მოძრავი მედიტაცია – სენსორული გასეირნება ქუჩაში

შემოქმედებით ტალღაზე

მედიტაციის შესახებ წიგნში დევიდ ლინჩი წერს: „იდეები ჰგვანან თევზებს, თუ პატარა თევზების დაჭერა გსურთ, შეგიძლიათ დარჩეთ პატარა წყლებში, ხოლო თუ დიდი თევზების – მაშინ თქვენ სიღრმეებისკენ უნდა წახვიდეთ. კვანტური ფიზიკა მას ამ სივრცეს უწოდებს ერთიან ველს, რაც უფრო ფართოვდება თქვენი ცნობიერება/გაცნობიერება, მით უფრო ღრმად მიიწევთ ამ სათავისკენ და მით უფრო დიდი თევზის დაჭერა შეგიძლიათ.“

მედიტაცია კი – ეს არის გზა, ინსტრუმენტი, ცნობიერების/გაცნობიერების  გაღრმავებისთვის.

მედიტაცია – ცნობიერების შეცვლილი მდგომარეობაა. მისი ზუსტი განმარტება არც არსებობს, ყველა სხვადასხვა ასპექტს უსვამს ხაზს; როგორ სულიერი მამები ამბობენ, მისი განმარტება შეუძლებელია, რადგან ეს მდგომარეობა სიტყვებს მიღმაა, ჩვენ მხოლოდ შეგვიძლია მივანიშნოთ მასზე.

მედიტაცია – ფოკუსის ცვლილებაა… მაგალითად, ზიხარ და უყურებ ხეს და ხედავ ხეს… შემდეგ კი უყურებ მას „გაფანტული მზერით“ და ან რამდენიმე ხეს ხედავ, ან საერთოდ ვეღარ ხედავ ხეს… ეს მხოლოდ მხედველობის აღქმა არაა, იგივე ემართება ჩვენს დანარჩენ სენსორებსაც: ხედვა, სმენა, შეგრძნება, გემო, სუნი…. იცვლება მათი მიღების პარამეტრები და ბოლოს შეიძლება, დიად არაფერში ამოყო თავი, სადაც აზრიც კი გამქრალია, მაგრამ არსებობს სხვა შეგრძნება, ენით აღუწერელი. ყვავილი, რომელიც შენ წინაა, უცებ შეიძლება შენში აღმოჩნდეს, სამყარო, რომელშიც ცხოვრობ, აღმოჩნდება, რომ სამყარო ცხოვრობს შენში…. ყველაფერი პირიქით ხდება… აი, ზუსტად ამ განწყობას გამოხატავს ილია ჭავჭავაძის ლექსი-მედიტაცია: „ხმა გულისა“:

„ჩუმ მაღნარშია წამოწოლილი

ვიყავ, ზედ მედგა ხის უხვი ჩრდილი,

და საიდამღაც  ნაზი ბულბული

სტვენდა სიყვარულს გაგიჟებული.

დიდხანს და დიდხანს ვუგდებდი მე ყურს

იმ ხმას საკვირველს, იმ ხმასა გრძნეულს;

ვგრძნობდი ჩემ სულის მშვიდ აღმაფრენას

და გულის ჩემის სულ სხვა-რიგ ცემას.

დიდხანს ვატარე, დავღალე თვალი,

ვერსად ვერ ვპოვე ის მომღერალი;

თურმე, ჩემს გულში ნაზი ბულბული

სტვენდა სიყვარულს გაგიჟებული.

ნებისმიერ ადამიანს პერიოდულად აქვს მსგავსი შეგრძნებები: ხელოვნების, მეცნიერების ან ცხოვრებისეული განსაკუთრებული მოვლენების გავლენით; თუმცა ციფრული ეპოქის მოქალაქე ადამიანი სულ უფრო მეტად კარგავს ამ განსაკუთრებულ უნარს და ავტომატიზმში ეფლობა.

მედიტაცია – გამოღვიძებაა… რუმი წერს: ,,შენ რომ შეგეძლოს იცნობდე საკუთარ თავს, თუნდაც სულ წამით, შენ რომ შეგეძლოს შენი უმშვენიერესი სახისთვის თვალის შევლება, ეგებ ასე ღრმად არც ჩაგეთვლიმა მაგ თიხის ჭურჭელში. რატომ არ შედიხარ შენი სიხარულის სახლში და რატომ არ ანათებ ყველა ბზარიდან  და ნაპრალიდან ეს საიდუმლოა შენთვის, განძის მზიდავო, და საიდუმლო იყო ყოველთვის.“

