალითად, იგივე ქულა უნდა მიიღოს მოსწავლემ განმეორებითი ტესტის ჩატარების შემთხვევაში).
  • ობიექტურობა: შეფასება უნდა მოხდეს ერთნაირად, როდესაც სხვადასხვა მასწავლებელი იყენებს იგივე ინსტრუმენტს (რუბრიკას).
  • სტანდარტიზაცია: ტესტის აღება და შეფასება უნდა ხდებოდეს ერთნაირი პირობებით ყველა მონაწილესათვის.
  • პრაქტიკულობა: ტესტი უნდა იყოს კომფორტული და ხელმისაწვდომი როგორც შემუშავებისთვის, ასევე გამოყენებისთვის.
  • რელევანტურობა: ტესტის შინაარსი უნდა შეესაბამებოდეს სწავლის პროგრამას და აკადემიურ საჭიროებებს.

ნორმაზე ორიენტირებული ტესტი არის იმგვარი ინსტრუმენტი, რომელიც ადარებს კონკრეტული მოსწავლის მიღწევას სხვა მოსწავლის მიღწევებს. მაგალითად, მათემატიკის სახელმწიფო შეფასების შედეგები, მათი შედეგების შეფარდება ეროვნულ/საერთაშორისო საშუალო მაჩვენებელთან მიმართებით. ნორმაზე ორიენტირებული ტესტები ძირითადად აჩვენებენ როგორ იქცევა პირი დანარჩენ ჯგუფთან მიმარტებით. ამ ტესტებში ქულების შედარება ხდება სტანდარტული ჯგუფის შედეგებთან, რაც საშუალებას გვაძლებს დავინახოთ სად არის მათი შედეგები საშუალო,სტანდარტულ მაჩვენებელთან მიმართებით.

კრიტერიუმზე ორიენტირებული ტესტი საშუალებას გვაძლევს განვსაზღვროთ შეასრულა თუ არა კონკრეტულმა პირმა რაღაც სტანდარტი, შეიძინა თუ არა რაიმე უნარი, რაც თავდაპირველა გვქონდა განსაზღვრული. ასეთი ტესტით მოსწავლეების ერთმანეთთან შედარება არ ხდება. კრიტერიუმეზე ორიენტირებული ტესტი მოსწავლისაგან მოითხოვს წინასწარ განსაზღვრული, აბსოლუტური კრიტერიუმის ან შედეგის მიღწევას. მაგალთად, მანქანის მართვის ტესტის ჩაბარება. „ კრიტერიუმზე ორიენტირებული ტესტი მკვლევარს აწვდის ინფორმაციას, თუ ზუსტად რა ისწავლა მოსწავლემ, რისი გაკეთება შეუძლია მას, ხოლო ნორმაზე ორიენტირებული ტესტი უჩვენებს, სხვებთან შედარებით რამდენად კარგად შეასრულა სტუდენტმა მოცემული დავალება და რამდენად იძლევა იგი მიღწევის რანჟირების საშუალებას. ამგვარად, ნორმაზე ორიენტირებული ტესტის მთავარი მახასიათებელია სტუდენტებისა და მათი მიღწევების განსხვავების უნარი: კარგად აგებული ნორმაზე ორიენტირებული ტესტი მიღწევაში განსხვავებების ზუსტად გაზომვის საშუალებას, ანუ, ქულების ფართო დიაპასონს იძლევა. კრიტერიუმზე ორიენტირებულ ტესტს ეს არ აინტერესებს. მისი მიზანია იმის ჩვენება, აკმაყოფილებს თუ არა მოსწავლე მოცემულ კრიტერიუმს, განურჩევლად იმისა, თუ რამდენმა მოსწავლემ დააკმაყოფილა ან ვერ დააკმაყოფილა ის შესაბამისად, ცვალებადობა ანუ დიაპაზონი აქ ნაკლებად მნიშვნელოვანია.“ (კოჰენი, მორისონი 2018).

სფეროზე ორიენტირებული ტესტები კონცენტრირდება კონკრეტულ საგნის, დარგის ან სფეროს სპეციფიკურ უნარებზე და ცოდნაზე. ისინი შექმნილია იმისათვის, რომ ღრმად შეაფასონ კონკრეტული დარგის კომპეტენციები და მიუთითონ სპეციალიზირებული ცოდნის დონე, რაც ხშირად გამოიყენება პროფესიული ან აკადემიური შეფასებისთვის. მაგალითად, მედიცინის, ინფორმატიკის, ან სხვა სპეციალიზებული სფეროების ტესტები.

რადგან ვალიდური ტესტების შედგენა დიდ გამოწვევას წარმოადგენს, ბევრი სკოლა სარგებლობს გარე შემფასებლის მიერ შედგენილი ტესტებით, რაც მეტი ობიექტურობისა და მონაცემების დაცულობის გარანტიას იძლევა. ჩვენს რეალობაში გარე შემფასებლის როლში შეფასებისა და გამოცდების ეროვნული ცენტრი გვევლინება. სკოლების მხრიდან სრული ცენტრისათვის მინიჭება ბუნებრივია, რადგან მათი ტესტები პილოტირებული და დახვეწილია, გამოცდილია და სტანდარტიზებული კონკრეტულ პოპულაციაზე, მაღალია სანდოობის ხარისხი და იძლევა სტატისტიკურად დამუშავების შესაძლებლობას. მარტივია მათი ჩატარება, შედეგების შეჯამება და მასწავლებელს არ უწევს უშუალოდ ტესტის შექმნაში მონაწილეობა.

ტესტის, როგორც ინსტრუმენტის ფორმებში ასევე გამოყოფენ მიღწევისა და უნარის შეფასების ტესტებს. მკვლევრების ნაწილი თვლის, რომ მიღწევის ტესტი ბაზისური უნარების მარტივი საზომი ინსტრუმენტი შეიძლება იყოს, უნარის ტესტი კი მოიცავდეს კომბინაციებს (მსჯელობა, ანალიტიკა, მასალის ცოდნა). ტესტების ეს ორი ფორმა არ გამოირჩვა მხოლოდ იმით, თუ რასაც ზომავენ ისინი, არამედ შესაძლებელია მათი გამოყენება შედეგების სამომავლო პროგნოზირებისათვის. მაგალითად, მიღწევის ტესტი უფრო სპეციფიურია და ხშირად დაკავშირებულია კონკრეტულ შინაარსთან, რის გამოც ის ამ კონკრეტული სფეროში მოსწავლის მომავალი მიღწევების მაჩვენებლად შეიძლება ჩაითვალოს.  მეორე მხრივ, უნარების ტესტი მოიცავს უფრო ზოგად უნარებს (მაგალითად, “ინტელექტის” ასპექტებს, ზოგად ცოდნას და სასწავლო პროგრამის რამდენიმე სფეროსთვის საერთო უნარებსა და შესაძლებლობებს.

 

სტატიების ამ ციკლში განხილული იყო ტესტის ვალიდურობის, სანდოობის სტანდარტიზაციის და ობიექტურობის პრინციპები, რომლებიც უზრუნველყოფენ, რომ შედეგები ზუსტად ასახავენ მოსწავლის უნარებსა და ცოდნას. ობიექტურად შემუშავებული ტესტების მნიშვნელოვან როლს ასრულებენ შეფასების პროცესში და საგანმანათლებლო სისტემის გაუმჯობესებაში. ტესტების გამოყენება ხშირ შემთხვევაში ეხმარება სკოლებს მოსწავლეთა ინდივიდუალური განვითარების ზუსტი დონის დადგენაში.

სტატიის მომვენო ნაწილებში ვისაუბრებთ ტესტების შედგენის პრინციპებზე და საგაკვეთილო პროცესში მათი გამოყენების პრაქტიკულ ხერხებზე.

 

 

 

სიახლის შიში და ლიტერატურა

0

ანუ ლიტერატურის ენაზე „ხალხო, ფრთხილად, ეშმაკს არ წამოვავლოთ ხელი!“

ყველაფერი ახალი რომ კარგად დავიწყებული ძველია, ამაზე დიდი ხანია, საზოგადოება შეთანხმებულია. თითქოს იცვლება სამყარო, კონსტანტინე გამსახურდიას თქმის არ იყოს, იცვლება ქვეყანა, მაგრამ ბევრი რამ უცვლელი რჩება, თითქოს წრეზე ტრიალებს ყველაფერი. უცვლელია, გრძნობები, უცვლელია ემოციები, უცვლელია „მრავალსაუკუნოვანი სისულელის … სურათები“, უცვლელია დამოკიდებულებები და მათ შორის უცვლელია ჩვენი შიშიც შეუცნობლის, უცნობისა და შესაცნობის მიმართ, ამის მიზეზი კი ხშირად არ გაგვაჩნია. ყველას გვახსოვს ილია ჭავჭავაძის მგზავრის ცნობილი სიტყვები:
„თერგდალეულები ჩვენს ქართველ კაცს როგორღაც არ ეჭაშნიკება და არ მოსწონს. ამაზედ ფრიად საფუძვლიანი საბუთი აქვთ: პირველი, იმიტომ არ მოსწონთ, რომ თერგდალეულები მართლა-და თერგდალეულები არიან, მეორე იმიტომ… იმიტომ, რომ მეორესაც თერგდალეულები არიან, მესამე იმიტომ… იმიტომ… იმიტომ, რომ მესამედაც თერგდალეულები არიან. მოდი და ამისთანა ჭკვიანური საბუთი სხვა საბუთით დაურღვიე ჩვენს დარღვეულს ქართველობას.“ (ილია ჭავჭავაძე, „მგზავრის წერილები“)

ეს დამოკიდებულება და შიში ჩვენი ცხოვრების ყველა მომენტში იჩენს თავს. სამყაროს დასაბამიდანვე ჩვენ გვეშინია ახალი ნივთების, რისკის გაწევის, უცნობი ცხოველის, უცნობი დაავადების, ბუნების მოვლენების და უამრავი რამის… ინსტინქტურად უკუვაგდებთ ყოველგვარ ახალს, და ეს ინსტინქტი კაცობრიობისთვის თვითგადარჩენის ერთგვარ გასაღებად იქცევა ხოლმე. ეს ინსტინქტი დღეს ცვლილების, ნორმიდან გადახრის შიშია. ჩვენ გვეშინია ახალი ტექნოლოგიების, ტექნოლოგიური პროგრესის, ახალი სოციალური გამოცდილების, კომფორტის ზონიდან გამოსვლის, ზოგადად, ნებისმიერი უცნობი რამის. რატომ? ამაზე პასუხი, თერგდალეულების შიშისა არ იყოს, ნამდვილად არ გვაქვს, მაგრამ გვეშინია. გვეშინია და, შესაბამისად, არც გვინდა. შესაძლოა, წინასწარ გვეშინია მარცხის, წარუმატებლობის, შეცდომების დაშვების, იმის, რომ წინასწარ ვერ ვსაზღვრავთ შედეგებს, ან ადრე განცდილი მარცხის გამო გვეშინია გაბედვის, იმედგაცრუების…

ცვლილების შიში სიახლის მიღებით გამოწვეულ სიამოვნებას ყოველთვის თავიდან აგვარიდებს, შესაბამისად, პიროვნულ განვითარებასაც შეუშლის ხელს.

სამყაროში, რომელიც მუდმივად ვითარდება, ინოვაცია ხშირად განიხილება, როგორც პროგრესის გასაღები. ახალი ტექნოლოგიები, იდეები და წინსვლა აყალიბებს ინდუსტრიებს, საზოგადოებებს და ჩვენს ცხოვრებასაც კი. სიახლეების მიმართ შიში (ნეოფობია), ფესვგადგმულია ადამიანის ცნობიერებაში.

ეს ფესვგადგმული სიფრთხილე უცნობის მიმართ თანამედროვე სამყაროშიც გავრცელდა. მიუხედავად იმისა, რომ საფრთხეები დღეს ძალიან განსხვავებულია – ძირითადად არამატერიალური, როგორიცაა სამუშაო ბაზრის დარღვევა ან სოციალური სტრუქტურების დაკარგვა – ფსიქოლოგიური რეაქცია მსგავსია. როგორც წესი, ღრმა უხერხულობას ვგრძნობთ, როდესაც ვაწყდებით ახალ იდეებს, ტექნოლოგიებს ან ცხოვრების წესს, რომლებიც ბოლომდე არ გვესმის ან ვერ ვაკონტროლებთ.

ადამიანები გაურბიან სიახლეებს, რადგან ბუნებრივად ერიდებიან გაურკვევლობას. ინოვაციებთან ან სიახლეებთან შეჯახებისას, ადამიანებმა შეიძლება ინსტინქტურად იგრძნონ, რომ რისკები აჭარბებს სარგებელს, მაშინაც კი, თუ ეს ობიექტურად სიმართლეს არ შეესაბამება. დანაკარგის შიში ამძაფრებს ამ ეფექტს. უფრო მეტიც, ინდივიდები კომფორტს პოულობენ ნაცნობ რუტინაში, რწმენასა და ტექნოლოგიებში.

ინოვაციის შიშზე ხშირად ღრმა გავლენას ახდენს სოციალური და კულტურული ფაქტორები -ნორმები, ღირებულებები და ტრადიციები.

როდესაც ინოვაციები მოდის გარე წყაროებიდან – უცხო ქვეყნები, უცნობი ინდუსტრიები ან ტექნოლოგიური გიგანტები – შეიძლება იყოს ბუნებრივი ეჭვი ან შიში „უცხოობის“. ამან შეიძლება შექმნას დაუცველობის განცდა.

სიახლეებთან დაკავშირებული ერთ-ერთი ყველაზე საგრძნობი შიში არის სამუშაო ადგილების და ეკონომიკური სტაბილურობის საფრთხე. ბევრს ეშინია, რომ ინოვაციები მათ უნარებს გამოუსადეგარად აქცევს, ეს კი საბედისწერო გავლენას ახდენს განვითარებაზე. თუნდაც დღეს ბევრი ეჭვობს, რომ ხელოვნური ინტელექტი მის საქმიანობას ჩაანაცვლებს და თავად ფუნქციას დაკარგავს ბუნებრივი გონი, თუმცა ამაზე საუბარი სხვა დროს განვაგრძოთ.

ვთანხმდებით, რომ ლიტერატურა ერთგვარი სარკეა, ასახვაა ჩვენი ცხოვრებისა თუ ქვეცნობიერისა. ჰოდა, ლიტერატურაში უამრავი მაგალითია იმისა, რა დამოკიდებულება აქვთ სიახლეების მიმართ საზოგადოებაში. ასეა ქართულ ლიტერატურაშიც და ასეა ყველგან. სულ რამდენიმე მაგალითი გავიხსენოთ: რეი ბრედბერის წიგნში „451ფარენჰეიტით“ სწორედ იმიტომ წვავენ წიგნებს, რომ ადამიანებს ფიქრის, განვითარების შესაძლებლობა არ მისცენ, გააქრონ ინდივიდუალური აზროვნება და პიროვნება ბრბოს ნაწილად აქციონ. ახალი იდეები, მათი აზრით, დამღუპველია კაცობრიობისთვის. ოლდოს ჰაქსლის ტექსტშიც „მამაცი ახალი სამყარო“ საზოგადოებას სწორედ ქაოსისა და დისკომფორტის მოლოდინის გამო ეშინია სიახლის.

