გახსოვს? – შენი კომოდის ზედა უჯრაში, ტყავშემოკრული, ფრანგული კინოს ვარსკვლავების ფოტოებით გამოჭედილი ორი ალბომი იდო – ერთი შინდისფერი, ოდნავ შელახული,

აღარც კი მახსოვს, რამდენი დამიწერია იმის შესახებ, როგორ იცხოვრონ ბავშვებმა უკეთ, რა გვევალება უფროსებს, როგორ იმოქმედოს სახელმწიფომ, როგორ გავხადოთ გარემო

  ბავშვობიდან ბევრი შეკითხვა მაწუხებდა. როგორ ჩნდებიან ბავშვები, რა მანძილია მიწიდან მთვარემდე, რატომ ვიძინებთ ასე ადრე, რატომ არ მასმევენ ჩაის

ზენა ქარი ქრის. შიშის და ცრურწმენების ქარი. სკვინჩა რომ სტვენს და შესძახებენ: „სკვინჩა, შენს პირს შაქარი“ ან ძაღლი ყმუის. „საით

ზაფხულში სოფელში მუშაობა რომელ ბავშვს უხარია, ჩვენ რომ გაგვხარებოდა, მაგრამ არდადეგების თბილ, უზრუნველ დღეებში მაინც სიხარულით მივყვებოდით ყანისკენ ბაბუას. ათუნია

ჩვენ სხვანაირი ბავშვობა გვქონდა. სხვისას არ ჰგავდა. არც გამხმარ პურს ვჭამდით და არც შოკოლადისკარაქიანს. ეს არ ყოფილა უკიდურესი სიღარიბე და

ახლა რომ არის, მაშინ ეგრე არ იყო. ინტერნეტში, რომელიც ჩვენს წარმოდგენაში ლაბადამოსხმული, იდუმალი არსება გახლდათ, ვერ მოძებნიდით, თუ სად დაუკრავდა

მგონი, გახსოვს ჩვენი შეთანხმება, რომ ამ ზაფხულს, ბებიის სახლის ძველისძველ წიგნის თაროზე თუ სოფლის დამტვერილ ბიბლიოთეკაში, უცხო ქალაქების წიგნების მაღაზიებში

ცოტა ხნის წინ ერთ გადაცემაში მიმიწვიეს, თბილისის ქუჩებში ანონიმი ავტორების მიერ გაკეთებულ წარწერებსა და ნახატებზე უნდა მელაპარაკა. ასეთ წარწერებს უკვე

სამოქალაქო საზოგადოებასთან ურთიერთობა, საზოგადოებრივ სივრცეში განსაზღვრული მიზნებისთვის ბრძოლა ადამიანს დამატებით გამოცდილებას სძენს. სოციალურ ჯგუფებთან მუდმივი კავშირი მნიშვნელოვან დაკვირვებათა წარმოების ხელსაყრელი