თუ ჩვენ გამოვიკვლევთ ჩვენი გონების მუშაობას – არა მხოლოდ აზრების შინაარსს, არამედ თავად აზროვნების პროცესს – იცით, რას ვიპოვით? სიტყვების, გამოსახულებების, მოგონებების, ისტორიების  თვითწარმოებად ნაკადს; ან ჩვენი ბავშვობის ტრავმების, ისტორიების, გეგმების, სინანულის, სურვილების განმეორებად ციკლებს.  იმ დასკვნამდე მივდივართ, რომ ჩვენ არ ვაკონტროლებთ ჩვენს აზრებს და არც კი ვფიქრობთ მათზე მიზანმიმართულად. ისინი უბრალოდ ხდება და ხდება ღრმად ფესვგადგმული ნიმუშების, კლიშეების მიხედვით. ჯეკ კორნფილდი 2009 წელს დაწერილ  წიგნში “ბრძენი გული” წერს: “როგორც სანერწყვე ჯირკვლები გამოყოფს ნერწყვს, გონება გამოყოფს აზრებს. ფიქრები თავისთავად ფიქრობენ. აზრების ეს წარმოება ცუდი არ არის, უბრალოდ გონება აკეთებს ამას“. აი, სწორედ ამის გაცნობიერებაში გვეხმარება მედიტაცია.

შემოქმედი ადამიანის მტერი, პირველ რიგში, არის სწორედ  ჩვენი ცხოვრებისეული ჩვევები – ავტომატური ქცევები და მოქმედებები. თუ თქვენ ერთფეროვან საქმიანობას ეწევით ერთი კვირის განმავლობაში, კვირის ბოლოს შეიძლება ვერც გაიხსენოთ, რომელ დღეს რა იყო მნიშვნელოვანი და, საერთოდ, ერთი დღე გავიდა თუ ერთი კვირა. იმდენად ავტომატურად და გაუცნობიერებლად ვასრულებთ მოქმედებებს, რომ სახლიდან გასულს შეიძლება ეჭვი გაგვიჩნდეს: დავკეტეთ თუ არა კარი, გამოვრთეთ თუ არა უთო ან ონკანი ხომ არ დაგვრჩა ღია და სხვა; ასეთ შემთხვევაში ტვინი ავტოპილოტზეა და სულ ბეტა სიხშირეზე.

იმისათვის რომ გავზარდოთ ჩვენი  ცნობიერების რესურსები, გთავაზობთ ძალიან სახალისო მოძრავ – მედიტაციურ სავარჯიშოს, რომელსაც ეწოდება: სენსორული გასეირნება ქუჩაში.

ტვინი გადადის ყოველდღიური აქტიური ბეტა სიხშირიდან ალფა (შემოქმედებით) სიხშირეზე, აქტიურდება ჩვენი ბიოლოგიური სენსორები და შეიძლება, ლექსების წერაც კი დაიწყოთ, თუ ამ მედიტაციას ხშირად მიმართავთ.

ამ მედიტაციით ვარჯიშდება ჩვენი სენსორული აღქმა: ვიზუალური, აუდიალური და  კინესთეტური (შეგიძლიათ დაუმატოთ გემო და სუნიც).

ქუჩაში სეირნობისას გონებრივად დააფოკუსეთ 5 კადრი, რომელიც მოგეწონებათ შეგიძლიათ ტელეფონით გადაიღოთ კიდეც და კადრებს სახელებიც დაარქვათ: მაგალითად: ფანჯრის რაფაზე აყვავებული ოთახის ყვავილები და კატა; ჩამავალი მზის სინათლე შენობის თავზე, მაღაზიის ვიტრინაში თოჯინას სახე და სხვა… (ვიზუალური აღქმა);

შემდეგ: დაიმახსოვრეთ 5 ხმა, რომელსაც ქუჩაში მოისმენთ: რომელიმე მანქანის სიგნალი, მუსიკის ხმა მანქანიდან, ჩიტების ხმები ეზოში, ძაღლის ყეფა ან კატის კნავილი და ასე შემდეგ;

დაიმახსოვრეთ  5 კინესთეტური (შეხება / შეგრძნებები) კადრი: ბავშვის შეხება შემთხვევით; მცენარეებს შეეხეთ და დაიმახსოვრეთ, რასაც იგრძნობთ, ნაცნობი შეგხვდათ და გადაეხვიეთ, წვიმა წამოვიდა და დაგასველათ… ნებისმიერი, რაც შეხების ემოციასთან არის დაკავშირებული.

მეორე დღეს შეეცადეთ, გაიხსენოთ, ეს კადრები და დააკვირდეთ, რომელი უფრო დაგამახსოვრდათ.

მნიშვნელოვანია, რომ ეს ვარჯიშად კი არ აღიქვათ, არამედ, სიამოვნებად და აქციოთ ცხოვრების წესად.

სიარულის დროს მედიტაციას ფესვები ძენ-ბუდიზმში აქვს. იაპონიაში, მაგალითად, შეიძლება ქუჩაში შენიშნოთ ჯგუფი, რომელიც ზანზალაკის რიტმულ ხმაზე მოძრაობს. ეს პრაქტიკა ეხმარება ადამიანებს სუნთქვისა და მოძრაობის რიტმის სინქრონიზებაში. ეს კი იწვევს ყოველი მომენტის ღრმად შეგძნობის განცდას. ძველი წიგნების მიხედვით, თავად ბუდას ძალიან უყვარდა ტყეში სიარული და მედიტირება.

მედიტაცია ჩვენი ცხოვრების ხარისხი და განუყოფელი ნაწილია!