მე იმხელა ვარ, რომ ბავშვობაში ,,ბაბილინას“ ვუყურებდი, ყველაზე ბნელ, ყველაზე ნაცრისფერ და მაინც ძალიან საყვარელ მულტფილმს თავისი ემოციურობით, თავისი საინტერესო

გრძელი სიტყვა მოკლედ ითქმისო, პოეზიაზე კი თქვა რუსთაველმა, მაგრამ იმდენ კონტექსტს, გარემოებას ერგება ეს სიტყვები, ახლა ჩემს სათქმელსაც რომ მოვარგო,

სასვენი ნიშნების მნიშვნელობაზე რომ ვესაუბრები ბავშვებს, ფილოლოგებში გავრცელებული  ლეგენდით ვიწყებ ხოლმე, თუ როგორ გადაარჩინა  ერთმა მძიმემ  ადამიანის სიცოცხლე. ერთ ჩინოვნიკს

ფილოლოგიურზე რომ ვსწავლობდი, უახლესი ქართული ლიტერატურის შესწავლა, სადღაც ჭაბუა ამირეჯიბთან მთავრდებოდა. და რა გასაკვირია, რომ სასკოლო პროგრამაშიც ძალიან ცოტა მეგულება

კაცობრიობას ქათმისა და კვერცხის პირველობაზე არ უკამათია იმდენი, რამდენსაც ფილოლოგები მხატვრულ ხერხებსა თუ სახეებზე  კამათობენ ( მომიტევეთ ჰიპერბოლიზება). ძალიან რომ

ნორვეგიელი მხატვრის, ედვარდ მუნკის, ყველაზე ცნობილი ტილოა ,,კივილი“, რომლის სხვადასხვა ვერსია არსებობს. მხატვრის მიერ შექმნილ არც ერთ ვერსიაში მთავარი ფიგურა,