ზოგჯერ მგონია, რომ ზედმეტი მომდის და იმაზე ბევრს ვწერ ქალთა საკითხებზე, ვიდრე საჭიროა. ზოგჯერ, როცა ცვლილებებს ვხედავ, წლების წინანადელ მდგომარეობას ვადარებ და ახალი თაობის მენტალური წინსვლით გახარებული, ვუშვებ, რომ შესაძლოა, გენდერული თანასწორობა ერთ დღეს აღარ იყოს ქართული საზოგადოების აქილევსის ქუსლი, ჩემს თავს ვეუბნები, რომ მალე აღარავის დააინტერესებს, რასაც ხმამაღლა ვამბობ. მერე კი საკუთარი ნაჭუჭიდან გავდივარ და ილუზიები მიქრება. სამსახურში ძალადობის მსხვერპლი ქალების ნაკადი არ წყდება, მეზობელი სახლებიდან _ ყვირილი, საღამოს კი, გასართობად და დასასვენებლად გასულს, აუცილებლად შეგხვდება ვინმე, შორეული ნათესავი, ძველი ნაცნობი, სკოლელი, ან მეგობრების მეგობარი, რომელიც ირონიული ღიმილით გკითხავს, რას საქმიანობ და მერე ორიოდე წინადადებასაც მოაყოლებს ქალთა გააქტიურების შესახებ, ხელებს გაშლის და იტყვის, რომ ქალებს ისედაც არაფერში არიან შეზღუდულები. ბოლოს ცალყბად გაიხუმრებს, სევილიას ქალებიც რომ ჰყოლოდა შემადგენლობაში, ბარსელონას აუცილებლად მოუგებდაო და ხელჩაქნეულივით გაივლის.
სულ ცოტა ხნის წინ სოციალური ქსელები „დიროლის” სარეკლამო კამპანიამ აღაშფოთა და სავსებით სამართლიანადაც. ის, რაც ცალ–ცალკე, გოგონებისთვის და ბიჭებისთვის გამოშვებული საღეჭი რეზინის პოპულარიზაციის მიზნით „დიროლის” ფეისბუქ გვერდზე ხდება, ვერავითარ კრიტიკას ვერ უძლებს. „ბიჭები ყოველთვის უფრო ადვილად აღიქვამენ ყველაფერს, ვიდრე გოგონები” _ ვკითხულობთ საღეჭი რეზინის სარეკლამო პოსტერზე, „რას აკეთებენ გოგონები ღია პირით?” _ გვეკითხება ამოცანა სხვა პოსტერის საშუალებით და პასუხსაც თავად სცემს _ „იღებავენ წამწამებს.” „გსურთ გადაიყვაროთ გოგონა? წადით მასთან ერთად შოპინგზე” _ ურჩევს ბიჭებს კიდევ ერთი პოსტერი.
ჩვენ აღვშფოთდით, დავარეპორტეთ გვერდი, დავტოვეთ კომენტარები. რამდენიმე ადამიანმა ონლაინ კამპანიაც წამოიწყო, მაგრამ როგორც ჩანს, გარდა იმისა, რომ „დიროლის” წარმომადგენლები ვერ გრძნობენ ვერავითარ სოციალურ და მორალურ პასუხისმგებლობას, მათ დაავიწყდათ, რომ წარმატებული კამპანიის წარმართვისთვის შუალედური მონიტორინგი და შეფასება აუცილებელია. მათი კამპანია კი, თუ ფეისბუქ მომხმარებელთა კომენტარებს თუ გადავხედავთ, ჩავარდა, ჩავარდა, რადგან ისინიც კი, კვოტირებასა და ქალთა პოლიტიკურ მონაწილეობაზე სინდისის ქენჯნის გარეშე რომ ხუმრობენ, ხმამაღლა ამბობენ, რომ „დიროლის” კამპანია დამამცირებელი და შეურაცხმყოფელია არა მარტო ქალებისთვის, არამედ ყველასათვის, ვინც ადამიანურ და დემოკრატიულ ღირებულებებს პატივს სცემს.
„დიროლს”, ზოგიერთი სხვა კომპანიის მსგავსად, დაავიწყდა ისიც, რომ საზოგადოებასთან ურთიერთობა და მარკეტინგი სოციალურ პასუხისმგებლობასაც გულისხმობს, რომ კამპანიის ამა თუ იმ საზოგადოების კოლტურული თავისებურებების გათვალისწინებით წარმართვა კომპანიის ხარისხის ნიშანია, რომ მომხმარებლის შეურაცხყოფა დაუშვებელია, რომ კანონისა და ერთმანეთის წინაშე, ქალები და მამაკაცები თანასწორნი არიან.
კამპანიის დამგეგმავებმა, როგორც ჩანს, ვერ გაითვალისწინეს, რომ ბიოლოგიური განსხვავება უფლებრივ უთანასწორობას სულაც არ ნიშნავს, რომ მათ პოსტერებზე გამოსახული ქლიბი, როგორც განსხვავებული აღქმის ობიექტი, ერთნაირად საჭირო ნივთია ქალებისთვისაც და მამაკაცებისთვისა, რომ ვიდეოთამაშები გოგონებსაც ბიჭებზე არანაკლებ უყვართ, რომ მანქანის მართვაში სქესი არავითარ როლს არ ასრულებს და თუ კარგად მიიხედ–მოიხედავენ, არც შოპინგის მოყვარული ბიჭების ნახვა გაუჭირდებათ.
მიუხედავად იმისა, რომ „დიროლის” კამპანიით გამოწვეულმა რეაქციამ სასიამოვნოდ გამაოცა, რადგან ერთსულოვანი ანტიპათია დაიმსახურა ფეისბუქ აუდიტორიის მხრიდან, მაინც მგონია, რომ ხშირ შემთხვევაში, ჩვენ თავად ვამზადებთ ნიადაგს იმისთვის, რომ კომპანიებმა მსგავსი ნაბიჯები გადადგან. როცა შვილებს ვეუბნებით, რომ ზოგი სათამაშო მხოლოდ ბიჭებისთვისაა შექმნილი, ზოგი კი გოგოებისთვის, როცა გოგონებისთვის ვარდისფერყდიან, „პრინცესულ” ჟურნალებს ვყიდულობთ, ბიჭებისთვის კი ცისფერყდიანს, როცა ატირებულ გოგონებს გულაჩუყებულები ვუმშრალებთ თვალებს, ბიჭებს კი ვეუბნებით, რომ მათთვის ტირილი არ შეიძლება, სანამ გოგოებს სამზარეულოსკენ მივასწავლით გზას და ბიჭებს საჭის ტრიალს შევჩვევთ, სანამ „ნებადართულია” და „აკრძალულია” სქესის მიხედვით განისაზღვრება, ყოველთვის გამოჩნდება კომპანია, რომელიც გაბედავს, პროდუქცია ჩვენივე შეურაცხყოფის ფასად მოგვყიდოს.
ჩვენზეა დამოკიდული, მივცემთ თუ არა ვინმეს ამის უფლებას. ეს ყოველთვის უნდა გვახსოვდეს.
