იუნესკო-ის სტატისტიკის ინსტიტუტის მონაცემებით, 2030 წლისთვის მსოფლიოს 68.8 მილიონი დაწყებითი და საშუალო სკოლის პედაგოგი დასჭირდება, თუმცა ჯერჯერობით უცნობია, რამდენად მიღწევადია ამ რაოდენობის მასწავლებელთა ყოლა. რა იზიდავს და რა არ მოსწონთ სხვადასხვა ქვეყნის მასწავლებლებს თავიანთ პროფესიაში?
რა სირთულეებია თქვენს ქვეყანაში განათლების სფეროში?
სტეფანი ინგრი, გერმანია (4–წლიანი გამოცდილებით),საშუალო სკოლის ინგლისური ენისა და ქიმიის მასწავლებელი:
„ბერლინში მოსწავლეთა რაოდენობა მზარდია. ბევრი ოჯახი ჩვენთან პროვინციიდან ჩამოდის, საკმაოდ ბევრი ახალგაზრდა ლტოლვილია. მათ საზოგადოებაში ინტეგრირება სჭირდებათ. საბედნიეროდ, ჩვენი სკოლის მოსწავლეებს არ აქვთ ცუდი დამოკიდებულება სხვა ეროვნების ბავშვებთან. ისინი სიხარულით ეხმარებიან ახალბედებს. გვყავს, ე.წ. სკოლის გარეთ – კლუბები, სადაც ლტოლვილებს გერმანული ენის სწრაფ ათვისებაში ეხმარებიან”.
ნატალია პენერი, ყაზახეთი (31–წლიანი გამოცდილებით), ინგლისური ენის მასწავლებელი დაწყებით სკოლაში:
„ჩვენთან პედაგოგს არ შეუძლია აირჩიოს სახელმძღვანელო, რომელსაც საუკეთესოდ მიიჩნევს. თითოეულ საგანში მხოლოდ ერთი წიგნია და მას განათლების სამინისტრო ამტკიცებს. გარდა ამისა, მოსწავლეები გადატვირთული არიან დამატებითი გაკვეთილებით, რის გამოც არ ჰყოფნით დრო საჭირო უნარ-ჩვევების გამომუშავებისთვის“.
რა არის ყველაზე რთული მასწავლებლის პროფესიაში?
მუასარ ალ იტანი, ლიბანი (8-წლიანი გამოცდილებით), ინგლისური ენის მასწავლებელი დაწყებით სკოლაში:
„ჩემი აზრით, ამ პროფესიაში ხარვეზები არ არსებობს, მაგრამ, სიმართლე გითხრათ, ჩემი ერთადერთი პრობლემა მშობლები არიან. მათი ფანატიზმი არ აძლევს საშუალებას ბავშვს, რომ გაკვეთილიდან სარგებელი მიიღოს. დღემდე მახსოვს ბიჭი, რომელსაც დედ-მამა ჩემს კოლეგასთან სკაიპით მეცადინეობას უკრძალავდა, რადგან დაუშვებლად მიიჩნევდნენ ევროპასთან კავშირს. ყველაზე საუკეთესო კი ამ პროფესიაში ის არის, რომ ხედავ, როგორ იცვლება უკეთესობისკენ მოსწავლე. იცვლება არა მარტო ენის ცოდნის დონე ან ნიშნები, არამედ ზოგადად მისი ცხოვრება“.
სნეჟანა სიგანოვიჩი, სერბეთი (33-წლიანი გამოცდილებით), საშუალო სკოლის ინგლისური ენის მასწავლებელი:
„პირველ რიგში, რთულია გამუდმებით მიმდინარე რეფორმების გაგება და მათთან დაკავშირებული გაურკვევლობა. ყველა ახალ მინისტრს თავისი მოთხოვნები უჩნდება. ყველა მასწავლებელს სურს განვითარება და კარგად გვესმის, რომ ჩვენი სკოლა მოძველებულია, მაგრამ არც განათლების სისტემის სამომავლო ხედვა გვაქვს. მეორეც, ბავშვთა უფლებების პატივისცემის მიუხედავად, ჩვენს ქვეყანაში ყველამ მიივიწყა, რომ უფლებების გარდა, მათ აქვთ პასუხისმგებლობაც, მათ შორის სხვათა პატივისცემა. ასევე, უფლებები აქვთ პედაგოგებსაც“.
