ერთი ნაცნობი მყავდა. ადამიანების დახმარება უყვარდა. ოღონდ ზოგჯერ დაპირებები ზედმეტი გამოსდიოდა და ვეღარ ასრულებდა. ამიტომ, ისეც ხდებოდა, ადამიანებს გაინაწყენებდა ხოლმე.

მაგიდაზე წიგნი მიდევს – ლურჯი ყდა აქვს, ზედ ოქროსფერ კულულებიანი გოგონა ხატია, გოგოს უკან ვიღაც უცნაური არსებები დგანან. წიგნის სახელწოდებაა:

არც თუ დიდი ხნის წინ, ერთ სტატიაში  ე.წ.  „აგრესიულ რეკლამაზე“ ვწერდი. მოდის და მოდის ტელეფონით დაუსრულებლად, იქვე მითითებული აქვს რეკლამის

გულის ტკენის, გულის დაწყვეტის, იმედების გაცრუების მეშინია… კი არაფერი შემეტყობა, კი არაფერს შევიმჩნევ, მაგრამ გულის ტკენა, გულის დაწყვეტა, იმედების გაცრუება

ბოლო დროს პერიოდულად არქივში ვმუშაობ. მაინტერესებს უწინ რა ხდებოდა საქართველოს სკოლებში, ქიმიას რანაირად ასწავლიდნენ, ან როგორ სწავლობდნენ, პროგრამაში რა ჰქონდათ

ბილიკის იქეთ ტყე იწყებოდა. სწორედ იქ, მოსახვევში ულამაზესი გაზაფხული გამოჩნდა. გაიხედ-გამოიხედა და თოვლით დაფარული ენძელები დაინახა. დახმარება გადაწყვიტა. თოვლი ხელით

ქუჩაში ოთხთვალა დახლია. ლამაზად გაფორმებული სახურავი აქვს, შიგნით ვიღაც კაცი დგას, ხელთათმანები აცვია და წაბლს წვავს. შემწვარი წაბლი ძალიან მიყვარს,

  ქუჩიდან შემოსული ხმაური მაღვიძებს. თენდება და ქუჩაც მოძრაობას იწყებს. სტამბულში ადრეც არაერთხელ ვყოფილვარ, მაშინაც ასე იყო, თენდებოდა და ქუჩაც

-კეთილი იყოს თქვენი მობრძანება, დიდი მადლობა, რომ ჩამოსვლა  არ გადაიფიქრეთ. ასე, ათათურქის აეროპორტში პასპორტის კონტროლის ოფიცრები თითოეულ მგზავრს ესალმებიან. ხომ

იმ დღეს უცნაური ამბები ხდებოდა. ჯერ იყო და ლაბორატორიაში ასულს ფანჯრის რაფაზე პაწაწინა ჩიტუნა დამხვდა. ლაბორატორიაში  მეცადინეობის დაწყებამდე ავედი, ვიფიქრე,