ბავშვებთან ერთად საბავშვო ლიტერატურაში მოგზაურობა მათთან ერთად ახალ თავგადასავლებში ჩაბმასაც ნიშნავს – ახალი კუნძულის აღმოჩენას, განძის ძიებას, საინტერესო თამაშის მოფიქრებას და ახალ ადამიანებთან დამეგობრებას. ეს სამყაროც, თავისი შესაძლებლობებით, უსაზღვროა და ათას საინტერესო ამბავს გვთავაზობს, შთაბეჭდილებებით და დადებითი ემოციებით გვავსებს. ხშირად ვფიქრობ, რომ ერთადერთი, რაც არ მღლის, სწორედ ამ სამყაროში შვილებთან ერთად მოგზაურობაა.
ყოველთვის, როდესაც შვილებისთვის ახალ წიგნს ვარჩევ, ვფიქრობ, როგორი მოგზაურობა გამოგვივა, რას ვისწავლით ახალს, რა მოახდენს ჩვენზე წარუშლელ შთაბეჭდილებას, რა აგვაღელვებს და რომელი ემოცია გამოგვყვება წიგნიდან. პერსონაჟები, სანამ წიგნს ვკითხულობთ, ჩვენი ოჯახის წევრები ხდებიან, ჩვენი მეგობრები. გარემო, რომელშიც წიგნის მოქმედება ვითარდება, შინაურ ადგილად გადაიქცევა და თავს ისე კარგად ვგრძნობთ, თითქოს სათამაშო ადგილისთვის მიგვეგნოს სოფლის სახლის სხვენზე, სადაც ვერავინ გვიპოვის. მზად ვართ, სახურავი ავხადოთ ყველა დამალულ სკივრს და საოცარ ამბებში თავით გადავეშვათ. აქ ყველაფერი მყუდროა და საინტერესო.
ახლახან პიტერ პენს ვკითხულობდით, ჯეიმს მეთიუ ბარის უკვდავ ნაწარმოებს. ვენდი, ჯონი და მაიკლი ყველაზე იღბლიანი ბავშვები არიან, რადგან სწორედ მათ გაუმართლათ და შეხვდნენ პიტერ პენს, მოხვდნენ არლანდიაში და ფერია წკრინკარდალა და დაკარგული ბიჭებიც გაიცნეს.
პიტერ პენის შესახებ მულტიპლიკაციური ფილმები ბევრი გვინახავს, წიგნის ადაპტირებული ვერსიაც ბევრჯერ წაგვიკითხავს, მაგრამ ახლა პირველად შევეხეთ ამბავს სრულყოფილად, ხოლო დასასრულმა ისე აგვაღელვა, ყველა ერთმანეთისგან მალულად ვიწმენდდით ცრემლებს. ერთი ბავშვი საბანში ჩამძვრალი ტიროდა, ერთიც – თავის ნახატში თავჩარგული, მე კი სახეზე წიგნაფარებული ვცდილობდი, ყელში გაჩხერილი უზარმაზარი ბურთი გადამეყლაპა და დამძიმებული ხმა ოდნავ შემემსუბუქებინა (ვის ვატყუებდი, ნეტავი, რომ შემიძლია, რიხიანად წავიკითხო ის, რაც ასე ძალიან მაღელვებს?!) ასე რომ არ გვექნა, უფრო მეტად ავტირდებოდით, ისედაც ძლივს ვუძლებდით ინტენსიურ ემოციებს.
აი, რაზე აგვეტირა:
„ის ოთახი ახლა ჯეინისა იყო, რადგან მისმა მამამ სამ პროცენტად იყიდა ვენდის მამისგან, რომელსაც კიბეები აღარ უყვარდა. მისის დარლინგი უკვე მკვდარი იყო და დავიწყებული. ახლა ბავშვების ოთახში მხოლოდ ორი საწოლი იდგა – ჯეინისა და გადიისა. ხუხულა აღარ იყო, რადგან ნენაც მიიცვალა“.
ზემოთაც ამას ვამბობდი – წიგნის კითხვისას ოჯახის წევრებივით ვუშინაურდებით პერსონჟებს, მათთან ემოციურ კავშირს ვამყარებთ და ჩვენს ცხოვრებაში ვუშვებთ. ამიტომ მეც და ბავშვებსაც გაგვიჭირდა საყვარელ პერსონაჟებთან გამოთხოვება. ვეღარ ვიპოვეთ ფერია წკრინკარდალა, ვენდი დარლინგიც გაიზარდა, დაქორწინდა, ჯეინი გააჩინა და უფრო და უფრო იშვიათად ახსენდებოდა პიტერ პენი. რა ეშველება პიტერს ვენდის გარეშე? – ფიქრობდნენ ბავშვები, – ან წკრინკარდალას გარეშე როგორ იცხოვრებს? უფრო მარტოსული იქნება და უფრო მეტად გაჯავრდება დედებზე? დაკარგული ბიჭებიც გაიზარდნენ, მუშაობა დაიწყეს… როგორ გაგრძელდება ცხოვრება არლანდიაში? კიდევ ვისთან იბრძოლებს პიტერი?
ასეა, Ზოგჯერ წიგნები კითხვებს გვიტოვებს, ზოგჯერ კი პასუხებსაც გვაპოვნინებს.
იმ საბავშვო წიგნებისგან განსხვავებით, სადაც ყველაფერი ბედნიერად სრულდება, პიტერ პენის თავგადასავლის პერსონაჟები გვტოვებენ და ეს ძალიან, ძალიან სევდიანი ამბავია პატარა მკითხველისთვის – მან ხომ უკვე შეიყვარა წიგნის პერსონაჟები, მათი ცხოვრებით იცხოვრა, მათი გრძნობები გაიზიარა… როგორ უნდა იყოს ადვილი მასთან გამოთხოვება, ვინც შეიყვარე, როგორ უნდა შეგუო იმას, რომ ვეღარ შეხვდები?.. ასეთ დროს თავს იმით ვინუგეშებთ, რომ ხშირად ვიხსენებთ იმაც, რაც ერთმანეთთან გავაკავშირებს, რაც გვაერთიანებს, რაც ჩვენთვის ძვირფასი იყო…
წლების შემდეგ, როდესაც ჩემი შვილები პიტერ პენს გაიხსენებენ, აგვისტოს ის საღამოც გაახსენდებათ, როცა ისე დასევდიანდნენ, რომ დიდხანს იყვნენ ჩაკრულები დედასთან, რომელსაც მათი გულის ამბები ესმოდა.
