დიანა ანფიმიადი – მწერალი
- ჩემი ამბავი ადრე დაიწყო, ის ვარსკვლავთვალება, მესამეკლასელი მოსწავლე იყო, დიდი ხანი გავიდა მას მერე.
მეც ახალბედა მასწავლებელი ვიყავი, 20 წლის. ჯერ კალიგრაფიაში შევნიშნე უცნაურობა, არცერთ ხაზს არ მიჰყვებოდა, პატარა ასოთი იწყებდა და შეიძლებოდა სხვა ასო მთელი რვეულის გვერდის ხელა ყოფილიყო, კალამს ისე ღრმად არჭობდა ფურცელს, რომ თხრიდა. ერთ დღეს ძლივს გავაშველე, მეორე, მხიარული ბავშვი უჩხიკინებდა და ამან ხელი წაავლო – დამანებე თავი, დამანებე თავი – უყვიროდა. ბოლოს გაირკვა, რომ ამ პატარა, მესამეკლასელ წერტილს თავისი თვალით ჰქონდა ნანახი, როგორ მოკლა მამამისმა დედამისი.
დიახ, როგორ დაჭრა მამამისმა დედამისი.
ეს გვიან გაირკვა, მანამდე კი საღამოობით, იმ გარდამავალ წუთში, სამუშაო დღეზე ფიქრისას, საკუთარ თავს გამოვუტყდი, რომ გაცილებით მარტივი იქნებოდა, ვარსკვლავთვალება რომ ჩემს კლასში არ ყოფილიყო.
ჩვენ პრობლემას იშვიათად ვუღრმავდებით, კითხვებს იშვიათად ვსვამთ, შედეგებს ვებრძვით, ნესტითა და ობით გამოჭმულ კედელს ყვავილებიან შპალერს რომ ააკრავ ისე და დამთავრდა.
აი, ამიტომ ვწერ „მასწავლებლისთვის“.
- დღემდე ყველაზე ცუდ სიზმრებში სკოლაში ვარ, ბნელ დერეფანში მივბოდიალობ და განავალში ფეხი მედგმევინება. არადა, თითქოს არც ისე რთული ბავშვობა მქონდა, კარგადაც ვსწავლობდი, არც გამორჩეული დაცინვისა თუ ჩაგვრის მსხვერპლი ვყოფილვარ ( რამდენიმე გულისმომკვლელი ამბავი ყველას გვაქვს), მაგრამ მაინც, ყველა სიზმარში სკოლაში ვარ. მერე, მასწავლებლობისას ამას სხვა სიზმარი დაემატა, როგორ ვცდილობ დირიჟორის ჯოხის აქნევით დავადუმო აფრთხიალებული კლასი და როგორ ვერ ვახერხებ, კიდევ კარგი, რომ ვერ ვახერხებ.
აი, ამიტომ ვწერ მასწავლებლისთვის.
- “მაგათთვის ცალკე სკოლა უნდა არსებობდეს, ისეთმა რომ ჩემს შვილს დაარტყას, მერე ვის მოვკითხო?”
“ააბა, ბავშვებო, მოდი ინკლუზიურსაც ვკითხოთ რამე”
“რა შავი ფრჩხილები აქვს, მაგან ხომ ხელი მომკიდოს ხომ ავაწანი ეგრევე”
“ავადმყოფია? სულ არ ეტყობა”
“გოგო ხომ არა ხარ, რას მეხუტები”
“8 წლისაა ჩემი შვილი, ხშირი თმა აქვს მკლავებზე, დასცინიან და ეპილაცია უნდა გავუკეთო”
” ბიჭისთვის გინდათ? ცისფერი ხო?”
“სახლში რომ მიგიყვან ისე უნდა გცემო, ისე გცემო, მამაშენმა ვერ გიცნოს”
“ხელი არ დამიკარებია, უბრალოდ ყური მოვქაჩე”.
აი, ამიტომ ვწერ მასწავლებლისთვის.
- -დე, რამის გეშინია?
-კი, ძალიან ბევრი რამის ( ჩამოვუთვალე, სიბნელე, ჭიაყელები, თაგვები, ძაღლები, ობობები, სიტყვა “განჯინა”)
რატომ მეკითხები, შენ რისი გეშინია, გიო?
-მე მეშინია ბავშვების.
კიდევ ამიტომ ვწერ მასწავლებლისთვის.
დიანა ანფიმიადის წერილებს მასწავლებლისათვის წაიკითხავთ ბმულზე:
