ფეხბურთელებისა და მწვრთნელების ლიტერატურულ გმირებად წარმოჩენა ჩვენი მოგონილი ამბავი ნამდვილად არ არის. ყველას გვახსოვს, ვინც არიან ფეხბურთელები მეტსახელად: „ჰალკი”, „პიტერ პენი”, „რობინ ჰუდი” და სხვა… თუმცა, იმის გამო, რომ ქართული მწერლობა, ისევე როგორც მთლიანად ჩვენი ქვეყანა, ასწლეულების განმავლობაში დანარჩენ სამყაროსგან იზოლაციაში იყო, ბუნებრივია, პლანეტის უდიდეს ნაწილში არათუ ჩვენი მწერლობის, არამედ ქართველთა სახსენებელიც კი არ იყო. ჰოდა, წესით, ნამეტანი საინტერესო უნდა იყოს ქართული ლიტერატურის გმირების და თანამედროვე ფეხბურთელებისა და მწვრთნელების ერთგვარი შეთანასწორება…
ჟოზე მოურინიო ალბათ ოთარაანთ ქვრივია. ადამიანი, რომელსაც არაფერი მოსწონს, რომელიც ყველას ჭკუას არიგებს, ყველგან ცხვირს ჰყოფს და ამის გამო ბევრი მტერი და ავის მოსურნე გამოუჩნდა. მაგრამ, ამასთან ერთად ყველა აღიარებს მის შესაძლებლობებსა და თავის საქმეში განსაკუთრებულობას. ოთარაანთ ქვრივისა არ იყოს, ჟოზეც „პილპილმოყრილი მადლის” გამცემია.
დევიდ ბექჰემი სოლომონ მორბელაძეა. სოლომონის მსგავსად, რასაც ეს კაცი აქეთ-იქით დაწანწალებს, ერთი სერის წოდება მარტო მაგაში უკუთვნის. ერთ წელიწადს მანჩესტერშია, მეორე წელს – მადრიდში, მერე – მილანში, მერე – ამერიკაში… პარიზსაც კი გაუსინჯა გემო და მუღამი. ერთი ისაა, რომ ბედშავი სოლომონ მორბელაძე ამ წანწალში კაპიკებს იღებდა, ეს ჩვენი დევიდი კი გვარიან ფულს ღუნავს.
პეპ გვარდიოლასა და ზლატან იბრაჰიმოვიჩის ურთიერთობა ძალიან ჰგავს აკაკი წერეთლის „გამზრდელის” სიუჟეტს. მიუხედავად იმისა, რომ ზლატანი კატალონიის „ბარსელონაში” უკვე ჩამოყალიბებული ვარსკვლავი ჩავიდა, თავიდან სულ იმას იძახდა, რომ პეპისგან ბევრი რამ ისწავლა და რომ არა გვარდიოლა, ფეხბურთის ავან-ჩავანი ასე კარგად არ ეცოდინებოდა. მაგრამ, ბოლოს მოხდა ისე, რომ „გაზრდილმა” „გამზრდელს” უღალატა და ახლა სადაც კი შანსი ეძლევა, ყველგან პეპის წლევლა-კრულვაშია.
დიეგო მარადონა და სერხიო აგუერო, ბეკინა სამანიშვილი და მისი სიძე – კირილე მიმინოშვილი არიან. თუმცა იმ განსხვავებით, რომ მარადონა-აგუეროს შემთხვევაში სიმამრი სიძეზე ბევრად გადარეულია. წარმოდგენის ამბავია, თორემ დიეგო მარადონას სიძე ნაგიჟარი კირილე მიმინოშვილი რომ ყოფილიყო, და პირიქით – ბეკინას აგუერო რომ ესიძებოდეს, კარგ კოხტა სიძე-სიმამრებს მივიღებდით. მაგრამ, სამწუხაროდ, ვერც ბეკინასა და კირილეს ამოვიყვანთ წიგნის ფურცლებიდან და ვერც გავაგანიერ დიეგოს ჩავტენით შიგ.
კლარენს ზეედორფი ხევისბერი გოჩას შვილი – ონისეა, რომელმაც თავის მეგობარსა და მოკეთეს, ლუის რონალდუს, (ისევე როგორც გუგუას) მილანის „ინტერში” თამაშის დროს სატრფო გაუბახა და თან ეს ისე ურცხვად გააკეთა, თვალიც კი არ დაუხამხამებია. სამწუხაროდ თუ სასიხარულოდ, მილანში არ გამოჩენილა ხევისბერ გოჩასთანა სიმართლის მაძიებელი კაცი, თორემ კლარენს ზეედორფს კაი სქელტარა ხევსურული ხანჯალი ნაღდად არ ასცდებოდა მარცხენა ძუძუს ქვემოთ.
სერ ალექს ფერგიუსონი ლიტერატურული გმირი კი არა, თავადი გრიგოლ ორბელიანია. უფრო ზუსტად, მობერებული და გადამდგარი გენერალი – გრიგოლ ორბელიანი. მრავალი ომის მნახველი, მრავალი ლექსის დამწერი, მრავალი კარგი თუ ავი საქმის ჩამდენი. კაცი, რომელსაც სიბერემ ფრონტის ხაზზე უწია და ახლა ორთაჭალის (ედინბურგის) ბაღებში ქეიფებში უნდა გალიოს თავისი დარჩენილი დღეები.
თემურ ქეცბაია ილიას „განდეგილია”, რომელიც ახლოს არამკითხე ხალხს (მაგალითად, ჟურნალისტებს) არ იკარებს და თუ იკარებს, მაშინაც დიდ ცოდვას სჩადის (მისი აზრით). ამასობაში კი ცხოვრება წინ მიდის, ქვეყნები ფეხბურთის კუთხით სულ უფრო ვითარდებიან. ჩვენ და ჩვენი მწვრთნელი კი ვზივართ გამოქვაბულში სულის ცხონების იმედად…
