წვიმაზე ვოცნებობ… უდაბნოში გაშენებულ წარმტაც ბაღზე… ცეცხლი მინდა… ცეცხლის მოთამაშე ენას შევყურებ და ვაცნობიერებ, რომ ჩემთვის განკუთვნილი დრო უდაბნოს ქვიშასავით

სოფლის ბოლოს ტყე იყო. ტყეში ცხოველები ცხოვრობდნენ. რომელი ცხოველები? რა ვიცი, რომელი აღარ… თუმცა არა, ლომები და ვეფხვები არ ყოფილან,

კახეთში ვარ… სიმართლე რომ ვთქვა, მირჩევნია სადმე მალდივის კუნძულებზე ვიყო, მაგრამ მწარე რეალობა სწორედ ეს არის, რომ კახეთში ვარ და

ფეხის გულში მწვავე ტკივილი ვიგრძენი. მექანიკურად ავწიე ფეხი… იატაკზე გაჭყლეტილი კელა დამხვდა. არა, ისე ჩემი ბრალი იყო. რით ვეღარ ვისწავლე,

  ფაკირები ჩვენკენ იყურებიან და ცეცხლს მონდომებით ყლაპავენ. ჯერ ყლაპავენ, მერე უშვებენ. ჩვენ კი არ მოვწონვართ, სხვებისთვისაც სწორედ ასე მოინდომებდნენ.

საშუალო სკოლაში ამ უკანასკნელ წლებში საბუნებისმეტყველო მეცნიერებებით დაინტერესებულ ნიჭიერ მოსწავლეთა რიცხვი არ იზრდება. სავარაუდოდ, ამის მიზეზი ისაა, რომ ამ მეცნიერებებთან

პირველი გამოცდა მერვე კლასში ჩავაბარე. საგნის გამოცდაზე ვსაუბრობ, თორემ  ცხოვრებისეული გამოცდა პირველი რა იყო, აღარც მახსოვს. გამოცდა გეოგრაფიაში მქონდა. მას

მეც და თქვენც შევხვედრივართ ადამიანთა ისეთ კატეგორიას, ყველაზე ყველაფერი რომ იციან. დასხდებიან და ისეთი დეტალებით აღწერენ მავანმა რა ჩაიდინა, განცდა

– უკაცრავად, მაგრამ მომდევნო ერთი კვირა არ აპირებს… – აბა ერთი კვირაო? გაიხედე ფანჯარაში… – წელსაც იგივე მეორდება, დღეს შფოთავდა,

ამჯერად არც ლექსს წაგიკითხავთ იმის შესახებ, როგორ აყვავდა ნუში. არც ნუშის ყვავილებს შევასხამ ხოტბას. პირდაპირ საქმეზე გადავალ. კახეთის ერთ სოფელში