I ნაწილი უკვე ძალიან ბევრი დღეა ამ საკითხზე ვფიქრობ. მხოლოდ ვფიქრობ არა, ვდარდობ კიდეც. მერე ისე აეწყო, კონფერენციაში მივიღე მონაწილეობა,

ზამთრის არდადეგები რომ დამთავრდა, ეტყობა, კარგად დასვენებული არ ვიყავი, – დიდად ორიგინალური იდეებით არ შევსულვარ საკლასო ოთახებში. უბრალოდ, ვთხოვე ბავშვებს,

ეს უჩვეულო არდადეგები რომ დაიწყო, თავიდან კი მესიამოვნა, მაგრამ მერე ნელ – ნელა შემომიჩნდა მოვალეობების მახრა და არ შემარგო. ,,ვეფხისტყაოსანს“

თუკი რაიმე მოსაფრთხილებელი, დასაფასებელი, ერთობრივი სიყვარულის ღირსი გაგვაჩნია ქართველებს, ეს ნამდვილად არის „ვეფხისტყაოსანი“. ყოველ შემთხვევაში, ადამიანი არ შემხვედრია, ეთქვას, „ვეფხისტყაოსანი“

მგონი, აღარავინ კამათობს იმაზე, რომ თვითშეფასების უნარი და ზომიერი თვითკრიტიკა აუცილებელი პირობაა პიროვნების სწორად ჩამოყალიბებისთვის და რომ ამ უნარების გამომუშავება

ერთგვარი მარადიული „ მისტერიაა“ ჩემთვის ანდერსენის შექმნილი მართლა გენიალური  მხატვრული ხატი: როგორ მედიდურად თავაწეული დადის ქალაქის ქუჩებში დედიშობილა მეფე, გარშემო

,, ორშაბათი ჩიოდა, საქმით თავი სტკიოდა… “ მარიამ წიკლაური   თქვენი არ ვიცი და მე მკლავს ორშაბათი. შაბათ – კვირა