მასწავლებლებისთვის კარგად ნაცნობია მდგომარეობა, როცა ზიხარ, მისჩერებიხარ ცარიელ ფურცელს და არ იცი, საიდან დაიწყო. ასეთი პრობლემა დიდი მწერლებისთვისაც კი არ არის უცხო. თუ თეთრი ფურცლის შიში თქვენც გქონიათ, ამ სტატიიდან შეიტყობთ, საიდან ჩნდება ის და როგორ გადალახოთ.
შეიძლება ითქვას, რომ თეთრი ფურცლის შიში სრული გაუგებრობაა: თითქოს მზად ხარ სამუშაოდ, მაგრამ თავში არცერთი ღირებული აზრი არ მოგდით.
ისიც შეიძლება, გქონდეთ კარგად გააზრებული იდეა, თუნდაც მთელი სამუშაო გეგმა, მაგრამ პირველი წინადადების დაწერა გიჭირდეთ.
ეს არ არის საქმის ჩვეულებრივი გაჭიანურება (პროკრასტინაცია), როგორც ერთი შეხედვით შეიძლება ჩანდეს. მაშ, რა შეიძლება იყოს ამის მიზეზი?
თეთრი ფურცლის შიში უმეტესად კომპლექსური პრობლემაა, რომელსაც რამდენიმე მიზეზი აქვს, თუმცა შესაძლოა, წამყვანი იყოს ერთი მათგანი.
წარუმატებლობის შიში ყველაზე ძველი და ცნობილი შიშია.
კრიტიკის შიში – ეს არის საზოგადოებრივი აზრის შიში. ჩვენ გვეშინია, რომ ჩვენს ჩანაფიქრს მეტისმეტად მკაცრად შეაფასებენ.
სხვებზე უარესად კეთების შიში უკვე პერფექციონიზმის გამოვლინებაა.
ზოგიერთს ეშინია, რომ საქმეს შუა გზაზე მიატოვებს, რადგან მისადმი ინტრესს დაკარგავს.
ზოგიერთს ეშინია, რომ მის ნამუშევრებში მისი სული გაშიშვლდება და სხვები დაინახავენ, რას წარმოადგენს ის.
შიში უმეტესად მხოლოდ დამატებითი ფაქტორია. თეთრი ფურცლის სინდრომის მთავარი მიზეზი სიტყვების საშუალებით საკუთარი აზრების გადმოცემის შეუძლებლობაა, გამოცდილებისა და ცოდნის ნაკლებობის ბანალური შედეგი.
როგორ გავუმკლავდეთ ამ ყველაფერს?
შიშებთან მუშაობა აუცილებელია. უპირველეს ყოვლისა, საჭიროა ამ შიშების იდენტიფიცირება.
ჩაუღრმავდით საკუთარ თავს, დაფიქრდით, საიდან ჯობია დაწყება. თუ მთავარ შიშს მიაკვლიეთ, ის ფურცელზე სიტყვიერად მოინიშნეთ. გააანალიზეთ, ნაწილებად დაყავით და მოიფიქრეთ, რა შეიძლება გაკეთდეს მის აღმოსაფხვრელად.
სცადეთ ფრირაიტინგის მეთოდი – უბრალოდ იღებთ ქაღალდს და 5-10 წუთის განმავლობაში წერთ იმას, რაც თავში მოგდით. თქვენ რამეს კი არ იგონებთ, არამედ უბრალოდ მექანიკურად იწერთ აზრებს. იმავდროულად, თქვენი ქვეცნობიერი თქვენი თემის გარშემო ტრიალებს და ადრე თუ გვიან გაწვდით საინტერესო იდეას, რომელიც თქვენთვის ათვლის წერტილად იქცევა.
ან გამოიყენეთ სთორითელინგი. დაახლოებით ხუთ კვირაში , როგორ გამოხატოთ თქვენი აზრები მოხდენილად, დამაჯერებლად და საინტერესოდ, ისე, რომ თქვენმა ამბებმა ემოციები გამოიწვიოს, დააფიქროს სხვები და შთააგონოს.
სთორითელინგი აუდიტორიასთან ყველაზე ეფექტური კომუნიკაციის ხელოვნებაა. ეს ტერმინი მომდინარეობს ორი ინგლისური სიტყვიდან: story – ამბავი და tell – თხრობა.
