ბოლო დროს ხშირად მეკითხებიან, ვისთვის ვწერ. ალბათ იმ წიგნის ბრალია, რომლის წერაც გასული წლის შემოდგომაზე დავასრულე და მალევე გამოიცა. ჩემს

ეს ნინოა (წარმოიდგინეთ). ნინო ჩემი ოჯახის ახლობელია. მე და ნინო თითქმის ტოლები ვართ. ნინო კარგი გოგოა, ლამაზი, კეთილი, ზომიერად ჭკვიანი.

– რა კარგად იცით ქართველებმა თქვენი ისტორია! _ მითხრა ერთხელ ჩემმა გერმანელმა მეგობარმა აღტაცებით _ იმდენ საინტერესო ამბავს ჰყვები, ჩანს,

_ სალომე, რა ლამაზი ხარ იმ ძველ ფოტოზე, გამხდარი. გახდი, რა! _ მეუბნება მეგობარი. ფოტოს ვუყურებ. ოთხი წლის წინაა გადაღებული

2008 წელს, საქართველოს ცაზე – რუსული თვითმფრინავები, მიწაზე კი ტანკები რომ გამოჩნდა, ჩემი ელექტრონული ფოსტის ინბოქსი მეგობრების წერილებით გაივსო –

ჩემი მეგობარი 6 ნოემბერს გარდაიცვალა. მინდოდა, ამ პოსტის წერა სხვანაირად დამეწყო, შემოვლით, შორიდან, სხვისი ისტორიით, წიგნის პერსონაჟის ცხოვრებით, გამოგონილი ამბით,

ფეისბუქს, მრავალ სხვასთან ერთად, ერთი კარგი თვისება, უფრო სწორად ფუნქციაც აქვს _ გახსენებს. გახსენებს იმას, რაც არც დაგვიწყებია, მაგრამ გახსენებს

შარშან გაზაფხულზე, ბევრის აზრით, უცნაური გადაწყვეტილება მივიღე _ ხორცზე უარი ვთქვი. დიდად არასოდეს მიყვარდა. პერიოდულად მანამდეც დამინებებია თავი ხორცის ჭამისთვის

სტამბოლში მოხვედრის იმედი, ცოტა ხნის წინ, კიდევ ერთხელ გამიცრუვდა. ყოველთვის, როცა ვაპირებ, ვგეგმავ, ცალი ფეხი აეროპორტში მიდგას, გამოჩნდება რაღაც, რაც

ვიცი, დამაგვიანდა. ვიცი, იტყვით, რაღაც დროს არდადეგებიაო, მაგრამ რა ვქნა. დიდი გოგოების არდადეგები ზოგჯერ არ ემთხვევა კალენდრით გათვალისწინებულსა და საყოველთაოს.