„ფრთხილად, ქალები მოდიან!” – ასეთ „საგანგაშო” შეფასებას აძლევს ბოლო ხანს წამოწეულ გენდერულ საკითხებს მამაკაცთა უმეტესობა. ქალები იბრძვიან, იბრძვიან თავგამოდებით, შეგნებულ-შეუგნებლად, მაგრამ არანაკლები სიმძაფრით, ვიდრე დასავლეთის ქვეყნებში, სადაც ეს ჯერ კიდევ 50-60-იან წლებში გამოსცადეს. მიუხედავად იმისა, რომ საქართველოში ჯერ კიდევ ფესვგადგმულია აზრი, თითქოს ქალის ადგილი სამზარეულოში იყოს, დრომ დაამტკიცა, რომ ქართველი ქალები სპორტშიც არავის უდებენ ტოლს. მე განსაკუთრებულად მახარებს ჩვენი თანამემამულე სპორტსმენი ქალების თუნდაც მცირე წარმატება, თუმცა ჭადრაკის მსოფლიო ჩემპიონატზე მათ შარშანდელ გამარჯვებას „მცირეს” ნამდვილად ვერ ვუწოდებ. სასიხარულოა ისიც, რომ ბოლო დროს საქართველოში უკვე ბევრი ატარებს თავის პატარა გოგონას სპორტზე, თუმცა, საზოგადოდ, ქალთა სპორტში და, კერძოდ, ჩვენი თანამემამულე ქალი სპორტსმენების ცხოვრებაში იმდენი პრობლემაა, ამის უთქმელობა უბრალოდ არ იქნება სწორი.
საკმაოდ ნეიტრალურად ვუყურებ ევროპელი და ამერიკელი ქალების ბრძოლას გენდერული თანასწორობისთვის. არც რაიმე პრეტენზია მაქვს მათ მიმართ, თუმცა ჩემი, აზრით, ქალების უთანასწორობა ხშირად ქალებისავე ბრალია, რადგან არცთუ ცოტაა ისეთი მანდილოსანი, რომელსაც მიაჩნია, რომ ქალს „მინდორზე ასეთ-იქით სირბილი არ შეშვენის”. თანასწორობა კი ყველაფერში, მათ შორის, რა თქმა უნდა სპორტშიც თანასწორობას ნიშნავს..
ახლა მახსენდება რამდენიმე დღის წინ ჩემი ერთი ნაცნობის მიერ ინტერნეტიდან გადმოქართულებული „მაიამის ქალთა საერთაშორისო კონგრესის” მიერ მიღებული „უფლებათა შეულახაობის კანონი”, რომელიც დაახლოებით ასე ჟღერდა: „და აჰა, დადგა დრო, როდესაც ჩვენ უნდა ამოვიღოთ ხმა, ჩვენც უნდა დავანახოთ სამარადჟამო მჩაგვრელებს (ალბათ მამაკაცები იგულისხმება), რომ მათზე ნაკლებად არ ძალგვიძს ქვეყნის, ხალხისა და ოჯახის წაძღოლა”.
ღმერთმანი, ვერაფერს იტყვი, გვარიანად გაბრაზებულან მაიამელი ქალები, თავიანთ, როგორც ჩანს, არცთუ საამურად მომქცევ ქმრებზე. თუმცა ძნელი სათქმელია, რამდენად სამართლიანია მათი ყველა მოთხოვნა. არ მოსწონთ ასეთი სინამდვილე დალოცვილებს და, ყვირილს და ჩხუბს, საქმით დამტკიცება არ სჯობს?! მერე რა, რომ ქალი სპორტსმენები მათ კოლეგა მამაკაცებს ფიზიკური შესაძლებლობებით ხშირად მკვეთრად ჩამოუვარდებიან; ეს არაფერს ცვლის. პრობლემები სხვაგან უნდა ვეძებოთ.
დავიწყოთ იმით, რომ ქართული პატრიარქალური ოჯახები, როგორც წესი, ორივე მხარის სრული ურთიერთშეთანხმებით იქმნება. დიახ, ურთიერთშეთანხმებით და არა რამე განსაკუთრებული მგრძნობელობითი გამოხატულების შედეგად. გარიგება რძალ-სიძის გადანახულება-გადმონახულებითურთ საქართველოში დღესაც მყარადაა დამკვიდრებული. ვთქვათ, ცოლი პერსპექტიული სპორტსმენია, ქმარი ვერ „ქაჩავს” და ძალიან ცუდი ვინმე აღმოჩნდება _ არ მუშაობს, დაკომპლექსებული ბოღმის გუდაა და ცოლს ვარჯიშებზე სიარულს უკრძალავს, სახლში გვიან მოდის გახეთქილი მთვრალი და ცოლს უჟაჟუნებს და ა.შ.
საინტერესოა, რას აკეთებს ამ დროს ასეთი ცუდი და საზიზღარი ქმრის ხელში ფრიად გატანჯული მეუღლე? რას აკეთებს და ითმენს? რატომ ითმენს? პირველი – იმიტომ, რომ ჩვენში ოჯახის დანგრევა უფრო დიდი უბედურებაა, ვიდრე ატომური ომის დაწყება, მეორე – იმიტომ რომ, ცოლი ხშირად უჯერებს ქმარს, ითვალისწინებს მის კაპრიზებს და სპორტს საერთოდ ანებებს თავს, მესამე იმიტომ, რომ ცოლმა იცის ფრიად სამარცხვინო ქართული შეხედულების არსებობის შესახებ, რაც განათხოვარი ქალის მიმართ არცთუ კარგ დამოკიდებულებას გულისხმობს. ასე რომ, „`დღეები ბრუნავს ვით კამათელი” და ხშირად ვერ ვხვდებით, რომ ამ „კამათელზე” ძალიან ბევრი რამ არის დამოკიდებული.
ძალიან შემცდარა ის, ვისაც ჰგონია, რომ მხოლოდ ქართლის დედისეული „მახვილისა და ფიალის” სტერეოტიპებით უნდა ვცხოვრობდეთ. სულაც არ ვიქნები წინააღმდეგი, თუ მომავალში შექმნილ ქართველი ქალის ძეგლს ცალ ხელში კალათბურთის ბურთი ეჭირება, მეორეში კი, მაგალითად, პნევმატური იარაღი. ქართველი გოგონა არაფრით ჩამოუვარდება თუნდაც რუს თანატოლებს და თუ საჭირო პირობები შევუქმენით, დარწმუნებული ვარ, მარია შარაპოვას დარი ჩოგბურთელი ქალები მაინც ჩვენც გვეყოლება. ქართველ ქალებს თავიანთი სიტყვა ჯერ კიდევ არ უთქვამთ
