პარასკევი, მარტი 29, 2024
29 მარტი, პარასკევი, 2024

მასწავლებლობის სევდა

მასწავლებლობა დღესასწაულია.

… მაგრამ არის რაღაც სევდის მომგვრელიც ამ დღესასწაულში.

,, … არც ის ვიცოდი, რომ მასწავლებლებიც დარდობენ საკუთარ მომავალზე: ავდგები და დავწერ ამ წყეულ დისერტაციას, იქნება რომელიმე პრესტიჟულ უნივერსიტეტში გამოვკრა ხელი ლექტორის ადგილს. მეცნიერული საქმიანობისთვის ხომ არ მიმეძღვნა თავი? იქნებ სჯობდა, საზღვარგარეთ წავსულიყავი სამუშაოდ? იქნებ შევეშვა ამ პედაგოგობას და სხვა სექტორში გადავბარგდე? გავთავისუფლდე ამ უმადური, მუწუკებიანი შურისმაძიებლებისაგან, ფუჭად რომ აოხრებენ ამდენ ქაღალდს და მეც სიცოცხლეს მიმწარებენ? არ ვიცოდი, რომ მაშინ, როცა მასწავლებლები საკუთარ მომავალზე არ ფიქრობენ, აუცილებლად დარდობენ საკუთარი შვილების მომავალზე, მათ სწავლა-განათლებასა და უმაღლესის დასრულების შემდეგ ცხოვრების მოწყობაზე. არ ვიცოდი, რომ მასწავლებლების თავი ასე დამძიმებული იყო მომავალზე ფიქრით. მე მეგონა, რომ ისინი მხოლოდ ჩემი მომავლის ჩასაქოლად იყვნენ მოვლენილნი“ – ეს სიტყვები იმ საოცარი წიგნიდანაა,რომლის რემინისცენციაც ამ სტატიის სათაურია – ,,სკოლის სევდა“ დანიელ პენაკის. და იმ ყოფილი მოსწავლის ფიქრებია, ოროსნის იარლიყით რომ იტანჯებოდა. ლამის ხელშესახებობამდე რეალურია ეს ფიქრები. მაგრამ მე კიდევ სხვა, განსხვავებულ სევდა – დარდებზე უნდა დავწერო.

სიცარიელის სევდა

ხშირად მასწავლებლის სევდა მოსწავლეების სიხარულს ემთხვევა. ყოველ წელს, როცა მოსწავლეები წარწერებიანი მაისურებითა და პერანგებით თავისუფლების ფრთებს შლიან, მიჩნდება განცდა, რომ მათი სკოლის დამთავრება ძალიან ჰგავს ზრდასრული შვილების სახლიდან წასვლას – მათი ახალი გზის დასაწყისი რომ გიხარია და თან სახლის დაცარიელების შიში და სევდა გკლავს. ზუსტად იცი: ფრენანასწავლებს არ ან იშვიათად მოენატრებათ სკოლა; სამაგიეროდ, შენ რომ სკოლაში დაბრუნდები,  ლამის მთელი შემოდგომა დაგტანჯავს  სიცარიელის შეგრძნება და ყველაზე სულელური ფიქრი: ასე სხვა ბავშვებს ვეღარ შეიყვარებ.

უკან დაბრუნების სევდა

ხანდახან ერთად გგონიათ, რომ წასვლით არაფერი შეიცვლება, ისევ ისე საჭირო, საინტერესო და აუცილებელი იქნებით ერთმანეთისთვის, მაგრამ, რა თქმა უნდა, ეს ურთიერთობაც ემორჩილება ცვალებადობის ღმერთის ნებას და შენი ყოველდღიური გათენების განუყოფელი ნაწილები ყოველი ახალი გათენების მერე გიუცხოვდებიან. თავიდან გწერენ, რომ მოენატრათ შენი გაკვეთილი და აუცილებლად მოვლენ ერთხელაც. სულ გინდა უთხრა, რომ არა, არ მოვიდნენ, რადგან ყველაზე მართალი სიტყვები უკან დაბრუნებაზე ერთხელ შემთხვევით მოისმინე: ,,მე აღარ მივსულვარ სკოლაში, რომელშიც ვსწავლობდი…მე აღარ მივსულვარ უნივერსიტეტში, რომელიც დავამთავრე…აღარ დავბრუნებულვარ თეატრში, რომლიდანაც წამოვედი…რადგან აღარ უნდა მიბრუნდე იქ, სადაც და რაც ძალიან გიყვარდა. იმიტომ, რომ იქ სიყვარული აღარ დაგხვდება და იქნება სიცარიელე…”– ვიღაც ამბობდა რადიოში. მერე გალაკტიონის ,,უსიყვარულოდ” წაიკითხა.

ჰოდა, ასე ემართებათ კიდეც. შენ კი გტანჯავს საშინელი სევდა იმისი,რომ ვერ გაუმართლე მოლოდინი, ვერ დაახვედრე მონატრებული საინტერესო გაკვეთილი და ზედმეტად იგრძნო თავი.

ვერ მოსწრების სევდა

მტანჯველი სევდაა იმაზე ფიქრი, რამდენი რამ შეგეძლო გესწავლებინა, მაგრამ ვერ მოასწარი, ან გამოგეპარა, ან გეგონა, რომ ასწავლე და თურმე სულ სხვებისთვის გისწავლებია. და რაც მთავარია, ვეღარ ასწავლი, რადგან შენს მისთვის მასწავლებლობას ვადა გაუვიდა.

