მე უნდა წამეღო. დიდი ამბავი, ავდგებოდი და წავიღებდი, საღამოხანსაც რა უშავს, ორივე სოფელი ხომ ჩვენი იყო. ორივე სოფელში ბაბუა მყავდა, ორივე – ცოცხალი. მათი შვილიშვილობით თავის მოწონება ჩემს ხელობად არ ქცეულა, თორემ ხანდახან რა უჭირდა, გამოვურევდი, როცა ვერ მიცნობდნენ ქალაქელ ბიჭს. მუსკატი მიმქონდა შებინდების სოფლიდან დედულეთში, სადაც ღამე-ბნელს უნდა ჩამოესწრო და ეს მეფიქრებოდა, სახლიდან ფეხი რომ გავდგი.
„ბეტეერები“ და სამხედრო მანქანები ახალი გამქრალი იყო ჩვენი სოფლიდან. ცხრა წლის ბიჭისთვის „აკაესის“ ტყვიები ახდენილ ნატვრას უტოლდებოდა და ონარიის გზაზე ბიძაჩემის თხოვნით ერთმა სამხედრომ ავტომატი რომ დამაჭერინა ხელში, ხელი კი ჩამომწყვიტა, მაგრამ ჩემს ჭკუაში ჰოლივუდის პერსონაჟადაც იმ წუთას ჩავეწერე.
ცაიში-ურთა. ვიღაცები სულ დაძრწოდნენ და ახლაც რა ძალა დაუშლიდათ, ოღონდ ცუდი ის იყო, რომ ამ განგაშით გამოვედი სახლიდან, არადა ბაბუაჩემს ის ვაგრძნობინე, არაფრად რომ არ მენაღვლებოდა გვიან საღამოს სამკილომეტრიან გზაზე დადგომა. უშუქო, ულამპიონო, ჩაწკვარამებულ ქუჩაზე.
შალიკო. შალიკია. ასე ეძახდნენ თავისი შვილები და მეც გზაში ვიმეორებდი ბაბუაჩემის სახელს, ჯერ გამოსაჯავრებლად, მერე სიყვარულით, მერე თამაშით, მერე კიდევ შიშის მისაჩუმებლად.
პარკში სათუთად გამოხვეული მუსკატის ნერგები მქონდა ჩაბღუჯული. ხან თაიგულივით ავიტაცებდი, ხან თოხივით ზურგზე გავიდებდი, გადამქონდა ერთი ხელიდან მეორეში.
პატარა აღმართი რომ ავიარე, გზას კი მოაკლდა თითქოს, მაგრამ სიბნელეში უფრო ღრმად შევიჭერი.
ამეებს რომ მივუტან, მერე ჩარგავს, – თავისით წამომესია ფორიაქი, – მერე გაიხარებს, მერე მე ხომ მივალ და ვნახავ გაზაფხულზე, ზაფხულში ფეხბურთს ვითამაშებთ ეზოში და ვენახისკენ დამიზნებას მოვერიდებით… იმ ზაქივით არ დაემართოს ამასაც… არა, ეს გაიხარებს! რა იქნებოდა, ჩემთვის ნაჩუქარი ზაქი რომ არ გაეშვათ ის ორი-სამი კვირა, სახლში ყოფილიყო, ბოსელში, ეზოში ებალახა, ცუდი თვალი არ მოხვდებოდა და არც მის მოპარვას გაივლებდნენ გულში… არა, ეს მუსკატი გაიხარებს, სხვა რა გზა აქვს… აგერ, საქირიოს გავცდი ჯერ, ყველას ვიცნობ აქ, რაც ჩვენ ამ სტადიონზე დერმატინის ბურთები დაგვიგლეჯია! გზაზე არავინ ჩანს, ამას იქით დედაჩემის ბიძების სახლებია, იქამდე თუ მიმაღწევინა, ნახევარი გზა გავლილი მექნება. სასაფლაო ხომ მოვიტოვე უკან, ისე რომ არც გამიხედავს იქითკენ, თვალიც არ გამიპარებია. ანკი რისი უნდა შემშინებოდა, ჩემი სოფლელი მკვდრების? ცოცხალს თუ უყვარხარ, მკვდარმა რა უნდა დაგიშავოს?! დღე რომ იყოს, ახლა გამომეგებებოდნენ კეთილი დიდიშვილები, მაგრამ მუსკატის ეს ნერგი მაგათაც მოეწონებათ, მე კი შალიკომ ათუსთან გამატანა, მას უნდა ჩავაბარო.
