„უჟმურო დედიანო, უჟმურო მამიანო, შენი დედა ტირის, შენი მამა ტირის, შავგულე დოუკლავენ, ულიფაში შოუნახავენ, ადრე მიხვალ, კი გაჭმევენ, გვიან მიხვალ, არ გაჭმევენ…“
ბებიის შელოცვა შვილიშვილზე არ ჭრის, მაგრამ მაინც ბუტბუტებს და ირწევა იმის დასაზუსტებლად, ნამდვილად უჟმური მაქვს თუ არა აყოლილი. თუ მთქნარება დაეწყო და ცრემლმა დაუბინდა მზერა, წყალი არ გაუვა, ის არის… უჟმური, როგორც წესი, გვიან საღამოს ციებით და კუნთების ტკივილით იწყება – სწორედ იმ დროს, მოხუცებს მთქნარება რომ მოეძალებათ ხოლმე. ეს იმას ნიშნავს, რომ განაჩენი შეციებისთანავე გამოტანილია.
თანდათან კონსილიუმი იკრიბება, შემოსწრებული მეზობლები მიზეზის დადგენას ცდილობენ:
– დღეს წყალთან ხო არ გითამაშია?
– კი.
– ჰოდა, აყობოდა, შე ქალო, აბა, რა იქნებოდა! გოუხეთქეთ ბებიაშენს გული!
ან ასე:
– ამ საღამოს წისქვილზე ხო არ ყოფილხარ?
– არა.
– ცვრიდან ვერ აყობოდა თუ რაი?! განტროვს სახსრებში? ჰოდა, მაგია…
თქმულების თანახმად, მიზეზი წყალია. ჩემი სოფელი კი კოლხეთის დაბლობზე და წყალზე დგას. ბარი რომ დაარტყა მიწას, წყალი ამოვა, უჟმურს დიდი ძებნა არ სჭირდება. ჩასვლისთანავე მაინც გაფრთხილებენ, გუბეს თუ გადაახტი და ხიდი თუ გადაიარე, უნდა მიბრუნდე, სამჯერ „ფუი-ფუი“ დაიძახო და ეშმაკს მიაფურთხო.
უჟმურისგან საშველი მხოლოდ შელოცვაშია, რისთვისაც სამი ქალი უნდა მოიძებნოს. პირველი, ვინც მოჰყავთ, მანიაა იმიტომ, რომ იქვე, გვერდით ეზოში ცხოვრობს. მეტიც, ჩვენი ეზოს ნაწილს, რომელიც მის ეზოს ემიჯნება, მანიას გორა ჰქვია.
„უჟმურო, დაგკიდებ ოჯინჯალაზე, ქვემოდან ცეცხლს შეგინთებ, დაგწვავ, დაგდაგავ, დაგბუგავ…“ – ჩამესმის სიცხიანს.
გასვლის წინ მანია ბებიას ამშვიდებს, რომ უჟმური დილამდე გაიპარება…
მეორე დილით ბებია დღის მენიუს მითანხმებს. წესია ასეთი, თუ ვინმეა ავად, მისი სურვილის მიხედვით მზადდება სადილი. „დედალი შევწვა თუ მოვხარშო, ტყემალში ჩავაწყო თუ ნიორწყალში? გადავქნა ყველი სულგუნად? მოხარშული ხაჭაპურები? კვაწარახის ფაფა?“ სირისტიანი თბილისელი ბავშვისთვის კარტოფლიც იწვება, მაგრამ ამ ჩამონათვალში რა მოსატანია. მე კიდევ დედა მინდა…
რაც მეკრძალება უჟმურის დროს, დედისთვის შეტყობინების გაგზავნაა. ბებიაჩემის მტკიცებით, ამის გამგონე დედაჩემი ჭკუას დაკარგავს. არადა, ერთხელ მაინც მოვახერხე, ინგლისურად მივწერე დედას ჩემი ავადმყოფობის შესახებ და თბილისში წამსვლელ მეზობელს გავატანე. ინგლისურად იმიტომ, რომ ვიცოდი სხვების წაუკითხავად ეს წერილი დედამდე მაინც ვერ მიაღწევდა. თან ვიფიქრე, დედაჩემს ვასიამოვნებდი, რომ ინგლისური ზაფხულშიც კი „აქტივში მაქვს“ და ტყუილად არ მიდევს თბილისიდან წამოღებული ოსკარ უალდი და ედგარ პო.
მეორე დღეს ახალი შემლოცველი მოჰყავთ, აქეთ-იქით ხელკავით. თამარას კბილები არა აქვს, მაგრამ მე მაინც მესმის, რას ბუტბუტებს. წლებია ასე მკურნავენ:
„უჟმურო, თავში თუ ხარ, ტანში ჩამოდი, ტანში თუ ხარ, წელში ჩამოდი, წელში თუ ხარ, მუხლში ჩამოდი, მუხლში თუ ხარ, კოჭში ჩამოდი, კოჭში თუ ხარ, ფრჩხილში ჩამოდი, ფრჩხილში თუ ხარ, გარე გამოდი, გამოდი, გამეეცალე…“
დილამდე გაიპარება, თამარაც იგივეს პირდება ბებიაჩემს. უჟმური არ მიდის და ყოველთვის 3-5 დღე გრძელდება.
მესამე დღეს მთავარი მისანი მოდის. მარო პეტრუსოვა შორს ცხოვრობს, ბებიაჩემის გასაჭირს შეთვლის გარეშე ვერ გაიგებს. ვიღაც უნდა აფრინონ ველოსიპედით, რომელმაც ჭელიძეების კუთხემდე სამი წყარო, უჟმურების სამი სამყოფელი უნდა გაიაროს.
მარო არ ჰგავს სხვა მოხუცებს, ჭაღარა თმა წითლად აქვს შეღებილი და გამოსალოცად ბაფთიანი გიტარით დადის. მისი სტუმრობა ისეთ სიხარულს მგვრის, ვეღარავინ მეხუმრება, შენისთანა უჟმურს (უხასიათოს) უჟმური როგორ აგყვაო…
„ფუი, ასე გააქარე, ფუი, ასე გააქარე, ფუი, ასე გააქარე“, – ზამბარებიან საწოლზე წამომჯდარს თმას მაჭრის მარო და ცეცხლს უკიდებს. ბებია სახელდახელოდ დამშვენებული ტაბლათი უმასპინძლდება. მარო თხილისა და არყის გარდა პირს არაფერს აკარებს, ოჯახის სადღეგრძელოს ამბობს, გიტარას იღებს და სიმღერას იწყებს…
დილით ნაუჟმურევი ვიღვიძებ და შელოცვის ტექსტიდან აკვიატებულ ფრაზას ღიღინით ვიმეორებ:
„წამოი, მე გაგიძღვები წინ-წინ-წინ-წინ,
წამოი, მე გაგიძღვები სინ-სინ-სინ-სინ…“
ყველა საკუთარ საქმეს უბრუნდება, აღარავინ არაფერს მეკითხება, მაგრამ შემწვარ ვარიას წითელ ტყემალში იმ დღეს არაფერი მირჩევნია.