თემაზე საუბარს ორუელის უკვდავი „1984-ის“ გარეშე ვერ განვაგრძობთ: პარტია ხელს უწყობს სიახლის, ცვლილების შიშის დანერგვას, რათა შეინარჩუნოს ძალაუფლება. ეს რომანი თვალნათლივ გვიჩვენებს, როგორ შეიძლება გამოყენებულ იქნას საზოგადოებაში არსებული შიში სიახლეების მიმართ.

მსგავს თემებს ეხება კაფკას არაერთი ტექსტი („პროცესი“, „მეტამორფოზი“…) და სხვა მწერალთა უკვდავი ნაწარმოებები.

დროის ცვლილება და განათლების მიმართ ახლებური დამოკიდებულება აწუხებს „კაცია-ადამიანის“ ლუარსაბს. რატომ? იმიტომ, რომ ესეც მისი კომფორტის ზონაში დარჩენას ეწინააღმდეგება.  „რაც ეს რაღაც ეშმაკური სკოლები შემოიღეს, ბატონო, ქართველ კაცის ხეირი მაშინ წავიდა… რა კაცები არიან?! წიგნი იციან? მე თუ წიგნი არ ვიცი, კაცი აღარ ვარ, ქუდი არა მხურავს, განა! ხორცი მე არ მაკლია და ფერი. წიგნი რა ვაჟკაცის ხელობაა, – ეგ ხომ ქალის საქმეა. ვენაცვალე უწინდელ დროს! ყველაფერი მაშინ თავის დონეზედ იყო მოყვანილი.“

თუმცა, ცვლილების, სიახლისკენ ლტოლვის გარეშე განვითარება სად გაგონილა?!

ისევ ილიას დავესესხოთ: „ნუ დააგდებ ძველსა გზასაო“ – ეს ჩინეთიდამ შემოგვეპარა“… ესეც არ ყოფილა ქართული და ტრადიციული.

გიორგი ლეონიძის ციციკორე გავიხსენოთ, როგორ ებრძვის რკინიგზის შემოყვანას: „-აგიჟინიათ მატარებელი, მატარებელიო! აქებთ რკინიგზას და იმას კი არა ფიქრობთ, რა უნდა ჰქნას ხარ-კამეჩმა, ცხენმა? მაშ, ურემი უნდა გადავყაროთ? მერედა უურმოთ ქართველი კაცი გაგონილა? ან ღვინის ქირაზე რით წავიდეთ, ან ცხენს რა ვუყოთ? ამას რატომ არ უფიქრდებით?.. ჰაერი გაფუჭდება, პური და მტევანი მოიწამლება, ხალხი იავადმყოფებს, უნამუსობა ჩამოვარდება! განა გოგოები ეგრე თავისუფლადღა გაივლიან?.. ხალხო, ფრთხილად, ეშმაკს არ წამოვავლოთ ხელი!“

ჰო, სიახლეს და განსხვავებულობას საზოგადოება ხშირად (თუ ყოველთვის არა) ხვდება სკეპტიკურად, მაგრამ მერე აღმოჩნდება, რომ ეს სიახლე აუცილებელია განვითარებისთვის. „ვეფხისტყაოსნის“ მთელი ტირაჟი გაანადგურეს თავის დროზე, როგორც ბილწების მასწავლებელი წიგნი, ჯორდანო ბრუნო კოცონზე დაწვეს…

საზოგადოებას არ უყვარს სიახლე, არ უყვარს კომფორტის ზონიდან გამოსვლა, მაგრამ ამის გარეშე წარმოუდგენელია პროგრესი. მასწავლებლებიც სწორედ ამას ვასწავლით ჩვენს მოსწავლეებს.

 

 

ნიკოლოზ ბარათაშვილის „შემოღამება მთაწმინდაზედ“ სწავლებისათვის

0

მსოფლიო ლიტერატურაში წარუშლელი კვალი დატოვა რომანტიზმმა, უმდიდრესმა ლიტერატურულმა მიმდინარეობამ. რომანტიკული მწერლობის ინტელექტუალური მემკვიდრეობა ზედმიწევნით შეისწავლეს ლიტერატურათმცოდნეებმა, არსებობს მსოფლიო რომანტიზმის კამპარატივისტული კვლევები და უაღრესად საინტერესო ურთიერთდამაკავშირებელი ძაფები არის აღმოჩენილი ქართული და უცხოური მწერლობის ქმნილებებს შორის. მიუხედავად იმისა, რომ გვაქვს საკმაოდ მდიდარი მხატვრული და შესაბამისი სამეცნიერო ლიტერატურა, 21-ე საუკუნის ბავშვების დაინტერესება მეცხრამეტე საუკუნის ადამიანების ლირიკული განცდებით მასწავლებლისთვის სერიოზული გამოწვევაა.      რომანტიკული პოეზია მეთერთმეტე კლასში ისწავლება, თუმცა მანამდე, საბაზო საფეხურის პროგრამაშიც, გვხვდება ცალკეული ნაწარმოებები. შემდეგ უკვე მეთორმეტე კლასში ერთიანი ეროვნული გამოცდების სამზადისში კვლავ მივუბრუნდებით ხოლმე ამ ტექსტებს. წლევანდელი ეროვნული გამოცდების პროგრაში მნიშვნელოვანი ცვლილებებია. შემცირდა სავალდებულო ტექსტების რაოდენობა. პროგრამის მიღმა დარჩა ალექსანდრე ჭავჭავაძის „გოგჩა”, გრიგოლ ორბელიანის ლექსები, დარჩა მხოლოდ ერთი ლექსი („თამარ მეფის სახე ბეთანიის ეკლესიაში“). ნიკოლოზ ბარათაშვილის რვა ლექსიდან დარჩა მხოლოდ სამი „მაგნუმ ოპუსი“ („მერანი“, „ფიქრნი მტკვრის პირზედ“ და „შემოღამება მთაწმინდაზედ“), ასევე საგამოცდო პროგრამაშია ამავე ავტორის პოემა „ბედი ქართლისა“.

როცა რომანტიკულ პოეზიას ვსწავლობთ, შემჩნეული მაქვს მოსწავლეთა განსხვავებული დამოკიდებულებები ამ ნაწარმოებებისადმი. უხეში სტატისტიკით, ორმოცდაათი ორმოცდაათზეა. ერთი ნაწილს ძალიან მოსწონს რომანტიკოსების სევდიანი, მგრძნობიარე ლირიკა, მათი ფაქიზი სენტიმენტალობა, ხოლო მეორე ნაწილისთვის სრულიად გაუგებარი და მომაბეზრებელია ის თემები, მოტივები და განწყობები, რომელთაც რომანტიკულ პოეზიაში ვხვდებით.

ვერ უარვყოფთ, რომ 21-ე საუკუნის ადამიანისთვის უცხოა მეცხრამეტე საუკუნის მოჭარბებული ემოციურობა, თანამედროვე ადამიანი ბევრად პრაგმატული, თავდაჯერებული და ემოციებისგან დაცლილია.  ამიტომაც ძნელია ახალი თაობის დაინტერესება რომანტიკული პოეზიით. თუმცა გამოსავალი ყოველთვის არსებობს. ბავშვებს უყვართ სიახლეები, ორიგინალური ხედვა, განსხვავებული ხედვის კუთხეებიდან ტექსტების ჭვრეტა. თუკი მასწავლებელი შეძლებს, რომ გარკვეული ინტრიგა შეიტანოს რომელიმე ძველი ტექსტზე მუშაობის პროცესში, ბავშვების დაინტერესება ძნელი არ იქნება.

“შემოღამება მთაწმინდაზედ” ფორმითაც და შინაარსითაც თავისი ეპოქის ნოვატორობაა და დღემდე რჩება აქტუალურ ტექსტად. ნიკოლოზ ბარათაშვილს ახასიათებს ლექსში ორი სხვადასხვა სალექსო საზომის გამოყენება. მაგალითად, “მერანშიც” გვხვდება 14 და 20-მარცვლიანი ტაეპები. ლექსი სულ ცხრა სტროფისგან შედგება, რომელთა შორის პირველი, მეოთხე, მეშვიდე და მეცხრე სტროფები 14-მარცვლიანია, ხოლო მეორე, მესამე, მეხუთე, მეექვსე და მერვე სტროფები 20-მარცვლიანი ტაეპებით არის აგებული. ფორმა და შინაარსი საოცარ ჰარმონიაშია ერთმანეთთან. ლექსის რიტმიკა და ინტონაცია სათქმელის მეტი ექსპრესიულობით გადმოცემაში ეხმარება ავტორს.

მსგავსი ხერხია გამოყენებული ლექსში “შემოღამება მთაწმინდაზედ”, თუმცა აქ სალექსო ფორმასთან უფრო ორგანულად არის დაკავშირებული შინაარსი. მონაცვლეობს 14 და 20-მარცვლიანი სტროფები. რომ დავნომროთ, ყოველი კენტი სტროფი 14-მარცვლიანია, ხოლო ყოველი ლუწი – 20-მარცვლიანი. ამასთან, განსხვავებულ სალექსო ფორმასთან ერთად მონაცვლეობს ლექსის თემაც. 14-მარცვლიან სტროფებში ლირიკული გმირი მიმართავს მთაწმინდას, ხოლო 20-მარცვლიან სტროფებში ლირიკული გმირი საკუთარ განცდებზე გვესაუბრება და ერთგვარ ლირიკულ აღსარებას გვთავაზობს.

კლასს ვეუბნები, რომ ტექსტი შეგვიძლია ორ ლექსად დავანაწევროთ და მივიღოთ ორი სრულყოფილი, დამოუკიდებელი ნაწარმოები. ვყოფთ 14 და 20-მარცვლიან სტროფებს და ბავშვების გაოცებას საზღვარი არ აქვს. გამოგვაქვს დასკვნა, რომ ლირიკული ლექსი ხშირად ურთიერთდაუკავშირებელი განცდებისა და ემოციების ამოფრქვევაა და ლირიკული ფრაზები აზრობრივ კავშირში ზოგჯერ არც არის ერთმანეთთან. რუსთველი ასეთ პოეტებს (მისივე სიტყვებით, “ლექსი ცოტაის” ანუ მცირე ფორმის ლირიკული ლექსის ავტორებს) სწორედ ამის გამო უწუნებდა ლექსს: “განაღა თქვას ერთი-ორი, უმსგავსო და შორი-შორი”… რუსთველის ეპოქაში, კლასიკური ხანის მწერლობის დროს, საგმირო-სარაინდო და სატრფიალო-სამიჯნურო ეპოსების ჟამს, რასაკვირველია, აქტუალური იყო ეპიკური პოეზია და რუსთველი თვლიდა, რომ ლირიკოსებს “არ ძალუძთ სრულქმნა სიტყვათა, გულისა გასაგმირეთა”, მაგრამ თანამედროვე ლექსთმცოდნეობა რუსთველს ამაში არ დაეთანხმება. ლირიკული ლექსი თანამედროვე მკითხველისთვის უსაყვარლესი ჟანრია, უზომოდ პოპულარული, ემოციური და სულისმიერი. ამის საილუსტრაციოდ გამოდგება სწორედ ბარათაშვილის მოცემული ლექსი, რომ პოეტს მცირე მოცულობის ტექსტში შეუძლია ემოციების მისტიკურ სამყაროში ამოგზაუროს მკითხველი, მეტიც, დაატყვევოს ფაქიზი ლირიზმით.

შემოღამება, როგორც მისტიკური ჭვრეტა (ვიზიონერობა) – ვთავაზობ მოსწავლეებს აქტივობას, რომ დახუჭონ თვალები და შემოღამების/დაისის ლამაზი პანორამა გაიხსენონ, ან თუ არ ახსენდებათ, გამოიგონონ. მათი ფანტაზია უკიდეგანოა. “მივდივართ” მთაში, ან ზღვაზე, ან ტყეში, ან სოფლად, ან სულაც ქალაქის ლამაზი ხედებიდან ვუმზერთ მზის ჩასვლას, ბუნება სულიერდება, ყველაფერი გრძნეული და ჯადოსნურია, ისმის ნიავის ჩურჩული, წყლის ლიკლიკი, ხეების შრიალი, ყვავილების ნაზი ხმები… წელიწადის ყოველ დროს შეიძლება დავუკავშიროთ ჩვენი ფანტაზია, მაგრამ გაზაფხული, აპრილ-მაისი, ბუნების გამოღვიძება, სიმწვანე, სიგრილე, იდუმალება, ყვავილების სურნელი, ჩიტების ჭიკჭიკი ყველაზე მძაფრი ემოციური ზემოქმედების მომხდენია. “ვეფხისტყაოსანშიც” ხომ ასეა: “მოწურვილ იყო ზაფხული, ქვეყნით ამოსლვა მწვანისა, ვარდის ფურცლობის ნიშანი, დრო მათის პაემანისა”. როცა “ვარდთა ნახვა გაგაკრთობდეს, მართ ვითამცა ძაღლი ყეფსა”, სამყაროს მშვენიერება გამაოგნებელია.   ჩვენი წარმოსახვების სამყაროში მოგზაურობის შემდეგ ბინდბუნდიდან იკვეთებიან ბარათაშვილის მხატვრული სახეები: სევდიანი ლირიკული გმირი/ავტორის ალტერ ეგო, მთაწმინდა, ყვავილებით მოჩითული ველი, მაისის მწუხრი, აკვნესებული ნიავი, დისკოგადახრით შუქმიბინდული მთვარე. გამოუთქმელის გამოთქმა გვსურს. უბრალო მოკვდავებს გვიჭირს, ხოლო ზეციური ტატო ახერხებს, რომ ეს ლირიკული აღსარება საოცარი ფანტასმაგორიებით მოიტანოს ჩვენამდე, შეგვიყვანოს თავის სამყაროში და მეოცნებე სულებად გვაქციოს.

ვიწყებთ სინთეზირების ეტაპს და პარალელებს ვავლებთ პოეტურ ასპარეზზე ტატოს მემკვიდრეებთან: აკაკისთან (მისი ლექსები “განთიადი” და “აღმართ-აღმართ” ასევე მაცოცხლებელი ლირიზმით გამოხატავს ადამიანისა და ბუნების ჰარმონიას, მძაფრი განცდებით აღბეჭდილი ახალგაზრდული სულის მღელვარებას, გალაკტიონთან (ვკითხულობთ “მთაწმინდის მთვარეს” და ვასკვნით, რომ მთვარის მხატვრული სახე ბარათაშვილის მერე არავის ისე გამომსახველად არ დაუხატავს) და ტერენტი გრანელთან. უფროსკლასელები განსაკუთრებით იხიბლებიან ტერენტი გრანელის სევდიანი ლირიკით. პარალელურ ტექსტად მოგვაქვს ამ ავტორის მაგნუმ ოპუსი “Memento Mori”.

ვისმენთ რადიო თავისუფლებაზე ლევან ბერძენიშვილის ლექციას “Memento Mori”-ზე. მკვლევარი შენიშნავს: „ახლა უფრო ხშირია შეცდომების დაშვება“ – ასე იწყება ეს შედევრი, რომელშიც „თეთრი მარადისობის“ „ზეციური არსება“, ტერენტი გრანელის ლირიკული გმირი მიღმური სამყაროდან დაჰყურებს უბადრუკ აქაურობას. მშვენიერი ქართული მითი ამბობს, თითქოს მთაწმინდაზე მცხოვრებმა ტერენტი გრანელმა დაწერა და ზარატუსტრასავით სასწრაფოდ დაეშვა ბარში და ოპერასთან გალაკტიონს გადაეყარა და თავისი ახალდაწერილი შედევრი წაუკითხა. გალაკტიონმა სამჯერ გაამეორებინა ლექსი, „კაია ძამიკოო“, უთხრა, წავიდა და პოეტი გაოგნებული დატოვა. მეორე დღეს ტერენტი გრანელი ისევ შეხვდა გალაკტიონს და მასთან ჩხუბი დააპირა, მაგრამ გალაკტიონმა გუშინდელი ლექსი ზეპირად უთხრა, აღაფრთოვანა და საბოლოოდ პოეტების შეხვედრა დუქანში დასრულდა”.

