განათლება ყველასათვის ხელმისაწვდომი რომ უნდა იყოს, ამაზე აღარც საზოგადოება დავობს და აღარც სახელმწიფო, მაგრამ საკანონმდებლო გადაწყვეტილებათა მიღმა ჩვენი მკაცრი და არასახარბიელო რეალობაა. რეალობა, სადაც კანონი, დეკლარაცია თუ ბრძანება უმეტესად ფურცელზე რჩება და მოქალაქეები ვერ სარგებლობენ დეკლარირებული სიკეთეებითა თუ ბიუროკრატიული მოწყალებით. საქართველოს სხვადასხვა კუთხეში მოგზაურობისას თვალში მხვდებიან ბავშვები, რომლებიც სოციალური სიდუხჭირის გამო ვერ იღებენ სათანადო განათლებას. საქართველოში თვალნათლივ იზრდება სკოლის გარეთ დარჩენილი ბავშვების რიცხვი. მრავალ მათგანს საცხოვრებელი ადგილი არ აქვს, ბევრი ლუკმაპურის მოსაპოვებლად შრომობს, ბევრს მშობლები აიძულებენ შრომასა თუ მოწყალების თხოვნას, ბევრის ოჯახს კი სკოლისთვის საჭირო ნივთების, ტანსაცმლისა თუ ფეხსაცმლის შესაძენი თანხა არ გააჩნია. არადა, კანონი ხომ გვეუბნება, საგანმანათლებლო დაწესებულებები და პროგრამები ყველასთვის ხელმისაწვდომი უნდა იყოსო.
ჩემი კიდევ ერთი დაკვირვება ის არის, რომ ასეთ ბავშვებს ძალიან უნდათ სწავლა. იქნებ ეს სურვილი და მოტივაცია როგორმე გამოიყენოს ჩვენმა ქვეყანამ…
გოგონა ეკლესიის გალავანთან მოწყალებას ითხოვდა და თან წიგნს კითხულობდა. თბილისი.
უსახლკაროთა თავშესაფარში. თბილისი.
გლდანის ყოფილი გამგეობის შენობაში შეფარებული ოთხშვილიანი მარტოხელა დედა. თბილისი.
დედის მოლოდინში. მანგლისი.
უსახლკაროთა თავშესაფარი კარავში. თბილისი.
უსახლკაროთა თავშესაფარში. თბილისი.
ბოშათა დასახლება ნავთლუღში. თბილისი.
ჩეჩენი ლტოლვილი გოგონა. პანკისი.
სკოლა სახლში. მანგლისი.
დევნილი ბიჭუნა. წეროვანი.
სამი კილომეტრი სკოლამდე. სამტრედია.
