პარასკევი, მარტი 29, 2024
29 მარტი, პარასკევი, 2024

სკოლა და ღირებულებები

სოციალური ქსელი დაიპყრო „ბოლო ზარის“ სიმღერებმა… ამ მოვლენას კი წინ უსწრებდა 51-ე სკოლაში ინციდენტი, რომელიც სწორედ ბოლო ზარის ვიდეოს უკავშირდებოდა. ვიდეოში გაშარჟებული „ქურდული ცხოვრება“ ვერ აიტანა მოსწავლეთა სხვა ნაწილმა და დანების ტრიალიც ამას მოჰყვა… ეს ის  სკოლაა, რომელშიც მოსწავლეთა დაპირისპირება ერთხელ უკვე მსხვერპლით დასრულდა…. ჩემი ყველაზე დიდი შოკი კი გამოიწვია მასწავლებლის განცხადებამ საინფორმაციოში: რომ ინციდენტი მოხდა გაკვეთილების შემდეგ და სკოლის მიღმა…

ვფიქრობ, რომ სწორედ ასეთი დამოკიდებულებაა დამღუპველი ახალგაზრდებისთვის, რომლებიც სკოლას „აინტერესებს“ მხოლოდ მანამ, სანამ სკოლაში არიან;  თითქოს ადამიანის სხვა ნაწილი დადიოდეს სკოლაში, სხვა – ქუჩაში და სულ სხვა – სახლში… თითქოს ადამიანი ერთიანი და მთლიანი კი არა არის, რომელზეც ზრუნავს (უნდა ზრუნავდეს): ოჯახი, სკოლა, სისტემა, სახელმწიფო, არამედ დანაწევრებული… „სკოლის გარეთ“ მოსწავლეზე სკოლა პასუხისმგებლობას არ იღებს და როდესაც ასეთი ტრაგიკული შემთხვევები ხდება, მაშინ იმას კი არ კითხულობენ: რა და რატომ მოხდა… პირდაპირ თავს იცავენ: მოხდა, მაგრამ სკოლის გარეთ და ჩვენ არაფერ შუაში ვართო…

მასწავლებლებისგან ვიცი, რომ ბევრ მშობელს შვილიც არ აინტერესებს, რას აკეთებს სკოლაში… „შემოყრიან და ხელებს იბანენო“… პირიქითაც ბევრი მსმენია… და გამოდის, რომ ქუჩა ის ადგილია (სახლიდან სკოლამდე და პირიქით), სადაც ბავშვს „კისერიც უმტვრევია“….

მე არ ვეძებ დამნაშავეს… მით უფრო, ერთ რომელიმე დამნაშავეს… მე მაწუხებს ამ ბავშვების ბედი… ამას წინ ერთმა მოსწავლემ გამიმხილა: სუიციდი მხოლოდ იმიტომ გადავიფიქრე, რომ ჩემს მშობლებზე შური ვიძიოო…. ყველა ღამეს ტირილში ვათენებო და არც ესმით ჩემიო… ჰოდა, იძახეთ ახლა: რომ თქვენი ბრალი არაფერია… ან იქნებ იმ ბავშვის „ბრალია“, რომ დაიბადა საერთოდ?  მე ვერ ვიძინებ ამ ამბის შემდეგ… და ასეთი მხოლოდ ერთი ბავშვი არ არის…

მოსწავლეთა „ბოლო ზარის“ სიმღერებმა და ჰიმნებმაც ამიტომ დამაინტერესა. მთელი დღე ვისმენდი სხვადასხვა სკოლის, სხვადასხვა ქალაქის ბავშვების ტექსტებს მსგავსი პრობლემებით სავსეს. ერთი შეხედვით, სახალისო ვიდეოები და არტისტული და გულწრფელი ბავშვები რეპავენ თავის 12-წლიან ისტორიას… ამაში არაფერია საგანგაშო… ხოლო, მეორე მხრივ, ტექსტების კვლევისას, აღმოჩნდება, რომ ძალიანაც მნიშვნელოვანია ის, რაზე იციანიან, რას დასცინიან, რას და რატომ აშარჟებენ ბავშვები. ეს ყველაფერი იმიტომ კი არა, რომ თავს დავესხათ და მორალი ვუკითხოთ ახალგაზრდებს, რომლებსაც არაფერი დაუშავებიათ, არამედ იმიტომ რომ, დავინახოთ აღზდაში და განათლებაში ის ღირებულებები და კონცეპტები, რომლებიც დეკლარირებულია და რომელიც სინამდვილეში აქვთ მოსწავლეებს.

დაპირისპირება რასაც მოჰყვა, ის ვიდეო უკვე აღებულია. 51-ე სკოლის მეორე ვერსიის ვიდეოს  კომენტარებში კი ეს ვნახე:

Gazis Qvitari

წინა ვერსიაში ,,ქურდულიდა ,,ობშიაკიჰქონდათ. ვიდეოკლიპში ქურდულ სამყაროს არ უნდ აშარჟებდნენო. და ნუ ზოგადად ასეთ ვიდეოკლიპებზე არ არიან კარგად განწყობილი უფროსი თაობის წარმომადგენლები...

 

ისევ „ქურდული სამყარო“ და ისევ „ობშიაკები“ 2019 წელსაც… აი, ეს არის პრობლემა, რომ სკოლებიდან ჯერ კიდევ ვერ გამოვიდა ეს პრობლემა და დღესაც ამაზე ხოცავენ ბავშვები ერთმანეთს დაუნდობლად.