“შემოღამება მთაწმინდაზედ”, “მთაწმინდის მთვარე” და “Memento Mori” –  ქართული ლირიკის ოთხი ვირტუოზის მიერ შექმნილი ეს ოთხი ლექსი გვაჩვენებს, თუ როგორია ლირიკული “ფრენა”, ვიზიონერობა (ჭვრეტა), სამყაროს შემეცნება მხატვრული სიტყვის დახმარებით, ბუნებისა და ადამიანის ურღვევი მისტიკური კავშირი და პოეტის მიერ “ლირიკული მეს” გამოხატვის ყველაზე ოსტატური გზები. ამ ლექსებს აერთიანებს სივრცეც – მთაწმინდა. ვსაუბრობთ მთაწმინდის მნიშვნელობაზე. რომ ეს არის ჩვენი დედაქალაქის სახე, საზოგადო აქტივობებისა და სულიერების ცენტრი, მთაწმინდის პანთეონი ქართული ხელოვნების პარნასია, აქ განისვენებენ ჩვენი გენიოსები, მამა დავითის ეკლესია აქ უხმობს მეოცნებე და ღვთის მსასოებელ სულებს, მთაწმინდის სერებზე დააბიჯებდა სულით ობოლი ტატო, გალაკტიონი აქ ხედავდა მთვარის დღესასწაულებს და აქ წერდა თავის შედევრებს ყველაზე სევდიანი მარტოსული პოეტი – ტერენტი გრანელი. მთაწმინდას სულიერად აღიქვამდა აკაკი… “მთაწმინდა ჩაფიქრებულა, შეჰყურებს ცისკრის ვარსკვლავსა”…

იდეალური იქნება, თუკი მასწავლებელი მოახერხებს, რომ გასვლითი გაკვეთილი ჩაატაროს მთაწმინდის პანთეონსა და ბარათაშვილის მუზეუმში. ეს ერთ დღეს მოხერხდება. ბარათაშვილის მუზეუმი მტკვრის სიახლოვეს გადაგვიშლის იმ სამყაროს, სადაც “ფიქრნი მტკვრის პირას” იწერებოდა, ხოლო მთაწმინდის პანთეონი იმ იდუმალ ადგილებს, სადაც დაეხეტებოდა სიცოცხლეშივე ზეციურ სულად ქცეული, მიწიერებას მოწყვეტილი ახალგაზრდა პოეტი.  ბარათაშვილი, გალაკტიონი და გრანელი თავიანთი შემოქმედებით, პიროვნებით შეგვიძლია გავიაზროთ, როგორც მაგალითი სულიერების ზეიმისა, მაგალითი იმისა, თუ როგორ შეიძლება, რომ ვნებებით სავსე ადამიანმა თავი სრულიად დააღწიოს “მიწის ჯანგიან ბორკილებს”, როგორც გრანელი იტყოდა.

გასვლით გაკვეთილზე ვსაუბრობთ იმაზე, რომ ლექსი “შემოღამება მთაწმინდაზედ” ნოვატორულია როგორც ფორმით, ისე იდეებით. რომანტიკული პოეზიის მოთქმა-გოდების ფონზე პირველი ლექსია, რომელმაც ოპტიმისტური იდეა გააჟღერა: “რომ გათენდება დილა მზიანი და ყოველს ბინდსა ის განანათლებს”. მანამდე მზიანი დილის გათენება არ ყოფილა ქართულ ლირიკაში. მიუხედავად მკაცრი ბედისწერისა, მიუხედავად უკურნებელი სულიერი ობლობისა, ნიკოლოზ ბარათაშვილი იყო ადამიანი, რომელიც არ კარგავდა იმედსა და წონასწორობას. ყოველივე ამის გათვალიაწინებით კი გამოგვაქვს დასკვნა: ბარათაშვილი რომ 1845 წელს არ გარდაცვლილიყო და მოსწრებოდა 60-იანი წლების პოლემიკას ე.წ. “მამათა” და “შვილთა” ბანაკებს შორის, ის არ დადგებოდა თავისი საყვარელი “ძია გრიგოლის” გვერდით, არამედ ილიას მეთაურობით გრიგალივით შემოჭრილი ახალი თაობის თანამზრახველი და მხარდამჭერი იქნებოდა. ამას პოეტურ ენაზე ადასტურებს მისი “მერანიც”, ბრძოლისა და დაუმორჩილებლობის ჰიმნად ქცეული ნაწარმოები.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

წიგნისა და  სიტყვების ზარდახშა

0

„საერთოდ მე მუდამ მქონდა ეჭვი, რომ სიტყვები  ზღვის ფსკერზე იბადებიან. შესაძლოა, ყოველი  სიტყვა რაღაც არსებაა, თითოეულს, ცალ-ცალკე,  საკუთარი სიმკვრივე, გემო, შეფერილობა აქვს.  ყოველი მათგანი განუმეორებელი თვისებებით გამოირჩევა – ზოგი ხმალთევზაა, ზოგი მედუზა, ზოგი მარჯანი. ამიტომ, სრულიად არ გამკვირვებია, როდესაც დავინახე, რომ ეს სიტყვა ასე  მოლუსკივით ამოიწვერა ზარდახშის ხავერდოვანი, მწვანე ფსკერიდან და რომ ასე მანათობელი და გამჭვირვალე იყო.“

ზაზა თვარაძე _ „სიტყვები“

სულ მინდოდა ამ წიგნზე რამე მეთქვა ან დამეწერა. მოდი დავანაწევროთ ცნება „წიგნი“ და დავიყვანოთ ის სიტყვებამდე. როგორც ამბობენ, პირველად იყო  სიტყვა და რომ იყო ღმერთთან და ღმერთი იყო თავად  სიტყვა.

სიტყვა _ სამყაროს გაჩენისთანავე დაიტვირთა უზარმაზარი ენერგიით, ხოლო ერთად თავმოყრილი, წიგნად ქცეული სიტყვების გავლენა ჩვენზე, უბრალო მოკვდავებზე, განუსაზღვრელია.

არსებობს ასეთი მითიც, რომ მწერლის ბედ-იღბალზე მის მიერ დაწერილი ტექსტები მოქმედებენ და მის ცხოვრებას წარმართავენ ხოლმე, და ისეც ხდება, რომ თავად მწერალი ექცევა საკუთარი  სიტყვების ტყვეობაში.

ცოტა საშიშიც კი არის, იყო მწერალი ან პოეტი, რადგან შენი ტექსტები, სიტყვები, წიგნები შენ გარეშე  აგრძელებენ ცხოვრებას, თან კი მწერლის მიერ წერის პროცესში ჩადებულ გრძნობებს, ფიქრებს, ტკივილს თუ სიხარულს ატარებენ და მკითხველის ემოციებს შეურთდებიან ხოლმე, ან დაუნანებლად ივიწყებენ ავტორს და რომელიღაც მკითხველის რომელიღაც ემოციად იქცევიან.

წიგნი სიტყვების ზარდახშაა, სადაც ერთმანეთის მიყოლებით ცხოვრობენ და არსებობენ სხვადასხვანაირი ზნის, სუნის, ფორმის და შინაარსის  სიტყვები. ზოგი გულისარევამდე საზიზღარია, ზოგი _ სულისშეხუთვამდე სევდიანი, ზოგიერთი კი ჩაბჟირებამდე სასაცილო. ზაზა თვარაძისთვის  „სიტყვებში“ ზარდახშიდან ამოფრენილი, ამოზლაზნილი, ამომხტარი სიტყვები მოვერცხლისფროები, ბურთულისებრები, გამჭვირვალეები, მონისლისფრო-მომტრედისფროები არიან და დაღლილი ღამის პეპლებივით დაფარფატებენ. სიტყვები ცოცხლები არიან, მათზე ხელის მოკიდებით და დაწყვილებით იქმნება ტექსტები. წიგნები, წიგნებში კი სიტყვებს ჩვენამდე მოაქვთ  უძველესი ეპოქები, მათი სუნი, ყოფა, იმდროინდელი ვნებები და განცდები. შეიძლება ითქვას, რომ წიგნი ერთგვარი დროის მანქანაა, საუკუნეების წინანდელი ამბები და საუკუნის წინანდელი სიტყვები მოაქვს ჩვენთან, მოჰყავს თავისი ავტორიც, რადგანაც, როგორც აღვნიშნეთ _ ყველაზე უსახო და უნიჭო მწერალიც კი, როცა წიგნს წერს, საკუთარ თავს ან თავის ნახევარს მაინც ტოვებს იქ. წიგნს, „დროის მანქანას, შეუძლია მომავალიც გვიჩვენოს, წარმოგვიდგინოს მომავალი ალტერნატივები. დღესდღეობით პოსტაპოკალიფსური ფანტასტიკა და ზოგადად, ფანტასტიკა ამის ნათელი მაგალითია.

წიგნები არა მხოლოდ ემოციურად მოქმედებენ  ადამიანებზე, არამედ შეუძლიათ შეცვალონ მათი  მსოფლხედვა, გახადონ უკეთესები ან უარესები.  სიტყვების ძალაუფლება წარმოუდგენლად დიდი და  შეუზღუდავია.

და მივედით ჩვენს მთავარ სათქმელამდეც, ეს ყოვლისშემძლე იარაღი, ეს ჯადოსნური ბროლის ბურთი თუ ნატვრისთვალი, მასწავლებლებო – თქვენს ხელთაა! თქვენს ხელშია იმისთვის რომ გახსანთ ზარდახშა და იქიდან ამოფრენილი ფარფატა სიტყვებოთ საოცრებები დაატრიალოთ!

ძალიან ხშირად წამიკითხავს ან მომისმენია მასწავლებლების გულისტკივილი იმის შესახებ, რომ თანამედროვე თაობა არ კითხულობს, რომ ვერაფრით მოაწონეს წიგნი, რომ წიგნს ძლიერი კონკურენტი გამოუჩნდა – სოციალური ქსელები სახით, რომ ბავშვებს კითხვას ე.წ. „სქროლვა“ ურჩევნიათ. თუმცა, ერთია გქონდეს ასეთი მძლავრი იარაღი და მეორეა მისი გამოყენების ინსტრუქცია საფუძვლიანად იცოდე, მოდი, თამამად ვთქვათ: წიგნების ძალას ბოლომდე ვერ ვიყენებთ მასწავლებლები, მხოლოდ ზედაპირულად, მხოლოდ ოდნავ თუ გავხსნით ხოლმე ამ ჩვენს ჯადოსნურ ზარდახშას. არადა ამ ზარდახშის ბოლომდე გახსნის გასაღები ადვილად ხელმისაწვდომია, და ეს ერთადერთი რამ არის: ინტერესები! დიახ, მოზარდის ინტერესები. მთავრია შეჩეული წიგნი მათ ინტერესებს ერგებოდეს, მთავარია ცნობისმოყვარეობა გავუღვიძოთ, წაკითხვის სურვილი აღვუძრათ, შინაგალი ძალები გავუაქტიუროთ…

საკუთარი წიგნის შერჩევა და პოვნა ურთულესი საქმეა, არამხოლოდ შენ უნდა იპოვო ის, წიგნმაც უნდა აღმოაჩინოს თავის მკითხველი, რაღაცნაირად ეს პროცესი „ჰარი პოტერში“ ქუდები რომ არჩევენ მოსწავლეებს ამ რიტუალს წააგავს. წიგნთან ურთიერთობა ხომ ძალიან ინტიმური პროცესია, რასაც ძალდატანება არაფრით არ უხდება!

და სანამ კითხვას დაიწყებდნენ, აიღეთ ძველი ზარდახშა, ან თავად დაამაზადეთ მუყაოსგან, გააფორმეთ ლამაზი ილუსტრაციებით, მძივებით, ყვავილებით. კლასის შუაგულში დადგით და ბავშვებს ამცნეთ რომ შიგნით უდიდესი განძია, სასწაულმოქმედი ნივთი. რომელსაც გასაოცარი ცვლილებების მოხდენა შეუძლია. სთხოვეთ რომ ჩაიფიქრონ რა არის მათი პრობლემა, მათი სადარდებელი. ზარდახშაში წინასწარ მომზადებული იმდენი წიგნია, რამდენი ბავშვიც გყავთ, ეს წიგნები სულ არ არ არის საჭირო რომ სქელტანიანი და სქელყდიანი საკითხავები იყოთ, პირიქით, მშვენიერი იქნება თავად შეარჩიოთ ამბები, თქვენი მოსწავლეების ინტერესების მიხედვით და პატარა ბროშურებად ამობეჭდოთ, ჰოდა, გაქვთ ეს წიგნები ამ ზარდახშაში ჩაწიკწიკებული, ბავშვები ფიქრობენ, ნეტავ რა უნდა იყოს? ნეტავ თუ იჭმევა ან თუ ისმევა? აქვთ უამრავი ვერსია და უამრავი ვარიანტი. ბოლოს კი ვხსნით ამ ჩვენს ზარდახშას და იქიდან ამოანათებს ეს ჩვენი წიგნები. შეიძლება ნათების ეფექტიც შევქნათ და წიგნებთან მანათობელი ელექტრონული სანთლები, ნათურები თუ სანათებიც მოვათავსოთ. ვურიგებთ ბავშვებს წიგნებს და თან ვეუბნებით, თქვენს ხელთ ეს ჯადოსნური ნივთები მხოლოდ ერთი კვირა (დრო თავად გადაწყვიტეთ) დაყოფს, ამ დროს უნდა მოასწროთ მათთან გაცნობა, მისი სიტყვების დამეგობრება და გაცოცხლება! როგორ? ეს თავად უნდა მოიფიქროთ! რას იზამენ თქვენი აზრით ბავშვები? აბა სცადეთ და შედეგით ძალიან გაოცდებით!

ფიქრები ოთარ ჭილაძის „აველუმზე“

0

ყოველი ვრცელტანიანი რომანის წაკითხვის შემდეგ ვრწმუნდები, რომ მწერლები თავიანთი ნაწარმოების მთავარ სათქმელზე ჯერ კიდევ შესავალში მიგვანიშნებენ. „საბედნიეროდ, ყველა დიდი წიგნი უკვე დაწერილია“, – გვეუბნება ოთარ ჭილაძე რომანის შესავალში და თავისი ნაწარმოების მისიაზე წერს: „მწერლობა, კაცმა რომ თქვას, სწორედ ესაა, ანდა მხოლოდ ესაა – ვიღაცისთვის ხმის მიწვდენის დაუოკებელი სურვილი – თუ ვერ გაგიგებს, მოგისმინოს მაინც – ნებაყოფლობითი გულახდილობაა… რატომ უნდა დააინტერესოს ვიღაცას, მით უფრო – ჯერ არდაბადებულ ადამიანს, თუ რატომ აკეთებდა ჩემი თანამედროვე ყოველთვის იმას, რისი გაკეთებაც არ შეეძლო?! ანდა, კიდევ უარესი – რამდენი წუმპეჩამდგარი ორმო იყო ჩემს დროს თბილისში და როგორ ახერხებდნენ ერთი და იგივე გამვლელები ერთსა და იმავე ორმოებში ჩაცვენას უსასრულოდ?!“

პროვოკაცია შედგა! – ოთარ ჭილაძის რომანი წუმპეში ჩაცვენილებზე! მწერალს სურს, ქართველ ხალხს თავის ეროვნულ პრობლემებზე ესაუბროს! სამწუხაროა, რომ ქართული მწერლობის მსოფლიო ასპარეზზე გატანა ძნელია ჩვენი მცირერიცხოვნობის გამო. ჩვენ არ გვყავს ნობელიანტი მწერლები. ოთარ ჭილაძე ნამდვილად დაამშვენებდა ნობელის პრემიის ლაურეატთა ნუსხას.

