,,ჩამოიარა იმან, ერთ დროს საცოლემ, ეჰ, საიდუმლონარევი, შორეული სილამაზით აღსავსემ, როგორიცაა სიტყვა… „მოიისფრო“, გვერდით კი მოჰყვებოდა კაცი, ისეთი უსიამო გამომეტყველებით

ეს ისტორიის ის მონაკვეთია, რომლის ცოდნასაც აუცილებლად ვთხოვთ მოსწავლეებს. ამ უცნაურ, ტკივილიან, საინტერესო ამბებითა და ადამიანებით სავსე ეპოქის გათავისება ნამდვილად

მასწავლებლობა დღესასწაულია. … მაგრამ არის რაღაც სევდის მომგვრელიც ამ დღესასწაულში. ,, … არც ის ვიცოდი, რომ მასწავლებლებიც დარდობენ საკუთარ მომავალზე:

მაშინ მეშვიდე კლასში იყვნენ. გალაკტიონის ლექსი უნდა მესწავლებინა, „მამული“. ზარი დაირეკა, შემოვიდნენ, კარგა ხანს იწრიალეს და აშრიალეს წიგნები და რვეულები,

ერთი გულსაკლავი ამბით უნდა დავიწყო. მეგობარი მყავს ბავშვობის. არც ერთ გალაქტიკაში არ მეგულება ასეთი კარგი ადამიანი. ერთხელ მირეკავს, შენი რჩევა

მასწავლებელს და წიგნს ბევრი საერთო აქვთ: ორივე ერთ მნიშვნელოვან საქმეს ემსახურება, ორივემ ინტერესი უნდა  გააღვივოს რაღაცის მიმართ და უფრო მეტიც,შეაყვაროს