– აბა, წავედით, ქაწმაუნი, ზიკო! – მეუბნება უცებ სუფრიდან ამდგარი, მხარზე ხელს მომხვევს და კარისკენ მივდივართ. დედაჩემის ბიძაშვილი, ტრისტან პაჭკორია ბავშვებში მიღებული, კოლორიტული და როგორც სამეგრელოში იტყვიან, ღაბაჩა კაცია. სახელი ბიძამ აჩუქა – ხდება ხოლმე ასეთი რაღაცებიც – და ერთ სოფელში, ერთ უბანში ორი ტრისტან პაჭკორია რომ არ ყოფილიყო, თვითონ ათუნიად ჩაეწერა.
ჰოდა, ამ კეთილ კაცთან ერთად მივუყვები მოყინულ, ჩაბნელებულ ეზოს. ჩაბნელებული კია, მაგრამ ყველა კუთხე-კუნჭული ჩემი ხელის მტევანზე დაკოსებული ხალივით ვიცი, ზეპირად. ტრისტანს ფეხი რომც აერიოს, არ დავიბნევით, მხარი არ გვექცევა.
ღობესთან ჭა რომაა, იქ გავჩერდებით, ტრისტანი რამდენიმე წამით გაიხედ-გამოიხედავს, ამოისუნთქავს, მერე ღრმად ჩაისუნთქავს ჰაერს, კარის ურდულს ხმაურიანად გამოსწევს და ჩუუუ-ო, მეუბნება.
ეფენიების ეზოში მივაბიჯებთ ფეხაკრეფით. შორიდან რომ ვიღაც გვიყურებდეს, კაი სასაცილოები ვიქნებით ეს ორი ღამეული სტუმარი: ორმოცსმიტანებული დროული კაცი და რვა-ცხრა წლის ბიჭი, ჯერ რომ სიმთვრალე არ გამოუცდია. ერთ ჭკუაზე მოსულები, ერთიმეორეს აყოლილები.
– ჯოღორ ხო ვარე გოტებული? – ამბობს უცებ ტრისტანი, ჩერდება, აყურადებს.
– ვამიჩქუ. – ვეუბნები საეგებიოდ. აბა, მე რა ვიცი, ღამის თორმეტზე ეფენიებმა ძაღლი აუშვეს თუ ჯერაც ჯაჭვით ჰყავთ დაბმული. ისე, ავი ძაღლი კია, მაგის შიშით დღისითაც ფრთხილად, დაძაბული შევდივართ მეზობლის ეზოში. ღუბურ ეფენია ძველი ფეხბურთელია, დიდხანს იყო სოფლის გუნდის მეკარე და მთელი დღე ჩვენს ბურთაობას და მის ბაღ-ბოსტანში წარამარა ბურთის გადაგდებას შემწყნარებლურად ხვდება. სჯერა და ამტკიცებს, რომ ნამდვილი, დიდი ფეხბურთი წარსულში იყო, ახლა მხოლოდ „ფარაშ კეთება“ და „ბერდღი-ბურდღია“.
სახლიც გამოჩნდა. ლამფის შუქით განათებულ ფანჯარაში ლანდები მოძრაობენ. ტრისტანი ღრმად ჩაისუნთქავს, ამოისუნთქავს, ჯიბეში რაღაცას მოიჩხრეკს და:
„ახალ წანას მიგახვამანთ,
ღორონთქ გოითანუან,
ენა ჯვეში, შხვა ახალი,
ირფელამო გეეხარი!“
ბევრჯერ მომისმენია ეს სიმღერა, ოჯახ-ოჯახ რომ ჩამოივლიდნენ მეალილოები და ახალ წელს და შობას – ქირსეს – მოგვილოცავდნენ, მერე ძველით ახალ წელსაც. უფროსები ფულს ჩუქნიდნენ, ჩვენ კი ღვინოს ჩამოვუსხამდით ხოლმე ჭიქებში, მუჭებში ტკბილეულს ვუყრიდით.
„სადავოი კირიალესა, სადავოი კირიალესა!
სქან მაღაზა, სქანი ბაღი,
ლაიტიში ეფშა“.
ტრისტანს თითქოს ფრთები შეესხა და დღესასწაულის სიხარულში შესული რიტმს და სიტყვას აჰყოლოდა. დამუნჯებული ვუსმენდი, პირს ვაყოლებდი, მაგრამ ხმა არ ამომდიოდა, სადღაც ჩემს ხორხთან გახევდებოდა და უკან ჩავიბრუნებდი, როგორც შეცდომით აღებულ ნოტს და ბგერას.
„ასე მევურქ გვალაშა,
აშ ვამმართე წანაშა,
სადავოი კირიალესა, სადავოი კირიალესა!“
კარი გაიღო და გახარებული მასპინძლები გამოჩნდნენ. თბილ ოთახში რომ შევედით, სუფრასთან დაგვსვეს და ჭიქები შეივსო, ტრისტანს გავხედე: დამცხრალი, სახედამშვიდებული იდგა, ერთი სიმღერით ვალმოხდილი – ღმერთთანაც და კაცთანაც.