აი კიდევ რაზე იცინიან მოსწავლეები:

კლასში როცა შემოვედი,

მათ ვეგონე ბუნჩულა,

ოთხი კაცი გადავირტყი,

მოვაგვარე ჯიგრულად,

სუსტი ნერვების მქონე ვარ,

ვაწიოკებ მასტებს,

მაგრამ მაინც ჩემი გამაქვს,

ვევასები მასწებს.

ვიდეოს კომენტარებში არის ურთიერთსაწინააღმდეგო შეძახილები:

ასეთი:

რა გინდათ ამ ბავშვებისგან, ვერ მივხვდი? ბოლო ზარზე, ენერგიით სავსე თინეიჯერები აბა, ბოტანიკაზე და ნიკო ლორთქიფანიძის მოთხრობებზე ხო არ იმღერებენ? ერთობიან და არაინ. გაეშვით, იმას შეხედეთ, გირჩევნიათ, რა ლამაზები არიან. და ის გაიხსენეთ, ჩვენი თაობები რას გავდნენ ბოლო ზარზე და ბანკეტის კასეტებზე.

და ასეთიც:

სამწუხაროდ, ეს კლიპი სრულიად ასახავს იმ სიტუაციას, რომ სკოლაში პრობლემებიაწარმოიდგინეთ, რომ ხართ ერთერთი ევროპული ქვეყნის სკოლის მოსწავლე. ამ შემთხვევაში თქვენი კლიპიც და მასში ასახული ხუმრობებიც იქნებოდა სრულიად სხვა შინაარსის, სხვა თემატიკის და სხვა სტილისიმის თქმა მინდა, რომ გარემო და კულტურა, რომელშიც ვხოვრობთ, გამოვლინდება ყველაფერში, მათ შორის, იუმორშიც სამწუხაროდ, თითქმის ყველა სკოლაში,(უფრო სწორად,იმდენში,რაც საერთო სურათს ასახავს და ერთი/ორი სკოლა, რომელიც უკეთესია, ვერაფერს ვერ ცვლის მთლიან სიტუაციაში) დაახლოებით იმავე შინაარსის კლიპები კეთდება: მასწავლებლების დაცინვა (თუნდაც ხუმრობით), სმაჭამის, გულაობის, ყოველივე მატერიალურის ხაზგასმა და პრიორიტეტულობასასტავი დაბირჟადა მსგავსი თემები რაც აბსოლიტურად განსხვავდება თანამედროვე (დასავლური) სკოლისგანმე არ მითქვამს, რომ მხოლოდ ზემოთ ჩამოთვლილი ღირებულებების მატარებლები ხართ და მეტი არაფერი გისწავლიათ, ვიცი, რომ წარმატებული სკოლაა, მაგრამ არა იმ ხარისხით, რაც საჭიროა, რაც შეცვლის ადამიანის იმ ბუნებას, რომელიც დღეს საზოგადოებაშია და რომელიც, სამწუხაროდ, დომინანტიაზუსტადაც, რომ ხალხი არ აიტაცებდა გალაკტიონზე ან ილიაზე შექმნილ კლიპს, იმიტომ რომ, ასეთი საზოგადოებაა, ასეთი დაკვეთაა, მათ უნდათკაჩაობაც, „კაი ბიჭობაც, „სასტავიც, „ბირჟაც, დალევაც და ასე შემდეგ თემები და სკოლა რომ ვერ ცვლის ამ სიტუაციას, ეს აჩვენა ამ კლიპმა….. სწორედ ამ გულისტკივილით დავწერე ეს კომენტარიც

 

ეს ციტატა კი 53-ე სკოლის ჰიმნიდანაა:

დავიღალე სწავლით, მაგრამ არც არასდროს მისწავლია

გამოცდებს მაინც ვაბარებ და არ მიმეცადინია!

შეიძლება თქვათ, რომ ეს მხოლოდ ერთი მოსწავლის განწყობაა, მაგრამ ხომ კარგად ვიცით, რომ „გამოცდაჩაბარებული“ ნამეცადინები თუ უმეცადინო, დასწავლილ ცოდნას იქვე ტოვებს (მე არ მაქვს საუბარი გააზრებულ და გაცნობიერებულ სწავლებაზე, რომელის გამოცდილებაც მცირე დოზით, მაგრამ მაინც არსებობს სკოლებში);

1-ლი სკოლა კი  (კლასიკური გიმნაზია) ასე რეპავს თავის ამბებს:

მთელი წელი ვიდექით ძეგლთან,

ნელი კარებს აღარ გვიღებდა,

მანდატური ოქმებს გვიწერდა,

ამით პრემიას ითრევდა; და ასე შემდეგ…

 

ფინალისთვის კი ბათუმის მე-2 საჯარო სკოლის ფრაზა:

სკოლას ვამთავრებთ, მივდივართ, სკოლის mother fucker…

 

დანარჩენი თავად დასერჩეთ და მოსიმინეთ…

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

კომენტარები

მსგავსი სიახლეები

ბოლო სიახლეები

ვიდეობლოგი

ბიბლიოთეკა

ჟურნალი „მასწავლებელი“

შრიფტის ზომა
კონტრასტი