იდეები განსხვავდებიან იმის მიხედვით, როგორ წარვადგენთ მათ, ამიტომ თანამედროვე კომუნიკაციის ექსპერტები გვირჩევენ, წარდგენამდე კარგად დავფიქრდეთ. ზოგჯერ ბრწყინვალე იდეები მხოლოდ იმიტომ ვერ იქცევენ სათანადო ყურადღებას, რომ უინტერესოდ წარადგინეს.
რას ნიშნავს „ბრწყინვალე იდეა“? მე რომ მკითხოთ, ზოგ შემთხვევაში წარდგენას (წარმდგენს) იდეისგან არც კი გამოვყოფდი, რადგან დარწმუნებული ვარ, რომ სხვადასხვა ადამიანი ერთსა და იმავე იდეას სრულიად სხვადასხვანაირად წარადგენს და, საბოლოო ჯამში, ეს არ იქნება ერთი და იგივე იდეა. ვფიქრობ, რომ, საერთო შინაარსის მიუხედავად, იდეებიც განსხვავდებიან იმის მიხედვით, რამდენი იფიქრეთ, რამდენად ღრმად გსურთ, რამდენი ენერგია დაახარჯეთ.
ადამიანებს სხვადასხვანაირი აქვთ „სიტყვის ძალა“ და, შესაბამისად, იდეების ძალაც… ენთუზიაზმით, დამაჯერებლად, პოზიტიურად გამოხატული აზრი სულ სხვა სურათს ქმნის, ვიდრე მოსაწყენად, სერიოზულად, წარბშეკვრით გამოთქმული. სრულიად სხვადასხვანაირ ენერგიას ასხივებენ იდეები…
მეტყველებაში (პრეზენტაციაში) რეზონანსის კანონის მოქმედებას ეძღვნება Nancy Duarte-ს ძალიან საინტერესო წიგნი „Resonate“.
რეზონანსი ყველას გაუგონია. გაგონილი გექნებათ ასეთი ფრაზებიც: „გამომსვლელმა მსმენელებში რეზონანსი გამოიწვია“, „რაღაც მოვლენას საზოგადოებაში რეზონანსი მოჰყვა“… მართალია, ამგვარ ფრაზეოლოგიზმებში „რეზონანსი“ მეტაფორულად გამოიყენება, მაგრამ ეს ისეთი მეტაფორაა, რომელშიც მეტაფორის მეორე წევრი ასიმილირებულია. რაც მთავარია, რეზონანსის კანონი აქაც ისევე მოქმედებს, როგორც ფიზიკაში.
როდის წარმოიქმნება რეზონანსი? როდესაც ობიექტის ვიბრაციის ბუნებრივი სიხშირე გარეგანი სტიმულის ანალოგიურ სიხშირეს შეესაბამება.
შესაძლოა, დაჰკვირვებიხართ აკუსტიკურ რეზონანსს კამერტონების მაგალითზე: როცა ორ კამერტონს ერთმანეთის ახლოს ათავსებენ და ერთ-ერთ მათგანს ააჟღერებენ, ჟღერას მეორეც იწყებს. პირველი კამერტონიდან მომავალი ბგერითი ტალღა მეორე კამერტონზე მოქმედ პერიოდულ ძალას წარმოქმნის. მაგრამ თუ ავიღებთ განსხვავებული საკუთარი სიხშირის კამერტონებს, მათ შორის რეზონანსი არ დამყარდება.
პრეზენტაციის შემთხვევაში რეზონატორ-კამერტონად შეგვიძლია განვიხილოთ პრეზენტატორი, მომხსენებელი, ხოლო აუდიტორია – მეორე მიმღებ-კამერტონად, რომელიც რეზონანსში უნდა მოვიდეს პირველთან. მაგრამ, როგორც ზემოთაც დაინახეთ, ამისთვის ჯერ პირობები უნდა შეიქმნას. სწორედ ამ პირობებს ქმნის გამომსვლელი. თუ აუდიტორია ვერ მოიმართა საიმისოდ, რომ მიიღოს პირველი კამერტონის რხევები, არავითარი კონტაქტი არ შედგება და პრეზენტაციაც მოსაწყენი და უინტერესო იქნება, შეთავაზებული იდეა ვერავითარ რეზონანსს ვერ გამოიწვევს.
როგორ მოვიქცეთ, რომ გამომსვლელისა და აუდიტორიის სიხშირეები ერთმანეთს დაემთხვეს?
