ხომ არის მდგომარეობა, რომელიც თავისით ირქმევს სახელს, თითქოს გაძალებს… ჰოდა, ამ ამინდს და დროს, რომანების წერა რომ შესძლებოდა, უსათუოდ უწოდებდა: „მე მქვია შავ-თეთრი”.
აი თოვლის მერე რომ იწვიმებს… მიწა და ფიფქი რომ აირევა.
ეს დრო გამოვიარეთ – მისი შვილები ვართ. როგორ არა, სხვა ფერებიც იყო, ვხედავდით, მაგრამ თითქოს კადრს მიღმა, ფოკუსისგან შორს – შენც რომ არ იმჩნევ, შემჩნევის რომ გეშინია. ამდენი ომი უკვალოდ არ ჩაივლის – გინდა, თვალი მოატყუე. ომს ვინ ამბობს – ის სახალმძღვანელოებიც, სადაც შენი წინამორბედი მოსწავლისგან საგანგებოდ გადმოცემულ წიგნში საგანგებოდაა გადახაზული ლენინი და ტელმანი – თითქოს ასე უნდა დამდგარიყო ახალი. „შავ-თეთრი” უკვე სისხლში იყო. თვითონ სისხლი თუ არა.
ვიღაც თავს წირავდა, ანუ ხელოვნებისთვის ეცელათ, მაგრამ…
„ოცნებები, რომლებიც ვერ ავიხდინეთ, ჩვენში იხრწნება და სამუდამოდ გვშხამავს”, – თქვა ერთხელ უაილდმა. დაკარგულ თაობას ვერახდენილი სურვილების თაობასაც უწოდებენ. არავინ იცის, ზუსტია თუ არა ამგვარი შეფასება, მაგრამ ფაქტია, რომ მაშინ აუსრულებელმა, უფრო სწორად, გაუმხელელმა ოცნებებმა დღევანდელ სახელოვნებო სივრცეს საკუთარი დაღი დააჩნია. 90-იანი წლების არტი, ქართული რეალობისთვის უჩვეულო პერფორმანსები, გამოფენები ოდნავ პროვოკაციული ჟესტებით და სოციალური მესიჯებით. ქარის წისქვილებთან ბრძოლა ისეთ მხარეში, სადაც ამგვარი წისქვილები არც კია.
ამიტომაც არის, რომ აღქმის უნარი დავკარგეთ – უცებ რომ შევეჯეხეთ, ჭრელი აღვიქვით და არა ფერადი. ჭრელი და ფერადი სრულიად სხვადასხვაა.
შევძლებთ კი ოდესმე გარჩევას?
ვინ იცის…
