ხარანაულის უპირატესობა (კრებული ,,ეჰ, ბესარიონ’’)

(კრებული ,,ეჰ, ბესარიონ’’)

ბესიკ ხარანაული საყრდენად იქცა. გნებავთ პოეზიის, გნებავთ უფრო მეტის – თუ ამგვარი მეტი არსებობს.

„აჰა, მოგიჭრი ჯოხს, წამო, ვიაროთ“ – ჯოხის მოჭრის უფლება უნდა მოიპოვო, მით უფრო – მიწოდების. ამას საუკუნეში რომ წელიწადია, იმაზე ნაკლები ადამიანი ახერხებს საუკუნეში. ხარანაულმა ეს მოახერხა და მისი სახელის წინ სიტყვა „დიდი“ ბუნებრივია. ძნელია დიდად ყოფნა, იმ ქვეყანაში, „რომელსაც წელში გამართვის ეშინია“, მაგრამ ბესიკი ახერხებს – ყველა ახალი ფრაზითა და წიგნით. „ეჰ, ბესარიონ“ – მორიგი დასტურია – ამოოხვრა ამ მრავალმხრივ ჩაკეტილ წელთა გამო, ოღონდ არამხოლოდ დარდის, არამედ ფიქრის ამოოხვრა. და სადაც წუხილი ფიქრისაცაა, ის ყოველთვის ტოვებს გზას გამოსავლისთვის, რადგან – „ადამიანი, არის სასწაულის შვილი, ვინც გინდა იყოს – ეს არის მისი თანდაყოლილი ინსტინქტი“.

როგორია მისი პატრიოტიზმი? სოციალური პროტესტი? აი, ამგვარი, მარტივი და ზუსტი, ბოლო ოცდაათი წლის პორტრეტი:

„საქართველოში წყენის დღე სამას სამოცდახუთია“.

დიდი ნათესავების დიდი ნათესავია სევდის ველზეც.

„ღამე არ არის არასოდეს ბოლომდე ბნელი,

ყოველთვის არის ნაღვლის პირას ღია ფანჯარა“ (ელუარი).

„ერთ ფანჯარაში მხოლოდ ცა იყო,

დანარჩენში კი იყვნენ ლანდები“ (ხარანაული).

ან ვის შეუძლია ადამიანად ყოფნის სევდის ასე ზუსტი, მსუბუქად ირონიული და ამავდროულად პარადოქსულად იმედიანი გამოხატვა:

„არ ვიცი, რატომ, მაგრამ მომინდა, რომ ვიყო ცოცხალი“.

მაგრამ რას უდრის ხარანაულისეული სიცოცხლე? ბესიკი პოეტის ყველაზე სახიფათო საცდურს – „მხოლოდ მეს“ – კარგა ხანია, რაც გასცდა. შესაბამისად, ეს წიგნი, სხვაზე დარდის წიგნია, მაგრამ ეს სხვა თვითონაცაა. ალბათ ასეთია ჭეშმარიტი პოეტური ემანაციაც. ჰოდა, რა არის მისი, ჩემი და სხვისი სიცოცხლის მთავარი კითხვა:

„კაცს ეშინია კარგა ყოფნისა, – მერე რაღა ქნას?“

კარგი კითხვაა ღმერთმანი. მეზღაპრეც ამიტომ ამთავრებს ზღაპარს იქ, სადაც გარდაუვალი ფრაზა მოდის:

• ,,ცხოვრობდნენ დიდხანს და ბედნიერად’’. კი, ამთავრებს. მერე რაღა დაწეროს, რაღა ქნას?

ადამიანი ტანჯვაშია საინტერესო. პოეტი მით უფრო. ეს წიგნი ამ ამბავზეა.