მუსკატი – ათუს. ათუნია ბაბუაჩემის ამჟამინდელი სახელია, ისე, რაღაც ხანი ტრისტანი ერქვა, შემდეგ, ძმისშვილი რომ გაუჩნდა, თურმე მისთვის გადადო თავისი სახელი და თვითონ კი ათუნია დაიტოვა, ვიღაც ხელოსნებისგან შერქმეული. ათუ. ათუნია. გაუხარდება ეს მუსკატის ნერგები. გამოავსებს მარანს. უყვარს გაზიმზიმებული ბოთლების შელაგება, მერე თვითონვე დაუყვება და მიყოლებით დააცარიელებს… ნადირობის ამბავს მოჰყვება, სულ ერთს და იგივეს კი არა, სხვადასხვანაირს, რომ არ მოგწყინდება და თავფეხიანად შეყვები.
პარკი გაიოფლა, ალბათ მუსკატსაც შესცხებოდა ცოტა. დილარ დაგარგულიას სახლთან ვარ. შალიკიამ რომ მოიპატიჟა სამსახურიდან სახლში მიმავალი, აჩქარებული დილარი და იმან ხურმა რომ ჭამა მადიანად, მაგის მერე მეც მიყვარს ხურმა; ღვინიანი ჭიქა ჩამოუდგა ბაბუაჩემმა, სთხოვა, დაილოცეო. ღვინო და დალოცვა ერთი იყო ჩემთვის. თვალი ისე მიეჩვია და ყურიც, რომ სადაც ღვინო ჩამოისხმებოდა, უბრალო ჭიქას გაავსებდა ღვინის ულუფა (როგორც გათენების ფერი ავსებს ფანჯრებს), ყველგან სიტყვა უნდა თქმულიყო. სურვილი. შეძახება. ნატვრა. შესანდობარი. გზის გაგრძელება. ჩემს სურათებიან „იესოს ცხოვრებაში“ წყალს ღვინოდ აქცევდა ქრისტე და ეს პირველი სასწაული იყო, რომელიც დღემდე რწმენით და სიხარულით მუხტავს ყველას, შენც თითქოს იმ ქორწილის მონაწილედ გაქცევს; დილარს კი ეჩქარებოდა, ჭიქას ღონივრად შემოაჭდო მტევანი, მეორე ხელი შემართა და მწყობრი, დამუხტული ხმით, – ჯგირობუა და ბედნერობა თე ოჯახის დო მთელ ქიანასო, – დაცალა ჭიქა. ღვინო მოიწონა, „მუსკატიშ რე, ვარიო?“ – კიო, მუსკატიაო, ბაბუაჩემმა. ეზოს გამოვეფინეთ და ჭიშკრამდე მივყევით აწოწილ, თბილად ჩაცმულ კაცს, კარგად ყოფნა და ბედნიერება რომ დაიბარა ამ ოჯახისა და ქვეყნისთვის.
…ჭიშკარს მჭიდროდ მიჰკვრია ჭიაკოკონობადღეს ჩემი დიდი ბებიის ხელით გამოძერწილი სანთლის ჯვარი. ჭიშკრის ხმაზე რომ გამოიჩქარებიან გარეთ, ის წუთი მელოდება და შიშისგან გამოცარიელებული გულ-მუცელი სითბოთი მევსება. ართი, ჟირი, სუმი, – ვითვლი ჩემთვის, მერე: – ათუუუ! – ხმამაღლა ვიძახი და მთვარის შუქზე მუსკატის თაიგულს ამაყად ვინაცვლებ ხელიდან ხელში.