შეხვედრების სევდა

როცა ქუჩაში მოულოდნელად ხვდებით ერთმანეთს, ძალიან გიხარიათ, მაგრამ წამების მერე გრძნობთ, რომ სალაპარაკო და მოსაკითხი გამოგელიათ და ზუსტად ისე ელოდებიან  შენგან საუბრის გაგრძელებას, როგორც სკოლაში ყოფნისას ელოდნენ საინტერესო გაკვეთილს. საუბარს ვერ აგრძელებ და ისევ სევდა გკლავს. ასე სევდიანი ემშვიდობები.

ხშირად თუ ხვდებით ქუჩაში, რამდენიმე შეხვედრის მერე თვალსაც გარიდებენ. უბრალოდ,სალაპარაკო აღარაფერი გაქვთ და რა ქნან?!

ზოგჯერ შორიდან მოკრავ თვალს, თვითონაც შეგამჩნევს, გგონია,მოვა, სწავლისა და სამსახურის ამბებს გამოკითხავ. და უცებ დაინახავ, მანქანიდან გადმოდის, სულ არაა ის ცუღლუტი ბიჭი, გაკვეთილზე რომ გეჯდა და ცმუკავდა. დამსხვილებულა, დარბაისური და საქმიანი იერი მიუღია. ასე დარბაისლურად და საქმიანად გესალმება შორიდან თავის დაკვრით და იქვე, ბანკში, შედის. დანაღვლიანდი, შორიდანაც კი შეამჩნიე, აღარ ცხოვრობდნენ მის თვალებში შენთვის ასე საყვარელი ჭინკები. და გგონია, რომ ახლა  ყველაზე სევდიანი ამბავი გაქვს მოსაყოლი.

დანაშაულის სევდა

ყოველ ჯერზე, როცა იგებ,რომ რომელიმემ ფეხი წამოიკრა, რაღაც ეტკინა, არ უნდა შეშლოდა და შეეშალა… ამის გამო მის გარშემო ქირქილებენ ან უბრაზდებიან, აუცილებლად გადასატან ტვირთივით გაწვება დარდი მხრებსა და გულზე, რომ შენც დამნაშავე ხარ – ან ფეხის წამოკვრასა და შეცდომაში, ან დაცინვასა და მრისხანებაში.

ჭეშმარიტების სევდა

მაგრამ, რადგანაც ყველანაირ სევდაზე მწერლები და პოეტები უკეთესად წერენ, ვიდრე რიგითი სტატიის ავტორები, ამიტომ:

,, ყოველ დილით,

8-ს რომ ძალიან დააკლდება 20 წუთი,

უკვე იწყება ჩემი ჩვეული, ყოველდღიური დაღლილობა.

ვარ თითქოს რაღაც უჰაერო

და უჟანგბადო ყრუ სივრცეში გამოკეტილი,

და დღეები ისე გადიან,

არ შემიძლია არც ერთ დილით,

გავხსნა კარი და უბრალოდ ვთქვა:

,,დღეს მე ვერაფერს ვერ გასწავლით,

წადით სახლში,

დღეს მე ვერაფერს ვერ გასწავლით!“

 მე არ ვიცი, ვისი ხასიათია ჩემი ხასიათი,

როცა არაფერზე ვფიქრობ.

მაგრამ ვიცი,რომ

ესაა ჭეშმარიტი ხასიათი.

 

,,ჭეშმარიტება არის

კვერცხზე კვერცხს რომ დაარტყამ“, –

უთხრა ქეთის მისმა მოსწავლემ.

 

ყოველ დილით,

8-ს რომ ძალიან დააკლდება 20 წუთი,

უკვე იწყება ჩემი ჩვეული, ყოველდღიური დაღლილობა.

თითქოს კვერცხის უჰაერო, უჟანგბადო,

 ყრუ სივრცეში ვარ გამოკეტილი

და მთელი ძალით ასკდება კედლებს

ათასი უცხო, გაუბზარავი ჭეშმარიტება.

 

მე კი არასდროს არ შემიძლია შევხსნა კარი

და უბრალოდ ვთქვა:

,,დამიბრუნეთ ყველამ ჩემი ჭეშმარიტება

და წადით სახლში“

 

მე არ ვიცი, ვისი ხასიათია ჩემი ხასიათი,

როცა არაფერზე ვფიქრობ,

და გაბზარული ნაჭუჭიდან შემოპარულ ჰაერს

გასრესილი იმედივით მუჭში ვიგროვებ:

 

მუდამ ასეა!

ვის დავაჯერებ ფანჯარაში გაშლილ ფრთებით

რომ მეც დავფრინავ.

ვის დავაჯერებ, რომ მე თვითონაც

ზოგჯერ ბავშვი ვარ მოთამაშე

და გარეული ზღარბებისთვის

ვაშენებ სახლებს.“               (ნათია ნაცვლიშვილი)

ასე მთავრდება სევდების ისტორია. ოდესმე მასწავლებლობის დღესასწაულობაზეც დავწერ.

 

 

კომენტარები

მსგავსი სიახლეები

ბოლო სიახლეები

ვიდეობლოგი

ბიბლიოთეკა

ჟურნალი „მასწავლებელი“

შრიფტის ზომა
კონტრასტი