ახალბედა დამრიგებლის ხვედრი ასეთია – მუდამ კლასში ეჩქარება და ასეც უნდა იყოს. მით უმეტეს, როცა მისი მოსწავლეები ჯერ კიდევ პატარები არიან და სულ ახლახან დაასრულეს ის ეტაპი, რომელსაც დაწყებითი საფეხური ჰქვია. დაწყებით საფეხურზე მოსწავლეები პირველი კლასიდან ერთ მასწავლებელთან არიან, მასთან განშორება კი შეიძლება საკმაოდ სტრესული აღმოჩნდეს. მეოთხეკლასელობას ბევრი სხვა ფაქტორიც ახლავს თან. ამ ასაკიდან ბავშვები ხშირად იწყებენ ვალდებულებების უგულებელყოფას, თუმცა იმავდროულად მათთვის მნიშვნელოვანი ხდება, გარშემო მყოფებმა სრულფასოვან და სრულუფლებიან პიროვნებებად აღიარონ. თავს ხშირად უღრმავდებიან, თავიანთ ბუნებაზე, შესაძლებლობებსა და უნარებზე ფიქრობენ. უფრო ხშირად უჩნდებათ პროტესტის განცდაც. ყველა ამ შინაგან ფაქტორს კი ის გარეფაქტორიც ემატება, რომ მათ ახალი დამრიგებელი ჰყავთ და ამიერიდან ყველა საგანს სხვადასხვა და მათთვის ჯერ კიდევ უცხო მასწავლებელი უნდა გაუძღვეს. დამეთანხმებით, ამდენი სიახლე ათი წლის ბავშვისთვის ნამდვილად დამქანცველია. ამ ასაკის მოსწავლეს ერთი კარგი თვისება აქვს – დაუფარავად შეუძლია ესაუბროს უფროსებს იმაზე, რას გრძნობს, რას ფიქრობს, რას განიცდის და რა უნდა. მაგრამ ვინაიდან ყველაფერი მაინც ინდივიდუალურია, ისიც უნდა გავითვალისწინოთ, რომ ხშირად შეიძლება დადგეს მომენტი, როცა მეოთხეკლასელი ბავშვიც ვერ იტყვის ყველაფერს გულწრფელად და დაუფარავად.
უკვე მეოთხე თვეა, რაც ახალბედა დამრიგებელი ვარ. ყველა ეტაპი წარმატებით გადავლახეთ, თუმცა ვერაფერი მოვუხერხე საკუთარ შიშს. მეშინია, რომ რაღაც გამომეპარება, რომ ვერ შევამჩნევ ბულინგს, კამათს, გაუგებრობას, აგრესიას, ჯგუფებად დაყოფას, გარიყვას, რადგან ვიცი, რა კარგად შეუძლიათ ბავშვებს დიდებისგან ყველაფრის დამალვა. მახსოვს, როგორ ვახერხებდი ამას მეც ბავშვობაში. ამიტომ ასი თვალი და ასი ყური მაქვს გამობმული, ვუსმენ ყველა სიტყვას, ვაკვირდები ყველა მოქმედებას, მიუხედავად იმისა, რომ სიცელქის, უწყინარი თამაშისა და სიყვარულის მეტი ამ დრომდე არაფერი მინახავს. ასეა, სკოლაში ერთ-ერთი ყველაზე მშვიდი და მეგობრული კლასის დამრიგებლობა მომიწია. იღბლიანი აღმოვჩნდი და ამის გამო ბედნიერი ვარ.
თუმცა ყველა ზემოთ ჩამოთვლილი საშინელება რომც არ ხდებოდეს, კიდევ არის რაღაც, რაც შეიძლება მხედველობის მიღმა დარჩეს: ის, თუ როგორ გრძნობენ თავს ბავშვები, ის, თუ რა ხდება მათი ღიმილის უკან, რა სწყინთ და რას მოელიან, რას ვერ ვამჩნევთ ჩვენ, მასწავლებლები, და როგორ აგრძნობინებთ ეს მათ თავს. უმეტესობამ შეიძლება ამაზე ილაპარაკოს, თუმცა არა ყველამ. ამაზე ფიქრმა ბევრ ადგილას წამიყვანა. ერთ-ერთი ყველაზე სახალისო ქაღალდის ბურთით თამაში იყო. იდეა ასეთია: ბავშვები წრეში დგებიან; მე ხელში მიჭირავს ბურთი და ვყვები, როგორ გავატარე, მაგალითად, შაბათ-კვირა და როგორ ვგრძნობ ახლა თავს; შემდეგი ის არის, ვისაც ბურთს გადავაწოდებ და ასე ბოლომდე. ბავშვებს ეს თამაში ძალიან მოსწონთ, თუმცა რაკი ამდენი ყური ერთდროულად უსმენთ, ხშირად მხოლოდ იმას ჰყვებიან, რაც კარგი იყო და ბოლოს აუცილებლად ამატებენ, რომ თავს კარგად გრძნობენ. საბოლოოდ, მათი სიმართლის შესამოწმებლად ჩემს მაგიდაზე ყუთი დავდგი, რომლის თავიც ყულაბასავითაა გაჭრილი, ისე, რომ მასში პატარა ფურცელი ჩაეტიოს. ეს იდეა პინტერესტმა (https://www.pinterest.com/) მომაწოდა, რომელიც, ვფიქრობ, ყველა მასწავლებლის საუკეთესო მეგობარი უნდა იყოს. თავად ყუთი კი იმ ყვავილებისგან შემომრჩა, ბავშვებმა სწავლის პირველ დღეს რომ მომიტანეს. ამ ყუთს დიდი ასოებით დავაწერე: „მინდა, ჩემმა მასწავლებელმა იცოდეს“. ბავშვები გავაფრთხილე, რომ ყოველთვის შეეძლოთ, ჩემთვის მოეწერათ წერილი, რომლისთვისაც სახელის მიწერა საჭირო არ იყო, ანონიმურობა დაცული იქნებოდა.
