ამას წინათ ფეისბუქზე იუმორისტული სტატუსი დავდე, სადაც თორმეტი წლის წინანდელ ამბავს ვიხსენებდი, როცა ქსელური მარკეტინგის ერთ-ერთ კომპანიაში ვმუშაობდი. სტატუსში ჩვენი ოფისის უფროსის სახელიც მქონდა მოხმობილი. იმ კაცის სახელი კარგად მახსოვს, რადგან ჩემი რაიონელია. რამდენიმე დღეში ოთხმა თუ ხუთმა უცნობმა ახალგაზრდამ მომწერა. თურმე იმ კაცს ეძებდნენ ფეისბუქზე და მხოლოდ ჩემი სტატუსი მოიძებნა. აინტერესებდათ, რეალური იყო თუ არა ის, რასაც იქ ჰპრიდებოდნენ.
ძალიან გამიკვირდა, რომ ეგ კომპანია დღესაც არსებობს. რამდენადაც შემეძლო ავუხსენი ქსელური მარკეტინგის არსი. ქსელურ მარკეტინგში, რეალურად, არალეგალური არაფერია. უბრალოდ ის არ არის სანდო ბიზნესი. ქსელურ მარკეტინგს რამდენიმე მიმართულება აქვს და აბსოლუტურად ყველა მიმართულებას აქვს თითო (ან რამდენიმე) მთავარი ხარვეზი, რის გამოც მასზე დიდი იმედები არ უნდა დაამყარო.
კომპანია, სადაც მე ვმუშაობდი, წამლების დისტრიბუციით იყო დაკავებული. მთელი სქემა ტყუილზე, უფრო სწორად, ინფორმაციის გაცემის გადავადებაზე იყო დაფუძნებული, თორემ მსურველები პირველივე დღეს გაიქცეოდნენ იქიდან. მოდიოდა ადამიანი, რომელმაც ნახა რეკლამა, სადაც ნათქვამი იყო შემდეგი: „უცხოური კომპანია გიწვევთ სამუშაოდ. მზარდი ანაზღაურებით. ასაკი შეუზღუდავია”. ასეთ მიწვევაზე ვინ იტყოდა უარს, ყოველდღე ოფისის კართან უშველებელი რიგი იდგა.
პირველ დღეს ახალმოსულს გაესაუბრებოდი, მოკლედ და ზედაპირულად, თუმცა ნათელ ფერებში დაუხატავდი იმ პერსპექტივას, რომელიც კარგი მუშაობის შემთხვევაში ელოდა. აუხსნიდი იმ საფეხურებს, რომელიც უნდა გაევლო. ეტყოდი, რომ ერთი დღე ჰქონდა მოსაფიქრებლად, სურვილის შემთხვევაში, მეორე დღეს ხელშეკრულებას გააფორმებდა, რომელიც ოცი ლარი დაუჯდებოდა. ხელშეკრულების შემდეგ ერთკვირიან ტრენინგზე უნდა ევლო. მთავარ სათქმელს კი ერთი კვირის შემდეგ ლექციაზე ეტყოდა ოფისის ხელმძღვანელი. მთავარი სათქმელი კი ის იყო, რომ ეს გახლდათ ბიზნესი, სადაც ინვესტიცია უნდა ჩადებულიყო, ინვესტიციის რაოდენობა კი სამასი დოლარით განისაზღვრებოდა. ამ ლექციის შემდეგ უმეტესობა უკანმოუხედავად გარბოდა და იმ ოც ლარზე წყდებოდა გული, რომელიც ხელშეკრულების დასადებად გადაიხადა.