როგორც ზემოხსენებული წიგნის ავტორი ამბობს, მხოლოდ ფაქტებით, არგუმენტებით და ლოგიკით აქ ფონს ვერ გახვალთ. ეს პარამეტრები მეტისმეტად სუსტია საიმისოდ, რომ ვინმეზე ძლიერი ემოციური გავლენა მოახდინოთ და შუცვალოთ განწყობა, ენერგია, სიხშირე. საჭიროა ემოციებით ზემოქმედება, ვიზუალური ისტორიები, მეტაფორები…
იმისთვის, რომ აუდიტორიასთან რეზონანსი (კონტაქტი) დაამყაროთ, ჯერ თავად უნდა მოხვიდეთ მასთან რეზონანსში. ამის შემდეგ შეგიძლიათ, სიხშირეთა ცვლით გაიყოლოთ მსმენელიც, ცვალოთ აუდიტორიის სიხშირეც და ასე შეინარჩუნოთ რეზონანსი. შემდგომ აუდიტორია თავად გამოავლენს თვითორგანიზაციის უნარს.
პრეზენტატორსა და აუდიტორიას შორის ძლიერი ენერგეტიკული კავშირის შემდეგ აუდიტორია იმუხტება იმ ენერგიით, რომელსაც გადასცემთ და ასევე განეწყობა სამოქმედოდ. ცვლილებების გამოწვევა რეზონანსის კანონის მთავარი შედეგია, ხოლო ამ ცვლილებებს პრეზენტატორი იწვევს და პასუხსაც აგებს მათზე.
არსებობს ორგვარი დამოკიდებულება აუდიტორიის მიმართ: როდესაც გმირი შენ (მომხსნებელი) ხარ და როდესაც გმირი აუდიტორიაა. ეს ორი დამოკიდებულება სრულიად სხვადასხვა სიუჟეტს ქმნის და, Nancy Duarte-ს მტკიცებით, ეგოისტ პრეზენტატორს დიდხანს არავინ გაჰყვება… მთელი ძალისხმევა იქით უნდა მიმართოთ, რომ აუდიტორია აქციოთ გმირად, თქვენ კი დარჩეთ „უბრალო ხმად, რომელიც აუდიტორიას სამოგზაუროდ გზავნის“. კარგ პრეზენტაციას შეუძლია შეცვალოს ადამიანი, ადამიანთა ჯგუფი, სამყარო…
სამყარო სავსეა რიტმით, ჰარმონიით, დისჰარმონიით… მთავარია, ჩვენი ხმა ვიპოვოთ.
შუმანის ექსპერიმენტის დროს მაგნიტურ დაფაზე სიხშირეთა ცვლილება ფორმათა ცვლილებას იწვევს… ქვიშა იღებს განსხვავებულ ფორმებს… რაც უფრო მაღალია სიხშირე, მით უფრო მრავალფეროვანი ფორმები მიიღება. რეზონანსი მყარდება აკუსტიკასა და ფორმას შორისაც…
ეს კანონი უნივერსალურიც არის და მეტაფორულიც. საყოველთაოდ ცნობილია რიტმის, მუსიკის გავლენა ადამიანის ორგანიზმზე. მედიცინაში მუსიკით თერაპიაც არსებობს. ცნობილია, რა გავლენას ახდენს სხვადასხვა ტიპის მუსიკა ადამიანზე, როგორ ცვლის უჯრედულ დონეზე მის განწყობას.
იგივე ითქმის მეტყველებაზეც. ნებისმიერ მეტყველებას აქვს თავისი რიტმი, რითმა, ენერგია, სიხშირე… გავლენის ძალა იმის მიხედვით იზომება, რა ძალისაა ეს მოცემულობები. წარმოიდგინეთ, რომ მეტყველება მუსიკაა და თქვენ არჩევთ ამ მუსიკისთვის ჟანრს, ემოციას, ენერგიას…
გახსოვთ „იავნანამ რა ჰქმნა“?.. მუსიკის დროს ინფორმაციის ემოციური დამახსოვრება ხდება. მეტყველების შემთხვევაში ეს მუსიკა თითქოს არ ისმის, მაგრამ ყოველთვის არსებობს, რადგან ისეთ სიხშირეზეა, რომელსაც ყური ვერ აღიქვამს, მაგრამ აუცილებლად შეიგრძნობა და ზემოქმედების ძალაც აქვს, რადგან ადამიანის ორგანიზმი უჯრედების ელექტრომაგნიტური და აკუსტიკური ტალღების მიმოცვლის შედეგადაც ფუნქციონირებს. ამერიკელი მეცნიერი გორდონ შოუ ადამიანზე მუსიკის გავლენას ბგერების ვიბრაციის ზემოქმედებით ხსნის. ბგერები ქმნიან ენერგეტიკულ ველებს, რომლებსაც რეზონანსში მოჰყავს ჩვენი ორგანიზმის ყოველი უჯრედი.
იდეა, აზრი, სიტყვები ქმნიან ეგერგეტიკულ ველებს, მათაც აქვთ თავიანთი ვიბრაცია, აკუსტიკა, სიხშირე… მეტყველებასაც აქვს თავისი ფიზიკა, ამიტომ რეზონანსის კანონის გაცნობიერებით ჩვენ შევდივართ მეტყველების სიღრმეებში, საიდანაც ყველაფერი სხვაგვარად მოჩანს.
