ფაკირები ჩვენკენ იყურებიან და ცეცხლს მონდომებით ყლაპავენ. ჯერ ყლაპავენ, მერე უშვებენ. ჩვენ კი არ მოვწონვართ, სხვებისთვისაც სწორედ ასე მოინდომებდნენ.

საშუალო სკოლაში ამ უკანასკნელ წლებში საბუნებისმეტყველო მეცნიერებებით დაინტერესებულ ნიჭიერ მოსწავლეთა რიცხვი არ იზრდება. სავარაუდოდ, ამის მიზეზი ისაა, რომ ამ მეცნიერებებთან

პირველი გამოცდა მერვე კლასში ჩავაბარე. საგნის გამოცდაზე ვსაუბრობ, თორემ  ცხოვრებისეული გამოცდა პირველი რა იყო, აღარც მახსოვს. გამოცდა გეოგრაფიაში მქონდა. მას

მეც და თქვენც შევხვედრივართ ადამიანთა ისეთ კატეგორიას, ყველაზე ყველაფერი რომ იციან. დასხდებიან და ისეთი დეტალებით აღწერენ მავანმა რა ჩაიდინა, განცდა

– უკაცრავად, მაგრამ მომდევნო ერთი კვირა არ აპირებს… – აბა ერთი კვირაო? გაიხედე ფანჯარაში… – წელსაც იგივე მეორდება, დღეს შფოთავდა,

ამჯერად არც ლექსს წაგიკითხავთ იმის შესახებ, როგორ აყვავდა ნუში. არც ნუშის ყვავილებს შევასხამ ხოტბას. პირდაპირ საქმეზე გადავალ. კახეთის ერთ სოფელში

ტანსაცმელი ადამიანის უძველესი გამოგონებაა. ის გვიცავს სიცხისა და სიცივისგან, მავნე გამოსხივებისა და ნივთიერებებისგან, გვამშვენებს. თუმცა ადამიანი დიდი ხანია აღარ იმოსება

ბოლო დროს თურქული ენის კურსებზე დავდივარ. სრულიად ახალგაზრდა მასწავლებელი გვყავს, სახელად ესრა. გრძელი თმები და შავი თვალები აქვს, ქართული არ

ქიმიის შესწავლაში დიდ როლს ასრულებს ქიმიური ექსპერიმენტი, თუმცა მხოლოდ სასკოლო ექსპერიმენტებით სასურველ შედეგს ვერ მივიღებთ, მიზანშეწონილია საშინაო ექსპერიმენტების ჩატარებაც. ეს

შორეულ აფრიკაში, სადაც გადაჭიმულ ტრამალებზე მზე სასტიკად აჭერდა, ერთი ლომი ცხოვრობდა. თანამედროვე ლომი არ იყო, ძველ დროზე ვწერ. თანამედროვე არ