„აველუმის“ მნიშვნელობაზე საუბრობს  რომანის გერმანულად მთარგმნელი ქრისტიანე ლიჰტენფელდი: „ჩვენ წინაშეა არაჩვეულებრივად მრავალფეროვანი, უნივერსალური ნაწარმოები, პოეზიის, სასიყვარულო ისტორიის, ფილოსოფიის, საკუთრივ ისტორიის, პუბლიცისტიკის, აფორისტიკის მხატვრული წნული. და ალბათ შემთხვევითი არ არის, ეს მნიშვნელოვანი წიგნი აღმოსავლეთ ევროპაში გარდატეხის ჟამს სწორედ საქართველოდან რომ მოვიდა… ამ წიგნით მიხვდებით, რომ „ბოროტების იმპერიის“ რკინის ფარდის ჩამოგლეჯის შემდეგ ქართული ლიტერატურა თანდათან იკაფავს გზას მსოფლიო ლიტერატურის ასპარეზზე და ძალდაუტანებლად ეწერება საერთო საკაცობრიო კულტურის კონტექსტში როგორც დამოუკიდებელი, თავისთავადი, ორიგინალური ცივილიზაციის ნაყოფი“.

ოთარ ჭილაძის კონცეპტია „საკუთარი უზნეობის კოცონზე დაფერფლილი კაცობრიობა“. ალბათ გადაჭარბებული არ იქნება, თუ ვიტყვით, რომ ეს რომანი არის წერილი საკუთარი უზნეობის კოცონზე დაფერფლილი კაცთა მოდგმისადმი. ამ კონცეპტს ავტორი არაერთხელ მიუბრუნდება და აქვე იმასაც იტყვის: „ჩვენც პანაშვიდი გვიდგას ახლა – მსოფლიო მისტირის საკუთარ ადამიანობას“. აქ ხშირად გაიგონებთ კითხვას: „დავიღუპეთ თუ გადავრჩით?“ ამ რიტორიკულ-ფილოსოფიურ კითხვაზე პასუხის გაცემა ძნელია, თუმცა ერთმნიშვნელოვანია, რომ „აველუმი“ ადამიანობისა და სამშობლოს გადარჩენის იდეის მატარებელი რომანია უპირველესად, თანაც ისე, რომ ეს ორი ცნება გამიჯნულიც კი არ იყოს ერთმანეთისგან.

რომანის შესავალი თავი თანამედროვეობის მორალურ-ეთიკური პრობლემების მიმოხილვით იწყება. მისი ქრონოტოპი – 1989 წლის თბილისი – უკვე მრავლისმეტყველია. ეს გარდამტეხი ეპოქაა, მიჯნა, რომელიც ყოფს ორ რეალობას – საბჭოთა სინამდვილესა და სახელმწიფოებრივი სუვერენიტეტისთვის ქართველთა ბრძოლის სტარტს.

რომანი ე.წ. ცნობიერების ნაკადის სტილით არის შექმნილი და შინაგანი მონოლოგის ტექნიკას ემყარება, გამორიცხავს დიალოგებსა და პოლილოგებს. თხრობის ამგვარი მონოტონური მანერა ინტელექტუალურ მკითხველს ითხოვს.

მართალია, ოთარ ჭილაძე შესავალშივე აცხადებს, „ბუნებით მე უფრო ლირიკოსი გახლავართ, ვიდრე პოლიტიკოსიო“, მაგრამ „აველუმი“ ყველაზე „პოლიტიზებული“ რომანია, რაც კი წამიკითხავს. აქ მწერლის ენაზე გვესაუბრება პოლიტიკოსი:  „ჩემი მთავარი საიდუმლო სწორედ ის გახლავთ, არაფერი რომ არა მაქვს დასამალი. უფრო სწორად, არაფრის მეშინია, არც აწმყოს დაუნდობლობისა და არც მომავლის გულგრილობისა“.

რომანის მთავარი გმირი მეოცე საუკუნის მეორე ნახევრის ქართველი მწერალია, რომელსაც უცნაური სახელი – აველუმი ქვია. ავტორმა სახელის სემანტიკა ასე ახსნა: „რაც შეეხება თავად „აველუმს“, შუმერული სიტყვაა და თავისუფალ, სრულუფლებიან მოქალაქეს ნიშნავს. გმირი ობსერვერია, რომელიც „ხალხთა საპყრობილეში“ ანუ საბჭოთა იმპერიაში განვითარებულ მოვლენებსა და ადამიანთა ფსიქოტიპებს აკვირდება. აველუმისა და მისი ფრანგი სატრფოს, ფრანსუაზას, სასიყვარულო თავგადასავლები საბჭოეთის ნგრევის ფონზე ვითარდება, რასაც მოწმობს ავტორის ეს სიტყვებიც: „ეს ის დროა, როცა დედამიწის ერთ მეექვსედზე, ეგრეთ წოდებულ ხალხთა საპყრობილეში, ძირითადად ზედამხედველთა დაუდევრობისა და წინდაუხედაობის წყალობით, იწყება ახალი, არანაკლებ საზარელი ეპიდემია – ვინ იცის, რა გზით შემოღწეული ვირუსი თავისუფლებისა დღითი დღე იპყრობს სატუსაღოს კუთხე-კუნჭულებს, რაც არა მარტო სატუსაღოს ხელისუფალთათვისაა სახიფათო, არამედ ტუსაღებისთვისაც. თუმცა ხელისუფალთ ალბათ ხელსაც აძლევს ამგვარი „თავისუფლება“, რაც სინამდვილეში თავისუფლების იმიტაციაა და მეტი არაფერი, ანუ იგივე მონობაა, ოღონდ გაუფასურებული, უფრო ზუსტად, გაპამპულებული, აბუჩად აგდებული ისევ მონათა სასეიროდ – სამზეოზე გამოტანილი და მორთულ-მოკაზმული გასამკაულებული ჯაჭვებითა და ბორკილებით, სხვათა შორის, ისევ უცხოური ფილმების მიბაძვით“.

რომანის მეორე თავის ფინალში მოთხრობილია აველუმის სიზმარი, სადაც მთხრობელი არის აველუმიც, სონიაც, დანიაც და ეს არ არის შემთხვევითი. მხატვრულ ტექსტში სიზმარსა და სინამდვილეს, რეალურსა და ირეალურს შორის ზღვარი ყოველთვის წაშლილია. მწერლის თქმით, „ყველა ადამიანი, სულ ცოტა, სამი თაობის ჯამია: პაპისა, მამისა და საკუთარისა. ამდენად, სამგზის პასუხისმგებელია შთამომავლობის წინაშე“. სწორედ სამი თაობის შემაჯამებლისა და სამგზის პასუხისმგებელი გმირის განსახიერებაა აველუმი, „ხელოვნური იმედის ფხვნილის“ შემქმნელი. ეს მეტაფორაც მკაფიოდ განსაზღვრავს პერსონაჟის სულიერ მისიას. როცა ის რომანის ფინალურ თავებში მოგვითხრობს 1991 წლის ე.წ.  „არტისტული გადატრიალების“ (ოთარ ჩხეიძე) ანტაგონისტური მხარეების შესახებ, საკუთარ თავს ბურიდანის ვირად მოიხსენიებს. ფრანგ ფილოსოფოს ჟან ბურიდანის ცნობილი პარადოქსის მხატვრული სახე ნათლად წარმოაჩენს აველუმის მდგომარეობას – მან იცის, რომ დაპირისპირებულ მხარეთაგან ორივე მისი სისხლი და ხორცია და არ შეუძლია არჩევანის გაკეთება. საკუთარი ქალიშვილის მეამბოხე ბუნებაზეც ჰყვება, თუმცა არც კი ასახელებს, რომელ ბანაკს ეკუთვნოდა ეკაეკატერინეკატო, რადგან ამას მამისთვის მნიშვნელობა არც აქვს.

რომანში მოთხრობილია აველუმის სამი სასიყვარულო თავგადასავალი: მელანიასთან, სონიასა და ფრანსუაზასთან. გმირი საკუთარ თავს ძერწავს სწორედ ამ საინტერესო, ღრმა, ინტელექტუალური ქალების ფონზე. სარკასტულია საკუთარი თავის მიმართ. აი, როგორ ავტოპორტრეტს გვთავაზობს ის: „ხალისიანი მოსაუბრის, უბადლო კულინარის, შეუმცდარი ჭაშნაგირის, შეუცვლელი მეინახისა და გამოუსწორებელი მუსუსის ნაცვლად ავად მოღუშული, წარბებშეჭმუხნული, კრიჭაშეკრული საშინელება შერჩებოდა ხელში – ასკეტი რაინდისა და ორთოდოქსი მეუდაბნოეს ხელოვნური ნაჯვარი, ოღონდ თვითჩასახვისა და თვითშობის გზით მიღებული“.

აველუმი საკუთარ თავს მარადიულ პატიმრად წარმოიდგენს. არა მხოლოდ იმიტომ, რომ საბჭოთა იმპერიიდან ევროპის ცენტრში გაქცევას ცდილობს, არამედ საკუთარი ბუნების ფილოსოფიური აღქმიდან გამომდინარეც. თუმცა საბჭოთა იმპერიის ტყვეობამ დაღი დაასვა მის სულს. როცა აველუმი ფრანსუაზასთან თავს იმართლებს იმის გამო, რომ ვერ გადაარჩინა საყვარელი, ორ მიზეზს ასახელებს. პირველი: „მე არავის გადარჩენა არ შემიძლია… არ უარვყოფ… შეიძლება მინდოდა კიდეც… მაგრამ… იცი რატომ?.. მე ფეხდაბიჯებული სისხლი მიდგას ძარღვებში“.

ფეხდაბიჯებული სისხლი, რასაკვირველია, უნდა გულისხმობდეს თვითგადარჩენისთვის მებრძოლი ქართველი კაცის მრავალსაუკუნოვან ყოფას. აველუმი საბჭოთა იმპერიის მიერ გათელილი ერის შვილია, მეტროპოლია და კოლონია მის სულში მძაფრი ქარტეხილებით ებრძოდა ერთმანეთს. გმირი თავს მსხვერპლად გრძნობდა. ხოლო მეორე მიზეზი, რის გამოც აველუმს ფრანსუაზას ხსნა არ შეეძლო, გახლდათ სატრფოს სამშობლოს მიერ შესრულებული როლი ჩვენი ქვეყნის ისტორიაში:  „მე ისევე ვერ გადაგარჩინე შენ, ოცდაორი წლის ფრანგი გოგონა, თავშესაქცევ სიყვარულს გამოქცეული და ჭეშმარიტი სიყვარულის საზარელ ხახაში ჩავარდნილი, როგორც თქვენ, ფრანგებმა, ვერ გადაგვარჩინეთ ჩვენ, ქართველები. ბუნებაში არაფერი იკარგება. ისტორიაში ყველაფერი მეორდება… რასაც დასთეს, იმას მოიმკი“.

აველუმი ტრიანონის სასახლეში იმასაც წამოაყვედრებს ფრანსუაზას, რომ სამი საუკუნის წინათ ქართველთა დიდი წინაპარი სულხან-საბა ორბელიანი, საქართველოს ევროპასთან კავშირის იდეით საფრანგეთის მეფის წინაშე გამოცხადებული, სრულიად უპატივცემულოდ გამოისტუმრეს: „სხვათა შორის, ერთი ჩემი დიდი წინაპარი სწორედ აქედან გამოაპანღურეს შენმა დიდმა წინაპრებმა. არა, ცოტა უფრო ზემოდან, მთავარი სასახლიდან, ვერსალიდან. აქ ალბათ არც შემოუშვებდნენ, სასულიერო პირი გახლდათ“.

„ფეხდაბიჯებული სისხლის“ ტკივილიანი განცდა აველუმს საბჭოთა იმპერიაში ცხოვრებასთან ერთად გაუჩინა თავისი ბიოგრაფიის ყველაზე ტრაგიკულმა მოგონებამ – მცირე ასაკში სტალინური რეპრესიების დროს დასჯილი მშობლების გამო პატარა დაიკოს იძულებითმა გაჩუქებამ. უმძიმესმა ბავშვობამ და ოჯახურმა ყოფამ მის სულში ღრმა და მოუშუშებელი ჭრილობები გააჩინა. მოგვიანებით ის შეხვდა კიდეც უმცროს დაიკოს, რომელმაც ძმა არ მიიღო, კივილი მორთო. აველუმმა მილიციას სიმართლე დაუმალა, ჩანთა წავართვი გოგონას და ეს ატირებდაო, თვითონ კი ისე გულმდუღარედ ტიროდა, მილიციელები საგონებელში ჩააგდო. მან შვილს დაარქვა დის სახელი და ეძახდა ეკაეკატერინეკატოს, ყველა სახელს, რომელიც კი შეიძლებოდა დაეძახათ დაკარგული დაიკოსთვის.

რომანის შესავალ თავებში მოთხრობილია აველუმის სამწერლო ვნებებისა და პირადი ცხოვრების შესახებ და აქედანვე ვეცნობით მის ფსიქოტიპს, არც ისე მარტივ ხასიათს, გაორებას, ტანჯვასა და ტკივილს, სულიერ ძიებებს. ეს უაღრესად მომხიბვლელი ადამიანი  თვითკრიტიკული და თავმდაბალია, მის ფიქრებში იკითხება განათლებული, სხარტი, მოაზროვნე, თავისუფლებისმოყვარე, ჰუმანური ნატურა. აველუმი ცოდვილად მიაჩნია შვილს და თავადაც ცოდვილად მიიჩნევს თავს, თუნდაც თავისი სექსუალური ვნებების, საყვარელი მეუღლის ღალატის, უკანონო შვილის გაჩენის, საყვარლების მიმართ გამოჩენილი გულგრილობის, საზოგადოებრივ ასპარეზზე პასიურობისა და კარჩაკეტილობის გამო, მაგრამ მკითხველი მისდამი ნეგატიურად მაინც ვერ განეწყობა, რადგან ეს სასიყვარულო თავგადასავლებიც იყო მისი თვითძიების გზა, რუხი და მოსაწყენი საბჭოთა სინამდვილიდან გაქცევა. ბუნებრივიცაა: მწერალს ისევე სჭირდება თავგადასავლები, როგორც სისხლისგან დაცლილს – სისხლის გადასხმა.

