ცოტა ხნის წინ ერთ გადაცემაში მიმიწვიეს, თბილისის ქუჩებში ანონიმი ავტორების მიერ გაკეთებულ წარწერებსა და ნახატებზე უნდა მელაპარაკა. ასეთ წარწერებს უკვე

თბილისიდან შებინდებულზე გავდივართ. ბნელა, წვიმს და ნელ-ნელა ყურში ჩამესმის ყველა ის ისტორია, რაც კი ოდესმე გამიგონია ახალგაზრდა წყვილებზე, რომლებმაც შვილები

„ცუდად იქცევა, არავინ ადარდებს, ყველას უხეშად გველაპარაკება – შინაც, სკოლაშიც, მეგობრებსაც“, – შეწუხებული ჰყვებოდა ერთი ნაცნობი შვილზე. გოგონა კარგად სწავლობს,

ბავშვები იზრდებიან და მე უფრო და უფრო მეტს ვფიქრობ იმაზე, რა, სად და როგორ უნდა ისწავლონ, როგორ მივხვდე, რა აინტერესებთ,

“ჩვენი, სტუდენტების ფული, უნივერსიტეტის ბიუჯეტის საკმაოდ დიდი ნაწილი იხარჯება გართობაზე”, – მითხრა ერთმა ჩემმა რესპოდენტმა რამდენიმე დღის წინ, რომელიც ახლა

ცოტა ხნის წინ ინტერნეტში ელვის სისწრაფით გავრცელდა ფოტო პატარა დელფინის, რომელიც არგენტინის ერთ-ერთ პლაჟზე გამორიყული, გარდაიცვალა მას შემდეგ, რაც ტურისტების

ვიცოდი ის, რომ ყოფილ სამხედრო დასახლებაში მივდიოდი, სადაც ახლა სოციალურად დაუცველები, მაღალმთიანი რეგიონებიდან ჩამოსულები, იძულებით გადაადგილებულები, ემიგრირებული  ჩინელები და ინდოელები

ახალ წელს ზოგი დასვენებას ელოდება, ზოგი საჩუქრებს, ზოგი თოვლის ბაბუას, ზოგი გემრიელ კერძებს ან ციმციმა, ბრჭყვიალა დეკორაციებს, მე მივხვდი, რომ

ავტორი: ნასტასია არაბული ერთხელაც მკითხეს, რატომ წერ მასწავლებლის გაზეთისთვის, რა არის შენი მთავარი სათქმელიო და პირველი, რაც გამახსენდა, სკოლაში გატარებული

დაწერეთ რაზეც ამ წუთში ფიქრობთ შავ ქაღალდზე და მიაკარით შავი ფარდის ქვეშ. დაწერეთ ვარდისფერ ქაღალდზე, რაც გსურთ, რომ გქონდეთ და