დიდხნიანი ტაიმაუტის შემდეგ წელს ისევ უნდა ვასწავლო მეათეკლასელებს და ზაფხული ზაფხულად არ შემრგებია, თავი გამისკდა იმაზე ფიქრით, როგორ ვასწავლო ტრადიციული

„თუ სხვა შენზე უკეთ აკეთებს იმას, რაც შენ გსურს გააკეთო და ამას აღიარებ, შენს თავზე ერთი გამარჯვება ესაა! ნუ დაისახავ

მე იმხელა ვარ, რომ ბავშვობაში ,,ბაბილინას“ ვუყურებდი, ყველაზე ბნელ, ყველაზე ნაცრისფერ და მაინც ძალიან საყვარელ მულტფილმს თავისი ემოციურობით, თავისი საინტერესო

გრძელი სიტყვა მოკლედ ითქმისო, პოეზიაზე კი თქვა რუსთაველმა, მაგრამ იმდენ კონტექსტს, გარემოებას ერგება ეს სიტყვები, ახლა ჩემს სათქმელსაც რომ მოვარგო,

სასვენი ნიშნების მნიშვნელობაზე რომ ვესაუბრები ბავშვებს, ფილოლოგებში გავრცელებული  ლეგენდით ვიწყებ ხოლმე, თუ როგორ გადაარჩინა  ერთმა მძიმემ  ადამიანის სიცოცხლე. ერთ ჩინოვნიკს

ფილოლოგიურზე რომ ვსწავლობდი, უახლესი ქართული ლიტერატურის შესწავლა, სადღაც ჭაბუა ამირეჯიბთან მთავრდებოდა. და რა გასაკვირია, რომ სასკოლო პროგრამაშიც ძალიან ცოტა მეგულება