„აველუმი“ აქტუალური იქნება ყოველთვის, მაგრამ ის განსაკუთრებით მიმზიდველია მათთვის, ვინც გასული საუკუნის 90-იანი წლებით არის დაინტერესებული. მწერლის ფხიზელი თვალი კარგად იცნობს პოლიტიკურ რეალობას, ადამიანთა ფსიქოლოგიას, მათ მორალურ-ეთიკურ პრობლემებს, ეპოქების პარადიგმებს და გვთავაზობს ერთგვარ რეფლექსიებს ფართო საზოგადოებრივ-პოლიტიკურ მოვლენებთან დაკავშირებით. რომანში აღიწერება მეოცე საუკუნის სამი უმნიშვნელოვანესი პოლიტიკური მოვლენა: 1956 წლის 9 მარტი, 1989 წლის 9 აპრილი, 1991 წლის სახელმწიფო გადატრიალება და სამოქალაქო ომი. ყოველ ამ პოლიტიკურ მოვლენას ავტორი უკავშირებს სუბიექტურ განცდებს, პიროვნებებს, რომლებთანაც ამ დროს ჰქონდა შეხება. 1956 წლის ამბების მთავარი გმირია საპროტესტო აქციების მონაწილე დაჭრილი ბიჭი, რომელიც აველუმმა მოვლენების ეპიცენტრიდან გამოიყვანა, ცდილობდა მის გადარჩენას, მაგრამ ვერ შეძლო. 1989 წლის 9 აპრილის მოვლენები უკავშირდება სონიასთან მის სასიყვარულო ურთიერთობას, ხოლო 1991 წლის სამხედრო გადატრიალების ამბების პარალელურად აველუმის ფიქრები მელანიასა და ეკაეკატერინეკატოს გარშემო ტრიალებს.

სამივე ეს მოვლენა საბჭოთა იმპერიული პოლიტიკის შედეგია. მართალია, 1991 წლის სამხედრო გადატრიალება უკვე სუვერენული საქართველოს სინამდვილეში მოხდა, მაგრამ ინსპირატორი აქაც აგონიაში მყოფი საბჭოთა იმპერია იყო. აველუმი ყველა ამ მოვლენის დამკვირვებელია შორიდან, გული უსკდება, მაგრამ მაინც არ შედის ცხელ წერტილებში, თუმცა არც შვილს უშლის პოლიტიკურ პროცესებში მონაწილეობას. ამ მოვლენების ასახვისას მწერლის მიზანი უპირველესად არის არა მათი შეფასება, მტრების ძიება და მხილება, არამედ ჯანსაღი თვითკრიტიკა, ილიასეული გზა ჩვენი ეროვნული უბედურების მიზეზების ძიებისა, რაც ნამდვილად სჭირდება ხალხს საზოგადოებრივი მანკიერებების მოსაშორებლად. მწერალი მკაცრია საკუთარი ხალხის ეთნომენტალური პრობლემების შეფასებისას. მისი რეკომენდაცია ასეთია: „თავისუფლების სურვილი სრულებითაც არ ნიშნავს თავისუფლებისათვის მზადყოფნას, როგორც სქესობრივი სიმწიფე არ ნიშნავს, ოჯახის შექმნაც რომ შეგიძლია. თავისუფლების სურვილის მოკვლა ხელოვნური ფრთებითაც შეიძლება, თავისუფლების უფლება კი ძალიან პროზაულად, ძალიან არარომანტიკულად მოიპოვება მხოლოდ“.

პირველი თემა გახლავთ 1956 წლის 9 მარტის მოვლენები და უცნობი ბიჭის სიკვდილი. აველუმი ტრამვაით მგზავრობდა, როცა უნებურად ამბოხის შემსწრე გახდა. მართალია, ის არაფრით ყოფილა დაკავშირებული ამბოხებულებთან, მაგრამ სისხლიანი ხელი ამ მოვლენამ მასაც შეახო. აველუმმა ქუჩაში იპოვა დაჭრილი ბიჭი, რომელიც ორბელიანის სამ ნომერში მიყვანას ითხოვდა. აველუმს შიშით უსკდებოდა გული, მაგრამ ასეთ განსაცდელში ბიჭის მიტოვება არ შეეძლო, კარგა ხანს ათრია დაჭრილი, მერე კი ხსენებულ მისამართზე მიადგა მამამისს, რომელიც შიშისგან დაიზაფრა, არ ენდო უცნობს, თუმცა ბოლოს მაინც გაჰყვა და ნახა კიდეც აშმორებული სადარბაზოს კიბეზე, სისხლიან გუბეში, მკვდარი შვილი. შემზარავია სცენა, თუ როგორ ჩადგა უბედურმა მამამ ფეხი შვილის სისხლში და როგორ იწმენდდა მას. ეს ეპიზოდი ზუსტად გამოხატავს 1956 წლის 9 მარტის რეალობას, მისი მეტაფორა და ალეგორიაა. გაუგებარია, რას შეეწირა ის ახალგაზრდა და რა მდგომარეობაში იყო მამების თაობა ამ დროს, დამფრთხალი, შვილის სიკვდილით თავზარდაცემული.

1989 წლის 9 აპრილის მოვლენებმა მკაფიოდ წარმოაჩინა იმპერიული მახინის საზარელი სახე, მისი სისასტიკე, სისხლი, რომელიც რუს ჯარისკაცებს სწყუროდათ. მწერალი აქვე ამხელს 1988 წლის ნოემბრის შიმშილობით დაწყებული ეროვნულ-გამათავისუფლებელი მოძრაობის ურაპატრიოტულ სულისკვეთებას, ხალხის მოუმზადებლობას დამოუკიდებლობისთვის საბრძოლველად, მაგრამ მოსკოვიდან წამოსული გზავნილი  „საქართველო უქართველებოდ“ რომ ამოძრავებელი იმპერიული ძალებისა, ეს კი ცხადია. ამ მოვლენების გაგრძელებად მიიჩნევს მწერალი აფხაზეთისა და სამაჩაბლოს ეთნოკონფლიქტებს, 1993 წელს უკვე დაკარგულ აფხაზეთზე კი ასეთი წარმოდგენა აქვს: „უაფხაზეთოდ არც საქართველო არსებობს. საქართველო მინუს აფხაზეთი უდრის ნულს. გინდ ყოფილა, გინდ არა, მიუხედავად იმისა, რომ ნული, თავისთავად, ამოუწურავი შესაძლებლობების სიმბოლოცაა. მაგალითად, მილიონს რომ ნული მივუწეროთ, მილიონი ათმაგად გაიზრდება ერთბაშად და, აქედან გამომდინარე თუ ვიმსჯელებთ, ნული (იგივე საქართველო) იმას ეკუთვნის, ვისაც მილიონი უკვე აქვს და მის გაათმაგებასაც აპირებს“.

1991 წლის სამხედრო გადატრიალება ყველაზე მტკივნეული აღმოჩნდა აველუმისთვის, რადგან ამჯერად იმპერიამ მოახერხა, ქართველები დაეპირისპირებინა. საზარელი სანახავია რუსთაველზე გაჩაღებული ძმათამკვლელი ომი. სიმბოლურია აველუმის მდგომარეობა ამ დროს. ის შვილს ეძებს. მელანია უკვე გარდაიცვალა. ქალიშვილი სახლიდან წასულია და შვილიშვილს მიმხედავი არ ჰყავს. ამ დროს აველუმი აღმოაჩენს, რომ ბავშვის ოთახში ვიღაც უცხო, წვერიანი კაცი ზის და ბავშვს დარაჯობს. ის თავს აველუმის უკანონო შვილიშვილის მამად აცხადებს. აველუმი რუსთაველზე მიდის ეკაეკატერინეკატოს საძებნელად. ხოხვა-ხოხვით, შუშის ნამსხვრევების ხელებში სრესით, სისხლიანსა და განადგურებულს უწევს იმ საშინელების ნახვა, რაც რუსთველზე ტრიალებს: „ერთი საქართველო ბუნკერში, ტყვია-წამლის ცარიელ ყუთებზე შლიდა “საახალწლო სუფრას, მეორე ქუჩაში, სიცივისგან აბუზული ეფიცხებოდა ყრუდ მოგუგუნე ხანძრის მხურვალე გამონაშუქს, მესამე კი საწოლში შფოთავდა, ცხადს სიზმრისაგან ვერ არჩევდა და წარამარა იცვლიდა გვერდს“. აველუმის სიკვდილიც ლოგიკურია. ასეთ ჯოჯოხეთში მას გაძლება არ შეუძლია. ტყვია კი ალეგორიაა იმისა, თუ როგორ აირეკლა ეს მოვლენები ქართველი პატრიოტის ყოფამ. მანამდე აველუმს საშინელი სიზმრები და წინასწარმეტყველური განცდები ჰქონდა. სულ ეჩვენებოდა, რომ კარზე აკაკუნებდნენ, გრძნობდა რაღაც საზარელის მოახლოებას. მისთვის გასაკვირი არ ყოფილა ქვეყნის ამ მდგომარეობამდე მისვლა, რადგან საამისო წინაპირობებს გაცილებით ადრე ხედავდა. ამის გამოხატვას მწერალი გალაკტიონის „მშობლიური ეფემერის“ ასოციაციური ალუზიებით ახერხებს:

„ტაშკენტის შვიდში შფოთავს „მუმია“, გარშემო ისევ ცოდვის ბუმია,

პური ცომია, ხორცი უმია, ქართველისათვის რომი გუმ-ია.

აველუმია, ეგერ რომ მოდის?! აველუმია, აველუმია…“

ახსნაც ზედმეტია, თუ რას ნიშნავს რეალობა, როცა ცოდვის ბუმია, როცა პური ცომია და ხორცი – უმი, როცა ქართველისთვის წმინდა ქალაქად მოსკოვური უნივერმაღი ქცეულა… ასეთ რეალობაში აველუმი, რასაკვირველია, ასოციაციურად ამირანია, ყვავ-ყორანთაგან გვემული საქართველოს ალეგორიული სახე, რომლის მძაფრი კვნესაც გალაკტიონს „უწამლავს დღეებს“.

ავტორისა და გმირისთვისაც, რომელიც უდავოდ მისი ალტერ ეგოა, იმპერიული ძალა მჟღავნდება ყველგან და ყველაფერში. აველუმი კაგებესგან დევნილ-ნათვალთვალევი ტიპია. ის მწერალია, თავისუფალად მოაზროვნე, ოფიციოზისგან თავი შორს უჭირავს, ამიტომაც არ არის მათთვის სანდო. ყოველთვის დევნიან, უთვალთვალებენ. მისთვისაც ყველაფერი იმპერიულ მახინასთან ასოცირდება, ის კარგად იცნობს ამ ლევიათანს. თვითმფრინავიც კი, რომელიც ევროპაში მიფრინავს და უნდა განასახიერებდეს თავისუფალ სამყაროში მოგზაურობის შესაძლებლობას, იმპერიის სახე-სიმბოლოა.

იმპერიული საფრთხეების ფონზე დგას აველუმი, ფიქრის ადამიანი, რომელიც გვასწავლის, როგორ უნდა შევხედოთ ყოფას, საქვეყნო სატკივარს, ადამიანთა სულებს, სამყაროს ცვალებადობას. სწორედ ეს ფიქრია მთავარი, რაც ადამიანს განასხვავებს ცხოველისგან, ანიჭებს მას ჰომო საპიენსის სტატუსს, უბიძგებს სიკეთისა და ჰუმანიზმისკენ. ოთარ ჭილაძე თავის ლექსში „ადამიანი გაზეთის სვეტში“ კრუს ხიმენესს ათქმევინებს: „და როგორც ტყიდან მეორე ტყეში გადააქვთ ქარებს თესლი ხეების, ისე გადადის გულიდან გულზე ჩვენი ფიქრები და სურვილები“. ასეთივე გადამდებია აველუმის ფიქრები, ძიებები და აღმოჩენები.

სასკოლო გამოწვევების გადაჭრა მშობელთა ჩართულობით

0

 

სკოლასა და ოჯახს შორის გაუგებრობის მიზეზი ხშირად ხდება ესა თუ ის სასკოლო გამოწვევა, რომელიც შესაძლოა გვეჩვენებოდეს, რომ ადვილი მოსაგვარებელი არ არის, ან ჩვენს კომპეტენციას სცილდება. ნებისმიერ შემთხვევაში, როცა საქმე მოსწავლეს ეხება, მნიშვნელოვანია მშობელსა და სკოლის თანამშრომლებს შორის უწყვეტი დიალოგი შედგეს. ეს დიალოგი კი იმაზე ბევრად ადრე უნდა დაიწყოს, ვიდრე პრობლემა გაჩნდება.

გამჭვირვალედ, ტაქტიანად, ღიად საუბარი, მშობლების აღჭურვა მათი უფლებების და მოვალეობების შესახებ ცოდნით, მომავალში გაჩენილი სასკოლო პრობლემების დაჩქარებულად გადაჭრას შეუწყობს ხელს.

სასკოლო გამოწვევების გადაჭრისთვის მნიშვნელოვანია სკოლის მიერ მშობლების სწორად ინფორმირებულობა.  

სკოლა მშობელს რეგულარულად უნდა აცნობდეს რეალურ სასკოლო მდგომარეობას, შესაძლო გამოწვევებს და მათი ერთობლივად გადაჭრის გზებს. ეს მშობელს სწორი მოლოდინის შექმნაში და მართებული მოქმედების დაგეგმვაში ეხმარება, რაც მისი მხრიდან, მომავალში გაჩენილ პრობლემაზე ადექვატური რეაგირების წინაპირობაა. როდესაც მშობელს პრობლემების შესახებ ინფორმაციას დაგვიანებით აწვდიან, მაშინ, როცა ეს  გამოწვევა უკვე დაუძლეველ ბარიერად არის ქცეული, ცხადია, აქ მშობელს ნაკლები ბერკეტი აქვს, დაეხმაროს შვილს ან მასწავლებელს. როგორც წესი, ასეთი შემთხვევები კონფლიქტით ან ბავშვის სხვა სკოლაში გადაყვანით სრულდება.

სასკოლო გამოწვევების გადაჭრისთვის, ასევე,  მნიშვნელოვანია მშობლებსა და სკოლას შორის ნდობის არსებობა და პასუხისმგებლობის განაწილება.

მშობელი იმ შემთხვევაში ენდობა სკოლას, როცა ხედავს, რომ შიდასასკოლო საზოგადოება, ერთის მხრივ, მზადყოფნით, მაღალი პროფესიული კომპეტენციით  ხვდება არასასურველ მოცემულობას, მეორე მხრივ, განიცდის გამოწვევის არსებობას და ძალისხმევას არ იშურებს ხარვეზის აღმოსაფხვრელად. მათ შორის, მარტო კი არ ცდილობს გამოასწოროს სიტუაცია, არამედ პასუხისმგებლობას უნაწილებს მოსწავლის ოჯახს და არ ზღუდავს მოქმედებაში. მშობლები თავადაც თავისუფლად მოქმედებენ კანონის ფარგლებში და არ ეშიანიათ, რომ ამის გამო დამატებითი პრობლემები შეექმნება მათ შვილს.

მშობლების და მასწავლებლების საერთო მიზნის გარშემო გაერთიანება მოსწავლეების დახმარების საუკეთესო გზაა. ორივე რგოლი, ოჯახიც და სკოლაც, თანაბრად უნდა იყოს დაინტერესებული, გააუმჯობესოს სასკოლო გარემო.

ყოველდღიური სასკოლო პრობლემების დიდი ნაწილი ტიპურია. ხშირად იჩენს თავს. ეს ტიპურობა სკოლას შესაძლებლობას აძლევს, დაამუშაოს ამა თუ იმ პრობლემის პრევენციის და რეაგირების მექანიზმები.

განვიხილოთ სკოლაში წამოჭრილი ტიპური პრობლემები და ვნახოთ, როგორ ცდილობენ მათ გადაჭრას განვითარებული ქვეყნების სკოლები მშობლებთან ერთად.

