ბავშვმა ხარისხიანი განათლება რომ მიიღოს, მშობლები მზად არიან დატოვონ სოფელი და ასაცხოვრებლადქალაქშიგადავიდნენ. მათ სურთ შვილიქალაქელ თანატოლებსარჩამორჩეს, „ნორმალურ“ სკოლაში დასხვადასხვაწრეებზეიაროს. რამდენად მართებულია ასეთი მიდგომა? აქვს თუ არა სოფლის სკოლას დადებითი მხარე? ვიდრე მშობლები ქალაქში გადაცხოვრდებიან, მათ ყველა ნიუანსი ადექვატურად უნდა შეაფასონ.
სოფლის სკოლაში სწავლების ყველაზე დიდი უპირატესობა პატარა კლასია, სადაც სულ რამდენიმე მოსწავლე სწავლობს. თუკი ქალაქის მასწავლებელს საგაკვეთილო პროცესის წარმართვა ერთდროულად ორმოცამდე ბავშვთან უწევს, სოფლის მასწავლებლისთვის ეს ამოცანა საგრძნობლად გამარტივებულია. ამის შედეგად კი, თითოეული მოსწავლე მასწავლებლის ლუპის ქვეშაა მოქცეული, მაშასადამე, მეტი შანსი აქვს კარგად ისწავლოს და ხარისხიანი განათლება მიიღოს.
ის არგუმენტი, რომ პროვინციაში მასწავლებლები შედარებით სუსტად ერკვევიან თანამედროვე ტექნოლოგიებში ან უბრალოდ არ აქვთ მათზე ხელმისაწვდომობა, არცთუ დამაჯერებელია. პროფესიაზე შეყვარებული, დისტიპლინირებული, კრეატიული მასწავლებელი ნებისმიერ პირობებშია კარგი მასწავლებელი, მნიშვნელობა არ აქვს მეგაპოლისში ცხოვრებს ის თუპატარა სოფელში.
ბევრი კვლევა იმასაც ადასტურებს, რომ სოფლის მასწავლებელი ქალაქელ პედაგოგთან შედარებით აქტიურია, სურს ყველა სიახლის საქმის კურსში ყოფნა, ხარბად ეტანება დამატებით ლიტერატურას და ნებისმიერი სახის ინფორმაციას, რომელიც მის საგანს ან მისი მოსწავლეების სასკოლო ცხოვრების გამრავალფეროვნებას უკავშირდება. სოფლის მასწავლებლისთვის სკოლა იშვიათად არის რუტინული სამსახური, უფრო პირიქით – მასწავლებელი ამაყობს თავისი პროფესიით, სოფელშიც მას ავტორიტეტად მოიაზრებენ.
სოფლის სკოლის და მასწავლებლის კიდევ ერთი ნათელი მხარე ის არის, რომ მასწავლებელს გაკვეთილზე ექსპერიმენტირებისთვის და იმპროვიზაციისთვის გაცილებით დიდი შესაძლებლობა და არეალი აქვს (მაგალითად, ბიოლოგიის და ქიმიის გაკვეთილის ჩატარება ბუნებაში).
ბნელ მხარედ შეიძლებასახლიდან სოფლის სკოლამდე მისასვლელი დიდი მანძილი დასახელდეს, თუმცა ეს პრობლემაც ნელ-ნელა კარგავს თავის სიმძაფრეს, რადგან ბევრ რეგიონში მოსწავლეებს სკოლის ტრანსპორტი ემსახურება.
არაერთი კვლევა ადასტურებს, რომ სოფლის მოსწავლეები ქალაქელებთან შედარებით ნაკლებად ხვდებიან ავტოავარიებში. სოფლად მცხოვრები ბავშვები იძულებულები არიან სკოლაში ჯგუფურად იარონ, რაც კარგია მათი უსაფრთხოებისთვის, ჯანმრთელობასთან დაკავშირებული sosსიტუაციებისთვის თავის ასარიდებლად.
ხშირად ქალაქის პრესტიჟული სკოლა ოჯახის საცხოვრისიდან საკმაოდ შორს მდებარეობს და მშობლები ჩივიან, რომ დიდ დროს კარგავენ შვილების სკოლაში წაყვანა-მოყვანაში.
პროვინციაში მასწავლებელი მეტ ინფორმაციას ფლობს თავისი მოსწავლეებისა და მათი მშობლების შესახებ. მოსწავლე ვერ მოატყუებს მასწავლებელს, რომ „ბებია გარდაეცვალა“.თუ მოსწავლის რომელიმე ოჯახის წევრი ავადობს, მასკი საოჯახო საქმეების კეთებაც უწევს სწავლის პარალელურად, არც ეს გამოეპარება მასწავლებელს. სოფლის მასწავლებელმა კარგად იცის რომელი მოსწავლის მშობლები არიან ან არ არიან დასაქმებულები, რით არიან მთელი დღე დაკავებულები. სოფლის მასწავლებელმა ზუსტად იცის არის თუ არა ბავშვი ოჯახში ძალადობის ან შრომითი ექსპლოატაციის მსხვერპლი. სოფლის გარემოში, სადაც ყველა ერთმანეთის ნათესავი და მეზობელია ასეთი შემთხვევების გაკონტროლება მარტივია. დიდ ქალაქებში და სკოლებში, სადაც ასობით ბავშვი სწავლობს, ხშირად ოჯახური ძალადობით დასტრესილი მოსწავლე მასაშია „ჩაკარგული“ და მისი აღმოჩენა საკმაოდ გვიან ხდება. ასეთ დროს უფროსების დროულ ჩარევას კი განსაკუთრებული მნიშვნელობა აქვს.
