ყველაფერი ოთხი წლის წინ დაიწყო, როცა ჩემი ექვსი წლის შვილი სკოლაში წავიდა. თავისებური, ასაკისთვის დამახასიათებელი შიშებითა და მოლოდინებით სავსე – როგორი იქნება სკოლა, სკოლის პირველი მასწავლებელი და ახალი კლასელები. მას შემდეგ ოთხი წელი გავიდა, ოთხი უცნაური, მოულოდნელობებით სავსე წელი და ჩემი შვილის მასწავლებელთან დამშვიდობების დროც დადგა. რა იქნება შემდეგ, არ ვიცი – ვინ იქნებიან მისი მომავალი მასწავლებლები; რამდენ ხანს მოუნდებიან ჩემი შვილისა და მათი კლასელების გაცნობას, მათთან დამეგობრებას და შეიყვარებენ თუ არა ერთმანეთს – ამიტომ, მეც ჩემს შვილთან ერთად ვღელავ, რომელსაც ძალიან არ ეთმობა დამრიგებელი, დარდობს მასთან განშორებაზე და ვერ წარმოუდგენია, როგორი უნდა იყოს მისი სასკოლო ცხოვრება მარი მასწავლებლის გარეშე.
პირველი მასწავლებლები ყოველთვის გამორჩეული არიან ადამიანთა ცხოვრებაში. ისინი უყვართ და ახსოვთ ცხოვრების ბოლომდე, ყოველთვის სიყვარულით იხსენებენ და ასე იქნება ჩვენს შემთხვევაშიც.
მინდა,ეს წერილი მადლობით დავიწყო:
„მადლობა, მარი მასწავლებელო, იმ ოთხი შესანიშნავი წლისთვის, რომელიც ერთად გავატარეთ – მოსწავლეებმა, მასწავლებლებმა და მშობლებმა. ეს უცნაური ოთხი წელი იყო სირთულეებითა და ასევე, სიხარულით აღსავსე. არაერთი გამოწვევის წინაშე დავდექით, პანდემია და ონლაინსწავლებაც გამოვცადეთ. პირისპირ გვყავდა ერთმანეთი, მშობელსაც, მოსწავლესაც და მასწავლებელსაც. დავინახეთ, როგორია რეალური გაკვეთილები სკოლაში, როგორ შრომობს თითოეული მასწავლებელი, თურმე როგორები არიან ჩვენი შვილები გაკვეთილზე, რა უჭირთ ბავშვებს და რა უპირატესობებია მათ მხარეს. პანდემია ერთმანეთის შესწავლის პერიოდი აღმოჩნდა, სისუსტეების აღმოჩენისა და ძლიერი მხარეების კიდევ უფრო გაძლიერების პერიოდიც. ონლაინსწავლება ფსიქოლოგიურად რთულიც იყო. არაერთხელ წარმოვიდგინე, რას გრძნობდა მასწავლებელი, რომელსაც არამარტო მოსწავლეები უსმენდნენ, არამედ უსმენდნენ მოსწავლეთა მშობლები, ბებია-ბაბუები, ოჯახის სხვა წევრები და გამადიდებელი ლუპით აკვირდებოდნენ. ონლაინსწავლების პერიოდში ხშირად ვფიქრობდი თქვენზე, როგორ ახერხებდით ასე უშეცდომოდ საგაკვეთილო პროცესის წარმართვას, ასე მეგობრულად და ეთიკურად მოსწავლეებთან თანამშრომლობას. როგორ ახერხებდით, საყვედურის თქმას ისე, რომ ხინჯები არ დაგეტოვებინათ არც მშობლის, არც მოსწავლის გულში, როგორ მეგობრობდით თითოეულთან და ატარებდით საინტერესო გაკვეთილებს. ეს პერიოდი განსაკუთრებით საინტერესო იყო ურთიერთთანამშრომლობის მცდელობის კუთხითაც, რადგან ორივე მხარეს, მასწავლებლებსაც და მშობლებსაც გვსურდა, მეტი გაგვეკეთებინა ჩვენი შვილებისთვის ამ უცნაურ და რთულ პერიოდში. განსაკუთრებით რაც აღმაფრთოვანებდა, იყო თქვენი, გნებავთ, პროფესიული უნარი, დაგემეგობრებინათ მოსწავლე და სასწავლო პროცესის აქტიური თანამონაწილე გაგეხადათ. მე, როგორც მომუშავე მშობელმა და ორი შვილის დედამ, კარგად ვიცი, რამხელა ფიზიკური და ფსიქიკური ენერგიის გაღება მოგიწევდათ სასწავლო საათების მიღმა, როგორც მასწავლებელს და როგორც ორი შვილის დედას და, მიუხედავად ამისა, არასოდეს უპასუხოდ არ დაგიტოვებიათ ჩემი შვილის თუნდაც შეუფერებელ დროს გაგზავნილი დავალება.
მადლობა ზრუნვის თითოეული წუთისთვის, რომელიც ჩვენი შვილებისთვის გაიღეთ. მადლობა სითბოსა და სიყვარულისთვის, რომელიც ყოველთვის იგრძნობოდა თქვენგან და ამიტომაც, ანდრიასთვის სკოლა იყო ის ადგილი, სადაც დაცულად, ბედნიერად და ხალისიანად გრძნობდა თავს. მეც აბსოლუტურად მშვიდად ვგრძნობდი თავს და ძალიან მეიმედებოდით, რადგან ყოველთვის სწორად, მოსწავლეების საუკეთესო არჩევანისადა მათი ინტერესების მიხედვით მოქმედებდით.
ვისურვებ, ისეთ ქვეყანაში ვიცხოვროთ, სადაც მასწავლებელი და მის მიერ გაღებული ზრუნვა უფრო მეტად დაფასდება.
ძალიან გვიყვარხართ!“.