მაგალითად ავიღოთ ფართოდ გავრცელებული სასკოლო პრობლემა – ჩაგვრა, იგივე “ბულინგი”

  • ნორვეგიაში Olweus Bullying Prevention Program-ში მშობლების ჩართვა სავალდებულოა, რათა მათ უკეთ გაიგონ ბულინგის არსი, მისი პრევენციისთვის საჭირო ნაბიჯები და რეაგირების გზებიც. სკოლას უწევს ჩაატაროს საინფორმაციო შეხვედრები მშობლებთან. ამისთვის გამოყოს დრო, ადამიანური რესურსი. თუმცა მომავალში ეს ეხმარება, რომ ჰყავდეს ინფორმირებული მშობლები, რომლებიც კრიზისულ მომენტებს აარიდებენ და საჭიროების შემთხვევაში დაეხმარებიან გამოწვევების გადაჭრაში.
  • კანადაშიც მოქმედებს მედიაციის პროგრამები, რომლებიც მოიცავს მშობელთა ტრენინგებს, რათა მათ შეძლონ ბავშვების მხარდაჭერა კონფლიქტის დროს. დროულად აღმოაჩინონ და ჩაერიონ, ვიდრე მდგომარეობა გართულდება.

როგორც ვნახეთ, განვითარებულ ქვეყნებში სკოლებში არა მხოლოდ მასწავლებლებს ამზადებენ “ბულინგის” მოსალოდნელი შემთხვევების შესახებ, არამედ მშობლებსაც. ეს იმისთვის, რომ ჩაგვრის შემთხვევები არ მოხდეს, ან თუ მაინც იჩინა თავი, სკოლასაც და ოჯახსაც ადექვატური რეაგირება ჰქონდეთ.

 

განვიხილოთ კიდევ ერთი სასკოლო გამოწვევა, მოსწავლეთა ქცევითი პრობლემები, რომელიც ხშირად მშობლებსა და მასწავლებლებს შორის გაუგებრობის საგანი ხდება.

  • შვედეთის სკოლებში მშობლები მონაწილეობენ „სოციალური და ემოციური სწავლების“ პროგრამებში, რაც ბავშვების ემოციური და სოციალური უნარების განვითარებას ეხმარება. ცხადია, ეს სკოლის მიერ არის ორგანიზებული.
  • საფრანგეთში მშობლები მონაწილეობენ „კონფლიქტების მედიაციის“ პროგრამებში და ბავშვებს კონფლიქტების მშვიდობიანად გადაჭრაში ეხმარებიან. ეს პროგრამაც სკოლის ინიციატივითა და მხარდაჭერით მიმდინარეობს.
  • გერმანიაში, კერძოდ ბერლინში, არსებობს დათქმა, რომ პრობლემის განხილვა დაუშვებელია საკლასო ოთახის კართან ან დერეფანში. ბავშვის პრობლემური ქცევის შემთხვევაში, სკოლა დაუყოვნებლივ უკავშირდება მშობლებს და მათთან ათანხმებს თანმდევ ღონისძიებებს. სკოლა და მშობელი ვალდებულნი არიან პირისპირ კომუნიკაციით გადაჭრან პრობლემა და არ გახდეს ის საყოველთაო განხილვის საგანი. თუ შეთანხმება ვერ მოხერხდა, ამ შემთხვევაში საკითხი გაფართოებულ შეხვედრაზე გადის. გაფართოებულ შეხვედრას ადმინისტრაცია და კლასის წარმომადგენელი რამდენიმე მშობელი ესწრება, რომელთაც მედიატორის როლი აქვთ და ტაქტიანად გამოხატავენ საკუთარ პოზიციას. ამავე დროს, ვალდებულება აქვთ კონფიდენციალურად დატოვონ განხილული საკითხის შინაარსი.

 

როგორც ვხედავთ, მოწინავე ქვეყნებშიც კი სკოლა დამოუკიდებლად ვერ უმკლავდება ყოველდღიურ გამოწვევებს და პრობლემის თავიდან ასაცილებლად მშობლებთან აქტიურად თანაშრომლობს. ეს თანამშრომლობა კი იწყება არა მაშინ, როცა პრობლემა ჩნდება, არამედ ბევრად უფრო ადრე, მაშინ, როცა მოსწავლის მშობელთან თანამშრომლობა იწყება.

 

 

 

როგორი სკოლა სჭირდებათ მოზარდებს

0

განათლების სისტემა 6-3-3 სისტემიდან 6-4-2 ზე გადავიდა. საბაზო საფეხურზე, სავალდებულო წესით გასატარებელი დრო კიდევ ერთი აკადემიური წლით გაიზარდა. რამდენად პასუხობს მსგავსი ცვლილებები  წლების განმავლობაში დაგროვებულ რეალურ პრობლემებს?

მოსწავლეებს სკოლაში მრავალი საბაზისო პრობლემა აწუხებთ. სწავლების ერთფეროვნება, ინდივიდუალური მიდგომის ნაკლებობა, გადატვირთული და ხშირ შემთხვევაში არაეფექტური სასწავლო პროგრამები, მასწავლებლებისა და მოსწავლეების შორის არასაკმარისი კომუნიკაცია, ერთფეროვანი და მოძველებული ინფრასტრუქტურა, ფსიქოლოგიური მხარდაჭერის დეფიციტი, ინდივიდუალური საჭიროების უგულებელყოფა და სკოლაში არსებული მკაცრი, ფორმალური გარემო დღეს ქართული რეალობის სკოლების მთავარი გამოწვევებია.

მოსწავლეები ვერ ხედავენ სწავლების რეალურ მნიშვნელობას და სკოლას „იძულებით სასჯელად“ აღიქვამენ, რაც მათ დემოტივაციას იწვევს. შედეგად, სასკოლო გარემო არა ცოდნისა და განვითარების სივრცედ, არამედ სავალდებულო რუტინად ექცათ. ამ ფაქტორებმა, მოსწავლეთა ნაწილი, სკოლისადმი გულგრილად განაწყო და მათთვის სწავლების პროცესი ნაკლებად საინტერესო გახადა.

ზოგადი დაკვირვებით შეიძლება იმის თქმა, რომ საჯარო სკოლების საბაზო და განსაკუთრებით საშუალო საფეხურის მოსწავლეთა უმეტესობა გაკვეთილებს მხოლოდ სოციალიზაციის მიზეზით ესწრება. აკადემიურ სივრცეში ყოფნისთვის, მათ სხვა მიზეზები არ აქვთ. აღნიშნული ფაქტი გავლენას ახდენს მოსწავლეთა იმ მოწადინებულ ნაწილზე, რომლებიც სკოლაში საგანმანათლებლო მიზნების გამო დადიან. შედეგად ვიღებთ დემოტივირებულ კლასებს, სადაც სწავლისადმი ინტერესი და მოტივაცია ნაკლებია.

სტატიის ინსპირაციად ჩვენი ჟურნალის ავტორის, ლელა კოტორაშვილის სტატია ვინ უსმენს ბავშვებს იქცა. მუშაობის პროცესში, გამახსენდა 2023 წელს ჩემი გამოქვეყნებული  წერილი  „ინტერვიუ მოსწავლეებთან – რას და როგორ სწავლობენ არაფორმალური განათლებით“. ორივე სტატია მოსწავლეების მოსმენის მნიშვნელობაზე გვაფიქრებს.

ყველაფერი მოსწავლის ერთი გულწრფელი ფრაზით დაიწყო. „დღეს სკოლაში სიარული სასჯელია“, გვერდით მჯდომმა მისმა მეგობარმა დასძინა – „იძულებითი სასჯელი“. აღნიშნულის შემდეგ დავინტერესდი მოსწავლეების პრობლემებით, განცდებით, ემოციებითა და სკოლისადმი დამოკიდებულებით და ასევე იმით, თუ რატომ ფიქრობდნენ ასე. საუბრის შემდეგ, მომდევნო გაკვეთილისთვის დავგეგმე აქტივობა მსოფლიო კაფის პრინციპით.

  • რა გაწუხებთ/არ მოგწონთ თანამედროვე ქართულ სკოლებში;
  • რას შეცვლიდით სკოლაში, რომ აქ სიარული სასჯელად არ აღიქმებოდეს;
  • რა არის დღეს სკოლის ფუნქცია და რა უნდა იყოს ხვალ;
  • გაკვეთილების გარდა რა სახის დამატებით აქტივობებს ისურვებდით სკოლაში.

აღნიშნული აქტივობა სამი სხვადასხვა სკოლის X-XI კლასელებთან ჩავატარე. აღმოჩნდა, რომ მოსწავლეები იმაზე კარგად აღიქვამენ არსებულ რეალობას, ვიდრე ჩვენ გვგონია. მათი პასუხები დამაფიქრებელი და საყურადღებოა. აქ ამოიკითხავთ, იმ რეალურ საჭიროებებს, რაც მათ გულებს სკოლისაკენ შემოაბრუნებს. ახლა კი გიზიარებთ ოთხივე მიმართულებით დაფიქსირებულ პასუხებს.

  • რა გაწუხებთ/არ მოგწონთ თანამედროვე ქართულ სკოლებში?
  • სწავლების მოძველებული მიდგომა და სისტემა;
  • რეალური არჩევითი საგნების არ არსებობა;
  • დასვენებისთვის გამოყოფილი მცირე დრო;
  • ხშირია ბულინგი, დამცირება და ძალადობა (როგორც ბავშვებს შორის, ასევე მასწავლებლების მხრიდან);
  • სასადილოსა და უფასო კვების პროგრამის არ არსებობა;
  • პირადი ნივთების შესანახი კარადების არ არსებობა;
  • მეტი ახალგაზრდა მასწავლებელი სკოლებში;
  • განმავითარებელი აქტივობების სიმწირე;
  • გაცვლითი პროგრამების არ არსებობა;
  • ჩაკეტილი და უფუნქციო ბიბლიოთეკები და სხვა ოთახები;
  • ფსიქოლოგის/ექიმის კაბინეტის არ არსებობა;
  • მასწავლებლებს ჩვენი არ ესმით/ვერ გვიგებენ;

 

  • რას შეცვლიდით სკოლაში, რომ აქ სიარული სასჯელად არ აღიქმებოდეს;
  • ჩატარდეს მეტი მრავალფეროვანი და ნაკლები რუტინული გაკვეთილები;
  • მასწავლებლებს ჰქონდეთ მეგობრული მიდგომები და ურთიერთობა მოსწავლეებთან;
  • გაუმჯობესდეს სკოლის შიდა ინტერიერი და გარე ფასადი (მოეწყოს სკვერი, ინდივიდუალური კარადები და ა.შ);
  • დაინერგოს უფასო კვების პროგრამა;
  • გაიზარდოს დასვენების ხანგრძლივობა (საჭიროა ერთი მინიმუმ 20 წუთიანი დასვენება კვებისთვის);
  • სპორტული ასპექტები გასაუმჯობესებელია (მეტი ინვენტარი და მეტი შესაძლებლობები ამ მიმართულებით);
  • აქტიურად უნდა ფუნქციონირებდეს სხვადასხვა კლუბები, სადაც განხორციელდება პროექტები (ლიტერატურის, მუსიკის, ხელოვნების, ცეკვის და ა.შ.);
  • აღიჭურვოს სკოლები საბუნებისმეტყველო კაბინეტებით და ჩატარდეს იქ შესაბამისი მეცადინეობები;
  • შეიქმნას ხელოვნური ინტელექტის შემსწავლელი კლუბები;
  • დაინერგოს რეალური არჩევითი საგნების სისტემა (სკოლამ არ უნდა აირჩიოს ჩვენს ნაცვლად;
  • სკოლამ წაახალისოს მოხალისეობრივი აქტივობები;
  • სწავლება გასცდეს სკოლის კედლებს – დაიგეგმოს რეალური შემეცნებითი ექსკურსიები და გასვლითი აქტივობები;

 

  • რა არის დღეს სკოლის ფუნქცია დღეს:
  • ჩვენი სკოლაში დაკავება დილიდან შუადღემდე;
  • სოციალიზაცია, მეგობრების შეძენა და გართობა;
  • ცოდნის გადაცემა და საგნების თეორიული სწავლება;
  • და რა უნდა იყოს ხვალ:
  • დისციპლინების თეორიული სწავლა და პრაქტიკული გამოყენება;
  • ტექნოლოგიების გამოყენების ხელშეწყობა;
  • ცხოვრებისეული (XXI საუკუნის) უნარების შეძენა;
  • კრიტიკული და შემოქმედებითი აზროვნების განვითარება;
  • მოსწავლისთვის სოციო-ემოციური მხარდაჭერის უზრუნველყოფა;

 

  • გაკვეთილების გარდა რა სახის დამატებით აქტივობებს ისურვებდით სკოლაში.
  • სხვადასხვა სახის წრეები;
  • ხშირი სპორტული შეჯიბრებები სკოლის შიგნით და ქალაქის დონეზე;
  • ფილმის ჩვენები და განხილვები;
  • რობოტექნიკის კლუბი;

როგორც ხედავთ მათი მოსაზრებები ძირითადად ემთხვევა. მოზარდები ყველაზე კარგად ხედავენ სკოლებში არსებულ რეალურ და მწვავე პრობლემებს.  განათლების სფეროში ჩატარებული კვლევებიც ცხადყოფს, რომ სასკოლო გარემო, სწავლების მეთოდები, ავტონომიისა და მხარდაჭერის ნაკლებობა, მოქმედებს მოსწავლეების როგორც შინაგან, ასევე გარეგან მოტივაციაზე. [1] ჩამოთვლილი ფაქტორებიდან უმეტესობა პირდაპირ კავშირშია მოსწავლეთა განწყობებთან. ისეთი პრობლემა, როგორიცაა ბულინგი სკოლაში საფუძველშივე აქრობს სწავლა-განვითარების სურვილს.[2]

ზოგად განათლებაზე პასუხისმგებელი დაწესებულებები (განათლების სამინისტრო, შესაბამისი სსიპ-ები, რესურსცენტრები, სკოლები) ძალისხმევას  არ უნდა იშურებდნენ, რომ შექმნან სტრატეგიული ხედვა/გეგმა და მოიძიონ ფინანსები ამ პრობლემების მოსაგვარებლად. განათლების სისტემაში არსებული გამოწვევების საპასუხოდ დაყოვნებული ნაბიჯები უდრის დაკარგულ, მოტივაცია წართმეულ თაობებს.

ბოლოს გთავაზობთ დამატებით აქტივობებს, რომლებიც თქვენი მოსწავლეების (განსაკუთრებით დაწყებით საფეხურზე) სკოლისადმი დამოკიდებულების გასარკვევად გამოდგება:

ემოცია – მოსწავლეები ინდივიდუალურად ჩამოთვლიან ემოციებს, რომლებიც ეუფლებათ სკოლაში შესვლისას.

შეკითხვების დაფიქსირება – მოსწავლეები ანონიმურად წერენ ხუთ ყველაზე მნიშვნელოვან პრობლემას, რაც მათ სასკოლო სივრცეში აწუხებთ.

მომავლის სკოლა – მოსწავლეები ქმნიან იდეალურ სკოლის მოდელს, რომელშიც მათMი პრობლემები მოგვარებულია. ისინი წერილობით ან ვიზუალურად წარმოადგენენ, როგორ უნდა გამოიყურებოდეს მათი აზრით თანამედროვე სკოლა.

