თუკი რაიმე მოსაფრთხილებელი, დასაფასებელი, ერთობრივი სიყვარულის ღირსი გაგვაჩნია ქართველებს, ეს ნამდვილად არის „ვეფხისტყაოსანი“. ყოველ შემთხვევაში, ადამიანი არ შემხვედრია, ეთქვას, „ვეფხისტყაოსანი“

მგონი, აღარავინ კამათობს იმაზე, რომ თვითშეფასების უნარი და ზომიერი თვითკრიტიკა აუცილებელი პირობაა პიროვნების სწორად ჩამოყალიბებისთვის და რომ ამ უნარების გამომუშავება

ერთგვარი მარადიული „ მისტერიაა“ ჩემთვის ანდერსენის შექმნილი მართლა გენიალური  მხატვრული ხატი: როგორ მედიდურად თავაწეული დადის ქალაქის ქუჩებში დედიშობილა მეფე, გარშემო

,, ორშაბათი ჩიოდა, საქმით თავი სტკიოდა… “ მარიამ წიკლაური   თქვენი არ ვიცი და მე მკლავს ორშაბათი. შაბათ – კვირა

დიდი დასვენებაა, საკლასო ოთახში ვარ და სანამ ბავშვები გარეთ არიან, რაღაცას ვწერ დაფაზე საკლასო სამუშაოსთვის. უცნობი ქალი შემოვიდა, აშკარად მშობელია