ილო მოსაშვილის მაჯამური შეთამაშება ხომ გახსოვთ: „სადმე სადგურია, სად მე, სად გურია?’’ არადა გურია და მატარებელი რამ გაყო? მის სამი

არა, მე ნუ გადამიღებთ, არ მიყვარს სურათების გადაღებაო, – ფეხზე წამოდგა და ხელით მანიშნა, არ მომეხვედრებინა ობიექტივში. ცოტა დავიბენი, მანამდე

ხშირად გვითქვამს, რომ თეორიულ მსჯელობას და მშრალ ისტორიულ ფაქტებს ამა თუ იმ მოვლენის უკეთ აღსაქმელად ზოგჯერ კონკრეტული მაგალითების, ადამიანების, ადგილების

დღეს სამი სხვადასხვა ტიპის ქიმიური ექსპერიმენტი მინდა გიჩვენოთ. ჩათვალეთ, რომ თქვენს წინაშე ვდგავარ თეთრ ხალათში გამოწყობილი და წინ მაგიდაზე უამრავი

მარტის ბოლოს სამსახურიდან წამოვედი. სამსახურიდან, რომელშიც თითქმის ხუთი წელი გავატარე. თავისუფალ და აგრარულ უნივერსიტეტებში საზოგადოებასთან ურთიერთობის მენეჯერად ვმუშაობდი. “საზოგადოებასთან ურთიერთობის

თბილისიდან შებინდებულზე გავდივართ. ბნელა, წვიმს და ნელ-ნელა ყურში ჩამესმის ყველა ის ისტორია, რაც კი ოდესმე გამიგონია ახალგაზრდა წყვილებზე, რომლებმაც შვილები

უკანასკნელი პერიოდის განმავლობაში უამრავი ადამიანი მისვამს შეკითხვას: „პოლიტიკაში არ მიდიხარ?“ მოქალაქეთა ნაწილს წარმოუდგენლად მიაჩნია სამოქალაქო აქტივიზმი პირდაპირი პარტიული მიზნების გარეშე.

ამას წინათ დამპატიჟეს საღამოს დისკუსიაში თემაზე „ჩამოსულები”. არ და ვერ მივდივარ. ჯერ ერთი: ამგვარ ტელედებატებს სულ ვერიდები და მეორეც –

(წერილი მელოდის) გამარჯობა, მელოდი, მე დიანა მქვია. მე კარგად ვიცი, რას ნიშნავს სიტყვა, რომელიც მიზანს ვერ ხვდება. ლაპარაკი ძალიან ადრე

1 თავს იკლავენ ნიჭიერი და მშრომელი ბიჭები. რა მალე ინგრევა ადამიანი, რა უცებ შეუძლია შეელიოს სიცოცხლეს, როცა ძალიან მძაფრი, გაუსაძლისი