იდეალური სკოლის მაკეტი – ჯგუფებს ვაძლევთ დავალებას შექმნან „იდეალური სკოლა“ (ეს შეიძლება იყოს დახატული მოდელი, წერილობითი აღწერა ან პრეზენტაცია), რომელშიც ისინი ასახავენ თავიანთ იდეალურ სასწავლო გარემოს.

[1] Ryan, R. ., & Deci, E. L. (2000). Self-determination theory and the facilitation of intrinsic motivation, social development, and well-being.

[2] UNESCO 2019 – Behind the Numbers: Ending School Violence and Bullying.

გაუცხოება მშობლებსა და შვილებს შორის

0

 

რამდენიმე დღის წინ ავტობუსით მგზავრობისას ჩემ წინ მჯდომ ორ მოზარდ გოგონას შორის საინტერესო, საყურადღებო და შეიძლება ითქვას, ნებისმიერი მშობლისთვის ერთგვარად საგანგაშო დიალოგის უნებლიე მოწმე გავხდი. „რომ იცოდე რა ბედნიერი ხარ დედა გვერდით რომ გყავს“ – ხმაში ერთგვარი სინანულით მიმართა ანანომ მეგობარს – „ყველაფერს დავთმობდი დედაჩემი ჩემ გვერდით რომ ყოფილიყო. როგორ ვეხვეწებოდი, უცხოეთში სამუშაოდ რომ მიდიოდა, უარი ეთქვა თავის გადაწყვეტილებაზე. ის ცდილობდა დავემშვიდებინე, შენს მომავალზე ვზრუნავ და იმიტომ მივდივარო. უკვე შვიდი წელი გავიდა, რაც დედა ჩემს გვერდით არ არის. მართალია მირეკავს, მესაუბრება, საჩუქრებსაც არ მაკლებს, მაგრამ მე მასთან ჩახუტება მენატრება. იცი, ახლა ცოტა მაშინებს კიდეც მასთან შეხვედრა, თანდათან ის ჩემთვის თითქოს უცხო ადამიანი ხდება. ხშირად, როცა მირეკავს, ორივე სასაუბრო თემებს ვეძებთ, არ ვიცით რაზე ველაპარაკოთ ერთმანეთს“.  მეგობარი ერთგვარი სევდით უსმენდა თანატოლს. შემდეგ კი მისი დამშვიდება დაიწყო – „არ ინერვიულო. შენ გგონია რახან დედაჩემი ჩემ გვერდით არის და უცხოეთში არ წავიდა, დიდი მეგობრობა გვაკავშირებს ერთმანეთთან?! ხანდახან ისეთი დაღლილი მოდის სამსახურიდან, ჩემთან საუბრის არანაირი სურვილი არა აქვს. არის შემთხვევები, როცა მე უკვე მძინავს მისი მოსვლისას. იმ დღეებში კი, როცა ორივე სახლში ვართ, ან საქმეებშია ჩაფლული, ან საკუთარ მეგობრებთან სატელეფონო საუბრებით არის დაკავებული. მე კი როგორ მჭირდება მისი რჩევები, რომ სირთულეების გადალახვა შევძლო, მართალია ერთ სახლში, ერთ ჭერქვეშ, ერთმანეთის გვერდით ვცხოვრობთ, მაგრამ ჩვენც თანდათან უცხო ადამიანები ვხდებით ერთმანეთისთვის“. – გულდაწყვეტილი თიკო არ ცდილობდა დაემალა საკუთარი გულისტკივილი მეგობრისთვის და ამით ერთგვარი თანაგრძნობაც გამოეხატა მის მიმართ.

გაუცხოება რომ უცხო არ არის ჩვენი საზოგადოებისთვის, ვფიქრობ ამას ყველა უნდა ამჩნევდეს. გაუცხოება მეგობრებს, ნათესავებს, მეზობლებს შორის დღეს აღარავის აკვირვებს. თუმცა, მშობლებსა და შვილებს შორის გაუცხოება განსაკუთრებული საფრთხის შემცველია. პიროვნული ფორმირების პროცესში მყოფ მოზარდს ყველაზე მეტად მშობლების სიახლოვე, მათი ყურადღება, მზრუნველობა და ჩართულობა ესაჭიროება. ვერავინ შეძლებს ბავშვისთვის იმის გაკეთებას, რისი გაკეთებაც მშობელს შეუძლია, ვერავინ შეძლებს მის ჩანაცვლებას. თუ მათ შორის გაუცხოება დაისადგურებს, ამას ბევრი უარყოფითი შედეგი შეიძლება მოყვეს და სერიოზულად დააზარალოს ბავშვი, მისი განვითარება.

     მშობლებთან გაუცხოების შესაძლო შედეგები ბავშვებში:

  • დაქვეითებული თვითშეფასება;
  • სირთულეები საკუთარი აზრის ჩამოყალიბებისას. ბავშვს ექნება საკუთარი მოსაზრებების თავისუფლად გამოთქმის შიში;
  • შფოთვა, ბრაზი, აგრესია;
  • სტრესული მდგომარეობა, ემოციური ლაბილურობა და ემოციური გადაღლა;
  • ნევროზული დარღვევები, ისეთი, როგორიცაა მაგ. დეპრესია, შიშები, მაღალი შფოთიანობა;
  • მტრული დამოკიდებულება გარე სამყაროს და სხვა ადამიანების მიმართ;
  • თანაგრძნობის, თანაგანცდის, ემპათიის ნაკლებობა;
  • ადამიანებთან ჯანსაღი ურთიერთობების დამყარების უუნარობა;
  • საკუთარ თავში დაურწმუნებლობა, თავდაჯერებულობის ნაკლებობა;
  • შებოჭილობა ქცევაში.

იმისათვის რომ შევძლოთ მშობლებთან გაუცხოების შემთხვევაში ბავშვის მდგომარეობის ერთგვარად შემსუბუქება, უნდა ვიცნობდეთ იმ მიზეზებს, რომლებიც მშობლებსა და შვილებს შორის გაუცხოებას იწვევს.

მშობლებსა და შვილებს შორის გაუცხოების გამომწვევი ძირითადი მიზეზები:

  • უკანასკნელ ათწლეულებში ჩვენს ქვეყანაში მშობლებსა და შვილებს შორის გაუცხოების ერთ-ერთ სერიოზულ მიზეზად იქცა მშობლების, განსაკუთრებით კი დედების უკონტროლო გადინება ქვეყნიდან. ლუკმა-პურის საშოვნელად, შვილების გამოსაკვებად და მათი მომავალი ცხოვრების მოსაწყობად უცხოეთში გადახვეწილი დედები, რომლებიც წლების განმავლობაში ვერ ხედავენ საკუთარ შვილებს, არ არიან მათ გვერდით მათი ცხოვრების ყველაზე მნიშვნელოვან მომენტებში, არცთუ იშვიათად სრულიად უცხო ადამიანებად იქცევიან შვილებისთვის და წლების შემდეგ, როცა ისინი სამშობლოში ბრუნდებიან, აღმოაჩენენ, რომ საერთოდ არ იცნობენ საკუთარ შვილებს. შვილებთან გაუცხოება მათ ქვეცნობიერად ახალი მიზეზების ძებნას აწყებინებს, რომ კვლავ დატოვონ ოჯახი და უცხოეთში წასვლის მიზეზად ამჯერად შვილიშვილების დახმარების სურვილს ასახელებენ;
  • ბავშვების მშობლებთან გაუცხოების საკმაოდ ხშირ მიზეზს წარმოადგენს მშობლების უზომოდ დაკავებულობა და შვილებთან ურთიერთობისათვის დროის სერიოზული დეფიციტი. არცთუ ისე იშვიათია შემთხვევები, როცა ერთ ჭერქვეშ მცხოვრები მშობლები და შვილები თითქმის ვერ ხედავენ ერთმანეთს – დილით, მშობლების სახლიდან გასვლისას ბავშვებს ჯერ კიდევ სძინავთ, საღამოს კი სახლში გვიან დაბრუნებულ მშობელს შვილი უკვე დაძინებული ხვდება. იმ შემთხვევაშიც კი, როცა ბავშვი არ იძინებს და ელოდება დედის დაბრუნებას, რომ მასთან საკუთარი ცხოვრების მნიშვნელოვან მოვლენებზე ესაუბროს, დაღლილ-დაქანცული დედა თავს არიდებს შვილთან საუბარს იმ მოტივით, რომ ძალიან დაღლილია, საუბრის თავი არა აქვს და უნდა დაიძინოს, რომ დილით დროულად ადგომა და სამსახურში წასვლა შეძლოს. თუ ასეთი მდგომარეობა დიდხანს გაგრძელდება, შეიძლება ბავშვმა სხვაგან დაიწყოს იმ ადამიანების ძებნა, რომლებიც მას მოუსმენენ, პატივს სცემენ, რჩევებს მისცემენ. არის შემთხვევები, როცა ეს ადამიანები ერთგვარი საფრთხის შემცველებიც ხდებიან ბავშვისთვის, მაგრამ მშობლებთან გაუცხოებული მოზარდისთვის შეიძლება სრულიად უცხო ადამიანი დიდ ავტორიტეტად იქცეს და მისი რჩევებიც კრიტიკის გარეშე გაითვალისწინოს;
  • მშობლებსა და შვილებს შორის გაუცხოების მიზეზი შეიძლება გახდეს ასევე დაძაბული ვითარება ოჯახში და გაუთავებელი კონფლიქტები მეუღლეებს შორის. ასეთ დროს ხშირად ერთ-ერთი მშობელი შეგნებულად, განზრახ უარყოფითად განაწყობს ბავშვს მეორე მშობლის წინააღმდეგ. მოზარდები, რომლებიც მსგავს სიტუაციაში ხვდებიან, განიცდიან რთულ, ამბივალენტურ გრძნობას. მათ უყვართ ორივე მშობელი, მაგრამ იძულებულები არიან მუდმივად ასიამოვნონ ერთ-ერთ მათგანს, იმას, ვინც მოცემულ მომენტში იკავებს ძალის პოზიციას და აქვს შესაძლებლობა გავლენა მოახდინოს ბავშვზე. შედეგად მოზარდი იწყებს იმის დაჯერებას, რომ მეორე მშობელი ნამდვილად ცუდია; ის არ გრძნობს თავს დამნაშავედ მშობლის სიძულვილის გამო და არ ღელავს მასზე, გაურბის მასთან ურთიერთობას, პირისპირ საუბარს;
  • მშობლებისა და შვილების ურთიერთობას სერიოზული საფრთხის წინაშე აყენებს და ერთ-ერთი მშობლის მიმართ გაუცხოების ალბათობას მნიშვნელოვნად ზრდის მეუღლეების განქორწინება, ოჯახის დანგრევა. ასეთ დროს ძალიან ხშირად ერთ-ერთი მშობელი ბავშვის მანიპულირებით არის დაკავებული და ძალისხმევას არ იშურებს, რომ მომართოს მოზარდი მეორე მშობლის წინააღმდეგ. რადგანაც ბავშვს არა აქვს ასეთი მშობლისაგან განცალკევებით ცხოვრების შესაძლებლობა და მთლიანად დამოკიდებულია მასზე ცხოვრების ყველა ასპექტში, ის მძევლის მდგომარეობაში იმყოფება. ის იკავებს იმ მშობლის მხარეს, რომელიც მას სხვადასხვა გზით აიძულებს უარყოს მეორე მშობელი, შეურაცხყოს, განდევნოს ის საკუთარი ცხოვრებიდან. გულის სიღრმეში ბავშვებს, როგორც წესი, სურთ ღიად გამოხატონ თავიანთი სიყვარული უარყოფილი მშობლის მიმართ, მაგრამ ეშინიათ მეორე მშობლის აგრესიული რეაქციის. პრობლემა იმაშია, რომ გარკვეულ მომენტში ბავშვები თავად იწყებენ იმის დაჯერებას, რომ სძულთ მშობელი. სასურველი მიზნის მისაღწევად ბავშვზე ზეწოლის ერთ-ერთი ფორმაა ემოციური განდგომა, განცალკევება, გულგრილობა, სიცივე და სიყვარულის გაცემაზე უარის თქმა, თუ ბავშვი თავს უფლებას მისცემს გამოხატოს დადებითი დამოკიდებულება მეორე მშობლის მიმართ. დროთა განმავლობაში, ყოველივე ზემოაღნიშნულმა შეიძლება სერიოზული გაუცხოება გამოიწვიოს ბავშვსა და მშობლებს შორის.

     რა შეიძლება გავაკეთოთ იმისათვის, რომ თავიდან ავიცილოთ გაუცხოება მშობლებსა და შვილებს შორის – რეკომენდაციები:

  • მოვერიდოთ ბავშვთან ხანგრძლივ განშორებას, თუ ეს სასიცოცხლოდ მნიშვნელოვანი არ არის ბავშვისთვის, ან მშობლისთვის. გავითვალისწინოთ, რომ დედის სიახლოვეს, მის სითბოს, სიყვარულს, მასთან მუდმივ ურთიერთობას ბევრი სირთულის დაძლევა და ასევე ბევრი პრობლემის კომპენსირება შეუძლია ბავშვისთვის. თუმცა, მატერიალური კეთილდღეობა და საჩუქრების სიმრავლე ნამდვილად ვერ ანაცვლებს დედის სითბოს, სიყვარულს, მასთან ჩახუტებით მიღებულ სიამოვნებას;
  • ნურასოდეს მოვიმიზეზებთ დაღლილობას და ნუ მოვიცილებთ ბავშვს უხეშად, თუ მას ჩვენთან ურთიერთობის და საუბრის სურვილი აქვს. მაშინაც კი, თუ ძალიან დაღლილი ვართ და გვიჭირს ბავშვის მოსმენა, შეგვიძლია გამოვნახოთ საუბრის გადავადების ისეთი ფორმა, რომელიც მოზარდს არ გაანაწყენებს და პირიქით, ემპათიას, თანაგრძნობას აღუძრავს ჩვენ მიმართ ჩვენი მდგომარეობის გამო. მაგ. შეგვიძლია ვუთხრათ, რომ ჩვენც ძალიან გვაინტერესებს, ამასთან გვსურს კიდეც მასთან საუბარი, მაგრამ იმისათვის, რომ ყურადღებით მოსმენა შევძლოთ, ცოტას დავისვენებთ და შემდეგ აუცილებლად მოვისმენთ მის მონათხრობს. ეს უფრო მისაღები იქნება ბავშვისთვის, ვიდრე მისი უხეშად მოცილება სიტყვებით: „შენი თავი არ მაქვს, ჩემთან ლაპარაკს გირჩევნია დაჯდე და გაკვეთილები მოამზადო“! გავითვალისწინოთ ისიც, რომ უფროსებს ძალიან ცოტა დრო გვაქვს ბავშვთან მეგობრული, ნდობით განმსჭვალული  და კეთილგანწყობილი დამოკიდებულების ჩამოსაყალიბებლად. ეს მხოლოდ გარდატეხის ასაკამდეა შესაძლებელი. თუ ამ დროისათვის ვერ მოვასწრებთ, გარდატეხის ასაკში მოზარდი უკვე თავად იპოვის იმ ადამიანებს, ვისაც გულს გადაუშლის, ვინც მოუსმენს და რჩევებსაც მისცემს. თუმცა, რამდენად ეფექტიანი იქნება ეს რჩევები, შეიძლება ჩვენთვის ამოუცნობ საიდუმლოდ დარჩეს;
  • ნუ გავხდით უფროსები ბავშვებს ჩვენ შორის კონფლიქტების განხილვის მოწმედ. ეს ჩვენ ვერაფერში დაგვეხმარება, ბავშვს კი სერიოზულად დააზარალებს ემოციურად და ნდობასაც დაუკარგავს ჩვენ მიმართ;
  • განქორწინების შემთხვევაში ნუ ვისაუბრებთ უარყოფითად ყოფილ მეუღლეზე, ნუ წამოვწევთ წინ მის ნაკლოვან მხარეებს. ნება მივცეთ ბავშვს ურთიერთობა იქონიოს ორივე მშობელთან. მეტი დრო გავატაროთ პატარასთან. ეს განსაკუთრებით მნიშვნელოვანია 3-დან 7 წლამდე პერიოდში, როდესაც ყალიბდება მიჯაჭვულობა და საფუძველი ეყრება გენდერულ როლებს.  მშობლებთან გაუცხოების თავიდან აცილების მიზნით ბავშვი უნდა იღებდეს მეტ-ნაკლებად თანაბარ ყურადღებას  ორივე მშობლისგან.

