სალომე ბენიძე- გოგოების საკითხავი
ბოლო დროს ხშირად მეკითხებიან, ვისთვის ვწერ. ალბათ იმ წიგნის ბრალია, რომლის წერაც გასული წლის შემოდგომაზე დავასრულე და მალევე გამოიცა. ჩემს
მეტის წაკითხვაბოლო დროს ხშირად მეკითხებიან, ვისთვის ვწერ. ალბათ იმ წიგნის ბრალია, რომლის წერაც გასული წლის შემოდგომაზე დავასრულე და მალევე გამოიცა. ჩემს
მეტის წაკითხვაეს ნინოა (წარმოიდგინეთ). ნინო ჩემი ოჯახის ახლობელია. მე და ნინო თითქმის ტოლები ვართ. ნინო კარგი გოგოა, ლამაზი, კეთილი, ზომიერად ჭკვიანი.
მეტის წაკითხვა– რა კარგად იცით ქართველებმა თქვენი ისტორია! _ მითხრა ერთხელ ჩემმა გერმანელმა მეგობარმა აღტაცებით _ იმდენ საინტერესო ამბავს ჰყვები, ჩანს,
მეტის წაკითხვა_ სალომე, რა ლამაზი ხარ იმ ძველ ფოტოზე, გამხდარი. გახდი, რა! _ მეუბნება მეგობარი. ფოტოს ვუყურებ. ოთხი წლის წინაა გადაღებული
მეტის წაკითხვა2008 წელს, საქართველოს ცაზე – რუსული თვითმფრინავები, მიწაზე კი ტანკები რომ გამოჩნდა, ჩემი ელექტრონული ფოსტის ინბოქსი მეგობრების წერილებით გაივსო –
მეტის წაკითხვაჩემი მეგობარი 6 ნოემბერს გარდაიცვალა. მინდოდა, ამ პოსტის წერა სხვანაირად დამეწყო, შემოვლით, შორიდან, სხვისი ისტორიით, წიგნის პერსონაჟის ცხოვრებით, გამოგონილი ამბით,
მეტის წაკითხვაფეისბუქს, მრავალ სხვასთან ერთად, ერთი კარგი თვისება, უფრო სწორად ფუნქციაც აქვს _ გახსენებს. გახსენებს იმას, რაც არც დაგვიწყებია, მაგრამ გახსენებს
მეტის წაკითხვაშარშან გაზაფხულზე, ბევრის აზრით, უცნაური გადაწყვეტილება მივიღე _ ხორცზე უარი ვთქვი. დიდად არასოდეს მიყვარდა. პერიოდულად მანამდეც დამინებებია თავი ხორცის ჭამისთვის
მეტის წაკითხვასტამბოლში მოხვედრის იმედი, ცოტა ხნის წინ, კიდევ ერთხელ გამიცრუვდა. ყოველთვის, როცა ვაპირებ, ვგეგმავ, ცალი ფეხი აეროპორტში მიდგას, გამოჩნდება რაღაც, რაც
მეტის წაკითხვავიცი, დამაგვიანდა. ვიცი, იტყვით, რაღაც დროს არდადეგებიაო, მაგრამ რა ვქნა. დიდი გოგოების არდადეგები ზოგჯერ არ ემთხვევა კალენდრით გათვალისწინებულსა და საყოველთაოს.
მეტის წაკითხვა