თავს ალბათ ვერავინ დადებს, რომ ეს არ შეხებია. სადღაც გულის ფსკერზე ამ წუთასაც ვგრძნობ მიძინებული მხეცის მშვიდ სუნთქვას. თითქოს სძინავს, მაგრამ მგონია, რომ უფრო მოლოდინით გაყუჩებულა. სულ ერთი წამი უნდა, გაფხიზლდეს, თავი წამოსწიოს, ამოყვინთოს ზედაპირზე და მერე ყველაფერი იმის სუნით/სუნთქვით გაივსება.
თორნიკე შენგელია რომ მოსკოვის „ცსკა“-ში გადავიდა, ეს ამბავი ერთდროულად საწყენიც იყო და ალბათ მოსალოდნელიც. ჩვენ მონსტრებსა და დიდ პოლიტიკურ თამაშებს შორის გამოკიდული ქვეყანა ვართ, რომელიც აქამდე მსხვერპლით მოვიდა – მსხვერპლისუნარიანობით – მაგრამ გზადაგზა ათას ბოროტებას, მოღალატეს და გამცემს წაუყრუა. ეს რომ გროვდებოდა და ზნეობრივი ლპობაც შემოგვეპარებოდა, მაშინ იყო, ერთი ვინმე გამოირჩეოდა ხალხისგან და ის გამოასუფთავებდა ბევრი თაობის ჭუჭყისა და კომპრომისებისგან აყროლებულ სახლს და სხეულებს. მერე კი – ისევ იგივე… ისევ იმავე წრეზე…
ეს ცდუნება ყოველთვის ჩვენს თავზემოთ იქნება დაკიდებული. ხან წარმატება დაერქმევა, ხან კარიერული წინსვლა, ხან – მერე რა, იმანაც ხომ ისქნა, ხან – შიში და ხათრი, ხანაც – დიდი ფული, ხან კიდევ – მტერთან დაზავებული სილაჩრე, რომელსაც რატომღაც ახალი დროის პატრიოტობადაც მონათლავენ.
ეს ცდუნება არ აგვცდება არავის, ათი წლისები ვიქნებით თუ 80-სა. აქედანვე უნდა ვიყოთ შეგუებული, რომ იმპერია, რომელმაც ასეულათასობით ჯარისკაცის სისხლი და აუწონავი სიმდიდრე ჩახარჯა თავისი საზღვრების ჩვენს მიწაზე გადმოსადებად, ჩვენი მოსყიდვისთვის არაფერს დაიშურებს.
ყველას ვერ დაგვხოცავენ – საუკუნეებია ეს არ გამოვიდა – მაგრამ ბოროტების იმპერიებს სჯერათ, რომ ყველას ყიდვა შეიძლება, ამისთვის კი არსებობს ყოფა და პრობლემები, რომლებსაც თუკი იდეალები მოშორდება, იოლად შეუძლია უბადრუკ არსებებად გვაქციოს. თქვენი არ ვიცი, მაგრამ მე კი ასეთად ბევრჯერ მიგრძნია თავი და ახლა არ ვიტყვი, მაშინ რა ძალამ გამომაღწევინა იქიდან… არ გავამხელ, ჯობია ჩემთვის ვიცოდე.
თორნიკე შენგელიას რა თქმა უნდა ეცოდინება ურდოში მარტო, თავისი ფეხით წასული მეფე დემეტრე II-ის ამბავი, ყაენის მუქარას მხოლოდ საკუთარი სიცოცხლე რომ შეაგება და ქვეყანა აოხრებისგან გადაარჩინა. სხვათა შორის, დემეტრე თავდადებული სიცოცხლის დიდად მოყვარული კაცი იყო და ამქვეყნიური სიამენი ჩვენზე მეტადაც ეძვირფასებოდა, მაგრამ მისი გადარჩენისთვის დიდებულებისგან/ხალხისგან მოწოდებული არც ერთი არგუმენტი არ გაიზიარა და ურდოში გამარჯვებული, შიშსა და სიხარბეზე მაღლა მდგომი წავიდა.
დემეტრე თავდადებულმა იცოდა, რომ ურდო ერთხელაც ყველას დაუძახებს, უბრალოდ ზოგი იფიქრებს, საჩემოდ მიბარებენო და წყალობას შეიშვენებს, ზოგს კი სულ ეცოდინება, რომ მის უკან მოოხრებული ან მოსაოხრებლად განწირული მისი ხალხი დგას, და მხოლოდ იმისთვის ეწვევა ურდოს, რომ იმ ხალხისგან გამოტყორცნილი ისარი იყოს და არა დამპყრობლის ფეშქაშად გამზადებული ძღვენი.