ყუთის დადგმის დღიდან არ წყდება წერილები, სადაც წერია, რა საყვარელი ვარ და როგორ ვუყვარვარ ბავშვებს, თუმცა გულებით სავსე ამ წერილებს შორის არცთუ იშვიათად ჩნდება ისეთებიც, რომლებიც მასევდიანებს და ზოგჯერ მაიძულებს კიდეც, ჩემს საქციელს კარგად დავუფიქრდე. გადავწყვიტე, რამდენიმე მათგანი გაგიზიაროთ; თითოეულის მიღმა მთელი ისტორიაა.
- 99%-ით ვიცი, ეს წერილი ვისი დაწერილიცაა და მის დაწერამდე რამდენიმე დასვენებით ადრე წერილის ავტორი მკაცრად გავაფრთხილე, რომ პირბადე გაესწორებინა. ის განსაკუთრებით დაუდევრად ეპყრობოდა ამ საკითხს და იმ მომენტში მეგონა, რომ სხვა გზა არ დამიტოვა. დღის ბოლოს ყუთში ეს წერილი ვნახე, ძალიან შემრცხვა და დავფიქრდი იმაზე, რა ძნელია პატარა ყურებისა და სახისთვის მთელი დღე პირბადით ყოფნა, როცა ამას ზოგჯერ მეც კი ვერ ვუძლებ. ამის შემდეგ ყოველთვის ვცდილობ, თავი ვაკონტროლო და ბავშვებს ავუხსნა, რომ მესმის, რა ძნელია, მაგრამ პირბადის სწორად ტარება აუცილებელია.
2. ასეა! მთელი კლასი „ნარუტოს“ ფანები ვართ. საკლასო ოთახში მისი პერსონაჟების მცირე გამოფენაც კი გვაქვს და როგორც ჩანს, ამდენ ფანატიკოსში ერთ-ერთს შერცხვა იმის თქმა, რომ არცერთი სერია არ უნახავს. ან იქნებ უბრალოდ თავი მოვაბეზრეთ?!
- ეს მარადიული პრობლემის გამოძახილია. ბავშვები ხომ სულ ცდილობენ, დიდები იყვნენ! სკოლაში პირველი სართული კი მუდამ პატარებისაა. როგორც ჩანს, ჩემი ერთ-ერთი მოსწავლე შეაწუხა იმაზე ფიქრმა, რომ დაწყებითი საფეხური დახურა, მაგრამ მაინც პირველ სართულზე დარჩა. ამ კითხვაზე პასუხი არ მქონდა. მე პირველი სართული უფრო მომწონს, კიბეზე ბავშვების სირბილი მუდამ მაშინებს.
- ამ ერთსიტყვიან წერილზე დიდხანს ვტიროდი მას მერე, რაც მის მიღმა არსებული ამბავი გავიგე. ერთ დილით კლასში შესულს ერთ-ერთმა მოსწავლემ მითხრა, რომ თავს კარგად არ გრძნობდა. როგორც კი მიზეზი ვკითხე, გულამოსკვნილი ატირდა და მიპასუხა, რომ მიზეზს ვერ მეტყოდა. დღის ბოლოს ყუთში ანონიმური წერილი დამხვდა და ცოტა ხანში გავიგე, რომ მისი მამა მოულოდნელად ძალიან ავად გამხდარა. ახლაც მეტირება, რომ წარმოვიდგენ, რა შეშინებულმა და შეწუხებულმა გაატარა ის დღე სკოლაში. საბედნიეროდ, ახლა მისი მამა კარგადაა, შვილი კი ისევ ისეთი მხიარულია, როგორიც მანამდე.
- ეს წერილი გადატვირთული გრაფიკის მქონე დამრიგებლისთვის მიწერილ პასიურ აგრესიულ მესიჯს ხომ ჰგავს?! ეს კითხვა პირადადაც ბევრჯერ დამისვეს, მაგრამ რაკი პასუხი ვერ მიიღეს, ბოლოს ყუთშიც დამხვდა. აბა, როგორია, ფილმის დასასრული გაინტერესებდეს და დღეები გაცდევინონ?! ამ წერილის შემდეგ ყურება გააგრძელეს და ბევრი სხვა ანიმეც ნახეს კლასში ერთად. პასიურმა აგრესიამ გაჭრა.
- უკომენტაროდ! (ნუთუ ეს სიტყვა ამ კონტექსტში მე წამომცდა?!)
თქვენც კარგ შაბათ-კვირას გისურვებთ და ორშაბათს კლასში მსგავსი ყუთების დადგმაც არ დაგავიწყდეთ! მენდეთ, ბევრ რამეს ხელახლა აღმოაჩენთ.