ალაა სალეჰ ალ-დასუკი, ლტოლვილთა ბანაკი, იორდანია (7- წლიანი გამოცდილებით), ინგლისური ენის მასწავლებელი დაწყებით სკოლაში:
„რთულია ასწავლო – კლასები გადატვირთულია. კიდევ ერთი პრობლემა ჩემი საგნის სპეციფიკაშია: იმის გამო, რომ მოსწავლეებს არ შეუძლიათ გამოიყენონ უცხო ენა სკოლის გარეთ, სწავლება საკმაოდ ნელა მიმდინარეობს“.
როგორია დამოკიდებულება მასწავლებელთა მიმართ თქვენს ქვეყანაში?
ნანა კუჩინკოვა, ჩეხეთი (28-წლიანი გამოცდილებით), ინგლისური ენის, ჩეხური ენისა და ისტორიის მასწავლებელი:
„ჩვენს ქვეყანაში მასწავლებლობა არაპრესტიჟულია, მშობლები არ მოუწოდებდენ ბავშვებს გახდნენ მასწავლებლები. სხვა ქვეყნებთან შედარებით მასწავლებლის ხელფასიც დაბალია. თუ გვინდა მომავალ თაობებს საჭირო ცოდნა გადავცეთ და სწორი ღირებულებები ჩამოვუყალიბოთ, აუცილებელია პროფესიაში საუკეთესო კადრები მოზიდვა. მასწავლებლების შრომაზე პოლიტიკოსები მხოლოდ წინასაარჩევნოდ იწყებენ ლაპარაკს. პროფკავშირებსაც აღარ აქვთ გავლენა. აუცილებელია არა მხოლოდ მასწავლებელთა ხელფასების გაზრდა, არამედ ამ პროფესიის პრესტიჟის რეაბილიტაციაც“.
ლაურა გუიგნინი, 55 წლის, იტალია (28-წლიანი გამოცდილებით), საშუალო სკოლის ინგლისური ენის მასწავლებელი:
„ჩემს ქვეყანაში ამბობენ, რომ მასწავლებლობა არ არის საუკეთესო საქმიანობა. პირველ ყოვლისა იმიტომ, რომ მასწავლებელს ცოტას უხდიან, მეორეც იმიტომ, რომ ყველას ეჩვენება თითქოს მასწავლებელი ცოტას მუშაობს სკოლაში და ბევრს ისვენებს არდადეგების პერიოდში. ჩემი აზრით, ადამიანებმა არ იციან, რა რთულია მასწავლებლის შრომა. პედაგოგისგან და სკოლისგან ადამიანებს გადაჭარბებული მოლოდინი აქვთ, მუდმივად აკრიტიკებენ, მაგრამ თითქმის არავინ თხოვს ხელისუფლებას, განავითაროს განათლების სისტემა“.
რატომ გადაწყვიტეთ მასწავლებლობა?
იუსსრ ჩედიაკი, ლიბანი (20-წლიანი გამოცდილებით), საშუალო სკოლის ბიოლოგიის პედაგოგი:
„ჯერ კიდევ ბანაკში ლიდერად ყოფნის დროს, ჩემში დაუფარავ აღფრთოვანებას იწვევდა ის, რომ ერთ ადამიანს შეეძლო გავლენა მოეხდინა უამრავ ადამიანზე, შეეცვალა ისინი. მასწავლებელი გავხდი იმიტომ, რომ გარდამექმნა ჩემი მოსწავლეების ცხოვრება, მებიძგა სწავლებისაკენ და მათი საკუთარი პოტენციალის აღმოჩენისკენ“.
თავად წყვეტთ როგორ და რა ასწავლოთ?
ალინა ელენა მოიზე, რუმინეთი (8-წლიანი გამოცდილებით), საშუალო სკოლის მათემატიკის მასწავლებელი:
„ვერ ვიტყვი, რომ მე თვითონ ვაკონტროლებ სწავლების პროცესს: შემოვიფარგლები მოცემული პროგრამით, რომელსაც უნდა მივყვე. უბრალოდ, ბავშვებს უნდა ვასწავლო ის, რაც წარმატებით ჩააბარებინებს გამოცდებს. მიუხედავად ამისა, მე თვითონ ვწყვეტ, როგორ დავაინტერესო მოსწავლე მათემატიკით, რათა ეს მათთვის მოსაწყენი არ იყოს“.
როგორ იცვლებოდა მასწავლებლის პროფესია თქვენს სამუშაო პერიოდში?
