ურთულეს ეპოქაში ვცხოვრობთ, მთელი მსოფლიო ათასგვარი გასაჭირის წინაშე დგას. ყველაზე მძიმე დღეში „მესამე სამყაროს“ მოქალაქეები არიან. შიმშილი, ძალადობა, ავადმყოფობა და ომი მათი ყოველდღიურობის განუყოფელი ნაწილია. გლობალურ სამხრეთში მცხოვრები უამრავი ადამიანი სასოწარკვეთილია. ისინი ბედს არიან შეგუებულნი და მიაჩნიათ, რომ განსაცდელისგან გათავისუფლება წარმოუდგენელია. თუმცა, არიან ისეთებიც, რომლებიც წარმოუდგენელ რისკზე მიდიან, რათა ოდნავ მაინც გაიუმჯობესონ მდგომარეობა. ხმელთაშუა ზღვის სამხრეთ სანაპიროებზე მცხოვრები პირები ხშირად თვეობით აგროვებენ გასაბერი ნავის საყიდლად აუცილებელ ფულს, რათა შემდეგ ევროპისკენ გაცურონ. ტბებისთვის განკუთვნილი ტრანსპორტი იშვიათად უმკლავდება ბობოქარი ზღვის ტალღებს. გადატვირთული გასაბერი ხომალდი ვერასდროს უძლებს სიმძიმეს. საუბედუროდ, ოცდამეერთე საუკუნის ათიან წლებში ჩვეულებრივ მოვლენად იქცა მიგრანტების, ორსული ქალებისა და ბავშვების, მოხუცებისა და შშმ პირების საზღვაო კატასტროფების შედეგად დაღუპვა. ევროპის ზოგიერთი ულტრანაციონალისტი ლიდერი საზღვრების ჩარაზვის პოლიტიკით პასუხობს სიკვდილისთვის განწირულ ადამიანებს და ხალხს შუაგულ ზღვაში ნავის მედეგობის იმედად ტოვებს.
ყოველწლიურად ათასობით ღარიბის დახრჩობამ ბევრი ევროპელი გამოიყვანა წყობიდან. ისინი თავიანთ მთავრობას გულგრილობასა და არაჰუმანურ მოქმედებებში ადანაშაულებენ. მათი აზრით, არ ღირს პოლიტიკოსთა გაკეთილშობილების იმედად ყოფნა. შესაბამისად, სხვების სიცოცხლეზე ზრუნვით შთაგონებულმა ადამიანებმა დამოუკიდებლად მოქმედება გადაწყვიტეს. 2014 წელს ევროპის სხვადასხვა კუთხეში მცხოვრები პირების ინიციატივით საფუძველი ჩაეყარა საერთაშორისო ორგანიზაციას – „Sea-Watch”. გაერთიანება არცერთი სახელმწიფოს ხაზინიდან არ ფინანსდება, ის მთლიანად მცირე და საშუალო შემოწირულობებით სულდგმულობს. ორგანიზაცია რამდენიმე გემს ფლობს. ჯგუფს ჰყავს მეგობარი, რომელიც საერთო საქმეს პატარა თვითმფრინავით აგვარებს. „Sea-Watch“-ის გემები თვითმფრინავიდან ან ნებისმიერი სხვა წყაროდან შეტყობინების მიღებისთანავე მიემგზავებიან გასაბერი ნავებისკენ და სიკვდილისთვის განწირული ადამიანები უახლოეს ევროპულ პორტებამდე მიჰყავთ. “Sea-Watch”-ის სამაშველო მისიის მიმართ არაერთგვაროვანი დამოკიდებულება არსებობს. დამკვირვებელთა ნაწილი აღფრთოვანებულია მოხალისეთა დიდსულოვნებით და აქტივისტებს მუშაობის გასაძლიერებლად თავიანთ სათევზაო ბარკასებს, სამეცნიერო კვლევებში ათასგზის გამოცდილ ბორნებსა და იახტებს სთავაზობს, თან ინტენსიურად აგროვებენ თანხებს მაშველთა ანგარიშის შესავსებად. მოსახლეობის ნაწილი კი აქცენტს კანონის უხეშ დარღვევაზე ალეთებს და მეზღვაურებს გადარჩენილთა აფრიკაში დაბრუნებისკენ მოუწოდებს. არაერთგვაროვანი დამოკიდებულება მკაფიოდ გამოავლინა რამდენიმე კვირის წინ მომხდარმა ფაქტმა.
ივნისის მიწურლს, “Sea-Watch”-ის კაპიტანმა, 31 წლის კაროლა რაკეტემ ორმოცდაათამდე ადამიანი გადმოიყვანა თავის ბორტზე გასაბერი ნავიდან და იტალიის კუნძულ ლამპესუდასკენ დაიძრა. იტალიის შინაგან საქმეთა მინისტრის, მატეო სალვინის მიერ გაძლიერებულმა საზღვაო-სასაზღვრო პოლიციამ ახალგაზრდა ქალის მიერ მართული პატარა გემი რომის მიერ კონტროლირებად ტერიტორიულ წყლებში არ შეუშვა. სამაშველო მისიის წევრები იძულებული გახდნენ, რომ დევნილთა გადარჩენა სხვა გზით ეცადათ. გაურკვევლობამ და დროის გაჭიანურებამ გადარჩენილთა შორის პანიკის გავრცელებას შეუწყო ხელი. ბევრი მათგანი მზად იყო წყალში გადამხტარიყო და ისე მიეღწია რამდენიმე კილომეტრით დაცილებული ნაპირისთვის. ზოგიერთმა ლიბიაში მიბრუნების შიშის გამო თვითმკვლელობაც კი სცადა. საგანგებო სიტუაციის გამო კაროლა რაკეტემ გამბედავი გადაწყვეტილება მიიღო და საპოლიციო კატარღების წინააღმდეგობის მიუხედავად, გემი იტალიურ ნავსადგურში შეიყვანა. კაპიტანმა კანონი დაარღვია, მაგრამ ათობით ადამიანი იხსნა სიკვდილისგან. დედაქალაქში მოკალათებულმა მინისტრებმა გასაბერი ნავის მგზავრთა მხსნელი უმალვე გამოაცხადეს მოღალატედ და კრიმინალად. კარაბინიელებმა კაროლა რაკეტე დააპატიმრეს კიდეც. იტალიის მთავრობის გადაწყვეტილებას მალევე მოჰყვა საერთო ევროპული კამპანია „ადამიანის სიცოცხლის გადარჩენა დანაშაული არ არის“, რომელშიც დასავლეთის არაერთმა წამყვანმა ინტელექტუალმა თუ გავლენიანმა მოაზროვნემ მიიღო მონაწილეობა. ჰუმანისტთა ფლანგის აქტიურობის შედეგად, დღეს კაპიტანი რაკეტე თავისუფალია. სკანდალის კვალდაკვალ „Sea-Watch”-ის ანგარიშზეც ასობით ათასი ევრო ჩაირიცხა, რომელსაც მოხალისეები მომავალი მისიების განხორციელებისთვის გამოიყენებენ.
მიუხედავად იმისა, რომ კონკრეტული ამბავი კეთილად დასრულდა, პრობლემა ისევ არსებობს – ერთი, ორი და ათი მოხალისე კაპიტანი ათასობით გასაბერი ნავის სამშვიდობოზე გაყვანას ვერ მოახერხებს, მეტადრე მაშინ, როცა მათი სოლიდარობა რიგ ქვეყნებში დანაშაულად აღიქმება.