მცირე სკოლაში, სადაც ყველა ერთმანეთს იცნობს, ბულინგის პრობლემა მინიმუმამდე დადის. ესეც სოფლის სკოლის უპირატესობაა. ერთ კლასში ხშირად ხვდებიან ერთმანეთის ბავშვობის მეგობრები, მეზობლები, ნათესავები, მათი მშობლებიც ერთმანეთთან მეგობრობენ. უფროსი თაობის მოსწავლეები კარგად იცნობენ უმცროსი თაობის მოსწავლეებს. ამიტომ უსიამოვნო გარჩევები ბავშვებს შორის იშვიათია.
თუკი ქალაქში მომუშავე მასწავლებელმა შეიძლება წლების განმავლობაში არაფერი იცოდეს კლასში მოსწავლეებს შორის არსებული კონფლიქტის შესახებ (ასეთი გარჩევები ხომ სკოლის კედლებს გარეთ ხდება), სოფლის მასწავლებლის ყურამდე ეს ამბები მალევე აღწევს. მოჩხუბარ ბავშვებს მასწავლებელი თუ არა, მეზობელი მაინც ნახავს და მასწავლებელს შეატყობინებს.
მეგაპოლისში გადასვლა თავდაპირველად არცთუ კარგად აისახება მოსწავლის ცხოვრების პირობებზე (არ იგულისხმება მაღალი სოციალური სტატუსის მქონე ოჯახები). სოფლად მცხოვრები ბავშვები სახლში თუ არა, ეზოში მაინც პოულობენ საკუთარ, გაკვეთილების მოსამზადებელ ადგილს, მაგრამ როდესაც ოჯახი საცხოვრებლად გადადის მეგაპოლისში, როგორც წესი, მშობლები ხშირად ჯერ პატარა ბინას ქირაობენ, სადაც ბავშვს საკუთარი კუთხე არ გააჩნია და მეცადინეობა თავის კი არა, სამზარეულოს მაგიდასთან უწევს. ვიდრე მშობლები ქალაქში მომაგრდებიან, ბავშვი განიცდის, რომ მოწყდა მშობლიურ გარემოს და ახლა სულ სხვა რეალობასთან უწევს შეგუება.
პროვინციებში მშობლები მეტ დროს უთმობენ ბავშვებს – ეს არის ყველაზე მყარი არგუმენტი საიმისოდ, რომ სოფლად მცხოვრები ზრდასრულები ქალაქში არ გადაცხოვრდნენ. ასე თუ ისე, ოჯახის წევრები მეტ დროს ატარებენ სახლში, საკუთარ მეურნეობაში, ნათესავების გარემოცვაში. სოფლად მცხოვრები დედ-მამას თუ სამსახური აქვს, უფრო სახლის სიახლოვეს. მთავარია ოჯახს უნდოდეს, რომ ბავშვს კარგი განათლება მიიღოს. ეს სოფლის პირობებშიც შესაძლებელია.
ქალაქში საცხოვრებლად გადასულ ზრდასრულ ადამიანთა უმრავლესობა იძულებულია ბევრი იმუშაოს, ზოგჯერ დილიდან გვიან ღამემდე, რასაც ბავშვთან ურთიერთობა და კომუნიკაცია მინიმუმდე დაჰყავს. ბავშვი ნაკლებად კონტროლდება მშობლების მიერ. ყველა ბავშვსაც არ აქვს იმის უნარი, რომ დამოუკიდებლად და სწორად დაგეგმოს თავის დრო.
იშვიათია, როდესაც ქალაქელი ოჯახი ტოვებს ქალაქს და საცხოვრებლად სოფელში გადადის. და თუ ასე მოხდა, სოფლის სკოლა საშიში სულაც არ არის. საბედნიეროდ, ინტერნეტზე წვდომა პრაქტიკულად ყველგან ერთნაირია. ბევრ სკოლაში საუკეთესო ბიბლიოთეკებია გახსნილი. მასწავლებლებიც გაცილებით მოტივირებულები არიან პროფესიული კვალიფიკაციის ამაღლებასთან დაკავშირებით.
ქალაქური სკოლა ყოველთვის როდია ხარისხიანი სწავლების გარანტი. ქალაქურ სკოლებში ზოგჯერ ზედმეტად ბევრი ბავშვი სწავლობს. ქალაქელი მოსწავლეები მუდმივად განიცდიან ძილის უკმარისობას, აქვთ ბულინგის პრობლემადა სხვადასხვა უსიამოვნო ინციდენტში მოხვედრის მეტი შანსი. ქალაქელ მშობლებსა და შვილებს შორის დარღვეულია კომუნიკაცია, არის უფრო დეპრესიული და ურბანულად ერთფეროვანი ზოგადი ფონი. ეს კი დადებით მხარეებად ნამდვილად არ ჩაითვლება.