დარჩენილებს, ვინც სამასი დოლარს გადაიხდიდა, შემდეგი საფეხურები ელოდათ:
პირველი საფეხური – უნდა მოგეყვანა სამი ადამიანი, ვინც სამას-სამას დოლარს გადაიხდიდა, უფრო სწორედ, სამასი დოლარის პროდუქციას შეიძენდა (იმ პროდუქციას სად წაიღებდი, არავის აინტერესებდა). თითო ადამიანისგან შენ ასოცი ლარი გერგებოდა. ეს იყო ხელფასი. სამი ადამიანის მიყვანის შემთხვევაში ხურავდი პირველ საფეხურს.
მეორე საფეხური – შენს მიყვანილ სამ ადამიანს, თავის მხრივ, სამ-სამი ადამიანი უნდა მოეყვანა. როგორც ხელმძღვანელი, ამაში უნდა მიხმარებოდი, რადგან ეს ყველაფერი შენს ინტერესშიც შედიოდა: მათი მოტანილი ფულიდან პროცენტები შენც გერიცხებოდა.
მესამე საფეხური – ახლა იმ ცხრა ადამიანს უნდა მოეყვანა სამ-სამი ადამიანი.
ამ სამი საფეხურის დახურვის შემდეგ კომპანია ცალკე ოფისს გაგიხსნიდა, მაგრამ საქმე ის იყო, რომ მე არავინ მინახავს, ვინც პირველ საფეხურს იყო გაცდენილი.
მე ეს ყველაფერი თავიდანვე ვიცოდი, რადგან ახლობელმა მიმიყვანა იქ. ლამის მთელი წელი იყო რაც მუშაობდა და ჯერ პირველი საფეხურიც არ ჰქონდა გავლილი, მე ვყავდი მხოლოდ. მე, ჩემი მხრივ, ჩემი ძმაკაცი მივიყვანე. სამასი დოლარი არ იყო ადვილად საშოვნელი ფული, ამიტომ მამამისმა ძროხა გაყიდა და ფული გამოუგზავნა. მე მისი ფულიდან ხელფასის სახით ასოცი ლარი მომცეს, რომელიც იმ დღესვე კინოთეატრ „რუსთაველის” კაფეში მივახარჯეთ, კარგი გოგოები დადიოდნენ მაშინ იქ.
ვმუშაობდი თავდაუზოგავად, ვუშვებდი მორბენალ სტრიქონებს „მაესტროზე” და „კავკასიაზე”, „სიტყვა და საქმეში” ვბეჭდავდი რეკლამებს, მეტროსთან ბარათებსაც ვარიგებდი და უამრავი მსურველი მირეკავდა, მოდიოდნენ კიდეც, ზოგი ხელშეკრულებასაც აფორმებდა, მაგრამ ერთი კვირის შემდეგ ყველა გარბოდა.
არ ვიცი რატომ, მაგრამ დამაწინაურეს. დაწინაურება კი იმაში გამოიხატებოდა, რომ ქვევით, სადარბაზოსთან გაყენებდნენ (ოფისი საცხოვრებელი კორპუსის მესამე სართულზე იყო განთავსებული) და მოსულებისთვის სართული და ოთახის ნომერი უნდა გეთქვა. მიუხედავად ამისა, ზოგი მაინც ვერ აგნებდა და სხვა კარზე აკაკუნებდა, რის გამოც მეზობლები წუხდებოდნენ და იყო ერთი წივილ-კივილი.
ერთხელ ერთი გოგოს (რომელიც რამდენიმე თვე მუშაობდა და წავიდა) ბიძები მოვარდნენ, უფროსმა კაბინეტში შეასწრო და ჩაიკეტა. კარი სქელი იყო და ვერ შეამტვრიეს, ამით გაბრაზებულებმა მთელი ოფისი დალეწეს, აფერისტები გვეძახეს და წავიდნენ. იმ ამბის შემდეგ მე იქ აღარ მივსულვარ.
მოკლედ, აწი კიდევ თუ მკითხავს ვინმე რამეს ქსელურ მარკეტინგში ჩემს მუშაობაზე, ამ ბლოგს დავულინკავ და დაე, თვითონ გადაწყვიტოს, უღირს თუ არა მისვლა.