თხრობის აქტი უძველესი დროიდანვე პოპულარული იყო. შეიძლება ითქვას, რომ თხრობა გამოიგონეს პირველყოფილმა ადამიანებმა იმ მომენტში, როდესაც გამოქვაბულის კედლებზე ხატვა დაიწყეს. მას შემდეგ, რა თქმა უნდა, მიდგომები მკვეთრად შეიცვალა. ადამიანები გამუდმებით პოულობენ პრეზენტაციის ახალ-ახალ მეთოდებს, ზეპირი გადმოცემით დაწყებული და სიმღერებით დამთავრებული. თხრობის ინსტრუმენტია წიგნები, ჟურნალ-გაზეთები, აუდიო- და ვიდეოჩანაწერები.
თანამედროვე სთორითელინგისთვის პოპულარული ადგილი ინტერნეტია. ის ერთ-ერთი მძლავრი ინსტრუმენტია თქვენი გზავნილის გადასაცემად. ონლაინ მოთხრობილი ისტორიები ხელს უწყობს საიტზე ვიზიტორების მოზიდვას, ჩართვას და ჩართულობას და ა.შ.
ამერიკელი მწერალი, სცენარების ავტორი, მუსიკოსი, ფილმების პროდიუსერი და რეჟისორი სტივენ კინგი ყოველდღე 1000 სიტყვას წერს. არ აქვს მნიშვნელობა, ეწვევა თუ არა შთაგონება, – მან იცის რომ რაღაც უნდა დაწეროს. ასე მუშაობენ პროფესიონალები, რომელთა საარსებო წყარო შემოქმედებაა. საკმაოდ არარომანტიკულად ჟღერს, მაგრამ ჯობია, ასე წერო, ვიდრე საერთოდ არ წერო. დაე, თქვენი სიტყვები იძულებითი იყოს – მთავარია, დაიწეროს, საჭიროების შემთხვევაში მათ დახვეწას ყოველთვის მოახერხებთ.
თუ ხვდებით, რომ მაინც არაფერი გამოგდით, შეგიძლიათ, ოდნავ უკან დაიხიოთ და სხვა რამ გააკეთოთ, სახლის დაალაგოთ ან სხვა პროექტზე დაიწყოთ მუშაობა.
როგორც უკვე ვთქვით, ხშირად რაღაცის დაწყებას თქვენი აზრების გამოხატვის შეუძლებლობა ართულებს. ამ მიმართულებით პირველი ნაბიჯი შეიძლება იყოს გეგმის შედგენა. ყველას მოგვწონს ინსტრუქციები და ალგორითმები, ტვინს ძალიან სიამოვნებს მათთან მუშაობა, რადგან წარმოუდგენლად ზარმაცია, გაკვალულ გზაზე სიარული მისთვის გაცილებით ადვილია, ვიდრე ამ გზის გაკვალვა. გეგმა ლიანდაგია. ის ანაწილებს თქვენს აზრებს, ახდენს მათ კატეგორიზაციას და ეს საგრძნობლად ამარტივებს მათ გადმოცემას.
ტვინის მოტყუება უფრო ადვილია, ვიდრე მასთან ბრძოლა. თუ ის წარუმატებლობით, კრიტიკით, ინტერესის დაკარგვით გაშინებთ, უთხარით: „კარგი, მესმის შენი, ტვინო. მოდი კომპრომისზე წავიდეთ. დღეს ერთ აბზაცს დავწერ და დანარჩენი გამოჩნდება“. არის შანსი, ტვინს პროცესი მოეწონოს და მუშაობა განაგრძოთ.
დაბოლოს, რამდენიმე რჩევა ავანგარდისტი მწერლებისგან.
ფრანგი პოეტი ლოტრეამონი პლაგიატსაც კი გვირჩევდა, არა პირდაპირ ტექსტის, არამედ „იდეის სესხებას“ და საკუთარი სიტყვებით მის გაცოცხლებას.
რობერტ დესნოსი გვთავაზობდა მედიტაციურ თავისუფალ წერას. წაიკითხეთ რამე, მოძებნეთ წყნარი, იზოლირებული ადგილი, მოეშვით, გაიხსენეთ სიტყვები, თუნდაც ახლახან წაკითხულიდან, და ჩაიწერეთ.
უილიამ ბეროუზს კომბინატორიკა უყვარდა. ის გვირჩევდა, აგვეღო ჩვენივე (ან სხვისი) ძველი ნამუშევრები, ამოგვეჭრა აბზაცები, გააგვეერთიანებინა და შემდეგ მოგვეძებნა მათში წინადადებები, რომლებიც რაღაც აზრიანად გაერთიანდებოდა. და ასე გაგვეგრძელებინა, ვიდრე მუზა არ მოვიდოდა.
ამრიგად, თუ თავს მოვუყრით ყოველივე ზემოთქმულს, მივიღებთ ტექნიკების მთელ სპექტრს, რომლებიც თეთრი ფურცლის შიშისგან თავის დაღწევაში დაგვეხმარება.