დაბოლოს გავითვალისწინოთ, რომ მშობლებსა და შვილებს შორის გაუცხოების თავიდან აცილება შეიძლება ყოველთვის ადვილი არ არის, თუმცა შესაძლებელია. ამაში სერიოზულ დახმარებას გაგვიწევს იმ უარყოფითი შედეგების გააზრება და გაანალიზება, რაც შეიძლება მოყვეს გაუცხოებას ბავშვებთან. ამასთან, გავითვალისწინოთ, რომ არავის და არაფერს არ შეუძლია ისეთი სერიოზული გავლენის მოხდენა ბავშვის განვითარებაზე, როგორც მშობელთან ურთიერთობას. კაცობრიობას ამაზე უკეთესი ჯერ არაფერი მოუგონია.

 

 

ორი თეთრი რაინდის შერკინება

0

რამდენი სარაინდო-სათავგადასავლო წიგნი და მათი ეკრანული ვერსია არსებობს? უამრავი… თუმცა, როდესაც საქმე რაინდებზე მიდგება, თავში პირველ რიგში „მწუხარე სახის რაიდნი“-დონ კიხოტ ლამანჩელი მოდის. ადრეც დამიწერია, ლიკანის სანატორიუმის ბიბლიოთეკაში მორიგი სათავგადასავლო წიგნის ძიებისას, ზედა თაროდან პირდაპირ თავში დამეცა (მსუბუქად დამეცა, არ ინერვიულოთ). ჰოდა, ეს ნიშნად ჩავთვალე, ძებნას შევეშვი და კითხვა დავიწყე. ბევრი ვერაფერი გავიგე, მაგრამ ბოლომდე მაინც გავედი. მოგვიანებით, უკვე მოზრდილმა კიდევ ერთხელ, როგორც საჭირო იყო, ისე წავიკითხე და მივხვდი, რომ ეს ერთი შეხედვით გზა აბნეული რაინდი სულ სიბრძნეებს ლაპარაკობს.

ალბათ, იმ ბავშვობის დროინდელი შთაბეჭდილებების გავლენა თუ არის, რომ თურქეთის ვენეციად წოდებულ ქალაქ ესქიშეჰირში დონ კიხოტის და პანსას ძეგლები ყოველ ჩასვლაზე აუცილებლად მოსანახულებელი ადგილების სიაში მაქვს.

სხვა რაინდი- უილიამ მარშალია.  მასზე საუბარი ოდნავ შორიდან დავიწყოთ. მეთერთმეტე საუკუნეში ინგლისის მეფე ედუარდ აღმსარებელი გარდაიცვალა, სამეფო ტახტს სამნი ეპატრონებოდნენ. ერთი ინგლისელი გრაფი იყო, მეორე ნორვეგიის მეფე და ერთიც ნორმანდიელი ჰერცოგი. ნორმანდია ჩრდილოეთ საფრანგეთის პროვინციაა, რომელიც 11-ე საუკუნეში მის ნომინალურ ნაწილად ითვლებოდა. თუმცა, იქაურ ჰერცოგებს დიდი ავტონომია ჰქონდათ. იმდენად დიდი, რომ ერთი მათგანი გიიომ მეწაღის შვილიშვილი -Bastard (მისი დედა მეწაღის შვილი იყო) წავიდა და 1066 წელს ინგლისი დაიპყრო. ამის შემდეგ მისი მეწაღეობასთან ნათესაური კავშირი არავის აღარ გახსენებია და ყველა ვილჰელმ დამპრყობელს ეძახდა. შედეგად, ინგლისში დიდი ხნის მანძილზე მეფეთა ფრანგულ-ნორმანდიული დინასტია დამკვიდრდა. ეს ხალხი წმინდა წყლის ფრანგები იყვნენ, ძველ ფრანგულ ენაზე საუბრობდნენ და ინგლისის სამეფო კარზე ფრანგული ტრადიციები დაამკვიდრეს. რაინდობაც ფრანგული კულტურის ნაწილია, რომელიც ნორმანდიელებმა ინგლისში შეიტანეს და გაავრცელეს.

გამარჯვების შემდეგ ვილჰელმმა ადგილობრივი საქსონელი დიდგვაროვნების მიწების კონფისკაცია მოახდინა და ნორმანდიელებს ჩამოურიგა. შემდეგ, ბუნებრივია მთელი ეს ფრანგები ინგლისელებს შეერივნენ. თუმცა, დაპყრობიდან გარკვეული ხნის მანძილზე ელიტა ფრანგულ ენოვანი დარჩა და საქსონურ-ინგლისური ენა უბრალო მოსახლეობაში იყო შემორჩენილი. თანამედროვე ინგლისური ენა კი იმ ძველი ნორმანდიულის და საქსონურის შერწყმის შედეგია.

ჩვენი რაინდი უილიამ მარშალი სწორედ ასეთი ნორმანდიული ოჯახიდან გახლდათ. ინგლისელი, ოღონდ სისხლით და წარმოშობით ნორმანდიელი. მისი ნამდვილი სახელი გიიომ დე მარეშალიც უილიამ მარშალად გადაკეთდა. ამ ჩვენი რაინდის დროს ის იულიამ მეწაღე-დამპრყობელი უკვე გარდაცვლილი იყო. მისი უმცროსი შვილი ჰენრიხი ავიდა ტახტზე- ინგლისსაც მართავდა და ნორმანდიასაც. მისი ვაჟი უბედურ შემთხვევას შეეწირა ,  შემდეგ ქალიშვილი მატილდა გამეფდა. ამ უკანასკნელს მეფობა ბიძაშვილმა სტეფანმა გამოსტაცა ხელიდან, აქაოდა ქალი ხარ და ტახტთან რა გესაქმებაო. მატილდაც თავისაზე იდგა, ტახტი ჩემიაო და დიდი არეულობა ატყდა ქვეყანაში. ამ დროს დაიბადა ჩვენი რაინდიც. მამამისი მარშალი გვარად კი არა თანამდებობით იყო (მარიშალ ფრანგულად ნიშნავს სამეფო მეჯინიბეს). ნამდვილი გვარი ფიც-ჰილბერტი გახლდათ. ჰოდა, ეს კაცი, რაინდის მამა, ჯერ სტეფანეს ემხრობოდა, მერე მატილდას მხარეს გადაბარგდა. ნებართვის გარეშე ნიუბერის ციხე-კოშკიც კი ააგო, რომელიც განაწყენებულმა სტეფანემ მაშინვე დაურბია. სწორედ შეწყალების თხოვნის მიზნით გაუგზავნა სტეფანეს თავისი ხუთი წლის ვაჟი, რომელიც გარანტი იყო, კარგად მოვიქცევიო. კარგად არ მოიქცა… პირიქით, არც დარბეული კოშკი დაცალა და მატილდას დახმარება განაგრძო. სტეფანე დაემუქრა, ბაღანას მოგიკლავო. ამან უპასუხა, რაც გინდა უყავი, კიდევ მეყოლება შვილებიო.. მამაც ასეთი უნდა!

სტეფანე ისე გაბრაზებულა, პატარა ბიჭის ტრებუშეტიდან გატყორცნა უბრძანებია, მაგრამ ბავშვი ძალიან საყვარელი და ანგელოზივით უცოდველი იყოო, ვერავის  ხელი ვერ მოუბრუნდა, რამე დაეშავებინათო. მოკლედ გადარჩა.

1154 წელს ინგლისის ტახტზე  მატილდას ვაჟი ჰენრიხ მეორე ავიდა. მემკვიდრეობით მიღებულ მიწებთან ერთად, მეუღლის მზითვიც მიიერთა და საბოლოო ჯამში ფლობდა ინგლისს, ნორმანდიას, ანჟუს, აქვიტანიას, ბრეტანს და ირლანდიას. სამხრეთ ევროპის ძლევამოსილი მონარქი გახდა. ჩვენმა რაინდმა კლასიკური რაინდული განათლება საფრანგეთში მიიღო. სავალდებულო საგნები იყო: ცურვა, ფარიკაობა, ნადირობა,  ხმალაობა, ელეგანტურად ჩაცმა. კითხვა იცოდა და ბევრი სათავგადასავლო სარაინდო წიგნი ჰქონდა წაკითხული. ამით მისი განათლება დასრულდა და 1166 წელს ის რაინდათ აკურთხეს. ამ ცერემონიას Accolade ერქვა.

ეს ჩვენი ახლად დაფრთიანებული რაინდი, მაშინვე სახეტიალოდ წავიდა.  მოხეტიალე რაინდების უმრავლესობა სრულიად არაფრის მქონე გახლდათ და „იქნებ რამე ვიპოვო“-მიზნებით დახეტიალობდა. რომანების უმრავლესობაში კი ძალიან რამონტიკულად აღწერდნენ. სწორედ ასეთი რომანტიზმით სავსე წიგნებმა გადარიეს დონ კიხოტიც და ისიც დულსინეას საძებრად გაეშურა. თუმცა, ნება მიბოძეთ შეგახსენოთ, მასაც არაფერი ებადა.

…ლამანჩის რომელიღაც სოფელში – სახელების მოგონება არა მსურს, არც ისე დიდი ხანია მას შემდეგ, რაც ცხოვრობდა ერთი იდალგო – იმათთაგანი, რომელთა მთელ სიმდიდრეს,შეადგენს მამაპაპური შუბი, ძველისძველი ფარი, ერთი ჯაგლაგი ცხენი და ერთიც მწევარი. ეს იდალგო ძალიან უბრალო ცხოვრებას ეწეოდა: ბევრჯერ სადილად ძროხის ხორცის ოლასა ჭამდა, ცხვრის ხორცს კი იშვიათად მიირთმევდა, თითქმის ყოველ ვახშმად ვინეგრეტს გეახლებოდათ, შაბათობით ქონიან ტაფამწვარს, პარასკევობით ოსპის შეჭამანდს…“

მობეზრდა იდალგოს ასეთი უბადრუკი ცხოვრება და:

‘’…მეტად საჭიროდ მიიჩნია, როგორც პირადი დიდების მოსახვეჭად, ისე კიდევ სამშობლოს  სასარგებლოდაც, მოგზაური რაინდი გამხდარიყო,  იარაღი აესხა, ცხენზე შემჯდარიყო, ქვეყნის ქვეყნად ხიფათისა და ფათერაკების საძებნელად ეხეტიალნა…“

 

მოგზაური რაინდები გზადაგზა სხვადასხვა ტურნირებში მონაწილეობდნენ. ეს ერთგვარი სპორტული შეჯიბრებასავით იყო. ასეთ მაშტაბურ ტურნირებში დონ კიხოტს არ მიუღია მონაწილეობა. ჩვენი რაინდი უილიამი კი ამ გზას დაადგა, ოღონდ საფრანგეთში, რადგან ინგლისში ეს საქმე უკვე იკრძალებოდა.

 

იცოდით, რომ ქიმიას თავისი რაინდები ყავს?

მაშ ასე! ორი თეთრი რაინდის შერკინება.

ავიღოთ 25%-იანი ამიაკი და კონცენტრირებული მარილმჟავა. ორ ქიმიურ ჭიქაში მათი ტოლი მოცულობა ჩავასხათ და ჭიქები ერთმანეთთან ახლოს მივიტანოთ. ქიმიური „ტურნირი“ დაიწყება და შედეგად თეთრი კვამლი წარმოიქმნება. თავად რეაქცია, მათი სრული შერევის შემდეგ ძალიან აქტიურად მიმდინარეობს.

NH3+HCl=NH4Cl

https://www.youtube.com/watch?v=5l1-5g_tnAw

 

„ტურნირი“ შეიძლება უფრო მეტ მოთამაშეს შორისაც ჩავატაროთ.

 

კოლბაში ვათავსებთ საკვები სოდის და ცარცის ნარევს, შეფარდებით 1:1. შემდეგ ვამატებთ 25%ამიაკს და ბოლოს კონცენტრირებულ მარილმჟავას. პირველად, მარილმჟავა მოქმედებს ნატრიუმის ბიკარბონატთან და კალციუმის კარბონატთან. HCl+NaHCO3=CO2+H2O+NaCl მარილმჟავა ასევე მოქმედებს ამიაკის ორთქლის ნარჩენებთან. HCl+NH4OH=H2O+NH4Cl რაც წარმოქმნის კვამლს, რომელიც წინა რეაქციისას წარმოქმნილი CO2 მეშვეობით გამოიტყორცნება.

https://www.youtube.com/watch?v=J0xK6Wn0Pfk

 

ან კიდევ:

აიღეთ კოლბა, ჩაასხით 50%-იანი წყალბადის პეროქსიდი და დაამატეთ „შავი  რაიდნი“ სახელად მანგანუმის დიოქსიდი. დიდი თეთრი კვამლი ამოვარდება. თუ რაინდობიდან ქიმიაში დავბრუნდებით, ეს წყალბადის პეროქსიდი დაიშალა კატალიზატორით და ჟანგბადი და წყალი გამოიყო. რეაქცია ეგზოთერმულია და სარეაქციო ჭურჭელი ცხელდება.

ამ წერილის ინსპირაცია ერთი სურათი იყო, რომელსაც ინტერნეტის ლაბირინთებში შემთხვევით გადავაწყდი. მოხეტიალე რაინდი დონ კიხოტ კახი კავსაძე თავის ერთგულ მსახურ სანჩო პანსა მამუკა კიკალიშვილთან ერთად,  გადასაღებ მოედანზე შემთხვევით მოხვედრილ გზა აბნეულ  მძღოლ რაინდს წისქვილებისკენ მიმავალ გზას ასწავლის. ვინ იცის, იქნებ ტურნირებში მონაწილეობის მისაღებად…

ჰოდა, სურათს გვერდი ვერ ავუარე, გულგრილი ვერ დავრჩი და ქიმიურ რაინდებთან დავაკავშირე.

 

 

 

 

 

 

 

ვიდეობლოგი

მასწავლებლის ბიბლიოთეკას ახალი წიგნი შეემატა- სტატიები განათლების საკითხებზე

ჟურნალ „მასწავლებლის“ თითოეული ნომრის მომზადებისას, ცხადია, ვფიქრობთ მასწავლებელზე და იმ საჭიროებებზე,რომელთა წინაშეც ის ახლა დგას. ვფიქრობთ მასწავლებელზე, რომელიც ჩვენგან დამოუკიდებლადაც ფიქრობს, როგორ მოემზადოს გაკვეთილისთვის, რა...