ნანა კუჩინკოვა, ჩეხეთი (28-წლიანი გამოცდილებით), ინგლისური ენისა და ჩეხური ენის მასწავლებელი საშუალო სკოლაში:
„ყველაზე მეტად სწავლება ახალი ტექნოლოგიების დანერგვის შემდეგ შეიცვალა. ჩვენ დავიწყეთ ციფრული რესურსების გამოყენება, პრეზენტაციებისა და პროექტების შექმნა. ადრე გვქონდა მხოლოდ სახელმძღვანელოები, ცარცი და დაფა, მაგრამ ახლა ყოველდღე რაღაც ახალი ხდება“.
დრიტა ემრულაჰუ-კრასნიკი, კოსოვო (37- წლიანი გამოცდილებით), საშუალო სკოლის ინგლისური ენის მასწავლებელი:
„სწავლება ძალიან შეიცვალა: იყო აღმა- და დაღმაფრენები. 80-იან წლებში ყველას უნდოდა ესწავლა იმისათვის, რომ უკეთ ეცხოვრა. 90-იან წლებში, ჩვეულებრივი საგანმანათლებლო დაწესებულებების ნაცვლად არსებობდა, ე.წ. სახლის სკოლები: ჩვენ უბრალოდ ვცდილობდით იმ საშინელ სიტუაციაში რაღაც მაინც გვეკეთებინა. როდესაც ომი დასრულდა, განათლების სისტემაში რამდენიმე რეფორმა განხორციელდა. ახლა მიღებული გამოცდილების, ტექნოლოგიების განვითარებისა და სასწავლო გეგმის ახალი სტრუქტურის წყალობით, იცვლება მასწავლებლის როლი: ლექტორებისა და პედაგოგებისგან ჩვენ ვიქცევით მრჩევლებად, რომლებიც ეხმარებიან მოსწავლეებს განსაზღვრონ თავიანთი მიზნები და ურჩიონ, როგორ მიაღწიონ მათ“.
გაგვიზიარეთ თქვენი საყვარელი სასკოლო ისტორია:
სედატ დაგტეკინი, თურქეთი (24–წლიანი გამოცდილება), საშუალო სკოლის მათემატიკის მასწავლებელი:
„1994 წელს მე-7 კლასს ვასწავლიდი. გაკვეთილის დროს, ვიდრე დაფაზე განტოლებას ვწერდი, ერთი მოსწავლე ადგა და მეგობრების გასამხიარულებლად მანჭვა დაიწყო. ეგონა ვერ დავინახავდი, მაგრამ დაფა კარგად ირეკლავდა კლასს. არც მივბრუნებულვარ, ისე ვთხოვე ბიჭს დამჯდარიყო თავის ადგილას და განტოლება ამოეხსნა. მას საშინლად გაუკვირდა, ვერ მიხვდა როგორ დავინახე. ამის გადასამოწმებლად ნელ-ნელა აიწია მარჯვენა ხელი. მეც ზურგშექცევით ვკითხე: „ვერ გაიგე, რომ ზოგიერთ მასწავლებელს თვალები კეფაზე აქვს? და რატომ აიწიე ხელი?“ შოკირებულმა მოსწავლემ ჩაილუღლუღა: „კი მაგრამ, როგორ, როგორ მხედავთ?..“
ლაურა გაუგნინი, იტალია (28-წლიანი გამოცდილება), ინგლისური ენის საშუალო სკოლის მასწავლებელი:
„მახსოვს ჩემი ერთ-ერთი მოსწავლის შემაჯამებელი გამოცდა. ის დაბადებიდან ყრუ იყო და იტალიურად საუბარიც კი ერიდებოდა. ამავდროულად, ძალიან მოსწონდა ინგლისური ენა და ძალიან უნდოდა ესწავლა. მოსწავლე დიდხანს ყოყმანობდა, მაგრამ საბოლოოდ გადაწყვიტა მეტყველების ნაწილი ინგლისურ ენაზე ჩაებარებინა, თუმცა შეეძლო, რომ წერით შემოფარგლულიყო. შემაჯამებელი გამოცდა მან ინგლისურ ენაზე ჩააბარა და როდესაც დაასრულა, სიტყვები ვერავინ გამონახა – იმდენად იყო ყველა შთაბეჭდილების ქვეშ. დღემდე ვამაყობ ამ ბიჭით“.
